Van mijnentwege naar uwentzijne !
RIP
om het jaar "goed" af te sluiten. prachtnummer van de laatste van Vic Chesnutt. helaas uit het leven gestapt. Coward?
gebracht samen met Silver Mt Zion.
zie ook: in 't Ma/Z
gebracht samen met Silver Mt Zion.
zie ook: in 't Ma/Z
Lijstje (2)
CD's ofzo die 't meeste indruk na lieten: veel oudjes
- Alice In Chains - Black Gives Way To Blue
- Anne Clark - The Smallest Acts Of Kindness
- Black Mountain - In The Future
- David Gray - Draw the Line
- Duke Special - I Never Thought This Day Would Come
- Eels - Hombre Lobo
- Ghinzu - Mirror Mirror
- Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers
- New York Dolls - Cause I Sez So
- Noisettes - Wild Young Hearts
- Pearl Jam - Ten - 2009
- Soulsavers - Broken
- The Airborne Toxic Event - The Airborne Toxic Event
- TriggerFinger - alles
Tegenvallers van formaat:
- Wolfmother - Cosmic Egg
- Los Lobos - Los Lobos Goes Disney
- Alice In Chains - Black Gives Way To Blue
- Anne Clark - The Smallest Acts Of Kindness
- Black Mountain - In The Future
- David Gray - Draw the Line
- Duke Special - I Never Thought This Day Would Come
- Eels - Hombre Lobo
- Ghinzu - Mirror Mirror
- Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers
- New York Dolls - Cause I Sez So
- Noisettes - Wild Young Hearts
- Pearl Jam - Ten - 2009
- Soulsavers - Broken
- The Airborne Toxic Event - The Airborne Toxic Event
- TriggerFinger - alles
Tegenvallers van formaat:
- Wolfmother - Cosmic Egg
- Los Lobos - Los Lobos Goes Disney
Lijstje
De memorabele podium momenten van 2009 waren:
0. Aka Moon, Black Machine, Toots en een beschonken Arno op TAZ
1. Jamie Lidell op 't Cactusfestival
2. AC/DC op zondag in't sportpaleis
3. Pixies in Vorst
4. Wolf van Kommil Foo in de Spil
5. Theo Maassen in de stadshouwburg van het stad
6. SeaSick Steve op LeffingeLeuren
7. The Scabs in De Zwerver
8. Morrissey in L'Aréonef
9. Paloma Trigas van The Urban Folk Quartet op Dranouter
10. Calexico op 't Cactusfestival
Op de uitkijk voor in 2010:
David Gray, Pearl Jam, The Wolf Banes en een Dranouterloos jaar (tenzij ze echt wel een goed programma hebben)
0. Aka Moon, Black Machine, Toots en een beschonken Arno op TAZ
1. Jamie Lidell op 't Cactusfestival
2. AC/DC op zondag in't sportpaleis
3. Pixies in Vorst
4. Wolf van Kommil Foo in de Spil
5. Theo Maassen in de stadshouwburg van het stad
6. SeaSick Steve op LeffingeLeuren
7. The Scabs in De Zwerver
8. Morrissey in L'Aréonef
9. Paloma Trigas van The Urban Folk Quartet op Dranouter
10. Calexico op 't Cactusfestival
Op de uitkijk voor in 2010:
David Gray, Pearl Jam, The Wolf Banes en een Dranouterloos jaar (tenzij ze echt wel een goed programma hebben)
Bakker
Nauwelijks bekomen van het top100 gebeuren in 't risico zaterdag avond, dat uiteindelijk uitmondde in een glijpartij op de vesten in de vroege ochtend, mochten we zaterdag naar de premiere van "Freddy gaat naar de bakker".
Freddy De Vadder dus, menens export product en één van de vele West-Vlamingen in de "stand-up" comedy (Piv Huvluv, Wouter Deprez, Gunter Lamoot, Kama, ...). Deze keer gaat het over zijn vernieuwde status als nieuwe rijke en hoe daar mee omgaat. Deels terend op zijn ranzigheid en wil om te shockeren (marginaal danneels en porno), deels gevuld met scherpe analyse (analyse van de kerk) en dit allemaal gebracht in een sausje van "ik sta hier en jullie betalen in volle crisis om mij te horen lullen". 't Blijft een leuke combinatie. Meest opvallend vond ik nog dat "Wuk?" maar 1 keer gebruikt werd, "Baf, ip zijn mulle" een keer of 3, ... Zijn stoplappen gebruikt hij spaarzaam.
Over het decor was zeker ook nagedacht en hoe de show en de 'mens' De Vadder in elkaar overvloeiden was ook goed gevonden.
Maar zijn eerste show, blijft zijn beste. :p
Freddy De Vadder dus, menens export product en één van de vele West-Vlamingen in de "stand-up" comedy (Piv Huvluv, Wouter Deprez, Gunter Lamoot, Kama, ...). Deze keer gaat het over zijn vernieuwde status als nieuwe rijke en hoe daar mee omgaat. Deels terend op zijn ranzigheid en wil om te shockeren (marginaal danneels en porno), deels gevuld met scherpe analyse (analyse van de kerk) en dit allemaal gebracht in een sausje van "ik sta hier en jullie betalen in volle crisis om mij te horen lullen". 't Blijft een leuke combinatie. Meest opvallend vond ik nog dat "Wuk?" maar 1 keer gebruikt werd, "Baf, ip zijn mulle" een keer of 3, ... Zijn stoplappen gebruikt hij spaarzaam.
Over het decor was zeker ook nagedacht en hoe de show en de 'mens' De Vadder in elkaar overvloeiden was ook goed gevonden.
Maar zijn eerste show, blijft zijn beste. :p
Familie bezoek
Ik heb een kleine familie, een heel kleine eigenlijk. 2 neven, 2 nichten, 2 tantes, een nonkel, een grootmoeder en nog wat kinderen van die neven en nichten. En dat is beide kanten van de familie. En toch, die familie zie of hoor ik weinig, zeker die aan vaders kant. Dus.... toen bleek dat mijn neef met zijn groepje in de Terminus ging spelen, wou ik er wel bij zijn.
Na de laatste werkmomenten van de week, leek het me wel leuk om bij mama te gaan eten alvorens naar het optreden te gaan. niet meer doorheen de besneeuwde, geijzelde straten van Sint Jozef en al wat daarvoor ligt vanaf de autostrade. Gewoon, recht naar Middelkerke, dan Oostende en dan de laatste rit naar huis...
Eens in Middelkerke, realiseerde ik me dat mijn portefeuille nog in Bruhhe lag, sinds die ochtend eigenlijk al. Het idee om zonder papieren doorheen de controle druk nacht te rijden zinde mij niet en gelukkig waren er alternatieven. Uiteindelijk werd ik gedropt aan het station, en zou ik de taxi of bus terug nemen naar Middelkerke.
Maar eerst....Een aangenaam optreden van Pornorama, met mijn familie als de niet zo stille bassist en ik kende zowaar meer nummers van hen dan ik vermoeddde. Aangenaam zei ik, want ze hadden een waslijst aan leuke nummers, zonder dat er echt iets uitsprong en "boom boom" zat redelijk vooraan in de set.
Daarna was het de beurt aan The Customs, de belgische hype van het moment. Ik had de bejubelde doorgangen op LeffingeLeuren en in 't Ma/Z gemist wegens elders anders. Maar je merkte meteen wel dat die mannen een klasse hoger speelden, qua uitstraling en stevigheid stonden ze er gewoon. Voeg daar nog "Rex", "Justine" en nog een paar radio vriendelijke nummers bij, zwevend ergens tussen Interpol & The Editors en je hebt een meer dan aangenaam optreden.
De avond was echter nog niet voorbij.... de nachtbus dropte me in de buurt van de Barra in Middelkerke, en binnen bleek nogal wat gekend volk te zitten die ik al enige maanden, zoniet langer niet gezien had. Feeeeeeeeeeeeeesje !
Na de laatste werkmomenten van de week, leek het me wel leuk om bij mama te gaan eten alvorens naar het optreden te gaan. niet meer doorheen de besneeuwde, geijzelde straten van Sint Jozef en al wat daarvoor ligt vanaf de autostrade. Gewoon, recht naar Middelkerke, dan Oostende en dan de laatste rit naar huis...
Eens in Middelkerke, realiseerde ik me dat mijn portefeuille nog in Bruhhe lag, sinds die ochtend eigenlijk al. Het idee om zonder papieren doorheen de controle druk nacht te rijden zinde mij niet en gelukkig waren er alternatieven. Uiteindelijk werd ik gedropt aan het station, en zou ik de taxi of bus terug nemen naar Middelkerke.
Maar eerst....Een aangenaam optreden van Pornorama, met mijn familie als de niet zo stille bassist en ik kende zowaar meer nummers van hen dan ik vermoeddde. Aangenaam zei ik, want ze hadden een waslijst aan leuke nummers, zonder dat er echt iets uitsprong en "boom boom" zat redelijk vooraan in de set.
Daarna was het de beurt aan The Customs, de belgische hype van het moment. Ik had de bejubelde doorgangen op LeffingeLeuren en in 't Ma/Z gemist wegens elders anders. Maar je merkte meteen wel dat die mannen een klasse hoger speelden, qua uitstraling en stevigheid stonden ze er gewoon. Voeg daar nog "Rex", "Justine" en nog een paar radio vriendelijke nummers bij, zwevend ergens tussen Interpol & The Editors en je hebt een meer dan aangenaam optreden.
De avond was echter nog niet voorbij.... de nachtbus dropte me in de buurt van de Barra in Middelkerke, en binnen bleek nogal wat gekend volk te zitten die ik al enige maanden, zoniet langer niet gezien had. Feeeeeeeeeeeeeesje !
Therapy?@zwerver
Vorige week donderdag heb ik de moedige bevlieging gehad om met 't fietske naar de zwerver te gaan. Natuurlijk geen rekening gehouden met de stortbui op de heenweg en de stormachtige tegenwind op de nachtelijke terugweg.
Tussenin lag gelukkig bakken meer plezier. Goeie kennissen, leuke andere vrienden, wat bijpraten tegen een "metalen" achtergrond, nuja, voorgrond gordijn van Therapy? Keiharde gitaren, stevig tempo met weinig verpozing, veel lawaai met zijn 3'en. Gekende krakers afgewisseld met minder gekend werk, er was ook iets van een nieuwe cd.... Allemaal heel leuk, maar bij momenten zo vals en rommelig gezongen dat het toch wat beschamend was...
Tussenin lag gelukkig bakken meer plezier. Goeie kennissen, leuke andere vrienden, wat bijpraten tegen een "metalen" achtergrond, nuja, voorgrond gordijn van Therapy? Keiharde gitaren, stevig tempo met weinig verpozing, veel lawaai met zijn 3'en. Gekende krakers afgewisseld met minder gekend werk, er was ook iets van een nieuwe cd.... Allemaal heel leuk, maar bij momenten zo vals en rommelig gezongen dat het toch wat beschamend was...
Tragically Hip @ AB
Na een leuk bezoek aan wat Brusselse vrienden, eindigde het weekend in de Ancienne Belgique, met The Tragically Hip. Live altijd een sensatie. Er is ook altijd goed gezelschap voor hun optredens: Koop, 2 derde van ZIN, Eraly, Piv, en ander schoon volk als R. Coppens en S. Meuris
Deze keer begon het wat minder. Ze waren verdorie al begonnen terwijl de dj in de foyer nog zijn ding deed. 'New Orleans Is Sinking' hadden we dus gemist. Maar 'Depression Suite' en vooral 'Fireworks' trokken de boel voor ons goed op gang. Wel spijtig dat de bassen volledig uit de klankbalans gehaald werden. Gordon Downie zorgde ook dit keer met zijn zakdoekjes en stuntelige gang weer voor het nodige entertainment. "Courage" en "Fully Completely" (ja, S is een fan) zaten heel vroeg in de set en de ambi ging geleidelijk aan omhoog. "Coffee Girl" werd op gang getrokken met de leuke zin "life's too short for bad coffee..." wat mij dan weer aan Twin Peaks deed denken. Damn !
Na de onderbreking (jawel, er waren 2 sets onderbroken door een pauze) brachten ze eerste enkele nummers accoustisch ("Don't worry, these things are called chairs")waarvan 'Fiddler's Green' er toch wel ver boven uitstak. Daarna ging Downie compleet loos vanaf "Ahead by a Century" (aangekondigd als "Behind") en het ging crescendo tot "Music At Work".
Daarna kwamen nog de bissen met "Grace, Too" als machtig hoogtepunt. De tweede helft heeft voor mij alle het mindere van het eerste deel weggeveegd.
Afwezigen hadden ongelijk. Tot de volgende keer !
I come from downtown
Born ready for you
Armed with will and determination
And grace too
Deze keer begon het wat minder. Ze waren verdorie al begonnen terwijl de dj in de foyer nog zijn ding deed. 'New Orleans Is Sinking' hadden we dus gemist. Maar 'Depression Suite' en vooral 'Fireworks' trokken de boel voor ons goed op gang. Wel spijtig dat de bassen volledig uit de klankbalans gehaald werden. Gordon Downie zorgde ook dit keer met zijn zakdoekjes en stuntelige gang weer voor het nodige entertainment. "Courage" en "Fully Completely" (ja, S is een fan) zaten heel vroeg in de set en de ambi ging geleidelijk aan omhoog. "Coffee Girl" werd op gang getrokken met de leuke zin "life's too short for bad coffee..." wat mij dan weer aan Twin Peaks deed denken. Damn !
Na de onderbreking (jawel, er waren 2 sets onderbroken door een pauze) brachten ze eerste enkele nummers accoustisch ("Don't worry, these things are called chairs")waarvan 'Fiddler's Green' er toch wel ver boven uitstak. Daarna ging Downie compleet loos vanaf "Ahead by a Century" (aangekondigd als "Behind") en het ging crescendo tot "Music At Work".
Daarna kwamen nog de bissen met "Grace, Too" als machtig hoogtepunt. De tweede helft heeft voor mij alle het mindere van het eerste deel weggeveegd.
Afwezigen hadden ongelijk. Tot de volgende keer !
I come from downtown
Born ready for you
Armed with will and determination
And grace too
Ghinzu @ MaZ
Enigszins aangedaan van de opgelopen (nipte) volleynederlaag en beetje natjes van wat er uit de lucht viel, geraakte ik zaterdag toch nog net op tijd in' MaZ om 'Sold Out' te zien. Een man/vrouw duo die met beats, electronica en bijhorende visuals een wat 80's geïnspireerde set brachten. Beetje teveel van hetzelfde voor mijn doen, maar de afsluitende nummers mochten er zijn: 'I don't wanna have sex with you' en 'You're too drunk to fuck now'. yep, brusseleirs in 't engels.
De hoofdmoot van de avond waren ander hoofdstedelingen, razend populair over de taalgrens en iets zuidelijker. Bij ons jammer genoeg zwaar miskend. Ghinzu dus. Ze brengen muziek ergens tussen wave en rock in, een mooie balans tussen electronica en gitaren. Een energieke zanger die het volk weet te bespelen (maar laat aub dat falset stemmetje achterwege). De geluidsmuren/klanktapijten werden deftige opgetrokken en afgewisseld met leuke intermezzo's. Net wanneer een nummer langdradig dreigde te worden, ging het weer de andere kant op. Ze kregen ook zowat de hele zaal aan mee springen tijdens bepaalde nummers.
Helaas toch ook een paar dingetjes die me stoorden... de bindteksten waren in het engels, belgische ziekte? De gitarist/electronica-dinges moest soms door een roadie bijgelicht worden met een lampje zodat hij kon zien wat hij speelde.... Na een uur beginnen aan de bisnummers, ne keer 4, dan 2 en dan uiteindelijk toch 'Blow' (bijna 3 kwartier later).
Maar muzikaal top !
De hoofdmoot van de avond waren ander hoofdstedelingen, razend populair over de taalgrens en iets zuidelijker. Bij ons jammer genoeg zwaar miskend. Ghinzu dus. Ze brengen muziek ergens tussen wave en rock in, een mooie balans tussen electronica en gitaren. Een energieke zanger die het volk weet te bespelen (maar laat aub dat falset stemmetje achterwege). De geluidsmuren/klanktapijten werden deftige opgetrokken en afgewisseld met leuke intermezzo's. Net wanneer een nummer langdradig dreigde te worden, ging het weer de andere kant op. Ze kregen ook zowat de hele zaal aan mee springen tijdens bepaalde nummers.
Helaas toch ook een paar dingetjes die me stoorden... de bindteksten waren in het engels, belgische ziekte? De gitarist/electronica-dinges moest soms door een roadie bijgelicht worden met een lampje zodat hij kon zien wat hij speelde.... Na een uur beginnen aan de bisnummers, ne keer 4, dan 2 en dan uiteindelijk toch 'Blow' (bijna 3 kwartier later).
Maar muzikaal top !
Ian Siegal
Vorige week vrijdag bracht de wind ons terug naar de Zwerver voor het optreden van Ian Siegal. Engelse blues - bluesrock van een redelijk geschifte was me verteld. Nu viel dat eigenlijk nogal mee, of was het omdat ik nog steeds onder de indruk was van The Rhythm Junks?
Drummer, bassist, gitarist werden gevolgd door de man himself op het podium, strompelend met een stokje, arm tot over de elleboog in het gips (het blijft raden naar wat er is voorgevallen).... Duidelijk, 't beter soleerwerk zou moeten komen van die kerel naast hem. En die deed wat er van hem verwacht werd. Ritmische, mooie solo's en duidelijk opgaand in wat hij bracht, inclusief de gekkebekkerij.
Een leuk meer rock dan blues getint optreden. zonder meer.
Drummer, bassist, gitarist werden gevolgd door de man himself op het podium, strompelend met een stokje, arm tot over de elleboog in het gips (het blijft raden naar wat er is voorgevallen).... Duidelijk, 't beter soleerwerk zou moeten komen van die kerel naast hem. En die deed wat er van hem verwacht werd. Ritmische, mooie solo's en duidelijk opgaand in wat hij bracht, inclusief de gekkebekkerij.
Een leuk meer rock dan blues getint optreden. zonder meer.
Join The Bus
Er zijn zo van die dagen, druk op het werk, al paar dagen slecht geslapen, gezellig stormweertje met nodige hevige winden en dito regenbuien, hier en daar wat auto's die in de wegstaan zodanig dat je er bijna het dubbele van de tijd overdoet om thuis te geraken... om dan 19h50 kapot thuis te komen in het besef dat ik 10 minuten later op de tweede rij in de schouwburg mag zitten.
Kaart meegrabbelen, regenjas aan en toch maar terug de auto in, geheel tegen mijn principes op die manier het stad in, gelukkig vlug parking gevonden, snelstappend, plassend ontwijkend, tussen de auto's laverend richting de schouwburg, om net op tijd in mijn geeuwend en gapend stoeltje te vallen.
Lang duurde dat gegeeuw en gegaap niet. Daar zorgden die Rhythm Junks wel voor. 't begon allemaal rustig, jazzy, het deed me eigenlijk wat aan Toots denken, zowel kwa mondmuziekske en als gedrum. Maar al gauw bracht gelegenheids"gitarist" Geoffrey Burton (die trouwens steeds meer op de vader van 'Family Ties' begint te lijken)de nodige verstrooiing. Ik schrijf "gitarist" want eigenlijk brengt hij vooral dwarse, hoekige klanken voort uit zijn pedalen en hendel, als stoorzender tov de rest. Het tempo werd geleidelijk opgebouwd, via 'The Machine' & 'Kerosine' naar 'Meiske' waarbij steeds weer gespeeld wordt tussen de blazers (trompet en sax), de mondharmonica en de staande bas en drum met onze stoorzender erover heen. Er werd ook een opmerkelijke versie van 'My Baby Cares For Me' gebracht. Na de pauze vielen vooral 'Why can't I get out of my bed', 'Wham Bam' en 'Panamajumbo' op.
The Rhythm Junks swingen als de beste en sleepten gewoon de volledige zaal mee. Een zaal die overigens maar karig gevuld was (met Roland in't publiek), maar die wel laaaaaaiend enthousiast reageerde op zowat elk nummer.
Blijgezind en fris man stapte ik de schouwburg weer buiten, het was opgehouden met regenen en de rit naar huis verliep ook vlot.
Kaart meegrabbelen, regenjas aan en toch maar terug de auto in, geheel tegen mijn principes op die manier het stad in, gelukkig vlug parking gevonden, snelstappend, plassend ontwijkend, tussen de auto's laverend richting de schouwburg, om net op tijd in mijn geeuwend en gapend stoeltje te vallen.
Lang duurde dat gegeeuw en gegaap niet. Daar zorgden die Rhythm Junks wel voor. 't begon allemaal rustig, jazzy, het deed me eigenlijk wat aan Toots denken, zowel kwa mondmuziekske en als gedrum. Maar al gauw bracht gelegenheids"gitarist" Geoffrey Burton (die trouwens steeds meer op de vader van 'Family Ties' begint te lijken)de nodige verstrooiing. Ik schrijf "gitarist" want eigenlijk brengt hij vooral dwarse, hoekige klanken voort uit zijn pedalen en hendel, als stoorzender tov de rest. Het tempo werd geleidelijk opgebouwd, via 'The Machine' & 'Kerosine' naar 'Meiske' waarbij steeds weer gespeeld wordt tussen de blazers (trompet en sax), de mondharmonica en de staande bas en drum met onze stoorzender erover heen. Er werd ook een opmerkelijke versie van 'My Baby Cares For Me' gebracht. Na de pauze vielen vooral 'Why can't I get out of my bed', 'Wham Bam' en 'Panamajumbo' op.
The Rhythm Junks swingen als de beste en sleepten gewoon de volledige zaal mee. Een zaal die overigens maar karig gevuld was (met Roland in't publiek), maar die wel laaaaaaiend enthousiast reageerde op zowat elk nummer.
Blijgezind en fris man stapte ik de schouwburg weer buiten, het was opgehouden met regenen en de rit naar huis verliep ook vlot.
Reclame moment: Genie met Dyslexie
Hallo beste lezervriendjes en vriendinnekes,
een vriendin van mij heeft haar eerste jeugdboek gepubliceerd gekregen:
Het is een jeugdboek voor kinderen vanaf 9 jaar en vertelt het verhaal van Rika en Tim, waarbij Tim langzaam het geheim van die ‘gekke’ Rika te weten komt en hoe ze hiermee omgaan. Heel herkenbare situaties voor wie er mee te maken heeft en een erg actueel thema!
'Stoor ik?' Tim en opa keken elkaar aan. Met uitgestoken hand stapte het meisje op het stomverbaasde duo af en zei: 'Ik heet Rika.' Geen van beide schudde haar vuile hand. Opa knikte. Tim prevelde: 'Wat doe jij in onze tuin?'
'Ik word jullie nieuwe buurmeisje', lachte ze, 'en ik dacht bij mezelf: ik spring alvast eens binnen.'
Tims nieuwe buurmeisje is een luidruchtige, grappige meid. Rika is dol op schilderen en erg slim, maar af en toe doet ze heel vreemd. Ze verbergt iets.
Als Tim haar geheim ontdekt, is hij vastberaden zijn vriendin te helpen. Maar dat loopt minder vlot dan hij zou willen. Waarom wil Rika niet geholpen worden?
Allen dus naar de boekhandel !
een vriendin van mij heeft haar eerste jeugdboek gepubliceerd gekregen:
Het is een jeugdboek voor kinderen vanaf 9 jaar en vertelt het verhaal van Rika en Tim, waarbij Tim langzaam het geheim van die ‘gekke’ Rika te weten komt en hoe ze hiermee omgaan. Heel herkenbare situaties voor wie er mee te maken heeft en een erg actueel thema!
'Stoor ik?' Tim en opa keken elkaar aan. Met uitgestoken hand stapte het meisje op het stomverbaasde duo af en zei: 'Ik heet Rika.' Geen van beide schudde haar vuile hand. Opa knikte. Tim prevelde: 'Wat doe jij in onze tuin?'
'Ik word jullie nieuwe buurmeisje', lachte ze, 'en ik dacht bij mezelf: ik spring alvast eens binnen.'
Tims nieuwe buurmeisje is een luidruchtige, grappige meid. Rika is dol op schilderen en erg slim, maar af en toe doet ze heel vreemd. Ze verbergt iets.
Als Tim haar geheim ontdekt, is hij vastberaden zijn vriendin te helpen. Maar dat loopt minder vlot dan hij zou willen. Waarom wil Rika niet geholpen worden?
Allen dus naar de boekhandel !
Discipline? Energie !
Gister stond er een leuke naam op 't podium van 't Manuscript in Oostende. The Disciplines. Wie? inderdaad, dat was ook mijn eerste reactie. Bleek om de nieuwe groep van de frontman van The Posies te gaan, Ken Stringfellow blijkt ook extra muzikant bij REM te zijn tijdens de tournees. Interessant genoeg om eens te gaan kijken.
Wat volgde was een energiek uur entertainment. 3 Noren met een Amerikaan aan de micro (soms toch). De set werd stevig ingezet. De betere hardere rock (zeg maar punk als Green Day de maatstaf is). Het moet ook zowat het enige nummer geweest zijn dat de zanger op het podium gebleven is. Het tweede nummer werd gebracht al kruipend over de toog van de Manu (geen sinecure). Tijdens het derde liep hij van voor naar achter en terug achter de bar. Daarna dook hij verscheidene keren tussen het publiek op, meestal lopend, ook een keer rondkruipend als een slang. "I Got Tired" bracht hij zelfs grotendeels vanaf het midden van de Langestraat. Gelukkig had hij geen micro met een zenderke, god weet waar hij toen beland zou zijn. Daarna werd iedereen ook naar buitengejaagd omdat hij zijn gezang een echo veroorzaakte en hij vond dat we dat moesten horen. Het laatste nummer van de set, stond hij gewoon mee te springen bij de gasten die vooraan stonden.
Discpline? euh, ironie, ja! Energie over, ja, als een jonge versie van Iggy ging hij tekeer. Ondersteund door een stevig doortrekkende band. "Wrong Lane", "Yours for the Taking" waren leuke songs. Live zeker een aanrader. Benieuwd hoe de cd klinkt.
Wat volgde was een energiek uur entertainment. 3 Noren met een Amerikaan aan de micro (soms toch). De set werd stevig ingezet. De betere hardere rock (zeg maar punk als Green Day de maatstaf is). Het moet ook zowat het enige nummer geweest zijn dat de zanger op het podium gebleven is. Het tweede nummer werd gebracht al kruipend over de toog van de Manu (geen sinecure). Tijdens het derde liep hij van voor naar achter en terug achter de bar. Daarna dook hij verscheidene keren tussen het publiek op, meestal lopend, ook een keer rondkruipend als een slang. "I Got Tired" bracht hij zelfs grotendeels vanaf het midden van de Langestraat. Gelukkig had hij geen micro met een zenderke, god weet waar hij toen beland zou zijn. Daarna werd iedereen ook naar buitengejaagd omdat hij zijn gezang een echo veroorzaakte en hij vond dat we dat moesten horen. Het laatste nummer van de set, stond hij gewoon mee te springen bij de gasten die vooraan stonden.
Discpline? euh, ironie, ja! Energie over, ja, als een jonge versie van Iggy ging hij tekeer. Ondersteund door een stevig doortrekkende band. "Wrong Lane", "Yours for the Taking" waren leuke songs. Live zeker een aanrader. Benieuwd hoe de cd klinkt.
Morrissey, The Great
Voor het eerst trok ik de zuidergrens over om een optreden bij te wonen. Met zijn allen gingen we naar Lille (Rijsel voor de flaminganten) om Morrissey te zien. Ietwat curieus naar de zaal (L'Aéronef), zeker benieuwd naar het optreden zelf, zeker na het incident in Liverpool. De Aéronef bleek een verrassend kleine zaal te zijn, vierkante doos in 2 verdiepingen, 1200 man groot, wel handig gelegen naast de autostrade bovenop de parkeergarage. (2 EUR voor 3u parkeren)
Doll & The Kicks mochten alweer openen en zowaar, 't beviel me. Maar het was gewoon wachten op de hoofdact. Tussen de optredens door werden een deel oude videoclips getoont met nogal wat travestieten in ter aanloop van...
't doek viel naar beneden, een paar poppetjes ruimden vlug alles op en "This Charming Man" werd ingezet. Hoera, een eerste keer. Tijdens 'Is It Really So Strange?', 'First of The Gang to Die' en 'Cemetry Gates' viel vooral op hoe stevig en ruw de band aan het spelen was. Toen ik hem in HMH en AB zag, klonk het allemaal veel afgelikter. Toen ze na een tijdje ook de klank zuiver kregen was het feestje helemaal af... Handjes schuddend met de eerste rijen, kwamen 'The World is Full of Crashing Bores', 'How Soon is Now', 'Irish Blood, English Heart' aan bod. Stuk voor stevig gebracht, luidkeels meegekweeld (door ons toch, tot ergernis van die ene fransman in de zaal). Het mocht wat ons betreft nog uren doorgaan, maar na 'I'm OK by Myself', kwam enkel nog 'Something is Squeezing My Skull' en gingen de lichten aan na 1u15 genot. Het mocht meer zijn, maar dit was een van de betere optredens van die ik dit jaar gezien heb.
Daarna werden we zowat buitengejaagd. 5 minuten na het optreden werd de bovenbar al gesloten en werden we onvriendelijk naar beneden gejaagd. 10 minuten later waren we ook al niet meer welkom op het pleintje aan de ingang.
Doll & The Kicks mochten alweer openen en zowaar, 't beviel me. Maar het was gewoon wachten op de hoofdact. Tussen de optredens door werden een deel oude videoclips getoont met nogal wat travestieten in ter aanloop van...
't doek viel naar beneden, een paar poppetjes ruimden vlug alles op en "This Charming Man" werd ingezet. Hoera, een eerste keer. Tijdens 'Is It Really So Strange?', 'First of The Gang to Die' en 'Cemetry Gates' viel vooral op hoe stevig en ruw de band aan het spelen was. Toen ik hem in HMH en AB zag, klonk het allemaal veel afgelikter. Toen ze na een tijdje ook de klank zuiver kregen was het feestje helemaal af... Handjes schuddend met de eerste rijen, kwamen 'The World is Full of Crashing Bores', 'How Soon is Now', 'Irish Blood, English Heart' aan bod. Stuk voor stevig gebracht, luidkeels meegekweeld (door ons toch, tot ergernis van die ene fransman in de zaal). Het mocht wat ons betreft nog uren doorgaan, maar na 'I'm OK by Myself', kwam enkel nog 'Something is Squeezing My Skull' en gingen de lichten aan na 1u15 genot. Het mocht meer zijn, maar dit was een van de betere optredens van die ik dit jaar gezien heb.
Daarna werden we zowat buitengejaagd. 5 minuten na het optreden werd de bovenbar al gesloten en werden we onvriendelijk naar beneden gejaagd. 10 minuten later waren we ook al niet meer welkom op het pleintje aan de ingang.
't mooiste moment
Zondag ll hebben we zo'n heel beperkt reunietje gehad. Ik moest in en tegen Gistel volleyballen. Op een zondag ! ramp o ramp. Gelukkig hadden de vriendjes van West Kerke het heerlijke idee om een lunchsje te organiseren. Nog meer vrienden dus, met kinderen.....
Ik moest helaas de feestdis verlaten, voor ze aan de irish coffee's begonnen, de plicht riep.
De match gelukkig gewonnen zoals het hoorde, allez, de eindstand toch, het sportieve spektakel was weinig hoogstaand.
Later was't nog gezellig verbroederen/verzusteren met de tegenstanders en hun vrouwenploeg. 7 jaar jumpers veeg je niet zomaar uit. Gistel waren vrienden, die groen-gelen, dat was pas de vijand.
Nog even napraten met de bende, nog even afscheid nemen van mijn ploeggenoten en toen gebeurde het... Daar kwam ze, klein als ze is, schattig als ze is, lief als ze is, afgelopen, enthousiast, haar armpjes rond mij slaand, dat kopje knuffelend een mooie ligplaatszoekend tegen mijn buik(s)pieren.... Daarna reikend om opgetild te worden en nog later heerlijk frietjes etend vanaf die verhevende positie....
mijn weekend kon alvast niet meer stuk.
Ik moest helaas de feestdis verlaten, voor ze aan de irish coffee's begonnen, de plicht riep.
De match gelukkig gewonnen zoals het hoorde, allez, de eindstand toch, het sportieve spektakel was weinig hoogstaand.
Later was't nog gezellig verbroederen/verzusteren met de tegenstanders en hun vrouwenploeg. 7 jaar jumpers veeg je niet zomaar uit. Gistel waren vrienden, die groen-gelen, dat was pas de vijand.
Nog even napraten met de bende, nog even afscheid nemen van mijn ploeggenoten en toen gebeurde het... Daar kwam ze, klein als ze is, schattig als ze is, lief als ze is, afgelopen, enthousiast, haar armpjes rond mij slaand, dat kopje knuffelend een mooie ligplaatszoekend tegen mijn buik(s)pieren.... Daarna reikend om opgetild te worden en nog later heerlijk frietjes etend vanaf die verhevende positie....
mijn weekend kon alvast niet meer stuk.
Jommeke
interviewer: Waarom was Jef Nijs zo'n goeie tekenaar?
Marc Sleen: Omdat hij goed kon tekenen.
Geen speld tussen te krijgen
Marc Sleen: Omdat hij goed kon tekenen.
Geen speld tussen te krijgen
Poor Man's Heaven
Nog wat onder druk van het geweld van the Pixies, trok ik met andere medefans naar Seth Lakeman in De Spil in Roeselare. Ons enigszins afvragend waarom de theatertour? Vorige optredens (Dranouter, AB, Labadoux, lees elders hier)waren in meer euh concertgerichte oorden, met staanplaatsen, en drank, en dansen, en ....
Lau mocht openen en deden dat goed (beter dan ik me herinner van Dranouter 2008). Accordeon, gitaar en viool zijn nog steeds de ingrediënten, maar 't experimentele, 't freaky, noisy deel krijgt stilaan de bovenhand. Rustige nummers versnellen, snelle nummers vertragen en maken leuke wendingen en worden soms soundscape gewijs opgebouwd/afgebroken/onderbroken. 'Horizontigo' (angst voor open vlakte)klonk wel heel erg als 'Brothers in Arms', maar was tevens ook een schoonvoorbeeld van hun manier van spelen.
Tijdens de pauze viel het ons toch op hoe verscheiden en on-folky het publiek er wel uitzag...
Begonnen werd er met 'Race to be King'. Seth is op zijn best op viool vind ik en vandaar uit kan hij heerlijk versnellen en de boel in de fik zetten, maar deze keer was klankbalans wat te afgelikt en ontbrak er wat snedigheid. Iets dat zich helaas zou doortrekken naar de rest van de set... 'King and Country', 'The Hurlers', ... heel wat moois passeerde, maar er sloeg geen vonk over van 't podium naar 't apatische publiek en de koude sloeg terug. Zelfs zijn 'hoe-down'-nummer en 'Kitty Jay' brachten geen soelaas. Het eeuwig gestem van de gitaren en viool tussen de nummers door hielp ook niet echt. Na amper 50 minuten hield hij het dan ook voor bekeken. Niet het feestavondje dat we in gedachten hadden.
Lau mocht openen en deden dat goed (beter dan ik me herinner van Dranouter 2008). Accordeon, gitaar en viool zijn nog steeds de ingrediënten, maar 't experimentele, 't freaky, noisy deel krijgt stilaan de bovenhand. Rustige nummers versnellen, snelle nummers vertragen en maken leuke wendingen en worden soms soundscape gewijs opgebouwd/afgebroken/onderbroken. 'Horizontigo' (angst voor open vlakte)klonk wel heel erg als 'Brothers in Arms', maar was tevens ook een schoonvoorbeeld van hun manier van spelen.
Tijdens de pauze viel het ons toch op hoe verscheiden en on-folky het publiek er wel uitzag...
Begonnen werd er met 'Race to be King'. Seth is op zijn best op viool vind ik en vandaar uit kan hij heerlijk versnellen en de boel in de fik zetten, maar deze keer was klankbalans wat te afgelikt en ontbrak er wat snedigheid. Iets dat zich helaas zou doortrekken naar de rest van de set... 'King and Country', 'The Hurlers', ... heel wat moois passeerde, maar er sloeg geen vonk over van 't podium naar 't apatische publiek en de koude sloeg terug. Zelfs zijn 'hoe-down'-nummer en 'Kitty Jay' brachten geen soelaas. Het eeuwig gestem van de gitaren en viool tussen de nummers door hielp ook niet echt. Na amper 50 minuten hield hij het dan ook voor bekeken. Niet het feestavondje dat we in gedachten hadden.
Kobolden
Het moet in het voorjaar van 87 geweest zijn... een woensdag, want ik hield die dat de stripbib open in JH Kontrabas. Koen kwam binnen gestormd: "Dit moeten jullie horen". De draaitafel werd vrijgemaakt, de plaat op gelegd, de volumeknop nog wat omhooggeschoven en de uppercut volgde... 'Caribou', 'Vamos', 'Isla de Encanta', 'Ed is Dead'.... Een WOW-erlebnis als geen ander. 'Come On Pilgrim' van the Pixies dus.
Daarna altijd fan geweest, nooit live gezien tot augustus 2005. De passage in Vorst van dit jaar mocht ik ook aan mij laten voorbij gaan wegens iets te laat aan gedacht om te bestellen (des zaterdagsochtends zijn we niet altijd even fris)... Tot HiS van zich liet horen met het heuglijke nieuws... Ticket over !
Rechtstreeks van Deinze naar Vorst, mooi op tijd, zodoende nog zonder probs kunnen parkeren, wat rondgeslenterd, wat gegeten, ... voorprogramma doorstaan (slechte nirvana klonen met dito geluid) en dan was het tijd voor de hoogmis.
Dachten we. Dit was de Doolittle-tour en dan verwacht je dat ze met 'Debaser' beginnen... niet dus. Een paar ongekende maar daarom niet minder mooie liedjes zorgden voor de kick off. Op't videoscherm werden allerlei ouwe vergeelde beelden geprojecteerd en het geluid was zeer goed (hoezo de klank kan niet goed zijn in Vorst?).
En dan opeens toch 'Debaser' ! Een eerste ontploffing in de zaal. Iedereen aan het meeschreeuwen... 'Tame', 'Wave of Mutilation', ... Kim wat spelend dat we alle nummers moesten aanhoren en niet konden doorspoelen de volgende kopstoot... 'Here Comes Your Man'... 'Monkey Gone To Heaven' ...Kim's achtergrond koortje is toch niet altijd wat het moet zijn bij 'La La Love You'(opnieuw prachtige animatie met lopende liefdeshartjes, tot lopende echte harten en allerlei pijlen).... tot 'Gouge Away'...
Eerste bisrondje opnieuw 'Wave of Mutilation'en nog iets
Dan heeeeeeeeeeel lang wachten op de ware explosie van ambi: 'U-Mass', 'Vamos', 'Gigantic' and 'Where Is My Mind?' en dan viel het doek.
Een heerlijk nostalgisch avondje met puike muziek en klank en mensen.
Daarna altijd fan geweest, nooit live gezien tot augustus 2005. De passage in Vorst van dit jaar mocht ik ook aan mij laten voorbij gaan wegens iets te laat aan gedacht om te bestellen (des zaterdagsochtends zijn we niet altijd even fris)... Tot HiS van zich liet horen met het heuglijke nieuws... Ticket over !
Rechtstreeks van Deinze naar Vorst, mooi op tijd, zodoende nog zonder probs kunnen parkeren, wat rondgeslenterd, wat gegeten, ... voorprogramma doorstaan (slechte nirvana klonen met dito geluid) en dan was het tijd voor de hoogmis.
Dachten we. Dit was de Doolittle-tour en dan verwacht je dat ze met 'Debaser' beginnen... niet dus. Een paar ongekende maar daarom niet minder mooie liedjes zorgden voor de kick off. Op't videoscherm werden allerlei ouwe vergeelde beelden geprojecteerd en het geluid was zeer goed (hoezo de klank kan niet goed zijn in Vorst?).
En dan opeens toch 'Debaser' ! Een eerste ontploffing in de zaal. Iedereen aan het meeschreeuwen... 'Tame', 'Wave of Mutilation', ... Kim wat spelend dat we alle nummers moesten aanhoren en niet konden doorspoelen de volgende kopstoot... 'Here Comes Your Man'... 'Monkey Gone To Heaven' ...Kim's achtergrond koortje is toch niet altijd wat het moet zijn bij 'La La Love You'(opnieuw prachtige animatie met lopende liefdeshartjes, tot lopende echte harten en allerlei pijlen).... tot 'Gouge Away'...
Eerste bisrondje opnieuw 'Wave of Mutilation'en nog iets
Dan heeeeeeeeeeel lang wachten op de ware explosie van ambi: 'U-Mass', 'Vamos', 'Gigantic' and 'Where Is My Mind?' en dan viel het doek.
Een heerlijk nostalgisch avondje met puike muziek en klank en mensen.
Goed Bezig
Ze zijn weer goed bezig allemaal:
- Vande Lanotte in 'de ochtend': "de wet is een vodje papier"
- Bart Sturtewagen in DS: "De aankondiging van het overlijden van FVDB is voorbarig" (al had hij het wel over de politicus)
- Crembo doet eindelijk wat hij moet doen: helicopters inpakken in plastiek zodanig dat ze niet verslijten.
- Hans Bonte in DS: "ik wil niet in een lade liggen"
- Vande Lanotte in 'de ochtend': "de wet is een vodje papier"
- Bart Sturtewagen in DS: "De aankondiging van het overlijden van FVDB is voorbarig" (al had hij het wel over de politicus)
- Crembo doet eindelijk wat hij moet doen: helicopters inpakken in plastiek zodanig dat ze niet verslijten.
- Hans Bonte in DS: "ik wil niet in een lade liggen"
De oude man & zijn mondmuziekske
Gisteren hadden we het geluk om de tweede keer op korte tijd Toots Thielemans aan het werk te zien. De eerste keer met dank aan Arno & TAZ, nu in de schouwburg met Nathalie Loriers op piano. Ze zaten wat ver van het publiek, knusjes, dicht op mekaar zodanig dat ze lustig onder elkaar konden converseren en Nathalie de nodige tips geven als er weer een nummer aan kwam dat ze niet echt gerepeteerd hadden...
Dit optreden was stukken aangenamer dan in die grote tent in oostende. Toots iets meer op zijn muziekske en wat minder gesoleer van zijn companen, maar vooral heeel spontaan en prachtig mooi in zijn eenvoud. 'ik ben geen componist, ik vind de muziekskes' HIj blijft ook een leuke verteller, maar bepaalde verhaaltjes ken ik ondertussen al 'midnight cowboy met Dustin Hoffman' en 'ik heb met iedereen gespeeld' waarna de opsomming van alle groten volgt. Leuk, sjarmerend, maar 't hoogte punt blijven de mooie melodieën. Dat braziliaanse met die dolfijn (of zo zegt hij toch) heerlijk ! een heerlijke bewerking ook van summertime en bluesette natuurlijk.
Zowaar een mooie namiddag ! (en te weten dat Milk Inc op het zelfde moment op de cross in Ruddervoorde was... neeeeeeeeen dank u)
Dit optreden was stukken aangenamer dan in die grote tent in oostende. Toots iets meer op zijn muziekske en wat minder gesoleer van zijn companen, maar vooral heeel spontaan en prachtig mooi in zijn eenvoud. 'ik ben geen componist, ik vind de muziekskes' HIj blijft ook een leuke verteller, maar bepaalde verhaaltjes ken ik ondertussen al 'midnight cowboy met Dustin Hoffman' en 'ik heb met iedereen gespeeld' waarna de opsomming van alle groten volgt. Leuk, sjarmerend, maar 't hoogte punt blijven de mooie melodieën. Dat braziliaanse met die dolfijn (of zo zegt hij toch) heerlijk ! een heerlijke bewerking ook van summertime en bluesette natuurlijk.
Zowaar een mooie namiddag ! (en te weten dat Milk Inc op het zelfde moment op de cross in Ruddervoorde was... neeeeeeeeen dank u)
Pareltje
Na het emo-volle weekend (de breuk, de match en verjaardag van Gijs, 't nieuws van 't overlijden van Jonas, 't gezellige verjaardagsfeestje) mocht ik dinsdag, diep in de nacht naar Zaventem cruisen om iemand af te halen die terug komen van een vrijersweekendje in den vreemde. Ik had nog eens diep in mijn CD collectie gegrabbeld en 'Here Come The Miracles' in de schuif gegooid. Heel lang geleden dus dat ik die nog eens beluisterd had en 't was toch weer een voltreffer. Ik luister eigenlijk meer naar live opnames van Steve Wynn dan naar zijn studiowerk (en het is zonder twijfel ook degene die ik het meest live aan het werk gezien heb).
Het was dus een leuke herontdekking. 'Death Valley Rain', 'Southern California Line' en 'Crawling Misanthropic Blues' zijn de nummers die met het meest bekend zijn (wegens live nogal veel in de set), maar 'Black Out', 'Butterscotch' en 'Shades of Blue' zijn leuke herontdekkingen.
De tweede CD (ja, 't is een dubbel) zat woensdag in de lader terwijl het ouwe wijven, cats en dogs aan het gieten was en ik aan 70 rond Gent aan het toeren was. Ook hier trokken wat andere nummers mijn aandacht: 'Topanga Canyon Freaks', 'Good & Bad' en 't freaky 'Smash Myself to Bits'.
Een super idee (al zeg ik het zelf) om die CD er nog es bij te halen :p
Het was dus een leuke herontdekking. 'Death Valley Rain', 'Southern California Line' en 'Crawling Misanthropic Blues' zijn de nummers die met het meest bekend zijn (wegens live nogal veel in de set), maar 'Black Out', 'Butterscotch' en 'Shades of Blue' zijn leuke herontdekkingen.
De tweede CD (ja, 't is een dubbel) zat woensdag in de lader terwijl het ouwe wijven, cats en dogs aan het gieten was en ik aan 70 rond Gent aan het toeren was. Ook hier trokken wat andere nummers mijn aandacht: 'Topanga Canyon Freaks', 'Good & Bad' en 't freaky 'Smash Myself to Bits'.
Een super idee (al zeg ik het zelf) om die CD er nog es bij te halen :p
Zonder/Met (3)
pfffffffffffffffffffffffffff !
In Brugge kunnen we geen stadion zetten in een tijdspanne van 10jaar, in Antwerpen kunnen ze geen brug/tunnel maken in 25 jaar, en ze willen er nu nog een stadion bij... In Luik kunnen ze geen proces houden, zonder dat het in BXL overgedaan wordt/moet worden... De Westerschelde krijgen we niet uitgediept, maar't schipdonck krijgen we ook niet verbreed... Doel moet weg voor een overbodig dok, maar we mogen er toch blijven wonen...
Face it, grote bouwprojecten zijn niks voor ons...
Ik ben voorstander van de ontsluiting van Zeebrugge, en dat mag langs 't schipdonk voor mij... plant die boompjes maar terug langs de nieuwe oever. (oke, als er water genoeg is en de boel niet verzilt). ik stel voor dat nieuw dok in antwerpen gewoon in Deurne/Merksem te plaatsen en iedereen naar Doel te verhuizen, dan sluit die ring/autostrade aan op de haven, is iedereen weg van dat fijn stof en case closed. Doen die van't stad zelf ook lastig? parking van maken voor de mensen die naar Doel moeten...
In Bruhhe mag dat stadion gewoon komen waar de Club 't wil, maar Sirkul moet mee of in Oostende/Roeselare/Kortrijk/Waregem/Moeskroen/Gent gaan spelen. Mooie kleine stadions genoeg in de buurt. en dan kan Olympia platgegooid worden en kunnen ze daar wat bomen aanplanten ter compensatie van't Lappersfort.
In Brugge kunnen we geen stadion zetten in een tijdspanne van 10jaar, in Antwerpen kunnen ze geen brug/tunnel maken in 25 jaar, en ze willen er nu nog een stadion bij... In Luik kunnen ze geen proces houden, zonder dat het in BXL overgedaan wordt/moet worden... De Westerschelde krijgen we niet uitgediept, maar't schipdonck krijgen we ook niet verbreed... Doel moet weg voor een overbodig dok, maar we mogen er toch blijven wonen...
Face it, grote bouwprojecten zijn niks voor ons...
Ik ben voorstander van de ontsluiting van Zeebrugge, en dat mag langs 't schipdonk voor mij... plant die boompjes maar terug langs de nieuwe oever. (oke, als er water genoeg is en de boel niet verzilt). ik stel voor dat nieuw dok in antwerpen gewoon in Deurne/Merksem te plaatsen en iedereen naar Doel te verhuizen, dan sluit die ring/autostrade aan op de haven, is iedereen weg van dat fijn stof en case closed. Doen die van't stad zelf ook lastig? parking van maken voor de mensen die naar Doel moeten...
In Bruhhe mag dat stadion gewoon komen waar de Club 't wil, maar Sirkul moet mee of in Oostende/Roeselare/Kortrijk/Waregem/Moeskroen/Gent gaan spelen. Mooie kleine stadions genoeg in de buurt. en dan kan Olympia platgegooid worden en kunnen ze daar wat bomen aanplanten ter compensatie van't Lappersfort.
't Hazegras
Onder 't zalige zonneke was het eergisteren fantastisch vertoeven aan't bosjoenk in Oostende. Daar had de tweede editie van het kleinkunstfestival plaats. Met een picon in de hand en petekindje op de schoot, de verhalen van Willem Vermandere aanhoren, afgewisseld met zijn andere vertelsels op muziek. Beter kon de dag moeilijk beginnen.
Bij Dimitri van Toren viel me vooral op van hoe dicht zijn stemgeluid aanleunt bij dat van Boudewijn de Groot. Mooie teskten ook, maar iets te monotoon gebracht. Yevgueni mocht daarna hun ding doen, niet slecht, maar ook niet WAUW. Ik had er meer van verwacht. Tijdens Johan Verminnen heb ik dan weer meer staan verzusteren met de vele kennissen die er waren en ik voelde me goed !
Bij Dimitri van Toren viel me vooral op van hoe dicht zijn stemgeluid aanleunt bij dat van Boudewijn de Groot. Mooie teskten ook, maar iets te monotoon gebracht. Yevgueni mocht daarna hun ding doen, niet slecht, maar ook niet WAUW. Ik had er meer van verwacht. Tijdens Johan Verminnen heb ik dan weer meer staan verzusteren met de vele kennissen die er waren en ik voelde me goed !
Leuren
Vorige week vrijdag en zondag stond ik er weer. In Leffinge. Achter mijn leuke bar, met zicht op het podium. Klaar om een van de werken van barmhartigheid uit te voeren, ondertussen genietend van wat er van het podium weerklinkt.
BBR klonk alweer fantastisch, wat een opener ! Das Pop klonk ook lekker stevig, al liggen die me wat minder. The Streets konden me minder bekoren, al welden de tranen toch even op tijdens 'Dry Your Eyes' (gespeeld op de begrafenis van Gijs).
Zaterdag was ik dan eerst gaan volley spelen (jaja, de eerste overwinning is binnen, laat ons hopen dat her daar niet bij blijft) waardoor ik helaas Blood Red Shoes moest missen, maar ik was tijdig terug om met een lekkere wafel in de hand nog wat mee te swingen met Amadou & Maryam, die een stuk beter klonken dan op Couleur Café. De hele tent was trouwens aan het meedansen. Leuk ! Volgens sommigen meer lawaai dan iets anders, maar ik vond Dinosaur Jr stukken beter dan op Cactus vorig jaar, ik herkende verdorie zelfs een paar nummers. Heerlijk, hard optreden. Terwijl Daan bezig was, had ik al heel wat ander leuk volk gezien, waarvan het van sommigen toch al paar jaar geleden was. Veel bijgekletst en 't muzikale behang stoorde niet.
Op zondag mocht Absynthe Minded aftrappen. Met veel verve, al vond ik dat er toch paar draken van nummers tussen zaten. Wat Elvis Perkins daarna bracht was gewoon prachtig ! Mooi muziekjes met wrange teksten van iets minder mooie mensjes. Ray Lamontagne klonk heel goed vanaf onze bar positie, helaas was het iets te druk om wat dichter te gaan loeren. Seasick Steve was weeeeeeeeergaloos als afsluiter. Samen met zijn knettergekke drummer nam hij ons mee op wandel met wat bluesrock als motor. Een waardige afsluiter !
BBR klonk alweer fantastisch, wat een opener ! Das Pop klonk ook lekker stevig, al liggen die me wat minder. The Streets konden me minder bekoren, al welden de tranen toch even op tijdens 'Dry Your Eyes' (gespeeld op de begrafenis van Gijs).
Zaterdag was ik dan eerst gaan volley spelen (jaja, de eerste overwinning is binnen, laat ons hopen dat her daar niet bij blijft) waardoor ik helaas Blood Red Shoes moest missen, maar ik was tijdig terug om met een lekkere wafel in de hand nog wat mee te swingen met Amadou & Maryam, die een stuk beter klonken dan op Couleur Café. De hele tent was trouwens aan het meedansen. Leuk ! Volgens sommigen meer lawaai dan iets anders, maar ik vond Dinosaur Jr stukken beter dan op Cactus vorig jaar, ik herkende verdorie zelfs een paar nummers. Heerlijk, hard optreden. Terwijl Daan bezig was, had ik al heel wat ander leuk volk gezien, waarvan het van sommigen toch al paar jaar geleden was. Veel bijgekletst en 't muzikale behang stoorde niet.
Op zondag mocht Absynthe Minded aftrappen. Met veel verve, al vond ik dat er toch paar draken van nummers tussen zaten. Wat Elvis Perkins daarna bracht was gewoon prachtig ! Mooi muziekjes met wrange teksten van iets minder mooie mensjes. Ray Lamontagne klonk heel goed vanaf onze bar positie, helaas was het iets te druk om wat dichter te gaan loeren. Seasick Steve was weeeeeeeeergaloos als afsluiter. Samen met zijn knettergekke drummer nam hij ons mee op wandel met wat bluesrock als motor. Een waardige afsluiter !
Zonder/Met (2)
Als een bestuurder van een vennootschap, een andere vennootschap inlicht over iets bij de ene, waardoor die tweede vlug wat aandelen verkoopt, dan is dat "insider trading".
Als een minister zijn vrouw inlicht over iets, waardoor die dan vlug wat aandelen verkoopt, dan is dat "stom toeval".
Enige dat zeker is, is dat als Don Peit iemand in beton zal gooien, dat werkelijk een "stom toeval" zal zijn.
Als een minister zijn vrouw inlicht over iets, waardoor die dan vlug wat aandelen verkoopt, dan is dat "stom toeval".
Enige dat zeker is, is dat als Don Peit iemand in beton zal gooien, dat werkelijk een "stom toeval" zal zijn.
Zonder/Met
Net op het nieuws gehoord dat Wathelet een formulier aan het maken is voor de "sans-papiers". Maar als ze dat formulier krijgen, dan zijn ze toch niet meer "sans-papiers" en met papieren, zijn ze toch niet illegaal?
Vuurwerk
Een aangenaam weertje gisteren. Na de middag toch. Goed gezelschap, een lekker steakske op een terraske bij de ondergaande zon en dan wat zweeds vuurwerk om de avond af te ronden. Meer moest het niet zijn.
Blijft nog het mysterie waarom het eerste deel van de show gebouwd was op de muziek van "Riverdance", een echte zweedse traditional :) Geêindigd werd met "Sex bomb" & "Chiquitita"
Blijft nog het mysterie waarom het eerste deel van de show gebouwd was op de muziek van "Riverdance", een echte zweedse traditional :) Geêindigd werd met "Sex bomb" & "Chiquitita"
Gorinchem
Wat Pukkelpop? Wie Lowlands? Hoe Maanrock?
Ik ben zaterdag tot bij Freek & Charlotte geweest in Gorinchem (30km boven Breda voor de liefhebbers). Mooi & rustig dorpje, waar mijn ex-collega woont en waar ik graag eens naar toe ga. Ook dit jaar viel het bezoek weer samen met de zomerfeesten. Altijd gezellig, leuke sfeer. Een smaakloze Dommelsch of een ietwat smaakvollere Amstel in de hand. Wat muziek op het podium van een lokale held of iets grotere naam... Maar zoals zaterdag had ik het nog nooit meegemaakt. De groentenmarkt moest worden afgesloten omdat er teveel volk was. Meer dan 10.000 volgens de knappe blonde agente. Dit om 20u30... voor Nick & Simon. Idd, voor wie??????? 't blijken 2 gasten te zijn die waaaaaaaaaanzinnig populair zijn bij kinderen en single vrouwen (we hadden er in de loop van de namiddag al een 10-tal gezien de plekken centraal voor het podium ingenomen hadden, de groupies quoi). Veel gezwaai maar voor de rest stelde het echt niks voor.
Daarna sjokte we met zijn allen naar ander deel van het dorp alwaar de plaatselijke vuurwerkman een staaltje van zijn kunnen gaf.
Later kwamen er nog een paar Idols-winnaars of bijna winnaars met stevig afgezwakt rock-repertoire en ene Danny "ik voel me zo verdomd alleen" De Munk, maar tegen dan was het plein al veeeeel leger. Tussen de vedetten door speelde nog een ander groepje "Tilt" de boel aan elkaar. Halve schlagers, af en toe eens stevig uithalen en veel "nu gaan we zwaaien" en "springen !"
Zowaar een gesellig avondje uit !
De "topper van de week", zoals het bij een bevriend blogger heet:
Ik ben zaterdag tot bij Freek & Charlotte geweest in Gorinchem (30km boven Breda voor de liefhebbers). Mooi & rustig dorpje, waar mijn ex-collega woont en waar ik graag eens naar toe ga. Ook dit jaar viel het bezoek weer samen met de zomerfeesten. Altijd gezellig, leuke sfeer. Een smaakloze Dommelsch of een ietwat smaakvollere Amstel in de hand. Wat muziek op het podium van een lokale held of iets grotere naam... Maar zoals zaterdag had ik het nog nooit meegemaakt. De groentenmarkt moest worden afgesloten omdat er teveel volk was. Meer dan 10.000 volgens de knappe blonde agente. Dit om 20u30... voor Nick & Simon. Idd, voor wie??????? 't blijken 2 gasten te zijn die waaaaaaaaaanzinnig populair zijn bij kinderen en single vrouwen (we hadden er in de loop van de namiddag al een 10-tal gezien de plekken centraal voor het podium ingenomen hadden, de groupies quoi). Veel gezwaai maar voor de rest stelde het echt niks voor.
Daarna sjokte we met zijn allen naar ander deel van het dorp alwaar de plaatselijke vuurwerkman een staaltje van zijn kunnen gaf.
Later kwamen er nog een paar Idols-winnaars of bijna winnaars met stevig afgezwakt rock-repertoire en ene Danny "ik voel me zo verdomd alleen" De Munk, maar tegen dan was het plein al veeeeel leger. Tussen de vedetten door speelde nog een ander groepje "Tilt" de boel aan elkaar. Halve schlagers, af en toe eens stevig uithalen en veel "nu gaan we zwaaien" en "springen !"
Zowaar een gesellig avondje uit !
De "topper van de week", zoals het bij een bevriend blogger heet:
Vedette
Pukkel
Hoe tijden veranderen...
Back in the old days, 1990, stonden we daar, in Leopoldsburg mee te schreeuwen vanaf de tarmac met the paranoiacs, henry rollins (wat een rare getattoeerde brulboei was me dat !), Billy Bragg (op zijn hoogtepunt !), The Buzzcocks (oudjes die er nog wel wat van konden), Faith No More (wat een energie en tijdens "Shoes" vlogen er 100-den schoenen op het podium, Magisch !).
Na The Cramps vertrokken er een deel met de laatste trein richting Oostende. Ik wou Nick Cave (wat een versie van 'The Carny'!!) zien en besloot te blijven. Ik had geluk. De Dierendonckjes nog tegen het lijf gelopen en lift rechtstreeks naar Middelkerke gekregen. Aankomst, kort na degene die trein genomen hadden.....
19 jaar later, zit ik naar de live stream van alweer een bere FNM te zien (nadat ik op een andere stream FCB zag onverdiend verliezen) en mag ik over een paar dagen naar een babyborrel in .... Leopoldsburg.
Back in the old days, 1990, stonden we daar, in Leopoldsburg mee te schreeuwen vanaf de tarmac met the paranoiacs, henry rollins (wat een rare getattoeerde brulboei was me dat !), Billy Bragg (op zijn hoogtepunt !), The Buzzcocks (oudjes die er nog wel wat van konden), Faith No More (wat een energie en tijdens "Shoes" vlogen er 100-den schoenen op het podium, Magisch !).
Na The Cramps vertrokken er een deel met de laatste trein richting Oostende. Ik wou Nick Cave (wat een versie van 'The Carny'!!) zien en besloot te blijven. Ik had geluk. De Dierendonckjes nog tegen het lijf gelopen en lift rechtstreeks naar Middelkerke gekregen. Aankomst, kort na degene die trein genomen hadden.....
19 jaar later, zit ik naar de live stream van alweer een bere FNM te zien (nadat ik op een andere stream FCB zag onverdiend verliezen) en mag ik over een paar dagen naar een babyborrel in .... Leopoldsburg.
Paulusfeesten
Eenmaal een beetje gerecupereerd van Dranouter, trok ik direct na de volleytraining van woensdag richting 't Peter & Paulusplein in Oostende, alwaar Luka Bloom zijn ding deed. Het eerste kwartier goot het echt water en dat inspireerde hem om te openen met 'Love is a Monsoon' en de tekst van Ciara te wijzigen naar 'in troubled waters'... Voor de rest een concert zoals we van hem gewend zijn.
Daarna was het tijd voor Jamie Clarke, ex-gitarist van The Pogues. Zijn solo-werk ligt ook in dat verlengde. Stevige party-tunes, alleen spijtig dat het publiek niet meewilde.
Zaterdag heb ik dan helaas het afscheid van Lucy Loes gemist (damn volley) maar wat Elliot Murhpy bracht was alweer van de bovenste plank. Ik ken vooral zijn jonger werk, maar Bart herkende veel van zijn jaren '70 cd's... Rustige rock met een verhaal op sublieme wijze gebracht. meer moet dat niet zijn.
Vandaag mocht Hannelore Bedert openen en ze deed dat met verve. Wraak en scheldliedjes gebracht met leuke verhaaltjes en super stem. De doventolken trokken wel een deel van de aandacht weg van haar, vooral die kerel leefde zich absoluut in/uit.
Daarna was het de beurt aan Gorki en het wordt tijd dat Luc Devos zicht beperkt tot het zijn van een schertsfiguur.
Daarna was het tijd voor Jamie Clarke, ex-gitarist van The Pogues. Zijn solo-werk ligt ook in dat verlengde. Stevige party-tunes, alleen spijtig dat het publiek niet meewilde.
Zaterdag heb ik dan helaas het afscheid van Lucy Loes gemist (damn volley) maar wat Elliot Murhpy bracht was alweer van de bovenste plank. Ik ken vooral zijn jonger werk, maar Bart herkende veel van zijn jaren '70 cd's... Rustige rock met een verhaal op sublieme wijze gebracht. meer moet dat niet zijn.
Vandaag mocht Hannelore Bedert openen en ze deed dat met verve. Wraak en scheldliedjes gebracht met leuke verhaaltjes en super stem. De doventolken trokken wel een deel van de aandacht weg van haar, vooral die kerel leefde zich absoluut in/uit.
Daarna was het de beurt aan Gorki en het wordt tijd dat Luc Devos zicht beperkt tot het zijn van een schertsfiguur.
Paloma Trigas
Daar stond zo opeens op het podium, tijdens de grand finale van The Chieftains. Playing the fiddle, laughing, enjoying herself, warming to the audience, a big, big, big smile and her long blond hair, waving back and forth... Did I mention the gorgeous smile. Waving at Paddy Moloney who seemed surprised to see her on stage, playing her solo, ... a true angel on stage !
During the encore, a 'boomball' dancing line came on stage, close by, ..... Yes the smiling blonde... End of encore, end of show... Who was that, was the main question at our minds....
While crossing the field towards the Irish Bar, just after the gig, I run into a smiley blonde, with a fiddle on her back... the angels turns out to be Paloma Trigas, who opened the flamundo on sunday playing with The Urban Folk Quartet. One gig I missed....
A nice chat and a peck on the cheek later, she went off to meet the rest of her band, and left me dreaming.......
During the encore, a 'boomball' dancing line came on stage, close by, ..... Yes the smiling blonde... End of encore, end of show... Who was that, was the main question at our minds....
While crossing the field towards the Irish Bar, just after the gig, I run into a smiley blonde, with a fiddle on her back... the angels turns out to be Paloma Trigas, who opened the flamundo on sunday playing with The Urban Folk Quartet. One gig I missed....
A nice chat and a peck on the cheek later, she went off to meet the rest of her band, and left me dreaming.......
Dranouter
De hoogtepunten: Richard Thompson (maar waar was in godsnaam dat publiek), Flogging Molly (what a party !), The Veils (al stonden ze wat wankel, prachtig optreden), Bloedend Hart (Linda !), The Chieftains (al mogen ze wat minder op hun horloge kijken), Ane Brun (veel volk in de flamundo voor een fantastisch ingetogen optreden), de kindershow van piv huvluv, dj M'sieur Crock, de ambiance !
Viel wel mee: K's Choice, Kowlier (maar Ypriana's rol was veeeeeeeel te beperkt), Little Johnny England, Venus In Flames, Ash Grunwald, Bart Peeters (niet mijn ding, maar wat een entertainer)
Tegenvaller: de tickets voor de kring, wigbert, jose valencia, the bony king of nowhere (I really don't get the fuzz), dj jack, moving hearts (afgelikte boel), dj desperado, radio chango.
Viel wel mee: K's Choice, Kowlier (maar Ypriana's rol was veeeeeeeel te beperkt), Little Johnny England, Venus In Flames, Ash Grunwald, Bart Peeters (niet mijn ding, maar wat een entertainer)
Tegenvaller: de tickets voor de kring, wigbert, jose valencia, the bony king of nowhere (I really don't get the fuzz), dj jack, moving hearts (afgelikte boel), dj desperado, radio chango.
TAZ (3)
Gisteren ben ik voor de derde en laatste keer in't kader van TAZ naar Oostende afgezakt. Dit keer voor de Soirée Jazz.
Opener van de avond was 't kranige ketje Toots Thielemans (of Tiets Thoelemans zoals hij zelf grappend afsloot). 87 jaar jong, niet meer zo goed te been, maar als hij op zijn mondmuziekske blaast.... klinkt het nog altijd verdomd goed. Oke, hij blaast zoveel niet meer, maar hij is ook goed omringd en die mannen zorgen er met hun open doekjes wel voor dat het een genietbaar geheel wordt. Het hoogtepunt kwam ook op het einde: midnight cowboy & bluesette.
Daarna werden de stoelen geruimd en was het tijd voor iets compleet anders. Het Malinese Black Machine (band van Baba Sissoko), aangevuurd door Aka Moon. Veel percussie (tama en kalebas), een streepje ngoni, sax, drum en bas en de afrikaanse gezangen, dat waren de ingredienten voor het swingende spectakel gister. Op een drietal nummers na, klonk het echt heel goed en werkten de ritmes aanstekelijk. Later kwam Philippe Cathérine nog mee gitaarspelen, maar helaas werd zijn bijdrage serieus beperkt gehouden. Spijtig zo'n kerel in een bijrol zien. Later kwam Toots ook nog een nummer meespelen. Een paar muziekale duels later mocht hij het podium weer verlaten, maar hij werd de weg versperd door een 'gelanceerde Arno' die ook zijn mondmuziekske meehad en werd er nog een verdere jam ingezet. En hoe! iedereen werd gewoon meegesleept door deze gasten ! En Arno die Toots zowaar bijna een tong draait...
Misschien dat ik zondag The Chieftains laat voor wat ze zijn en na Ane Brun op Aka Moon & Black Machine blijf wachten... we shall see.
Opener van de avond was 't kranige ketje Toots Thielemans (of Tiets Thoelemans zoals hij zelf grappend afsloot). 87 jaar jong, niet meer zo goed te been, maar als hij op zijn mondmuziekske blaast.... klinkt het nog altijd verdomd goed. Oke, hij blaast zoveel niet meer, maar hij is ook goed omringd en die mannen zorgen er met hun open doekjes wel voor dat het een genietbaar geheel wordt. Het hoogtepunt kwam ook op het einde: midnight cowboy & bluesette.
Daarna werden de stoelen geruimd en was het tijd voor iets compleet anders. Het Malinese Black Machine (band van Baba Sissoko), aangevuurd door Aka Moon. Veel percussie (tama en kalebas), een streepje ngoni, sax, drum en bas en de afrikaanse gezangen, dat waren de ingredienten voor het swingende spectakel gister. Op een drietal nummers na, klonk het echt heel goed en werkten de ritmes aanstekelijk. Later kwam Philippe Cathérine nog mee gitaarspelen, maar helaas werd zijn bijdrage serieus beperkt gehouden. Spijtig zo'n kerel in een bijrol zien. Later kwam Toots ook nog een nummer meespelen. Een paar muziekale duels later mocht hij het podium weer verlaten, maar hij werd de weg versperd door een 'gelanceerde Arno' die ook zijn mondmuziekske meehad en werd er nog een verdere jam ingezet. En hoe! iedereen werd gewoon meegesleept door deze gasten ! En Arno die Toots zowaar bijna een tong draait...
Misschien dat ik zondag The Chieftains laat voor wat ze zijn en na Ane Brun op Aka Moon & Black Machine blijf wachten... we shall see.
Poekebeekroute
Gisteren hebben we met de heren (en parnters) van WIVO-Wingene het nieuwe volleybalseizoen ingezet zoals het hoort: met een fietstocht.
Hoe grijs, nat en winderig het zondagochtend ook was, niets kon ons tegenhouden. In peleton vertrokken we vanuit 't Blauwhuis om een stuk van de Poekebeekroute te doen. Het werd een mooie tocht doorheen de velden (die verdomde mais staat zo hoog dat je soms niets ziet), langs grote, mooi hofsteden en boerderijen, tussen de koeien en herten (verbazend veel), langs de akkers (die verdomde mais houdt de wind goed tegen) tot aan de terrasjes. Gaandeweg kwam de zon ons ook meer en meer gezelschap houden.
Een mooie tocht langsheen de grootsteden Poeke, Lotenhulle, Poesele, Vinkt en Kanegem (home of Kardinaal Danneels en Briek Schotte).
Hoe grijs, nat en winderig het zondagochtend ook was, niets kon ons tegenhouden. In peleton vertrokken we vanuit 't Blauwhuis om een stuk van de Poekebeekroute te doen. Het werd een mooie tocht doorheen de velden (die verdomde mais staat zo hoog dat je soms niets ziet), langs grote, mooi hofsteden en boerderijen, tussen de koeien en herten (verbazend veel), langs de akkers (die verdomde mais houdt de wind goed tegen) tot aan de terrasjes. Gaandeweg kwam de zon ons ook meer en meer gezelschap houden.
Een mooie tocht langsheen de grootsteden Poeke, Lotenhulle, Poesele, Vinkt en Kanegem (home of Kardinaal Danneels en Briek Schotte).
TAZ (2)
Mijn tweede TAZ-dag begon met een heel aangename verrassing: Steffie Van Cauter. Een spontane verschijning met muziek geïnspireerd door de jaren 20/30 met grappige teksten in't Frans, Duits en een of ander waas dialect ondersteund door accordeon, cello en drums (potten en pannen). Beetje arty-farty van stijl maar uiterst genietbaar !
Deel 2 van het avontuur was de nieuwe voorstelling van Wim Vandekeybus & Ultima Vez, "nieuwZwart". Het blijft een vreemd ding die moderne dans (in dit geval veelal gekronkel over de grond). Het was een soort scheppingsverhaal met muziek van Mauro. 't begint indrukwekkend met de dansers onder een soort van folie die als een golvende zee op en neer gaat. Die folie komt eigenlijk verschillende keren (en in verschillende vormen) terug en eigenlijk vond ik die stukken nog het meest indrukwekkend, hoe wervelend het op die manier gebracht werd en de dynamiek die er van uitging. Het was een bevreemdend en toch interessant spectakel.
Update: TAZoom over Wim Vandekeybus: hier
Deel 3 van de dag was Arno, die nog eens overdeed wat we in De Zwerver reeds gezien hadden en de vele kennissen die er die avond nog rondhingen. altijd leuk :p
Deel 2 van het avontuur was de nieuwe voorstelling van Wim Vandekeybus & Ultima Vez, "nieuwZwart". Het blijft een vreemd ding die moderne dans (in dit geval veelal gekronkel over de grond). Het was een soort scheppingsverhaal met muziek van Mauro. 't begint indrukwekkend met de dansers onder een soort van folie die als een golvende zee op en neer gaat. Die folie komt eigenlijk verschillende keren (en in verschillende vormen) terug en eigenlijk vond ik die stukken nog het meest indrukwekkend, hoe wervelend het op die manier gebracht werd en de dynamiek die er van uitging. Het was een bevreemdend en toch interessant spectakel.
Update: TAZoom over Wim Vandekeybus: hier
Deel 3 van de dag was Arno, die nog eens overdeed wat we in De Zwerver reeds gezien hadden en de vele kennissen die er die avond nog rondhingen. altijd leuk :p
TAZ (1)
Gisteren was het de openingsavond/dag van Theater Aan Zee.
We begonnen de avond met een try-out van Wouter Deprez. Zijn vorige show heb ik niet gezien, maar zijn tv verschijningen vond ik wel leuk, dus.... even checken. Het was een try-out in de echte zin van het woord... Veel "show" was er nog niet bij. De teksten lagen op een staander ter lezing/ondersteuning, wat soms een wat vreemd gevoel gaf. Deze show zal gaan over zijn zoon, de vorige was over zijn vader. Het is een stuk minder 'maatschappelijk beschouwend' dan Theo Maassen en zijn zoon, maar daarom niet minder leuk. De verhaal sluit nog niet, maar verscheidene stukken zijn echt om te gieren, soms woordspelingen, soms door de ernst en hovaardigheid die hij ten toon spreid en tegelijk de draak steekt met het sterrendom en de verwachtingen rond iemands kind. Heerlijk !
Daarna zijn we richting Kaffee Koer geslenterd alwaar Mystere de boel in vuur en vlam zou zetten. Dat waren toch de verwachtingen. Na de stomende try-out een paar weken geleden lagen mijn verwachtingen hoog. Veel te hoog zo bleek. Was de tent te groot en het publiek daardoor niet gewillig genoeg? In elk geval, ik vond dat de scherpte ontbrak, dat ze te traag en te lang uitgesponnen speelden en het ska-gevoel er nooit kwam. Een ontgoocheling wijzer en tijdig in bed.
Update: TAZoom over Wouter Deprez: hier
We begonnen de avond met een try-out van Wouter Deprez. Zijn vorige show heb ik niet gezien, maar zijn tv verschijningen vond ik wel leuk, dus.... even checken. Het was een try-out in de echte zin van het woord... Veel "show" was er nog niet bij. De teksten lagen op een staander ter lezing/ondersteuning, wat soms een wat vreemd gevoel gaf. Deze show zal gaan over zijn zoon, de vorige was over zijn vader. Het is een stuk minder 'maatschappelijk beschouwend' dan Theo Maassen en zijn zoon, maar daarom niet minder leuk. De verhaal sluit nog niet, maar verscheidene stukken zijn echt om te gieren, soms woordspelingen, soms door de ernst en hovaardigheid die hij ten toon spreid en tegelijk de draak steekt met het sterrendom en de verwachtingen rond iemands kind. Heerlijk !
Daarna zijn we richting Kaffee Koer geslenterd alwaar Mystere de boel in vuur en vlam zou zetten. Dat waren toch de verwachtingen. Na de stomende try-out een paar weken geleden lagen mijn verwachtingen hoog. Veel te hoog zo bleek. Was de tent te groot en het publiek daardoor niet gewillig genoeg? In elk geval, ik vond dat de scherpte ontbrak, dat ze te traag en te lang uitgesponnen speelden en het ska-gevoel er nooit kwam. Een ontgoocheling wijzer en tijdig in bed.
Update: TAZoom over Wouter Deprez: hier
The Scabs @ Zwerver
Trip down memory lane, part 3.
Na Kim Wilde en Level 42, was het nu tijd voor The Scabs, die in de zwerver kwamen proef draaien voor Lokeren en Tienen. Ze waren versterkt met 3 blazers (ietwat overbodig voor mij), 2 achtergrondzanger(ess)en en Jan Hautekiet.
Samen brachten ze een steengoed optreden. Van "Credit Card" tot en met "She's Jiving" was het een groot feest. De stem van Swinnen, de looks, de poses & het superbe gitaarwerk van Willy Willy, ... en de ene klassieker na de andere hit. "Matchbox Car", "Nothing On My Radio", "Hard Times", "Let's Have A Party", "Barkeep", "Crime Wave", "Robbing The Liquor Store", ... passeerden allemaal de revue.
Opmerkelijk hoe de feestende bende, muisstil werd bij "Barkeep", dat de drummer Fogerty mocht coveren (en hoe !) en dat er geen "Rocking In The Free World" gespeeld werd (en dat ik daar blij mee ben).
Zowaar alweer een geslaagd Zwerver-avondje!
Na Kim Wilde en Level 42, was het nu tijd voor The Scabs, die in de zwerver kwamen proef draaien voor Lokeren en Tienen. Ze waren versterkt met 3 blazers (ietwat overbodig voor mij), 2 achtergrondzanger(ess)en en Jan Hautekiet.
Samen brachten ze een steengoed optreden. Van "Credit Card" tot en met "She's Jiving" was het een groot feest. De stem van Swinnen, de looks, de poses & het superbe gitaarwerk van Willy Willy, ... en de ene klassieker na de andere hit. "Matchbox Car", "Nothing On My Radio", "Hard Times", "Let's Have A Party", "Barkeep", "Crime Wave", "Robbing The Liquor Store", ... passeerden allemaal de revue.
Opmerkelijk hoe de feestende bende, muisstil werd bij "Barkeep", dat de drummer Fogerty mocht coveren (en hoe !) en dat er geen "Rocking In The Free World" gespeeld werd (en dat ik daar blij mee ben).
Zowaar alweer een geslaagd Zwerver-avondje!
Klinkers
Een eerder makke start van Klinkers dit jaar.
Noch Ska Cubano, noch Raymond konden me echt bekoren.
Bij beiden vond ik het allemaal nogal braafjes klinken en miste ik wat "drive". Geen stomende ska en iets teveel cubano bij de eersten. Gelukkig was er Megumi Mesaka op sax :)
Bij Raymond sleepte het zich ook allemaal wat te kabbelend voort. Geef mij maar de onvoorwaardelijk rockende Raymond. Toch nog even de toch wel geweldige gitarist Bruno Degroote vermelden en het fantastische nieuwe nummer (?) "Opblaaspop".
Noch Ska Cubano, noch Raymond konden me echt bekoren.
Bij beiden vond ik het allemaal nogal braafjes klinken en miste ik wat "drive". Geen stomende ska en iets teveel cubano bij de eersten. Gelukkig was er Megumi Mesaka op sax :)
Bij Raymond sleepte het zich ook allemaal wat te kabbelend voort. Geef mij maar de onvoorwaardelijk rockende Raymond. Toch nog even de toch wel geweldige gitarist Bruno Degroote vermelden en het fantastische nieuwe nummer (?) "Opblaaspop".
Kneistival 2009 (2)
Oke, tis officieel: "Ik ben niet meer mee."
Ik ben daarstraks richting Kneistival getrokken met de overtuiging dat Barbie Bangkok de groep was met de kinderen van Kama. Niet dus. Geen Geoffrey Burton op gitaar, wel de nieuwe gitarist van Arno en Arsenal (tiens, derde keer op drie weken). Stevige set, aangenaam zonder meer. De bassiste trok wel mijn aandacht :p
Daarna was het aan het Level 42. Gezien het debacle van een paar jaar geleden op de burg was ik zeeeeeeeeeeer sceptisch op voorhand. Ten onrechte. Mark King had weer zo'n belachelijke gitaren met lichtjes mee, maar die flikkerden al niet meer op het ritme van wat hij speelde. Leuke greatest hits set, maar die hoge stemmekes neigen niet echt naar het meebrullen. Voeg daar nog paar druppels regen bij....
Bij deze even vragen aan iedereen die daar staat met een paraplu: "je belemmert het zicht van degene achter u. Het hoog houden van de paraplu maakt dat alleen maar erger". Een kruistocht in onze kijkrichting verbeterde het ongemak. Er zijn nog begrijpende zielen op deze aardbol. Waarvoor dank.
Rest nog een blaam voor de organisatie. Voor 30 lege bekers/flesjes kan je een T-shirt krijgen (Recyclage/Groen Doen is al jaren in). Mooie T-shirts zelf. Maar zorg dan verdorie voor een deftige voorraad. Maandag waren er geen meer naar het einde van de avond, vandaag ook al niet. Een handgeschreven bonneke voldoet voor een van de volgende dagen, waarna ze ongetwijfeld terug uitgeruild zullen zijn.
Volgend jaar 25 jaar Kneistival..... benieuwd naar wat ze dan zullen brengen van leuke dingen !
Ik ben daarstraks richting Kneistival getrokken met de overtuiging dat Barbie Bangkok de groep was met de kinderen van Kama. Niet dus. Geen Geoffrey Burton op gitaar, wel de nieuwe gitarist van Arno en Arsenal (tiens, derde keer op drie weken). Stevige set, aangenaam zonder meer. De bassiste trok wel mijn aandacht :p
Daarna was het aan het Level 42. Gezien het debacle van een paar jaar geleden op de burg was ik zeeeeeeeeeeer sceptisch op voorhand. Ten onrechte. Mark King had weer zo'n belachelijke gitaren met lichtjes mee, maar die flikkerden al niet meer op het ritme van wat hij speelde. Leuke greatest hits set, maar die hoge stemmekes neigen niet echt naar het meebrullen. Voeg daar nog paar druppels regen bij....
Bij deze even vragen aan iedereen die daar staat met een paraplu: "je belemmert het zicht van degene achter u. Het hoog houden van de paraplu maakt dat alleen maar erger". Een kruistocht in onze kijkrichting verbeterde het ongemak. Er zijn nog begrijpende zielen op deze aardbol. Waarvoor dank.
Rest nog een blaam voor de organisatie. Voor 30 lege bekers/flesjes kan je een T-shirt krijgen (Recyclage/Groen Doen is al jaren in). Mooie T-shirts zelf. Maar zorg dan verdorie voor een deftige voorraad. Maandag waren er geen meer naar het einde van de avond, vandaag ook al niet. Een handgeschreven bonneke voldoet voor een van de volgende dagen, waarna ze ongetwijfeld terug uitgeruild zullen zijn.
Volgend jaar 25 jaar Kneistival..... benieuwd naar wat ze dan zullen brengen van leuke dingen !
Legeweg
Gisteren was het weer zover. Het wekelijkse mosselfestijn met de vriendjes uit Middelkerke en hun kroost. Locatie was voor de tweede keer Jabbeke. Door de emotionele gebeurtenissen van zondag, had ik mijn auto meegegeven met de Pernukkels zodanig dat die terug thuis geraakten (zelf rijden zag ik echt niet zitten). Ik moest dus nog terplekke geraken. Gezien het goede ben ik naar ginder gewandeld, langsheen de landelijke Legeweg, die vanuit Sint Andries, langsheen Varsenare tot Jabbeke gaat.
de wandeling
het feestje:
de wandeling
het feestje:
Kneistival 2009 (1)
Ondanks mij sombere gemoedstoestand ben ik gister toch maar richting het Heldenplein getrokken en ik moet zeggen, het heeft geholpen.
Lady Linn, in een schattig paars jurkje en haar blazers brachten leuke swingnummers waarop het overvolle plein veel te lauw op reageerde.
Daarna trok Kim Wilde de registers van de nostalgie open. Ze zag er nog goed uit (van waar wij stonden toch) en stond met de nodige energie op het podium. Het geheel klonk allemaal wel redelijk afgelikt. 2 gitaren (waaronder die van Kajagoogoo), bas (broertje), drums en dan ene op allerlei keyboards (yes, de Moog was er ook), die serieus overheersten. Ze begon sterke met 2 krakers waaronder 'View From A Bridge' (en ook nu viel de lauwheid van het publiek terug op). Wat later werd haar stem nog iets beter in het geheel gemixed en werd het nog amusanter. Hit(je) na hit(je) werden gespeeld en af en toe moest ik toch eens diep in mijn geheugen graven... "Chequered Love", "Love Blonde", "You Keep Me Hanging On", "Anyplace, Anywhere, Anytime", "You Came", "Cambodia" en ook nog een paar verrassende covers "Enjoy The Silence" (waarom toch) en "ça Plane Pour Moi" (als eerste bisnummer). Afgesloten werd er met het stevig rockende "Kids In America".
Zowaar een gezellig avondje.
Oja, La Wilde had nog een blazerke staan aan haar microstatief waardoor haar blonde lokken heerlijk achteruit geblazen werden toen ze zong... sssssexy!
Woensdag ga ik terug die kant op voor Barbie Bangkok & Level 42 (hopelijk tonen die wat meer dan de zielloze vertoning die ze een paar jaar geleden op het zand brachten).
Lady Linn, in een schattig paars jurkje en haar blazers brachten leuke swingnummers waarop het overvolle plein veel te lauw op reageerde.
Daarna trok Kim Wilde de registers van de nostalgie open. Ze zag er nog goed uit (van waar wij stonden toch) en stond met de nodige energie op het podium. Het geheel klonk allemaal wel redelijk afgelikt. 2 gitaren (waaronder die van Kajagoogoo), bas (broertje), drums en dan ene op allerlei keyboards (yes, de Moog was er ook), die serieus overheersten. Ze begon sterke met 2 krakers waaronder 'View From A Bridge' (en ook nu viel de lauwheid van het publiek terug op). Wat later werd haar stem nog iets beter in het geheel gemixed en werd het nog amusanter. Hit(je) na hit(je) werden gespeeld en af en toe moest ik toch eens diep in mijn geheugen graven... "Chequered Love", "Love Blonde", "You Keep Me Hanging On", "Anyplace, Anywhere, Anytime", "You Came", "Cambodia" en ook nog een paar verrassende covers "Enjoy The Silence" (waarom toch) en "ça Plane Pour Moi" (als eerste bisnummer). Afgesloten werd er met het stevig rockende "Kids In America".
Zowaar een gezellig avondje.
Oja, La Wilde had nog een blazerke staan aan haar microstatief waardoor haar blonde lokken heerlijk achteruit geblazen werden toen ze zong... sssssexy!
Woensdag ga ik terug die kant op voor Barbie Bangkok & Level 42 (hopelijk tonen die wat meer dan de zielloze vertoning die ze een paar jaar geleden op het zand brachten).
RIP Gijs
Het begon als een fait divers zondag in de late voormiddag. Even teletekst kijken. Pagina 141, daar stond. Ongeval met vluchtmisdrijf op de Maalsesteenweg op zondagochtend. Eén van een groep fietsers was aangereden en overleden. Erg dacht ik en ik dacht aan iemand uit een groep wielertoeristen.
Een paar uur later kwam het onheilsbericht. Geen wielertoeristen. Maar Gijs was het slachtoffer. Gezellige, sociale Gijs, de bonvivant, de leutemaker. Eén van mijn favoriete tegenstanders aan de andere kant van het net. Gedreven in de rally en tussen de punten door elkaars spel becommentarierend.
22 jaar. Gevallen met de fiets en ...
3 Oktober stond al aangevinkt als één van de leukste matchen van het komende seizoen, dit nadat we al een paar avonden samen aan de Bloso-toog gestaan hadden. Het gaat raar zijn, hard zijn om je niet meer te zien. Je zal hier gemist worden!
Zondag @ Cactus
Ook zondag begon met wat nattigheid (voor het festival dan) en het was nog steeds donker toen de Mono ons serieus wakker schudde. Rustig kabbelende lappen muziek die ontaarden in een heerlijke chaos van gejam met gitaren en drums. Sonic Youth ten tijde van Evol zowaar. Wakker worden !!!!!!!!!!!!
Terwijl we dan toch wakker waren konden we verder springen, feesten met Babylon Circus. Die kregen meteen iedereen mee en zorgden voor de eerste keer die dag dat iedereen aan het meebewegen, swingen, dansen was. De donkere wolken verdwenen dan ook en maakten plaats voor een warme, stralende zon.
Tweede aangename verrassing van de dag voor mij waren The Notwist. Ze zien er wat nerderig uit en lijkt erop dat een van die mannen gewoon de wii-music aan het spelen is, maar wat ze samen brengen met hun keyboards, gitaren en platendraaier klonk zeeeer goed en aangenaam.
Aangename verrassing nummer drie waren de mannen van !!!. Wat een energie, wat een gedrevenheid een grote zak steengoede songs. Tijdens het tweede nummer mochten ze de zanger al terug uit het publiek plukken. Zoiets straalt van alles uit en iedereen smaakte het wel.
Magic Numbers waren brachten een leuke set tijdens mijn schaft. De oude hits kregen iedereen mee en het nieuwere werk ligt in het verlengde daarvan. Het is dus uitkijken naar de nieuwe CD later dit jaar.
Mocht er een dak opgestaan hebben, dan ging dat er wel af tijdens Calexico. Amparo Sanchez was er dit keer niet bij, maar dat kon de pret niet drukken. Crystal Frontier zat helemaal vooraan in de set en gedreven door de blazers werd er onder de hete zon een fantastisch mooi mexicaans feestje gebouwd. Meermaals dacht ik, oja, ook dat nummer... en oja, ook dat, ....en .... echt een Geniet-moment, met grote G.
Lamb is grootendeels aan mij voorbijgegaan, maar 't weinige dat ik echt gehoord heb beviel me wel. Joss Stone was er niet, maar wat Jamie Lidell deed dat vlotjes vergeten. Hij ziet er niet uit, zijn band nog minder, ze krijgen echt de prijs van de 'worst dressed artists ever' op cactus, maar dat hield hen niet tegen om er een leuke set neer te zetten, meer dan dat zelfs, al vlug kregen ze iedereen mee en voor de derde keer stond iedereen te heupwiegen en tijdens Another Day stond iedereen gewoon te dansen, zwaaien swingen, tot ver achteraan in 't park. Zelden gezien.
Hear, See, Feel The World had een affiche waar ik blij mee was. Meerendeel bracht ook wat er van verwacht werd. Zeker de zondag vond ik een hoogdag. Maar het is en blijft ook een omgeving waarin met vrienden ontmoet en nieuwe vrienden maakt. Ook dat was dit jaar het geval. Altijd leuk om Koop te zien, de babbels met Kris en Valerie zorgen voor een leuke extra en met de rest van onze crew achter de lange bar hadden we een super weekend ! 27.000 bezoekers can't be wrong.
Terwijl we dan toch wakker waren konden we verder springen, feesten met Babylon Circus. Die kregen meteen iedereen mee en zorgden voor de eerste keer die dag dat iedereen aan het meebewegen, swingen, dansen was. De donkere wolken verdwenen dan ook en maakten plaats voor een warme, stralende zon.
Tweede aangename verrassing van de dag voor mij waren The Notwist. Ze zien er wat nerderig uit en lijkt erop dat een van die mannen gewoon de wii-music aan het spelen is, maar wat ze samen brengen met hun keyboards, gitaren en platendraaier klonk zeeeer goed en aangenaam.
Aangename verrassing nummer drie waren de mannen van !!!. Wat een energie, wat een gedrevenheid een grote zak steengoede songs. Tijdens het tweede nummer mochten ze de zanger al terug uit het publiek plukken. Zoiets straalt van alles uit en iedereen smaakte het wel.
Magic Numbers waren brachten een leuke set tijdens mijn schaft. De oude hits kregen iedereen mee en het nieuwere werk ligt in het verlengde daarvan. Het is dus uitkijken naar de nieuwe CD later dit jaar.
Mocht er een dak opgestaan hebben, dan ging dat er wel af tijdens Calexico. Amparo Sanchez was er dit keer niet bij, maar dat kon de pret niet drukken. Crystal Frontier zat helemaal vooraan in de set en gedreven door de blazers werd er onder de hete zon een fantastisch mooi mexicaans feestje gebouwd. Meermaals dacht ik, oja, ook dat nummer... en oja, ook dat, ....en .... echt een Geniet-moment, met grote G.
Lamb is grootendeels aan mij voorbijgegaan, maar 't weinige dat ik echt gehoord heb beviel me wel. Joss Stone was er niet, maar wat Jamie Lidell deed dat vlotjes vergeten. Hij ziet er niet uit, zijn band nog minder, ze krijgen echt de prijs van de 'worst dressed artists ever' op cactus, maar dat hield hen niet tegen om er een leuke set neer te zetten, meer dan dat zelfs, al vlug kregen ze iedereen mee en voor de derde keer stond iedereen te heupwiegen en tijdens Another Day stond iedereen gewoon te dansen, zwaaien swingen, tot ver achteraan in 't park. Zelden gezien.
Hear, See, Feel The World had een affiche waar ik blij mee was. Meerendeel bracht ook wat er van verwacht werd. Zeker de zondag vond ik een hoogdag. Maar het is en blijft ook een omgeving waarin met vrienden ontmoet en nieuwe vrienden maakt. Ook dat was dit jaar het geval. Altijd leuk om Koop te zien, de babbels met Kris en Valerie zorgen voor een leuke extra en met de rest van onze crew achter de lange bar hadden we een super weekend ! 27.000 bezoekers can't be wrong.
Zaterdag @ Cactus
Helaas, donkere wolken boven 't minnewaterpark op zaterdag, maar die werden snel verdreven door joe gideon & the shark (met zijn allen naar LeffingeLeuren!). 65 Days of Static gooiden daar nog een stevig geluidstapijt tegenaan. Meestal melodisch, opgejaagd door de hyperkynetische drummer naar freaky hoogtepunten. Een paar druppels later was het dan tijd voor de jonge snaken van de Black Box Revelation, wiens lof ik hier al een paar keer gezongen heb. Ook deze keer ontgoochelenden ze niet. Stevig, Snedig, Denderende drums en Scherp gitaarwerk. Meer moest dat niet zijn.
Afknappper van formaat: Joan As A Policewoman. Geen idee wat de fuzz vandaan komt. Positief was wel haar binnenkomer: "Fantastisch dat jullie hier zijn en niet in Werchter bij Madonna". De hemel huilde mee.
Enter Don Bata & zijn HiS-squad. Op slag stopte het met regenen tot na het laatste optreden.
Cold War Kids vond ik wel leuk klinken, maar het was ook etenstijd. Lanegan & Dulli brachten ongeveer wat ze ook in januari in de AB deden. Met zijn drieên, heerlijke nummers, iets te rustig, maar die grafstem.....
Voor novastar was het game, set, match. Handsdown de 't meest populaire optreden van de dag. We hadden wel heeeeeeeeel weinig te doen aan de bar terwijl die mannen de ene hit naar de andere speelden. Hoed af.
Paul Weller mocht de boel afsluiten. Helaas besloot hij dat te doen met nummers van zijn laatste 2 cd's. Weinig oud en swingend werk. Live Wood halverwege de set was bracht wat leven in de brouwerij. Shout To The Top ook, maar voor de rest was het vooral een slappe boel. (en het doet pijn dit zeggen).
Afknappper van formaat: Joan As A Policewoman. Geen idee wat de fuzz vandaan komt. Positief was wel haar binnenkomer: "Fantastisch dat jullie hier zijn en niet in Werchter bij Madonna". De hemel huilde mee.
Enter Don Bata & zijn HiS-squad. Op slag stopte het met regenen tot na het laatste optreden.
Cold War Kids vond ik wel leuk klinken, maar het was ook etenstijd. Lanegan & Dulli brachten ongeveer wat ze ook in januari in de AB deden. Met zijn drieên, heerlijke nummers, iets te rustig, maar die grafstem.....
Voor novastar was het game, set, match. Handsdown de 't meest populaire optreden van de dag. We hadden wel heeeeeeeeel weinig te doen aan de bar terwijl die mannen de ene hit naar de andere speelden. Hoed af.
Paul Weller mocht de boel afsluiten. Helaas besloot hij dat te doen met nummers van zijn laatste 2 cd's. Weinig oud en swingend werk. Live Wood halverwege de set was bracht wat leven in de brouwerij. Shout To The Top ook, maar voor de rest was het vooral een slappe boel. (en het doet pijn dit zeggen).
Vrijdag @ Cactus !
Uitverkocht ! en terecht ! Ik sta net als vorige jaar het hele weekend achter de 'lange' bar, nabij het videoscherm. De optredens kan ik niet altijd met de nodige aandacht volgen, maar het werkplezier maakt veel goed. Alles is dus van enige afstand beschreven.
Selah Sue mocht openen, frele, stuntelig bij momenten, maar sterk terwijl ze zong. Ik ben benieuwd hoe ze verder ontwikkeld.
Bunny Wailer volgde met tradionele reggae zonder meer.
Michael Franti volgde en rocked da house ! tot ver achter de bomenrij stonden ze te springen en te dansen. Heeeeeeeeerlijk. Hij had ook eindelijk nog eens een zangeres bij, iets wat ik bij zijn vorige doortochten enorm miste. Veel covers ook, iets met ritme van MJ, pass the dutchie, een rif van AC/DC, ... en veel nummers van zijn laatste CD's. Aandoenlijk ook de kinderen op't podium die gepast "I Love Yo" meezongen! Prethiphoppoprock zoals het op een festival hoort!
Tracy Chapman mocht afsluiten en deed dat zoals het hoorde. Revolution, Fast Car en tal van andere parels.
Maar nog veel leuker vond ik het (te korte) weerzien met Cindy en Kimm, de aangename ontmoeting met een ex-medeleerling spaans en de leutige babbels met Lot en Ann.
Selah Sue mocht openen, frele, stuntelig bij momenten, maar sterk terwijl ze zong. Ik ben benieuwd hoe ze verder ontwikkeld.
Bunny Wailer volgde met tradionele reggae zonder meer.
Michael Franti volgde en rocked da house ! tot ver achter de bomenrij stonden ze te springen en te dansen. Heeeeeeeeerlijk. Hij had ook eindelijk nog eens een zangeres bij, iets wat ik bij zijn vorige doortochten enorm miste. Veel covers ook, iets met ritme van MJ, pass the dutchie, een rif van AC/DC, ... en veel nummers van zijn laatste CD's. Aandoenlijk ook de kinderen op't podium die gepast "I Love Yo" meezongen! Prethiphoppoprock zoals het op een festival hoort!
Tracy Chapman mocht afsluiten en deed dat zoals het hoorde. Revolution, Fast Car en tal van andere parels.
Maar nog veel leuker vond ik het (te korte) weerzien met Cindy en Kimm, de aangename ontmoeting met een ex-medeleerling spaans en de leutige babbels met Lot en Ann.
Het uur van de prutser @ Concertgebouw
Ik ben net thuis van een heerlijk avondje Wim Helsen. Iets minder meeslepend dan 'bij mij zijt ge veilig', maar een zeeeeeeeeer vermakelijke show. Hij probeert gedurende meer dan anderhalf uur een mopje te vertellen over een bezoek aan de bakker, maar in zijn gekende stijl wijkt hij af, springt van de hak op de tak om alles uiteindelijk toch aaneen te breien, nuja, alles, toch veel.
Hilarisch bij momenten, doorzichtig bij andere, subtiel tot absurd. Een enorme cocktail van fragmenten, fratsen, verhalen en soorten humor, opeens onderbroken door een 'shockerend moment' als keerpunt. Eigenlijk vertelt hij hoe je als je liegt, je moet overdrijven, zodanig dat er geen respons meer komt en ergens loopt er dan een parallel verhaal met ene zoon van god.
Als Piv Huvluv-fan is het wel spijtig dat Raffaelle Cara's hitje een soort rode draad had in het verhaal. Piv's dansje blijft de max ! (maar dat is een andere show)
Hilarisch bij momenten, doorzichtig bij andere, subtiel tot absurd. Een enorme cocktail van fragmenten, fratsen, verhalen en soorten humor, opeens onderbroken door een 'shockerend moment' als keerpunt. Eigenlijk vertelt hij hoe je als je liegt, je moet overdrijven, zodanig dat er geen respons meer komt en ergens loopt er dan een parallel verhaal met ene zoon van god.
Als Piv Huvluv-fan is het wel spijtig dat Raffaelle Cara's hitje een soort rode draad had in het verhaal. Piv's dansje blijft de max ! (maar dat is een andere show)
Regenboog
Ik ben een groot voorstander van afritsbroeken. Handig om op reis te gaan of trekkings mee te doen. Te warm, hopla, de onderbenen eraf. Koud? Hopla, aanzippen die handel.
Short en lange broek in één. Handig !
Alleen is het handig als ze wat kleurvast en zonbestendig zijn...
Short en lange broek in één. Handig !
Alleen is het handig als ze wat kleurvast en zonbestendig zijn...
Originele Uitnodiging
het is nu wel te hopen dat de kleur van de kaars geen voorbode is....
reclamemoment: Tarra Lifestyle
StuBru@Werchter
Ik weet niet welke geit aan het presenteren was tijdens het optreden van Oasis, maar alles was ongelooflijk super, fantastisch, de ene superhit na de andere en de attitude en cool van zanger Noel ..... uitzonderlijk zong gitarist Liam ook eens.... en iemand moest zanger Noel eens vertellen dat het 50 graden was en die jas uit moest....
qua namedropping kan het tellen...
qua namedropping kan het tellen...
Try-out Arsenal@Zwerver
Gisteren was er (alweer) een try-out in De Zwerver. We waren dit keer het niet al te gewillige klapvee van Arsenal.
Ondanks de zwoele temperaturen buiten waren de groep en de toeschouwers duidelijk nog koud toen ze eraan begonnen. Het nochtans sterke openingstrio 'Mr Doorman', 'Estupendo' & 'Switch' bracht maar weinig reactie of response. Geleidelijk aan werd de sfeer echter opgebouwd en kwamen de benen en de handen los, zodanig dat tegen 'Personne ne Bouge' en zeker met 'Saudade' de hele zaal toch stond mee te springen. Wat daarna volgde kan toch stukken beter. Een niemandalletje moest het volk bewegen tot het roepen om bisnummers. 'A Volta' was er vol op, maar om dan een tweede keer Estupendo te brengen??????? Boeeeeeeeeeeeee ! Een groep met 3 volwaardige CD's met zo'n rasartiesten moet toch beter kunnen. We dachten eerst, ok, tis een toegift die 'niet voorzien' was, totdat we de setlist zagen....
Ondanks de zwoele temperaturen buiten waren de groep en de toeschouwers duidelijk nog koud toen ze eraan begonnen. Het nochtans sterke openingstrio 'Mr Doorman', 'Estupendo' & 'Switch' bracht maar weinig reactie of response. Geleidelijk aan werd de sfeer echter opgebouwd en kwamen de benen en de handen los, zodanig dat tegen 'Personne ne Bouge' en zeker met 'Saudade' de hele zaal toch stond mee te springen. Wat daarna volgde kan toch stukken beter. Een niemandalletje moest het volk bewegen tot het roepen om bisnummers. 'A Volta' was er vol op, maar om dan een tweede keer Estupendo te brengen??????? Boeeeeeeeeeeeee ! Een groep met 3 volwaardige CD's met zo'n rasartiesten moet toch beter kunnen. We dachten eerst, ok, tis een toegift die 'niet voorzien' was, totdat we de setlist zagen....
Sfeervol weekendje
Vorige weekend was een heerlijk sfeervol weekendje. Ietwat slecht begonnen, maar voor de rest zalig verlopen.
Ik was vrijdagavond richting couleur café aan het rijden toen ik me net voorbij Gent realiseerde dat mijn ticket nog gezellig op de keukentafel op mij stond te wachten. Anderhalf uur na mijn vertrek, vertrok ik dus nogmaals.... Weg tijdig in Brussel zijn, Weg vlot parkeren, Weg vlot binnen.... 20 minuten zoeken voor parkeer plaats, 30 minuten aanschuiven om binnen te geraken... Kortom Amadou & Mariam waren al bezig op het nieuwe open lucht podium (prachtig met die schermen in de 'radio') en het duurde dus een tijdje alvorens ik de stress en frustratie uit mijn lijf kreeg. Amadou & Mariam brachten me toch uiteindelijk wat in beweging, alhoewel Mariam er een stuk naast aan het zingen was, maar de stevige band maakte veel goed.
Daarna was het tijd voor Ayo, wat een pracht van een verschijning, mooie stem, soulvolle songs. Muzikaal stond ze er. Teder bij momenten, gedreven en feestend op andere. Haar belangrijkste boodschap: 'Be True To Yourself' en het stoorde niet eens.
Op zoek naar Keziah Jones, ben ik daarna in een van de kleinere tenten verzeild geraakt. Ene Nneka speelde daar. Aanstekelijk, gedreven en veel ambiance. Keziah niet meer gezien.
Terug naar het hoofdpodium voor Ben Harper, iemand die ik allang eens wou zien, maar het kon me niet echt bekoren. De wat hardere rock en de wat passieve manier waarop hij het bracht, paste niet bij mijn 'wereldse' stemming, dus na een paar nummers was het richting Khaled. Daar vonden we de feeststemming wel weer terug in zijn vreemde mix van stijlen. Jazzy bij momenten, kitcherig bij andere om dan af te sluiten met heerlijk rai-trio'tje: N'ssi N'ssi, Didi en Sahra. Couleur Café op zijn best.
Na een dagje verhuizen met Safia was het tijd om naar het minnewaterpark te trekken voor 'feest in het park' een afro-latino getint gebeuren georganizeerd door een noord-zuid groep. Zeer sfeervol, zeker met het goede weer. Vele bekenden, veel bijpraten met de muziek van het hoofdpodium als achtergrond. Dichterbij lieten Café con Leche een goeie indruk. Het avondje werd verder gezet tot na zonsopgang in den Estaminet waar Alex een beetje jarig was.
Zondag heb ik dan het weekend afgesloten met het bekijken van wat beach rugby op het strand van Oostende. Meer moest het niet zijn.
Ik was vrijdagavond richting couleur café aan het rijden toen ik me net voorbij Gent realiseerde dat mijn ticket nog gezellig op de keukentafel op mij stond te wachten. Anderhalf uur na mijn vertrek, vertrok ik dus nogmaals.... Weg tijdig in Brussel zijn, Weg vlot parkeren, Weg vlot binnen.... 20 minuten zoeken voor parkeer plaats, 30 minuten aanschuiven om binnen te geraken... Kortom Amadou & Mariam waren al bezig op het nieuwe open lucht podium (prachtig met die schermen in de 'radio') en het duurde dus een tijdje alvorens ik de stress en frustratie uit mijn lijf kreeg. Amadou & Mariam brachten me toch uiteindelijk wat in beweging, alhoewel Mariam er een stuk naast aan het zingen was, maar de stevige band maakte veel goed.
Daarna was het tijd voor Ayo, wat een pracht van een verschijning, mooie stem, soulvolle songs. Muzikaal stond ze er. Teder bij momenten, gedreven en feestend op andere. Haar belangrijkste boodschap: 'Be True To Yourself' en het stoorde niet eens.
Op zoek naar Keziah Jones, ben ik daarna in een van de kleinere tenten verzeild geraakt. Ene Nneka speelde daar. Aanstekelijk, gedreven en veel ambiance. Keziah niet meer gezien.
Terug naar het hoofdpodium voor Ben Harper, iemand die ik allang eens wou zien, maar het kon me niet echt bekoren. De wat hardere rock en de wat passieve manier waarop hij het bracht, paste niet bij mijn 'wereldse' stemming, dus na een paar nummers was het richting Khaled. Daar vonden we de feeststemming wel weer terug in zijn vreemde mix van stijlen. Jazzy bij momenten, kitcherig bij andere om dan af te sluiten met heerlijk rai-trio'tje: N'ssi N'ssi, Didi en Sahra. Couleur Café op zijn best.
Na een dagje verhuizen met Safia was het tijd om naar het minnewaterpark te trekken voor 'feest in het park' een afro-latino getint gebeuren georganizeerd door een noord-zuid groep. Zeer sfeervol, zeker met het goede weer. Vele bekenden, veel bijpraten met de muziek van het hoofdpodium als achtergrond. Dichterbij lieten Café con Leche een goeie indruk. Het avondje werd verder gezet tot na zonsopgang in den Estaminet waar Alex een beetje jarig was.
Zondag heb ik dan het weekend afgesloten met het bekijken van wat beach rugby op het strand van Oostende. Meer moest het niet zijn.
Beer & Reiger
Ik ben net terug van "Wolf" van Kommil Foo en ik ben andermaal onder de indruk, ontroerd, emotioneel geraakt door hun voorstelling. Hun spel met humor, leven, liefde en dan de subtiele wending naar ontgoocheling, eenzaamheid, dood. 't blijft me pakken.
Kleine huiselijke situaties worden uitvergroot, de palesteinen worden er eens bijgesleurd, maar hoe het (ver)keren kan, dat weten ze iedere keer weer met verve te verwoorden.
Ik laat het hen zelf vertellen:
Dit nummer doet me om een of andere wat denken aan 'i need love' van LL Cool J, maar dan de versie van Luka Bloom. Wat verder opviel wat ook in dit nummer zit, zijn die korte rijmversen, veelvuldig op dezelfde klank. Datzit precies meer in deze show dan vroeger.
Wondermooi!
Kleine huiselijke situaties worden uitvergroot, de palesteinen worden er eens bijgesleurd, maar hoe het (ver)keren kan, dat weten ze iedere keer weer met verve te verwoorden.
Ik laat het hen zelf vertellen:
Dit nummer doet me om een of andere wat denken aan 'i need love' van LL Cool J, maar dan de versie van Luka Bloom. Wat verder opviel wat ook in dit nummer zit, zijn die korte rijmversen, veelvuldig op dezelfde klank. Datzit precies meer in deze show dan vroeger.
Wondermooi!
Probeersels
Het is weer druk geweest in De Zwerver...
Vorige week donderdag was Soulfy er te gast (en ik werkte voor de eerste keer op een optreden ginder). 't voorprogramma Dedicted was helemaal mijn ding niet; Veel gegrunt en weinig afwisseling in het gitaar werk. Een vlugge blik in de zaal toonde een paar gitaristen die als molens stonden te draaien met hun lange haren... Dan liever Soulfly, ook nog niet helemaal mijn ding, maar de aanblik van de zaal en de moedige crowd surfers maakte veel goed.
Zondag was het dan de beurt aan Mystere, de oostendsche openingsband voor Theater Aan Zee. Ze omschrijven zichzelf als Big Sound Combo en het komt neer op lekker geskank, wat zuiderse tonen en een stevige scheut Rage Against The Machine (kwa zang dan). Energiek, gedreven, grappig, ... de ene zanger mag wel nog wat meer op de voorgrond gemixed worden, maar voor de rest viel er weinig op te merken. Fun ! Fun ! Fun !
Gisteren (en vandaag) kwam Arno's Stoemp proefdraaien voor Couleur Café en Theater Aan Zee. De stoemp is Arno's vaste band, 2 hemelse soulvolle dames als achtergrond zangeressen, een drietal blazers, een percussionist en een viertal arabische muzikanten. 16 man sterk in totaal. 't begon dan ook als een moker met een paar oude TC Matic krakers: Ratata en Haha. Heerlijk hard en fantastisch gedragen door de dames. Even later mochten die ook compleet loos gaan op Whoop That thing. Daarna kwamen er nog een reeks mij ongekende nummers waar elk zijn ding mocht doen. Af en toe werden de arabieren wel wat teveel wegblazen door Serge Feys en zijn keyboards, maar ... 't klonk verduiveld goed ! Nog een speciale vermelding voor het brusselse lied dat ze speciaal voor de show gemaakt hebben, 't multiculturele brussel wel te verstaan. Afgesloten werd er met de balkan versie van Oh la la, Putain Putain en les filles ...
Nog later werd er afgesloten met een paar heerlijke gesprekken aan de bar :p
Oja, ik kan hem alleen maar gelijk geven ...
Vorige week donderdag was Soulfy er te gast (en ik werkte voor de eerste keer op een optreden ginder). 't voorprogramma Dedicted was helemaal mijn ding niet; Veel gegrunt en weinig afwisseling in het gitaar werk. Een vlugge blik in de zaal toonde een paar gitaristen die als molens stonden te draaien met hun lange haren... Dan liever Soulfly, ook nog niet helemaal mijn ding, maar de aanblik van de zaal en de moedige crowd surfers maakte veel goed.
Zondag was het dan de beurt aan Mystere, de oostendsche openingsband voor Theater Aan Zee. Ze omschrijven zichzelf als Big Sound Combo en het komt neer op lekker geskank, wat zuiderse tonen en een stevige scheut Rage Against The Machine (kwa zang dan). Energiek, gedreven, grappig, ... de ene zanger mag wel nog wat meer op de voorgrond gemixed worden, maar voor de rest viel er weinig op te merken. Fun ! Fun ! Fun !
Gisteren (en vandaag) kwam Arno's Stoemp proefdraaien voor Couleur Café en Theater Aan Zee. De stoemp is Arno's vaste band, 2 hemelse soulvolle dames als achtergrond zangeressen, een drietal blazers, een percussionist en een viertal arabische muzikanten. 16 man sterk in totaal. 't begon dan ook als een moker met een paar oude TC Matic krakers: Ratata en Haha. Heerlijk hard en fantastisch gedragen door de dames. Even later mochten die ook compleet loos gaan op Whoop That thing. Daarna kwamen er nog een reeks mij ongekende nummers waar elk zijn ding mocht doen. Af en toe werden de arabieren wel wat teveel wegblazen door Serge Feys en zijn keyboards, maar ... 't klonk verduiveld goed ! Nog een speciale vermelding voor het brusselse lied dat ze speciaal voor de show gemaakt hebben, 't multiculturele brussel wel te verstaan. Afgesloten werd er met de balkan versie van Oh la la, Putain Putain en les filles ...
Nog later werd er afgesloten met een paar heerlijke gesprekken aan de bar :p
Oja, ik kan hem alleen maar gelijk geven ...
WTF
Waar gaan we naartoe als de liberalen pleiten voor een vervlaamsing en de kaloten de economie eerst willen aanpakken (5 minuten politieke moed....). Nu vind ik de crisisaanpak ook belangrijker dan het symbooldossier van BHV en vind ik dat solidariteit best gedragen wordt door een zo groot mogelijk populatie (en niet de selectieve solidariteit waar deze vervlaamsing voor staat)
Gelukkig kunnen we nog op ouwe getrouwe "er is geen probleem" Reynders rekenen voor wat politieke standvastigheid.
Als er me nu nog eens iemand kan uitleggen waarom we gevangenen van Guantanamo willen opvangen terwijl we zelf geen plaats meer hebben in onze gevangenissen voor onze eigen criminelen. Gingen we die trouwens niet uitlenen aan onze noorderburen?
Gelukkig kunnen we nog op ouwe getrouwe "er is geen probleem" Reynders rekenen voor wat politieke standvastigheid.
Als er me nu nog eens iemand kan uitleggen waarom we gevangenen van Guantanamo willen opvangen terwijl we zelf geen plaats meer hebben in onze gevangenissen voor onze eigen criminelen. Gingen we die trouwens niet uitlenen aan onze noorderburen?
Ikea
De Zweden hebben me ook liggen.
Ik had een schoon bureau'ke gezien op de site. Ik moest vanmiddag in de buurt van Gent zijn om de maag te vullen, dus ideal om in Ikea binnen te springen en het dingetje naar huis te brengen, zodat ik eindelijk niet meer in de living moet werken. Maar helaas....
Ik had nogal vlug de nodige nummers gevonden en waar ik ze in 't magazijn kon gaan halen, maar daar liep het dus fout he... De palet die op de grond stond was leeg en overdag halen ze geen paletten van hoger op het rek naar beneden wegens te gevaarlijk... Dat ik morgen maar terug moest komen.....
't gangske afsluiten vonden ze geen optie..
De andere 2 dozen die op mijn kar lagen hebben ze zelf mogen terugzetten !
Ik had een schoon bureau'ke gezien op de site. Ik moest vanmiddag in de buurt van Gent zijn om de maag te vullen, dus ideal om in Ikea binnen te springen en het dingetje naar huis te brengen, zodat ik eindelijk niet meer in de living moet werken. Maar helaas....
Ik had nogal vlug de nodige nummers gevonden en waar ik ze in 't magazijn kon gaan halen, maar daar liep het dus fout he... De palet die op de grond stond was leeg en overdag halen ze geen paletten van hoger op het rek naar beneden wegens te gevaarlijk... Dat ik morgen maar terug moest komen.....
't gangske afsluiten vonden ze geen optie..
De andere 2 dozen die op mijn kar lagen hebben ze zelf mogen terugzetten !
Bollekes kleuren
Tussen de verjaardagsfeestjes door, heb ik maar de tijd genomen om mijn vaderlandsche plicht te doen en te gaan stemmen. Nu stond er aan de deur van het kiesbureau iemand om te knikken wanneer de volgende binnen mocht komen. Een reus, een bonk van kerel, een stuk graniet. Vriendelijk tot en met. maar... Als hij op dat moment daar staat met een 'blood & honour' t-shirt is dit toch politieke beïnvloeding op een plaats dat het niet mag ??????
Genieten (4)
of een beetje toch. Om het rijtje sinksen optredens af te ronden zijn we naar de manuscript afgezakt voor Gringo Star. Een amerikaans groepje dat aangekondigd was als een kruising tussen The Kinks, Dream Syndicate en The Strokes. Als Steve Wynn-fan kon ik dat natuurlijk niet aan mij laten voorbij gaan.
Warempel vanaf de stijl waarmee het eerste nummer werd ingezet was vintage Wynn. Die denderende drums, die hoekige gitaren, die inzet, .... Goed begonnen in elk geval. Daarna ging het nummer een compleet andere richting op en drukten ze duidelijk hun eigen stempel op het nummer. Iets wat ze duidelijk hebben. Een eigen stempel. Na het eerste nummer wisselden 3 van de 4 muzikanten van instrument (gitarist werd keyboard speler, drummer werd bassist, bassist werd drummer en leadzanger), iets wat ze het hele optreden door deden, behalve die ene dus.
't meerendeel van de nummers waren prima, helaas gingen ze ook paar keer serieus uit de bocht of werd het een oeverloze kakafonie. Alles ten volle dus, zowel ten goede als ten minder goede. Gelukkig had het eerste de bovenhand.
Warempel vanaf de stijl waarmee het eerste nummer werd ingezet was vintage Wynn. Die denderende drums, die hoekige gitaren, die inzet, .... Goed begonnen in elk geval. Daarna ging het nummer een compleet andere richting op en drukten ze duidelijk hun eigen stempel op het nummer. Iets wat ze duidelijk hebben. Een eigen stempel. Na het eerste nummer wisselden 3 van de 4 muzikanten van instrument (gitarist werd keyboard speler, drummer werd bassist, bassist werd drummer en leadzanger), iets wat ze het hele optreden door deden, behalve die ene dus.
't meerendeel van de nummers waren prima, helaas gingen ze ook paar keer serieus uit de bocht of werd het een oeverloze kakafonie. Alles ten volle dus, zowel ten goede als ten minder goede. Gelukkig had het eerste de bovenhand.
Genieten (3)
Nadat ik de sloebers afgezet was het tijd om voor de tweede keer in twee dagen richting Leffinge te trekken. Wreckless Eric & Amy Rigby traden er (mede dankzij Piv) op. Wreckless Eric ken ik van het hitje 'A Whole Wild World' en nog een nummer op een of andere Stiff Records verzamel lp die ik ergens liggen heb. Amy Rigby niet.
Wreckless Eric bleek een hilarische ouwe knar te zijn en Amy Rigby zijn vrouw. Zowat elk nummer werd zowat begeleid met een al dan niet ter zake doend verhaaltje. Niet dat ik veel van de nummers (her)kende maar het gaf een fantastische goede vibe in het verdonkerde kaffee.
Zo gaf hij ook zijn mening over John Mayall: ouwe knar die wat staat te pingelen op een gigantisch groot keyboard en af en toe op harmonica staat te toeteren, terwijl een paar bandleden een solo spelen en op het einde komt alles samen en ze noemen het een lied. Op zich klopt het wel, maar toch iets te denegrerend.
Ze bespeelden allerlei gitaren en key boards en wat disco tunes uit een laptop, wat wel een leuke afwisseling gaf. Zeker de momenten dat Eric de basgitaar ter hand nam en er veelal dreigende dreunen uitkwamen gecombineerd met het heftige gitaarspel en dito zang van Amy (top-wijf trouwens) waren fantastisch goed. Niet alles altijd zo zuiver was, maar het was zeker doorleefd en geleefd.
Alweer een uiterst genietbaar concert van een deftige 2u ! The way we like it !
Wreckless Eric bleek een hilarische ouwe knar te zijn en Amy Rigby zijn vrouw. Zowat elk nummer werd zowat begeleid met een al dan niet ter zake doend verhaaltje. Niet dat ik veel van de nummers (her)kende maar het gaf een fantastische goede vibe in het verdonkerde kaffee.
Zo gaf hij ook zijn mening over John Mayall: ouwe knar die wat staat te pingelen op een gigantisch groot keyboard en af en toe op harmonica staat te toeteren, terwijl een paar bandleden een solo spelen en op het einde komt alles samen en ze noemen het een lied. Op zich klopt het wel, maar toch iets te denegrerend.
Ze bespeelden allerlei gitaren en key boards en wat disco tunes uit een laptop, wat wel een leuke afwisseling gaf. Zeker de momenten dat Eric de basgitaar ter hand nam en er veelal dreigende dreunen uitkwamen gecombineerd met het heftige gitaarspel en dito zang van Amy (top-wijf trouwens) waren fantastisch goed. Niet alles altijd zo zuiver was, maar het was zeker doorleefd en geleefd.
Alweer een uiterst genietbaar concert van een deftige 2u ! The way we like it !
Genieten (2)
Maandagochtend dan flux uit bed gesprongen en er vlug terug in voor nog 5 minuutjes, alvorens fris en monter de tweeling te gaan halen. Petje Nico mocht nog een dagje de rakkers entertainen.
's Ochtends zijn we dan richting Oostende voor Anker getrokken. Bootjes kijken is veelal leuk. Geen of weinig grote twee-of drie-masters. Des te meer kleine platbodems. Sommige hadden leuke versieringen op hun roeren (hond, dolfijn, arend ...) of andere leuke ornamenten met badeendjes. Maar na een paar had je eigenlijk wel gezien. Het versluizen van de binnen- en buitenvarende boten vonden ze al veel interessanter.
In de namiddag zijn we dan in Brugge gaan rondstruinen. In een strip die ik ooit eens in 't Brugs Beertje gekocht had ("De enige echte en wrede historie van de Brugse Beer") stond ook een wandelzoektocht 'op zoek naar de gouden beer'. Die wandelzoektoch hebben we dus deels gedaan. "Alla Mercator met tips en raadsels, ...." Dolenthousiast die snuiters ! (tot mijn verwondering want zo wandelachtig zijn ze eigenlijk niet).
De tocht bracht ons langsheen de bekende toeristische plaatsen maar ook de wat rustigere oorden. Echt verbazend hoe vaak (en waar) er berenbeelden staan in het centrum.
In de buurt van de botanieken hof zijn we 2 keer de mist ingegaan en hebben we geen antwoord op de vragen gevonden. Ik zal nog eens terug moeten gaan en verder zoeken of checken of de vragen ondertussen niet gedateerd zijn....
Van de crisis was in elk geval ook niet veel te merken. Ondanks het dorstige weer en het verlengde weekend vonden 'den Estaminet' en 'de Stoepa' het niet nodig om hun vaste sluitingsmaandag te veranderen. Dan heb je eens een wandeltraject dat langs leuke zaken met terras passeert....
Een volgende keer gaan we dan ook nog het andere deel van de route doen...
Wordt vervolgd !
's Ochtends zijn we dan richting Oostende voor Anker getrokken. Bootjes kijken is veelal leuk. Geen of weinig grote twee-of drie-masters. Des te meer kleine platbodems. Sommige hadden leuke versieringen op hun roeren (hond, dolfijn, arend ...) of andere leuke ornamenten met badeendjes. Maar na een paar had je eigenlijk wel gezien. Het versluizen van de binnen- en buitenvarende boten vonden ze al veel interessanter.
In de namiddag zijn we dan in Brugge gaan rondstruinen. In een strip die ik ooit eens in 't Brugs Beertje gekocht had ("De enige echte en wrede historie van de Brugse Beer") stond ook een wandelzoektocht 'op zoek naar de gouden beer'. Die wandelzoektoch hebben we dus deels gedaan. "Alla Mercator met tips en raadsels, ...." Dolenthousiast die snuiters ! (tot mijn verwondering want zo wandelachtig zijn ze eigenlijk niet).
De tocht bracht ons langsheen de bekende toeristische plaatsen maar ook de wat rustigere oorden. Echt verbazend hoe vaak (en waar) er berenbeelden staan in het centrum.
In de buurt van de botanieken hof zijn we 2 keer de mist ingegaan en hebben we geen antwoord op de vragen gevonden. Ik zal nog eens terug moeten gaan en verder zoeken of checken of de vragen ondertussen niet gedateerd zijn....
Van de crisis was in elk geval ook niet veel te merken. Ondanks het dorstige weer en het verlengde weekend vonden 'den Estaminet' en 'de Stoepa' het niet nodig om hun vaste sluitingsmaandag te veranderen. Dan heb je eens een wandeltraject dat langs leuke zaken met terras passeert....
Een volgende keer gaan we dan ook nog het andere deel van de route doen...
Wordt vervolgd !
Genieten (1)
Vorige vrijdagavond heb ik lekker genoten van het heerlijk avondzonneke en een choufke in 't risico. De zaterdag dan ook nog wat genoten van mijn platte rust, na een tijdje toch, wegens iets teveel genoten van de choufkes, of van iets teveel choufkes genoten. Eén van de 2 in elk geval.
Zo rustig kabbelend dan naar zondagavond toe. Van al die rust heb ik dan maar gebruik gemaakt om eindelijk "Wild Swans" van Jung Chang uit te lezen en het moet gezegd. Het was een zeeeer goed boek over hoe haar ((groot)moeders) leven in China zou moeten geweest zijn. Het laat je meeleven, hoofdschudden, onbegrijpend fronsen en vooral blij zijn dat je er niet bij was. Een eerlijk (denk ik toch), ietwat hautain levensverhaal.
Om dan uiteindelijk zaterdagavond naar De Zwerver te trekken waar John Mayall de blues uitmaakte. Het moet zowat 15 jaar geleden zijn dat ik hem in San Francisco zag en het was me toen bevallen. Meneer is nog steeds een grote naam in het wereldje en het is altijd leuk om naar de zwerver te gaan. John Mayall moet toch een ijdel man zijn, want hij trekt op niks meer op de foto's die hij doorgestuurd had voor de affiche, maar, voor de rest liet deze 75-jarige zich niet kennen. Soms iets minder van stem, maar grappend en grollend met zijn band, handjes schuddend met de eerste rij. Hij begon het optreden alleen met een mondmuziekske en werd daarna vervoegd door gitarist (easy solo's), bassist (nieuw in de band?), 2de toetsenist (naast hemzelf) en drummer. De gitarist en toetsenist mochten regelmatig hun duivels loslaten en werden de nodige opendoekjes gegund. Er werd deftig geplukt uit ander man's meesterwerken (Sonny Boy Williams en Freddie King) en de trein dreinde het hele optreden aan een deftig tempo door (Chicago Line was één van de eerste nummers) en die stotterde maar één keer echt toen John Mayall zijn 12-string bovenhaalde om er het nieuwe 'Down By Numbers' op te spelen. Afvoeren zou ik zeggen.
Het werd dus een hele leuke warme avond met mooi uptempo blues als decor.
Zo rustig kabbelend dan naar zondagavond toe. Van al die rust heb ik dan maar gebruik gemaakt om eindelijk "Wild Swans" van Jung Chang uit te lezen en het moet gezegd. Het was een zeeeer goed boek over hoe haar ((groot)moeders) leven in China zou moeten geweest zijn. Het laat je meeleven, hoofdschudden, onbegrijpend fronsen en vooral blij zijn dat je er niet bij was. Een eerlijk (denk ik toch), ietwat hautain levensverhaal.
Om dan uiteindelijk zaterdagavond naar De Zwerver te trekken waar John Mayall de blues uitmaakte. Het moet zowat 15 jaar geleden zijn dat ik hem in San Francisco zag en het was me toen bevallen. Meneer is nog steeds een grote naam in het wereldje en het is altijd leuk om naar de zwerver te gaan. John Mayall moet toch een ijdel man zijn, want hij trekt op niks meer op de foto's die hij doorgestuurd had voor de affiche, maar, voor de rest liet deze 75-jarige zich niet kennen. Soms iets minder van stem, maar grappend en grollend met zijn band, handjes schuddend met de eerste rij. Hij begon het optreden alleen met een mondmuziekske en werd daarna vervoegd door gitarist (easy solo's), bassist (nieuw in de band?), 2de toetsenist (naast hemzelf) en drummer. De gitarist en toetsenist mochten regelmatig hun duivels loslaten en werden de nodige opendoekjes gegund. Er werd deftig geplukt uit ander man's meesterwerken (Sonny Boy Williams en Freddie King) en de trein dreinde het hele optreden aan een deftig tempo door (Chicago Line was één van de eerste nummers) en die stotterde maar één keer echt toen John Mayall zijn 12-string bovenhaalde om er het nieuwe 'Down By Numbers' op te spelen. Afvoeren zou ik zeggen.
Het werd dus een hele leuke warme avond met mooi uptempo blues als decor.
Taxi
De laatste maanden heb ik een paar keer een taxi genomen. Iedere keer viel ik achterover van de prijs van het korte ritje. 30-40 euro voor een ritje van met moeite 5 minuten... Taxi's zijn ongelooflijk duur in dit land, in andere (westerse) landen is dat toch goedkoper?
Mochten ze het wat goedkoper maken zou het ook makkelijk zijn om de auto eens te laten staan en met de taxi uit te gaan of toch naar huis toe te keren.
Volgend mij is er duidelijk ruimte voor een low-cast taxi-bedrijf... De Ryan Air van de taxi's. Gene mercedes met lederen zetels maar ne skoda octavia met stoffen zetelkes en een plastiekske erop om het te beschermen en vooral goedkoop. Bij reservatie een week op voorhand extra laag tarief, een nog beter tarief tijdens de daluren.
Na verloop van tijd gaan we dan wel extra kosten rekenen als de chauffeur moet uitstappen om de deuren openen te doen, wat extra voor het gebruik van de koffer, de passagierzetel vooraan naast de chauffeur gaat wat duurder wegens de extra-beenruimte en als je cash wil betalen wat extra omdat de chauffeur dan extra gevaar loopt voor overvallen en als je met kaart betaalt wat extra voor 't bakske, ...
Dit businessmodel staat als een huis volgens mij.
Nu nog juist de wetgever zover krijgen dat de taxi-maffia wetten gewijzigd worden waardoor zoiets mogelijk wordt....
Mochten ze het wat goedkoper maken zou het ook makkelijk zijn om de auto eens te laten staan en met de taxi uit te gaan of toch naar huis toe te keren.
Volgend mij is er duidelijk ruimte voor een low-cast taxi-bedrijf... De Ryan Air van de taxi's. Gene mercedes met lederen zetels maar ne skoda octavia met stoffen zetelkes en een plastiekske erop om het te beschermen en vooral goedkoop. Bij reservatie een week op voorhand extra laag tarief, een nog beter tarief tijdens de daluren.
Na verloop van tijd gaan we dan wel extra kosten rekenen als de chauffeur moet uitstappen om de deuren openen te doen, wat extra voor het gebruik van de koffer, de passagierzetel vooraan naast de chauffeur gaat wat duurder wegens de extra-beenruimte en als je cash wil betalen wat extra omdat de chauffeur dan extra gevaar loopt voor overvallen en als je met kaart betaalt wat extra voor 't bakske, ...
Dit businessmodel staat als een huis volgens mij.
Nu nog juist de wetgever zover krijgen dat de taxi-maffia wetten gewijzigd worden waardoor zoiets mogelijk wordt....
Iedereen Paranormaal van Gili @ Biekorf
Vorige vrijdag zijn we naar een try-out van de nieuwe show van Gili. 'Iedereen Paranormaal' heet het ding. Nu wordt dit gepromoot als een (stand-up) comedy show, maar wie zich verwachtte aan recht toe recht aan gegrap en gegrol kwam bedrogen uit.
Gili schudde niet meer maar ook niet minder dan een show ala Bardi en Rostelli uit zijn mouw, zij het wel met een grote knipoog "Dit is Bedrog" en dusdanig grappig gebracht .... Van 'teleporteren' van woorden, over pendelen, via sceances naar hypnoses... een brede waaier van het paranormale kwam aan bod en hij slaagde er telkens in ze tot een goed einde te brengen. Hoe blijft een raadsel... 'Gebruikmakend van suggestie, manipulatie en deductie' net als degene die er grof geld voor willen.
Allemaal boerenbedrog was dus de boodschap en hij slaagde er ook in om die op een grappige wijze over te brengen. Enkel aan het hypnose stuk dient nog wat geschaafd te worden, after all, het was nog maar een try-out.
de trailer:
Gili schudde niet meer maar ook niet minder dan een show ala Bardi en Rostelli uit zijn mouw, zij het wel met een grote knipoog "Dit is Bedrog" en dusdanig grappig gebracht .... Van 'teleporteren' van woorden, over pendelen, via sceances naar hypnoses... een brede waaier van het paranormale kwam aan bod en hij slaagde er telkens in ze tot een goed einde te brengen. Hoe blijft een raadsel... 'Gebruikmakend van suggestie, manipulatie en deductie' net als degene die er grof geld voor willen.
Allemaal boerenbedrog was dus de boodschap en hij slaagde er ook in om die op een grappige wijze over te brengen. Enkel aan het hypnose stuk dient nog wat geschaafd te worden, after all, het was nog maar een try-out.
de trailer:
Bruno Deneckere & Brendan Croker @ Kavijakskaffee
Het was alweer een tijdje geleden, maar voor deze heren maakten we graag nog eens de trip naar het landelijke Zwankendamme. Een stampvol Kavijakskaffee verwelkomde enthousiast deze twee ondergewaarde artiesten met hun tournee 'Before We Forget', een bloemlezing blues klassiekers.
Een onduidelijk kaartspelletje liet Brendan Croker beginnen. Enthoesiast met een zijden stem en gitaar en duidelijk zin om zijn verhaaltjes te vertellen. Covers zijn eigenlijk andere versies van een bepaald nummer, dus we spreken vanaf nu over 'playing a Version' in plaats van 'doing a Cover' (unless we're talking about virgins....)... 't kaffee ging vlot over tot het meezingen van de refreinen en tweede stem bij krakers als 'Old Dixie' luck' en 'sitting on the dock of the bay'.
Daarna was Bruno Deneckere aan de beurt met zijn ietwat nasale stem en ietwat meer country gerichte nummers. 'Blue Sky Over Nashville' stak er alweer met kop en shouders bovenuit.
Na de pauze speelden ze dan samen, opgesteld rond 1 micro. Helaas speelden/zongen ze veelal hetzelfde en sloeg op die manier de verveling ietwat toe. Ze hadden het m.i. wat spannender kunnen maken door elkaar wat meer als eerste/tweede stem/gitaar te gebruiken. 'House of the Rising Sun' en 'Babes in the Woods' zijn de nummers die hier blijven hangen.
setlist en video'kes van Zwankendamme: hier
setlist en video'kes van de volledige tournee: hier
Een onduidelijk kaartspelletje liet Brendan Croker beginnen. Enthoesiast met een zijden stem en gitaar en duidelijk zin om zijn verhaaltjes te vertellen. Covers zijn eigenlijk andere versies van een bepaald nummer, dus we spreken vanaf nu over 'playing a Version' in plaats van 'doing a Cover' (unless we're talking about virgins....)... 't kaffee ging vlot over tot het meezingen van de refreinen en tweede stem bij krakers als 'Old Dixie' luck' en 'sitting on the dock of the bay'.
Daarna was Bruno Deneckere aan de beurt met zijn ietwat nasale stem en ietwat meer country gerichte nummers. 'Blue Sky Over Nashville' stak er alweer met kop en shouders bovenuit.
Na de pauze speelden ze dan samen, opgesteld rond 1 micro. Helaas speelden/zongen ze veelal hetzelfde en sloeg op die manier de verveling ietwat toe. Ze hadden het m.i. wat spannender kunnen maken door elkaar wat meer als eerste/tweede stem/gitaar te gebruiken. 'House of the Rising Sun' en 'Babes in the Woods' zijn de nummers die hier blijven hangen.
setlist en video'kes van Zwankendamme: hier
setlist en video'kes van de volledige tournee: hier
Black Box Revelation @ Zwerver
Vorige week vrijdag ben ik voor het eerst sinds veel te lang geleden nog eens richting Leffinge getrokken.
Drive By Maria mocht open en deden dat met verve. Stevige rock gebracht met de nodige energie. Een drummer/zanger die zanger/gitarist wordt en klinkt als een kruising tussen David Grohl, Bruce Dickinson en Bret Michaels, een gitariste met de attitudes van Eddie Van Halen, .... en vooral stevige, goeie songs... Soms wat puberaal qua teksten ("I wanted to kiss you, but you were lying on the floor", in het liedje over fruitbiertjes), maar ze stonden er en de aanwezigen knikten dat het goed was.
Daarna was het de beurt aan The Black Box Revelation. Die gasten bevestigden wat ze de vorige keren toonden= dat ze met zijn tweeën een wervelende show met fantastische songs en bomvol energie kunnen van maken. Ze hebben ook een paar nieuwe nummers gespeeld waavan zeker het openingsnummer moeiteloos naast de rest kan staan. Daverende drums, snedige riff erover heen.... Wow.... Enige vraag die blijft was waarom de zanger/gitarist zo enorm wankel op zijn benen stond tussen de nummers door...(eigenaardig genoeg wel redelijk stabiel tijdens de nummers).
Om de avond af te sluiten zijn we dan nog even naar het heropende "'t Risico" geweest. Beetje thuiskomen is altijd leuk.
Drive By Maria mocht open en deden dat met verve. Stevige rock gebracht met de nodige energie. Een drummer/zanger die zanger/gitarist wordt en klinkt als een kruising tussen David Grohl, Bruce Dickinson en Bret Michaels, een gitariste met de attitudes van Eddie Van Halen, .... en vooral stevige, goeie songs... Soms wat puberaal qua teksten ("I wanted to kiss you, but you were lying on the floor", in het liedje over fruitbiertjes), maar ze stonden er en de aanwezigen knikten dat het goed was.
Daarna was het de beurt aan The Black Box Revelation. Die gasten bevestigden wat ze de vorige keren toonden= dat ze met zijn tweeën een wervelende show met fantastische songs en bomvol energie kunnen van maken. Ze hebben ook een paar nieuwe nummers gespeeld waavan zeker het openingsnummer moeiteloos naast de rest kan staan. Daverende drums, snedige riff erover heen.... Wow.... Enige vraag die blijft was waarom de zanger/gitarist zo enorm wankel op zijn benen stond tussen de nummers door...(eigenaardig genoeg wel redelijk stabiel tijdens de nummers).
Om de avond af te sluiten zijn we dan nog even naar het heropende "'t Risico" geweest. Beetje thuiskomen is altijd leuk.
Phosphorescent @ Cactus @ Ma/Z
Ik ben woensdagavond eerder onverwacht in de Magdalenazaal beland, alwaar Krakow en Phosphorescent speelden. Niet echt ten dans, maar ...
Krakow deed me helemaal niks. Phosphorescent daarentegen was een aangename verrassing. Ik had al goede dingen gehoord over hen nadat ze vorig jaar de zondag van 't Cactusfestival geopend hadden, maar nu kon ik met eigen ogen/oren vaststellen dat de positieve verhalen waar waren. Ik was vooraf toch enigszins wat bevreesd omdat zijn laatste cd 'To Willie' een ode aan Willie Nelson is, ongetwijfeld een grote country meneer in de VS, maar .... (Jazz Middelheim zou hem afgewimpeld hebben dit jaar). In elk geval, ze brachten mooie muziekjes met subtiele tierlantijntjes, een beperkt gebruik van pedalen en draaiknopjes ter vervorming van de normale klanken (gelukkig niet overmatig) en bij momenten geweldige harmonieuze zang (ja, ik val voor ne keer voor de harmonietjes) en bij wijlen heerlijk losgehen. Meer moest dat niet zijn.
Krakow deed me helemaal niks. Phosphorescent daarentegen was een aangename verrassing. Ik had al goede dingen gehoord over hen nadat ze vorig jaar de zondag van 't Cactusfestival geopend hadden, maar nu kon ik met eigen ogen/oren vaststellen dat de positieve verhalen waar waren. Ik was vooraf toch enigszins wat bevreesd omdat zijn laatste cd 'To Willie' een ode aan Willie Nelson is, ongetwijfeld een grote country meneer in de VS, maar .... (Jazz Middelheim zou hem afgewimpeld hebben dit jaar). In elk geval, ze brachten mooie muziekjes met subtiele tierlantijntjes, een beperkt gebruik van pedalen en draaiknopjes ter vervorming van de normale klanken (gelukkig niet overmatig) en bij momenten geweldige harmonieuze zang (ja, ik val voor ne keer voor de harmonietjes) en bij wijlen heerlijk losgehen. Meer moest dat niet zijn.
Stemtest
Ik heb de stemtest gedaan op de site van De Standaard. Met mijn stembanden is alles ok. Mijn standpunten.... niet helemaal.
Labadoux
Na de leuke avond in 't Astridpark, was het tijd om nog eens richting mijn jeugd te trekken en terug naar Ingelmunster/Labadoux-festival te gaan. Matig zonnetje, redelijk wat volk en (te weinig) gekende gezichten.
Watermelon Slim was net aan zijn set begonnen toen ik vanuit de pubtent de concerttent binnenwandelde. Een ietwat tandeloze ouwe knar die op slide gitaar en mondmuziekske de blues verkondigd en met het nodige vuur en humor de bindteksten verzorgd. Leuk zonder meer en een eervolle vermelding voor zijn 'spooky' Crossroads.
Maggie Reilly was van mij dan het grote vraagteken van dag. Grote naam vanwege de samenwerking met Mike Oldfield een paar miljoen jaar geleden, maar voor de rest een grote onbekende. 't bleek een goedlachse schotse tante te zijn die nog steeds een stem heeft om U tegen te zeggen. Muzikaal bleef het wat hangen in het pop/rock light genre, veelal rustig kabbelend met paar serieuse uitzonderingen op het einde van de set. De bekende nummers zaten gespreid, 'Get to France' als tweede nummer, 'Moonlight Shadow' als voorlaatste voor de bissen, 'Everytime we touch' ergens halverwege. Wel leuk dat toen ze buiten wat doedelzakken hoorde ze spontaan 'she moved through a fair' acapella inzette. Een speciale vermelding verdient ook haar bassist. Zo uit Duran Duran gestapt met dito kapsel, kledij (de ketting aan de broek, ....) en die stond te swingen als speelde hij in de hipste funk band. Een verademing naast de (zeer goede) gitarist die erbij stond alsof het zijn eigen begrafenis was.
Een zeer aangename verrassing waren de vuurkunstenaars van Ron Jaluai. Prententieloos entertainment, zeer goede interactie met het publiek en terecht grappig en vurig.
Dan was het tijd voor de hoofdvogel van de avond. Het was al een paar jaar geleden dat ik ze met Koop in de Handelsbeurs in Gent zag. Hun laatste cd's zijn niet echt hun sterkste, maar live stonden ze er steeds. Ook nu weer. Een afrikaans getint 'Don't Go', een gedreven 'Hallelujah Jordan', een fantastish uitgesponnen 'I can See Clearly Now', 'This is it'... Liam Ó Maonlaí op zijn keyboards is nog steeds een weirdo en Fiachna O'Braonain krijgt nog steeds even subtiel allerlei tierlantijntjes en fijne riedeltje uit zijn gitaar. Afgesloten werd er met een traditional gezongen door Fiachna en een gedreven 'Sí do Mhamó í' al verkies ik toch de subtielere versie met thin whistle en bodhran dan deze full blown keyboards/drums/gitaren/.... en toen daagde me er iets. 't was een fantastische optreden en toch.... Zowat iedere nummer was lang uitgesponnen, gedreven, mooi, maar toch alle nummers heel lang, weliswaar zonder vervelende intermezzo's, maar zouden ze 12 nummers gespeeld hebben op hun anderhalf uur?
DJ Bob was de afsluiter in de pubtent. Ik heb die aan mij laten voorbij gaan. Temeer hij alweer direct begon met zijn electro (sorry, met zijn party-folktunes doorspekt met folk, balkan –en latinogrooves)
Weetje van de dag: Maggie Reilly zingt de backing vocals op de cd Vision Thing van The Sisters of Mercy.
Watermelon Slim was net aan zijn set begonnen toen ik vanuit de pubtent de concerttent binnenwandelde. Een ietwat tandeloze ouwe knar die op slide gitaar en mondmuziekske de blues verkondigd en met het nodige vuur en humor de bindteksten verzorgd. Leuk zonder meer en een eervolle vermelding voor zijn 'spooky' Crossroads.
Maggie Reilly was van mij dan het grote vraagteken van dag. Grote naam vanwege de samenwerking met Mike Oldfield een paar miljoen jaar geleden, maar voor de rest een grote onbekende. 't bleek een goedlachse schotse tante te zijn die nog steeds een stem heeft om U tegen te zeggen. Muzikaal bleef het wat hangen in het pop/rock light genre, veelal rustig kabbelend met paar serieuse uitzonderingen op het einde van de set. De bekende nummers zaten gespreid, 'Get to France' als tweede nummer, 'Moonlight Shadow' als voorlaatste voor de bissen, 'Everytime we touch' ergens halverwege. Wel leuk dat toen ze buiten wat doedelzakken hoorde ze spontaan 'she moved through a fair' acapella inzette. Een speciale vermelding verdient ook haar bassist. Zo uit Duran Duran gestapt met dito kapsel, kledij (de ketting aan de broek, ....) en die stond te swingen als speelde hij in de hipste funk band. Een verademing naast de (zeer goede) gitarist die erbij stond alsof het zijn eigen begrafenis was.
Een zeer aangename verrassing waren de vuurkunstenaars van Ron Jaluai. Prententieloos entertainment, zeer goede interactie met het publiek en terecht grappig en vurig.
Dan was het tijd voor de hoofdvogel van de avond. Het was al een paar jaar geleden dat ik ze met Koop in de Handelsbeurs in Gent zag. Hun laatste cd's zijn niet echt hun sterkste, maar live stonden ze er steeds. Ook nu weer. Een afrikaans getint 'Don't Go', een gedreven 'Hallelujah Jordan', een fantastish uitgesponnen 'I can See Clearly Now', 'This is it'... Liam Ó Maonlaí op zijn keyboards is nog steeds een weirdo en Fiachna O'Braonain krijgt nog steeds even subtiel allerlei tierlantijntjes en fijne riedeltje uit zijn gitaar. Afgesloten werd er met een traditional gezongen door Fiachna en een gedreven 'Sí do Mhamó í' al verkies ik toch de subtielere versie met thin whistle en bodhran dan deze full blown keyboards/drums/gitaren/.... en toen daagde me er iets. 't was een fantastische optreden en toch.... Zowat iedere nummer was lang uitgesponnen, gedreven, mooi, maar toch alle nummers heel lang, weliswaar zonder vervelende intermezzo's, maar zouden ze 12 nummers gespeeld hebben op hun anderhalf uur?
DJ Bob was de afsluiter in de pubtent. Ik heb die aan mij laten voorbij gaan. Temeer hij alweer direct begon met zijn electro (sorry, met zijn party-folktunes doorspekt met folk, balkan –en latinogrooves)
Weetje van de dag: Maggie Reilly zingt de backing vocals op de cd Vision Thing van The Sisters of Mercy.
RedRockRally
Na een aantal drukke werkdagen (afgesloten met een goed gevoel)kon ik gisteravond eindelijk ook aan mijn weekend beginnen. Spoorslags richting den botanieken hof alwaar de RedRockRally aan het afsluiten was. Dev Rabbit was net begonnen met een hele leuke set. Krachtige zangeres, leuke rifs en stevige sounds. Meer moet dat niet zijn in het mooie glooiende park. Ik was verbaasd later van het jongere grut te horen dat ze het nogal oubollig vonden. Ideaal muziek voor oude zakken gelijk ik dus. Daarna stroomden de kindjes toe en kon De Jeugd van Tegenwoordig over de koppen lopen. Meteen 'Watskebeurt' en iedereen mee. Daarna begon het gegaap en het verveel. Gelukkig was er goed gezelschap. Niks voor een oude zal gelijk mij, maar de kindjes lusten er wel pap van. Aangezien ze zowat overal spelen deze zomer, zal dat ook wel lukken. Sioen met zijn Soweto gevolg mochten afsluiten. Goed zonder meer. Gedreven, goede zangeressen, maar muzikaal schiet het mijns inziens toch wat tekort en een dwarsfluit????? gaf er toch wel een heel kitschering tintje aan.
Dana
Sinds het vertrek naar Jordanië (en gedurende de periode ginder) zit ik met al met de 'tribu de dana' van Manau in mijn hoofd... Waarschijnlijk omdat we daar paar dagen in het dorpje Dana gingen verblijven en vervolgens van daar naar Petra te wandelen doorheen de kloven en bergen die in de weg lagen.... Niet dat het nummer van Manau daar ook maar iets mee te maken heeft... desalniettemin 't blijft een schoon liedje.
Dans la de vallée de Dana.....
De jordaanse verhalen volgen nog wel.
Origineel
Le vent souffle
sur les plaines de la Bretagne armoricaine,
je jette un dernier regard sur ma femme,
mon fils et mon domaine.
Akim, le fils du forgeron est venu de me chercher,
les druides ont décidé
de mener le combat dans la vallée.
Là, où tous nos ancêtres, de géants guerriers celtes,
après de grandes batailles, se sont imposés en maîtres,
c'est l'heure maintenant
de défendre notre terre
contre une armée de Simeriens
prête à croiser le fer.
Toute la tribu s'est réunie autour de grands menhirs,
pour invoquer les dieux
afin qu'ils puissent nous bénir.
Après cette prière avec mes frères
sans faire état de zèle,
les chefs nous ont donnés à tous
des gorgées d'hydromel,
pour le courage, pour pas qu'il n'y ait de faille,
pour rester grands et fiers
quand nous serons dans la bataille
car c'est la première fois pour moi
que je pars au combat
et j'espère être digne de la tribu de Dana.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée j'ai pu entendre les échos.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée des chants de guerre près des tombeaux.
Après quelques incantations de druides et de magie,
toute la tribu,
le glaive en main courait vers l'ennemi,
la lutte était terrible
et je ne voyais que les ombres,
tranchant l'ennemi
qui revenait toujours en surnombre.
Mes frères tombaient l'un après l'autre
devant mon regard,
sous le poids des armes
que possédaient tous ces barbares,
des lances, des haches et des épées
dans le jardin d'Eden
qui écoulait du sang sur l'herbe
verte de la plaine.
Comme ces jours de peine
où l'homme se traîne
à la limite du règne du mal et de la haine,
faillait-il continuer ce combat déjà perdu,
mais telle était la fierté de toute la tribu,
la lutte a continué comme ça jusqu'au soleil couchant,
de férocité extrême en plus d'acharnement,
fallait défendre la terre de nos ancêtres enterrés là
et pour toutes les lois de la tribu de Dana.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée j'ai pu entendre les échos.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée des chants de guerre près des tombeaux.
Au bout de la vallée on entendait
le son d'une corne,
d'un chef ennemi qui rappelait toute sa horde,
avait-il compris
qu'on lutterait même en enfer
et qu'à la tribu de Dana appartenaient ces terres.
Les guerriers repartaient, je ne comprenais pas
tout le chemin qu'ils avaient fait pour en arriver là,
quand mon regard se posa tout autour de moi,
j'étais le seul debout de la tribu
voilà pourquoi.
Mes doigts se sont écartés tout en lâchant mes armes
et le long de mes joues se sont mises à coules des larmes,
je n'ai jamais compris
pourquoi les dieux m'ont épargné
de ce jour noir de notre histoire
que j'ai contée.
Le vent souffle toujours
sur la Bretagne armoricaine
et j'ai rejoint ma femme,
mon fils et mon domaine,
j'ai tout reconstruit de mes mains pour
en arriver là,
je suis devenu roi de la tribu de Dana.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée j'ai pu entendre les échos.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée des chants de guerre près des tombeaux.
Vertaling
De wind waait
over de Armoricaanse vlakten van Brittannië,
Ik werp een laatste blik op mijn vrouw,
mijn zoon en mijn grondgebied.
Akim, de zoon van smid is me komen halen,
De druïden hebben besloten
om het gevecht in de vallei te leiden.
Daar, waar onze voorouders, de Keltische strijdreuzen,
na grote gevechten, als meesters erkend werden,
en nu is de tijd aangebroken
om onze grond te verdedigen
tegen een leger van "Simeriens"
klaar om de zwaarden te kruisen.
Het hele volk heeft zich verzameld rond grote menhirs,
om de goden te verzoeken
ons te zegenen.
Na dit gebed met mijn broeders
zonder ijver te vermelden,
Gaven de leiders ons allemaal
slokjes honingwater,
Voor de moed, zodat er geen zwakke plekken zouden zijn,
Om groot en fier te blijven
terwijl we zouden strijden,
Want voor mij is het de eerste keer
dat ik ten strijde vertrek
En ik hoop het Dana-volk waardig te zijn.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei heb ik de echo's kunnen horen.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei oorlogsliederen dicht bij de graven.
Na enkele toverspreuken van de druïden en wat magie,
Liep het hele volk,
met het zwaard in de hand naar de vijand,
De strijd was verschrikkelijk
en ik zag enkel de schaduwen,
De vijand doorklievend
die altijd overtollig terugkwam.
Mijn broeders vielen een voor een voor mijn ogen neer,
Onder het gewicht van de wapens
die al deze barbaren bezaten,
Speren, bijlen en zwaarden
in de tuin van Eden
Die het bloed over het gras
van de groene vlakten liet vloeien.
Zoals deze dagen van verdriet
die voor de mens eindeloos duren
In het uiterste geval heerschappij kwaad en haat,
Moet men dit gevecht dat reeds verloren is doorzetten,
Maar dat was de fierheid van het hele volk,
Het gevecht ging zo door tot zonsondergang,
Extreme wreedheid bovenop de hardnekkigheid
Moest de grond van onze voorouders
die daar begraven lagen verdedigen
En voor alle wetten van het Dana-volk.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei heb ik de echo's kunnen horen.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei oorlogsliederen dicht bij de graven.
Aan het einde van de vallei hoorden we
het geschal van een hoorn,
Van een leider van de vijand die zijn troep terugriep,
had hij begrepen
dat we zelfs na onze dood zouden vechten
En dat deze gronden toebehoorden aan het Dana-volk.
De krijgers trokken zich terug, ik begreep het niet
Ze hadden die hele weg afgelegd om hier te eindigen,
Toen ik goed rondkeek,
Was ik nog de enige overlevende van het Dana-volk
en daarom dus.
Mijn vingers spreidden zich en lieten mijn wapens los
En er begonnen tranen over mijn wangen te vloeien,
Ik heb nooit begrepen
waarom de goden mij hebben gespaard
Van die zwarte dag in onze geschiedenis
waarover ik heb verteld.
De wind waait nog steeds
over het Amoricaanse Brittannië
En ik ben weer bij mijn vrouw,
mijn zoon en mijn grondgebied,
Ik heb alles met mijn eigen handen weer opgebouwd
om dit te bereiken,
Ik ben koning geworden van het Dana-volk.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei heb ik de echo's kunnen horen.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei oorlogsliederen dicht bij de graven.
Dans la de vallée de Dana.....
De jordaanse verhalen volgen nog wel.
Origineel
Le vent souffle
sur les plaines de la Bretagne armoricaine,
je jette un dernier regard sur ma femme,
mon fils et mon domaine.
Akim, le fils du forgeron est venu de me chercher,
les druides ont décidé
de mener le combat dans la vallée.
Là, où tous nos ancêtres, de géants guerriers celtes,
après de grandes batailles, se sont imposés en maîtres,
c'est l'heure maintenant
de défendre notre terre
contre une armée de Simeriens
prête à croiser le fer.
Toute la tribu s'est réunie autour de grands menhirs,
pour invoquer les dieux
afin qu'ils puissent nous bénir.
Après cette prière avec mes frères
sans faire état de zèle,
les chefs nous ont donnés à tous
des gorgées d'hydromel,
pour le courage, pour pas qu'il n'y ait de faille,
pour rester grands et fiers
quand nous serons dans la bataille
car c'est la première fois pour moi
que je pars au combat
et j'espère être digne de la tribu de Dana.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée j'ai pu entendre les échos.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée des chants de guerre près des tombeaux.
Après quelques incantations de druides et de magie,
toute la tribu,
le glaive en main courait vers l'ennemi,
la lutte était terrible
et je ne voyais que les ombres,
tranchant l'ennemi
qui revenait toujours en surnombre.
Mes frères tombaient l'un après l'autre
devant mon regard,
sous le poids des armes
que possédaient tous ces barbares,
des lances, des haches et des épées
dans le jardin d'Eden
qui écoulait du sang sur l'herbe
verte de la plaine.
Comme ces jours de peine
où l'homme se traîne
à la limite du règne du mal et de la haine,
faillait-il continuer ce combat déjà perdu,
mais telle était la fierté de toute la tribu,
la lutte a continué comme ça jusqu'au soleil couchant,
de férocité extrême en plus d'acharnement,
fallait défendre la terre de nos ancêtres enterrés là
et pour toutes les lois de la tribu de Dana.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée j'ai pu entendre les échos.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée des chants de guerre près des tombeaux.
Au bout de la vallée on entendait
le son d'une corne,
d'un chef ennemi qui rappelait toute sa horde,
avait-il compris
qu'on lutterait même en enfer
et qu'à la tribu de Dana appartenaient ces terres.
Les guerriers repartaient, je ne comprenais pas
tout le chemin qu'ils avaient fait pour en arriver là,
quand mon regard se posa tout autour de moi,
j'étais le seul debout de la tribu
voilà pourquoi.
Mes doigts se sont écartés tout en lâchant mes armes
et le long de mes joues se sont mises à coules des larmes,
je n'ai jamais compris
pourquoi les dieux m'ont épargné
de ce jour noir de notre histoire
que j'ai contée.
Le vent souffle toujours
sur la Bretagne armoricaine
et j'ai rejoint ma femme,
mon fils et mon domaine,
j'ai tout reconstruit de mes mains pour
en arriver là,
je suis devenu roi de la tribu de Dana.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée j'ai pu entendre les échos.
Dans la vallée de Dana la lilala
Dans la vallée des chants de guerre près des tombeaux.
Vertaling
De wind waait
over de Armoricaanse vlakten van Brittannië,
Ik werp een laatste blik op mijn vrouw,
mijn zoon en mijn grondgebied.
Akim, de zoon van smid is me komen halen,
De druïden hebben besloten
om het gevecht in de vallei te leiden.
Daar, waar onze voorouders, de Keltische strijdreuzen,
na grote gevechten, als meesters erkend werden,
en nu is de tijd aangebroken
om onze grond te verdedigen
tegen een leger van "Simeriens"
klaar om de zwaarden te kruisen.
Het hele volk heeft zich verzameld rond grote menhirs,
om de goden te verzoeken
ons te zegenen.
Na dit gebed met mijn broeders
zonder ijver te vermelden,
Gaven de leiders ons allemaal
slokjes honingwater,
Voor de moed, zodat er geen zwakke plekken zouden zijn,
Om groot en fier te blijven
terwijl we zouden strijden,
Want voor mij is het de eerste keer
dat ik ten strijde vertrek
En ik hoop het Dana-volk waardig te zijn.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei heb ik de echo's kunnen horen.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei oorlogsliederen dicht bij de graven.
Na enkele toverspreuken van de druïden en wat magie,
Liep het hele volk,
met het zwaard in de hand naar de vijand,
De strijd was verschrikkelijk
en ik zag enkel de schaduwen,
De vijand doorklievend
die altijd overtollig terugkwam.
Mijn broeders vielen een voor een voor mijn ogen neer,
Onder het gewicht van de wapens
die al deze barbaren bezaten,
Speren, bijlen en zwaarden
in de tuin van Eden
Die het bloed over het gras
van de groene vlakten liet vloeien.
Zoals deze dagen van verdriet
die voor de mens eindeloos duren
In het uiterste geval heerschappij kwaad en haat,
Moet men dit gevecht dat reeds verloren is doorzetten,
Maar dat was de fierheid van het hele volk,
Het gevecht ging zo door tot zonsondergang,
Extreme wreedheid bovenop de hardnekkigheid
Moest de grond van onze voorouders
die daar begraven lagen verdedigen
En voor alle wetten van het Dana-volk.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei heb ik de echo's kunnen horen.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei oorlogsliederen dicht bij de graven.
Aan het einde van de vallei hoorden we
het geschal van een hoorn,
Van een leider van de vijand die zijn troep terugriep,
had hij begrepen
dat we zelfs na onze dood zouden vechten
En dat deze gronden toebehoorden aan het Dana-volk.
De krijgers trokken zich terug, ik begreep het niet
Ze hadden die hele weg afgelegd om hier te eindigen,
Toen ik goed rondkeek,
Was ik nog de enige overlevende van het Dana-volk
en daarom dus.
Mijn vingers spreidden zich en lieten mijn wapens los
En er begonnen tranen over mijn wangen te vloeien,
Ik heb nooit begrepen
waarom de goden mij hebben gespaard
Van die zwarte dag in onze geschiedenis
waarover ik heb verteld.
De wind waait nog steeds
over het Amoricaanse Brittannië
En ik ben weer bij mijn vrouw,
mijn zoon en mijn grondgebied,
Ik heb alles met mijn eigen handen weer opgebouwd
om dit te bereiken,
Ik ben koning geworden van het Dana-volk.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei heb ik de echo's kunnen horen.
In de vallei van Dana la lilala
In de vallei oorlogsliederen dicht bij de graven.
Abonneren op:
Posts (Atom)