Nog wat onder druk van het geweld van the Pixies, trok ik met andere medefans naar Seth Lakeman in De Spil in Roeselare. Ons enigszins afvragend waarom de theatertour? Vorige optredens (Dranouter, AB, Labadoux, lees elders hier)waren in meer euh concertgerichte oorden, met staanplaatsen, en drank, en dansen, en ....
Lau mocht openen en deden dat goed (beter dan ik me herinner van Dranouter 2008). Accordeon, gitaar en viool zijn nog steeds de ingrediënten, maar 't experimentele, 't freaky, noisy deel krijgt stilaan de bovenhand. Rustige nummers versnellen, snelle nummers vertragen en maken leuke wendingen en worden soms soundscape gewijs opgebouwd/afgebroken/onderbroken. 'Horizontigo' (angst voor open vlakte)klonk wel heel erg als 'Brothers in Arms', maar was tevens ook een schoonvoorbeeld van hun manier van spelen.
Tijdens de pauze viel het ons toch op hoe verscheiden en on-folky het publiek er wel uitzag...
Begonnen werd er met 'Race to be King'. Seth is op zijn best op viool vind ik en vandaar uit kan hij heerlijk versnellen en de boel in de fik zetten, maar deze keer was klankbalans wat te afgelikt en ontbrak er wat snedigheid. Iets dat zich helaas zou doortrekken naar de rest van de set... 'King and Country', 'The Hurlers', ... heel wat moois passeerde, maar er sloeg geen vonk over van 't podium naar 't apatische publiek en de koude sloeg terug. Zelfs zijn 'hoe-down'-nummer en 'Kitty Jay' brachten geen soelaas. Het eeuwig gestem van de gitaren en viool tussen de nummers door hielp ook niet echt. Na amper 50 minuten hield hij het dan ook voor bekeken. Niet het feestavondje dat we in gedachten hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten