Na de leuke avond in 't Astridpark, was het tijd om nog eens richting mijn jeugd te trekken en terug naar Ingelmunster/Labadoux-festival te gaan. Matig zonnetje, redelijk wat volk en (te weinig) gekende gezichten.
Watermelon Slim was net aan zijn set begonnen toen ik vanuit de pubtent de concerttent binnenwandelde. Een ietwat tandeloze ouwe knar die op slide gitaar en mondmuziekske de blues verkondigd en met het nodige vuur en humor de bindteksten verzorgd. Leuk zonder meer en een eervolle vermelding voor zijn 'spooky' Crossroads.
Maggie Reilly was van mij dan het grote vraagteken van dag. Grote naam vanwege de samenwerking met Mike Oldfield een paar miljoen jaar geleden, maar voor de rest een grote onbekende. 't bleek een goedlachse schotse tante te zijn die nog steeds een stem heeft om U tegen te zeggen. Muzikaal bleef het wat hangen in het pop/rock light genre, veelal rustig kabbelend met paar serieuse uitzonderingen op het einde van de set. De bekende nummers zaten gespreid, 'Get to France' als tweede nummer, 'Moonlight Shadow' als voorlaatste voor de bissen, 'Everytime we touch' ergens halverwege. Wel leuk dat toen ze buiten wat doedelzakken hoorde ze spontaan 'she moved through a fair' acapella inzette. Een speciale vermelding verdient ook haar bassist. Zo uit Duran Duran gestapt met dito kapsel, kledij (de ketting aan de broek, ....) en die stond te swingen als speelde hij in de hipste funk band. Een verademing naast de (zeer goede) gitarist die erbij stond alsof het zijn eigen begrafenis was.
Een zeer aangename verrassing waren de vuurkunstenaars van Ron Jaluai. Prententieloos entertainment, zeer goede interactie met het publiek en terecht grappig en vurig.
Dan was het tijd voor de hoofdvogel van de avond. Het was al een paar jaar geleden dat ik ze met Koop in de Handelsbeurs in Gent zag. Hun laatste cd's zijn niet echt hun sterkste, maar live stonden ze er steeds. Ook nu weer. Een afrikaans getint 'Don't Go', een gedreven 'Hallelujah Jordan', een fantastish uitgesponnen 'I can See Clearly Now', 'This is it'... Liam Ó Maonlaí op zijn keyboards is nog steeds een weirdo en Fiachna O'Braonain krijgt nog steeds even subtiel allerlei tierlantijntjes en fijne riedeltje uit zijn gitaar. Afgesloten werd er met een traditional gezongen door Fiachna en een gedreven 'Sí do Mhamó í' al verkies ik toch de subtielere versie met thin whistle en bodhran dan deze full blown keyboards/drums/gitaren/.... en toen daagde me er iets. 't was een fantastische optreden en toch.... Zowat iedere nummer was lang uitgesponnen, gedreven, mooi, maar toch alle nummers heel lang, weliswaar zonder vervelende intermezzo's, maar zouden ze 12 nummers gespeeld hebben op hun anderhalf uur?
DJ Bob was de afsluiter in de pubtent. Ik heb die aan mij laten voorbij gaan. Temeer hij alweer direct begon met zijn electro (sorry, met zijn party-folktunes doorspekt met folk, balkan –en latinogrooves)
Weetje van de dag: Maggie Reilly zingt de backing vocals op de cd Vision Thing van The Sisters of Mercy.
1 opmerking:
Ik denk dat je een andere jonge blonde god naast je had staan, daar in de Handelsbeurs, ik was er toen alleszins niet. Laatste keer dat ik Hothouse zag was op de Lokerse Feesten; concert dat toen wat uitgeregend werd en ondanks de mooie momenten ook wat te lijden had onder die soms al te uitgesponnen momenten. Blijft natuurlijk een klassegroep, dat wel.
en inderdaad: zeg nooit zomaar electro tegen partyfolktunes ;-)))
Een reactie posten