Dag131: Byron Bay (23/02/2018)

Van uitstel komt geen afstel. De lighthouse wandeling heb ik altijd wat voor me uitgeschoven tot het beter weer zouz ijn. Niet dus. Ook vandaag word ik paar keer nat tijdens de wandeling, maar soit. De wandeling tot Byron Point en dan omhoog naar het meest oostelijk punt van Australië, naar de vuurtoren en terug naar het hostel is zeer mooi.

In de namiddag doe ik een kayaktocht op de rivier in een naburig dorpje. De zee is te wild voor een zeetocht (al dan niet met dolfijnen). We paddelen door mangrove-achtig gebieden zien zelfs een visarend. Maar hier speelt de regen ook wat spelbreker en de vele beestjes schuilen ook.

Daarna de nachtbus op naar Sydney en vandaar door dan Canberra.

Dag130: Byron Bay (22/02/2018)

 Ik kon lang blijven liggen wat de regen was duidelijk hoorbaar op het dak. De voormiddag slenter ik nogmaals langs het strand, tussen de druppels door naar Byron. En terug, om dan de fiets te nemen naar de Wood & Stone brouwerij. Een mens moet iets als het regent, maar alle fietsen zijn uitgeleend. Snelwandelen dus om er tijdig te geraken. Gelukkig is er iemand die spontaan stopt en mij een lift aanbied.

Geweldig leuke tour van dat brouwerijtje, gesteund op een filosofie van de gemeenschap te ondersteunen en niet mee te doen aan de “corporate” dingen van de grote bedrijven. Lekkere bieren ook.

’s Avonds nog een laatste wandelingske om terug wat muziek mee te pikken, en ik begin ook in het donker te weten waar op het strand ik moet afslaan om bij mijn hostel te geraken.

Dag129: Road to Byron Bay (21/02/2018)

De uren van het gratis busje van het hostel naar het centrum sluiten niet aan bij de bus die ik wil pakken en aangezien ik toch tijdig wakker ben, besluit ik om die kleine 5km maar te wandelen, ik ben toch licht gepakt nu J.  Onderweg mijn T-shirt maar uitgedaan en me zoveel mogelijk verscholen onder mijn waterdichte rugzakken... De uitlopers van de cycloon Gita die Solomon, NZ enzo teistert, hebben de ozzy kust bereikt.

Ik verander ook van (deel)staat en dus ook tijdzone aangezien Queensland geen zomertijd volgt en New South Wales wel... Tijdsverschil met België is nu 10 uur.

Mijn hostel ligt wat weg van het centrum, maar dat kwartiertje wandelen over het strand er naar toe is wel leuk en mooi. Wat door het dorpje slenteren en dan terug naar het hostel voor een kaas en wijnavond. Daar komt naar het einde toe iemand aan tafel zitten, die duidelijk West-Vlaamse is aan de zachte h van haar naam te horen J Na wat verder gebabbel, blijk ik zelfs haar ouders te kennen. Middelkerke is klein genoeg.

Daana nog even terug naar het dorpje om wat livemuziek mee te pikken in één van de vele bars en op straat.

Dag128: Surfers Paradise (20/02/2018)

Ik heb dus een tour gevonden die deeltjes doet van wat ik zelf wou doen oin Lamington NP, al is het veeeel minder intestief, ik heb er toch een glimp van. We geinnen met een bus over een 4x4 track (inderdaad een 4x4-bus) tot een uitzichtspunt met mooi zicht op Surfers Paradise, Gold Coast en de rest van de kust. Ondertussen waren we al langs de locatie gereden waar met de Common Wealth Games de zwemcompetitie zal doorgaan. Ik zou niet graag vanboven op die tribune zitten....

Na het hobbelig ritje krijgen we thee in een sjiek hotel, en leren we met een boemerang werpen. Tenslotte gaan we een waterval in Tamborine NP. In het bijhorende dorpje doen we 2 van de wijnproeverijen. Goed spult.

Dan volgt half uurtje rijden richting O’Reilly’s, een andere deel van Lamington NP. Aan een rivierbocht stoppen we voor BBQ-lunch en dan kronkelen we die berg verder op tot we terug een boardwalk wandelpad tegenkomen die uitmondt in een paar hangbruggen tussen de boomtoppen. We mogen nog wat Brush Turkey’s en Rozella’s voederen en een replica van een daar in de buurt neergestort vliegtuig bekijken.

Volgt nog een mooi uitzichtpunt en de weg terug. Niet helemaal wat ik in gedachten had, maar wel mooi.

Dag127: Road to Lamington National Park => Surfers Paradise (19/02/2018)

Na een ochtendlijk vroeg afscheid van  Vero, na een heerlijk wekend, zet ik koers richting Lamington National Park, maar de duivel is er mee gemoeid dezer dagen. De radiotar van mijn Fiat begeeft het, ik word naar Brisbane gesleept en daar bllijkt geen vervangwagen meer te zijn, noch beschikbaar te komen de volgende dagen. L  ik krijg mijn geld voor de resterende tijd terug, maar vind geen passend alternatief. Plannen zijn er dus om gewijzigd te worden.... 

Geen wandelingetje in Lamington dus, maar openbaar vervoer naar Surfers Paradise, met de bedoeling om morgen wat te surfen...

Maar ook dat zal niet lukken, het water is ter ruw of er eis teveel stroming blijkbaar. Voor het weekend zijn er geen lessen meer hier in dit paradijs. Is Oz me beu en is het tijd om dit land te verlaten?

Dus ik moet nog even uitvissen waar ik me morgen mee ga bezig houden alvorens (zoals gepland) naar Byron Bay te gaan, alleen zal het van op een andere locatie en op een andere manier zijn J

Dag126: Noosa (18/02/2018)

Vandaag ga ik terug naar Elandapoint, gewapend met muggenspray, maar de beestjes geven gelukkig  genoeg afwezig vandaag.  De wandeling valt me wat tegen, bijna 10 meter brede paden, doorheen een monotoon landschap van bos en gras. Gelukkig is er af en toe een lizard die mijn pad kruist en die ene grasgroen/gele slang. Ik raak ook niet waar ik wil omdat de brug al een tijdje weggevallen is, ik had dat weer niet goed gelezen J  Soit, 10 km in de warmte, daarna verdiend wat uitrusten bij Sunshine Beach alvorens de zonsondergang van in de rivier te bewonderen en met heerlijke fish & chips achteraf.

Dag125: Noosa (17/02/2018)

Vandaag zijn we naar Kondalila National Park geweest en hebben daar de Falls walk gedaan. Een rondje op en neer naar en met zicht op de waterval in dat park. De waterval is zo’n 80 meter hoog en na de regen van gister mooi op sterkte. Hier en daar moeten we over/onder een boom die op het pad ligt. Het uitizcht op de omgeving is zeer te genieten.

In Montville, het nabijgelegen dorpje wordt de ravage van de storm van gister pas echt duidelijk... ’t meerendeel van de bomen heeft wel iets van afgeknakte takken hangen of liggen. Overal zijn ze druk aan de slag om alles terug op te ruimen. We rijden ook nog even door Maleny, nog zo’n dorpje met wat kunstgallerijen en alternatieve winkeltjes.

’s Avonds is er een BBQ bij vrienden.

Dag124: Noosa (16/02/2018)

Vandaag gaan we op verkenning naar een nieuw appartement, pikken we de koersfiets op en de technieker legt verdomd goed uit wat er allemaal van belang is ivm houding en schakelen. Na de middag gaan we naar Elanda Point om een wandelingetje door het bos te maken, maar we worden achtervolgd door een zwerm muggen, dus keren we al snel om, dan gaan we naar Boreen Point om   te zwemmen, maar de golven zijn te hevig door de felle wind, dus eindigen we maar in het Apollonian hotel met de locals voor een hapje en een drankje. ’t Is vrijdag voor iets ;)

’s Avonds genieten we vanop het  terras van het voorbijtrekkende onweer.

Dag123: Road to Noosa (15/02/2018)

’s Ochtends voert de vriendelijke Meg mij naar het station, vandaar de trein op naar Eagle Junction en dan met de Uber naar het depot van Jucy. Na wat wachten krijg ik een ouwe Fiat Punto voorgeschoteld. Het automatisch schakelen gaat wat stroever, het weer een europees model dus zitten de ruitenwissers en richtaanwijzers aan de andere kant van wat ik ondertussen gewoon ben... maar hey, ik heb wheels en Noosa wacht!

Kort na de middag parkeer ik me aan het appartement van Veronique, haal de verborgen sleutels op, breng “al” mijn spullen in veiligheid en ga dan op verkenning, langsheen Noosa Drive, tot aan het “spit”, de zandvlakte waar de rivierin de zee uitmondt, verder langs het strand, tot aan de “coastal path” doorheen het Nationale Park met uitzichtpunten en stranden tot Sunshine Beach. Een zeer mooi wandeling en blij dat ik eindelijk nog eens een paar uur de beentjes kon strekken.

’s Avonds gaan we nog iets eten om de jarige te vieren J

Dag122: Beerwah (14/02/2018)

Heerlijk in slaap gevallen gisteravond en diep blijkbaar. Ik ben rond 5u wakker geworden en mijn kamerdeur stond open, dicht gedaan, wat gelezen en verder geslapen rond 8u. Daarna kopje thee gedronken met mijn host Meg. Toen die even ging checken of haar schoonzoon vannacht was thuisgekomen vroeg ze me of ik een ochtendritje gedaan had met de auto en waar ik die dan gezet had.....

Nee dus, sleutel lag op de kast naast de deur, nu niet meer..

Terwijl ik sliep hebben snoodaards dus binnengebroken in dit huis nogal achteraan een estate langs een autoweg. Mijn kamerdeur geopend en 1 stap binnengezet, de sleutels genomen en mijn (defecte) camera ernaast laten liggen. Ook de sleutels van de wagen van Meg waren verdwenen, maar haar auto stond nog in de garage. Al andere dingen in het huis waren er nog, er lag genoeg elektronica in het zicht en voor het oprapen, maar daar waren ze dus niet in geïnteresseerd.

Mijn auto  en ’t meerendeel van bezittingen zijn dus verdwenen. Ik had een klein dag rugzakje met het hoogst nodige en 1 paar kleren mee naar binnen genomen. Poiitie gebeld, autoverhuurmaatschappij gebeld, slotenmaker gebeld... Drukke ochtend gehad. L

In de namiddag dan maar beperkt wat nieuwe spullen gaan halen in de plaatselijke Target, maar ik zal de laatste 2,5 weken dus licht reizen, en voor mijn vertrek dus best nog iets warms kopen zeker...

Ik had gister nog gedacht dat het van de Grampians geleden moest zijn dat ik mijn wandelschoenen nog had aangehad (of eender welke gesloten schoen) en dat was ergens rond half december. De pijpen van mijn afritsbroeken moet al geleden zijn vanop Tasmanië.

Geen verdere verkenning dus van Glass House Mountain Range en nog paar dingetjes ik vandaag wou doen. Morgen de trein op naar Brisbane om een nieuwe wagen te halen bij de verhuurmaatschappij en dan eventjes terug naar boven naar Noosa.

Na de hoogtepunten van de voorbij dagen is dit toch wel een serieus dieptepunt van mijn reis.

Dag121: Road to Beerwah (13/02/2018)

Goed en diep geslapen, helaas toch weer om 5u30 wakker. Na lang soezen toch maar opgestaan, met Veronique afgesproken wanneer ik later deze week op bezoek kan gaan en “om de tijd te doden” alvast even (zo'n 3u) doorgereden naar Glass House Mountains National Park. Een paar heuvels die de ontdekker van Australië, Captain Cook deed denken aan de serres in York in die tijd. Wel een eigenaardig zicht die heuvels in een voor de  rest plat landschap.

Gezien het 35 graden was, heb ik mijn activiteiten wat beperkt tot de “beklimming” van Mt Ngungun. Het pad ligt grotendeels in de schaduw van de bomen, boven op het rotsgedeelte heb je prachtig zicht op de omgeving. Ik heb er mijn Kindle bovengehaald en wat gelezen tussen het rondkijken door.

Om af te sluiten en alvorens de regenwolken overnamen ben ik dan nog even naar het uitzicht punt van de streek gereden alvorens mijn AirBnB op te zoeken.

Dag120: Fraser Island Tour: Dag3 (12/02/2018)

De laatste dag begint met heel kleine oogjes, amper een uur of 3, misschien 4 na het slapen gaan is het tijd om de zonsopgang te bekijken. We zijn amper met 4: nadine, één van de zweedsen en Sabrina (NL). Een paar springfoto’s, een timelapse videootje van de opkomende zon om 5u30 en een paar mooie zonnegloed foto’s later probeer ik nog wat bij te tukken... helaas... de zon brandt teveel, ik lig te ongemakkelijk op dat verdomd dunne matje, etc... excuses zat.

Het feestje in het kamp zelf moet ook de moeite geweest zijn aan de gezichten van de anderen te zien..  Op naar Lake McKenzie, het meest gekende meer van Fraser Island en zelfde soort als ons eerste. Wat geplons later liggen we allemaal knockout terug uit te rusten onder het plotse wolkendek.

Rest nog de rit terug naar de ferry, de overzet en het uitwisselen van de foto’s, nog wat lezen en een pizza eten aan het strand in Hervey Bay omdat het daar wat winderig en dus frisser is. Ik haal verrassend vlot 22u alvorens ik toch mag toegeven aan de vermoeidheid en zalig ZZZZZZZ.

Dag119: Fraser Island Tour: Dag2 (11/02/2018)

Met ietwat kleine oogjes beginnen we aan dag 2 en Eli Creek, een zoetwater kreek dat ee n paar miljoen liter per week in zee stort is heerlijk als bad bij gebrek aan douche in het kamp. Het frisse water neemt je een paar honderd meter mee in zijn strooom, gezellig drijven, afkoelen en afspoelen. En opnieuw, en opnieuw en opnieuw.

Daarna rijden we verder tot aan een scheepswrak. De Maheno moest eigenlijk naar Japan gesleept worden, maar is in een storm losgeraakt en ligt nu te vergaan op het strand, zo’n derde boven water, de rest bedolven onder het zand.

Na de lunch gaan we naar de Champagne Pools, mijn hoogtepunt van de dag. Poelen in rotsen waar de zeegolven overslaan en bruisen als.... champagne. Het prachtige golvenspel, de hete zon op je huid en het gebruis. Prachtig!

Op de terugweg stoppen we nog even aan Indian Head om het de vorm van het eiland (120kmX35km) enigszins te bewonderen.

Na het eten gaan we terug het strand op om van het lichtspektakel te genieten. Echt prachtig hoe bijna 2 uur lang een onweer voorbij trekt een eindje over de zee met een bijna continue gebliksem terwijl we met ons drankje in de hand liggen te kijken, er af en toe een dingo voorbij geslopen komt en er alweer een deuntje uit de auto schalt. Hoogtepunt van de avond zowaar, die zeker dat van de dag overtreft.

Uiteindelijk begint het dan toch te druppen en tegen dat het echt begint te genieten blijven nog Macca, Chloe, Katie en ik op het strand over. Macca vindt er niks beter op dan over het strand te rijden aan 20 per uur terwijl allerhande songs luidop meegezongen worden... volgende hoogtepunt dus...

En om te eindigen klaart de hemel op en kunnen we weer naar de sterren staren tot een gat in de nacht.

Dag118: Fraser Island Tour: Dag1 (10/02/2018)

Alweer een vroege dag: om 6u30 safety briefing en tegen 7u15 onderweg met 4 4x4 voertuigen en een 30-tal personen, tot 8 per voertuig en om beurten rijden, zolang je ouder bent dan 21 en je rijbewijs hebt J  Eerst door de stad, de ferry op en een 3 kwartier later de ferry af, de 4x4 op en het zand in. Eerst langsheen hobbelige baantjes doorheen het bos tot aan Lake Birrabeen, een prachig blauw zoetwatermeer dat niet door een rivier gevoed wordt en ook niet naar zee stroomt. Het is er gewoon op zijn eigen. Het zand met hoog silicium gehalte zorgt voor het filteren van het water en de mooie kleur. De eerste duik en plons van de dag is al meteen een voltreffer.

De groep is groot en er ontstaat al snel een 2-deling rond de jonge (zwitsers)duitsen en wat oudere engelsen. De andere (zweden, ikke, canadezen en NL’ers) sluiten meeestal aan bij de engelse kliek.

Daarna gaan we naar Lake Boomanijn, een zelfde verhaal maar door een ander soort zand krijgen we hier een rode kleur... fascinerend en plons 2 van de dag is gezellig en leuk.

Ik mag rijden en we rijden eerst naar onze campeerplaats, doorheen het bos en later op het strand, gezellig sjezen aan 80 per uur. Het stuurt wat losser en de wagen hobbelt en slingert wat meer doorheen het zachte zand. We zien ook al onze eerste dingo. Het volgende stukje is over het zand terug tot aan de parkeer plaats waar we op een groot halfuurtje doorheen een bospad en over een zandvlakte tot Lake Wabby gaan. Het ijskoude meer doet deugd in de hete zon.  Terugwandelen, terug naar het kamp, eten en een bescheiden feestje met stargazen vanop het strand naast de 4x4 van Macca, onze gids terwijl de muziek lekker meebonkt en rockt.  Een geslaagde dagje J   

Dagen114, 115 & 116: Agnes Water, 1770 & Road to Hervey Bay (07,0! & 09/02/2018)

Het zijn rustige dagen geweest.  Dinsdag voormiddag genikst & in de namiddag een leuke maar vermoeidende en deels succesvolle surfles gevolgd bij Lazy Lizard en daarna het niksen vervolgd. Op woensdag een surfbord van het hostel genomen en alleen het water in geplonsd. Een kleiner board & hevigere golven => mijn evenwicht was nergens en dus niks van gebakken. Na de middag een wandelingetje doorheen een bosje met paperbarkbomen en van “het” uitkijkpunt van Agnes Water langs het strand terug naar het hostel geslenterd. Vandaar een fiets genomen en naar het uiteinde van 1770 gefietst (daar zou Captain Cook indertijd voor het eerst voet aan wal gezet hebben), een wandelingetje gemaakt aldaar en gewacht op een prachtige zonsondergang die er niet kwam door de lagen wolken.

’s Nachts dan 2 week wakker gemaakt door een vals brandalarm. ’s Ochtends grumpy de auto in richting Hervey Bay mits tussenstop in de Bundaberg rumdistillery voor een rondleiding en klein proevertje van hun twee duurste producten. De tweede vond ik het beste.

Morgen tot maandag vanuit Hervey Bay naar Fraser Island.

Dag113: Mayella Farm (06/02/2018)

Na het ontbijt mocht Black Mamba manueel gemolken worden en daarna een paar moederloze kalfjes daarmee nog es laten drinken. Uiteindelijk was het dan tijd om te paard een paar losgebroken koeien samen te jagen en terug naar hun wei te brengen. Een leuke activiteit, al wou Aba niet altijd aan het gewenste tempo doorstappen.... Al bij een al een leuke maar rustig dagje op de boerderij

Uiteiedelijk nog leren klappen met de zweep en dan was het alweer tijd om in het ijzeren vehikel te stappen en naar Agnes Water te sjezen.

Dag112: Rockhampton & Mayella Farm (05/02/2018)

Na een rusteloze nacht (vertrekkers en aankomers in mijn dorm zo rond 3u, met het nodige kabaal en onrust, waardoor ik om 5u nog wakker was), toch vroeg in actie om de eerste tour te doen in de Capricorn Caves. Een “bovengronds” en “droog” grottencomplex. Iets minder stalagtieten en mieten dan andere plaatsen, maar mooie koraal-achtige dingen en kamers en  die verrekte wortels van die vijgenbomen die tot ver onder de oppervlakte hun weg maken (veel verder dan ze bovengronds hoog zijn). De locatie wordt ook gebruikt voor trouwfeesten en de opvoering van een opera en is voor het grootste deel rolstoeltoegankelijk. Leuke bedoening, behalve dan het liedje dat ze gebruiken om de goeie accoustic aan te tonen... dat ellendige halleluja... L

Vandaar ben ik dan naar de andere kant van Rockhampton gereden om de Koorana Crocodile farm te bezoeken. Een plaats waar ze van die beestjes kweken om hun vel en waar ze ook beesten opvangen die elders “kwaad” doen. De gids is een ongelooflijk meeslepende verteller. De beesten zijn ook ongelooflijk... tot 5,5m groot en hun gevaar wordt ook aangetoond door ze stukken kip toe te gooien aan de waterrand waar ze normaal jagen. Hun snelheid en klapkracht van de kaken is onvoorstelbaar.

Gezien het stralende zonnetje; daarna even gecheckt hoe het zat op Mayella Farm en alles was beter. De auto in en 2u rijden om daar te geraken. Een mooie rit door de velden, bosjes en glooiende landschap. Daar zou ik dan een dagje ‘ondergedompeld’ worden in het dagelijkse leven op de farm. Eerst gaan we in de achterbak van de auto om een stuk omheining te herstellen. Daarna mochten we kalfje melk geven, om tenslotte omringd door nieuwsgierige koeibeesten en bottletrees van een mooie zonsondergang te genieten. Net voor het slapen gaan mocht ik dan nog een kangaroe-jonkie de volle 23ml melk geven. Het beestje was gevonden in de buidel van zijn overreden moeder.