Wat een week (-)

Er zijn zo van die dagen dat het wat tegenslaat. Mijn oude fiets meegenomen naar Gent om ook daar de verplaatsingen met de fiets te doen ipv het openbaar vervoer. Zo'n 200 meter ver had ik al de kabel van mijn versnellingsapparaat doorgetrapt... Op donderdag kwam ik dan thuis en lag de elektriciteit eruit. Overal gezocht & gedaan, niet gevonden waaraan het lag. De cavalerie opgetrommeld die binnen de minuut een derde plongkast gezien had en daar de dingen terug aan zette. Klaar. Ikke blind en mol ... Op zaterdag voor het eerst een cambio autootje gehuurd om het nodige in te slaan voor mijn bezoekers de zondag (en maandag) te voeden. Bij terugkomst bleek mijn fietssleuteltje uit mijn zakken te zijn gevallen... te voet naar huis achter het reserve sleuteltje, later bleek dan nog dat mijn nieuwe afritsbroeken, geen afritsbroeken waren ....die vooraan in het rijtje wel, achteraan blijkbaar niet.

Zondag lekker gegeten en genoten van het gezelschap onder de geïmproviseerde luifel. 's avonds nog wat meegebruld en gezwaaid op 'Vlaanderen zingt'. des Maandags het nog eens dunnetjes overgedaan met zicht op de volle maan.

Woensdag was er eerst een apéro bij Kimm in Blankenberge om dan raprap de tram te nemen naar Heist voor een geweldige act van Les Truttes. Coverband par excellence. Stevig rock en zelfs technodeunen gekruid met een heerlijke portie overkill. Feestje ! Milk Inc speelde daarna ook covers en toonde hoe het niet moet. zo'n platte kak. Soit, veel meer had ik er niet van verwacht.

Ook donderdag ging het die kant op, zij het na het een leuke middag in Sluis. Luc De Vos stond er zijn zielige zelf te wezen, zelfs 'Mia' werd nauwelijks meegezongen. Sarah  Ferri bracht leuke retro pop en was leuke achtergrond voor wat conversaties. Spinvis daarentegen zoog je mee in zijn universum van fijne muziekjes, althans, als het niet te rustig was, want zelfs vooraan kwam het geroezemoes dat fijne muziekje overstemmen. Blij 'Astronaut' nog eens gehoord te hebben !

Wat een week (+)

Cactusweekje was een heerlijk weekje. Zon, de groeiende verwachting en zin in de muziek en mensen, iedere keer dat ik langs het park fietste op weg naar 't station. Op dinsdag al eens piepen om de opbouw te zien, op donderdag de bar helpen zetten en vrijdag was het dan zover. Klokslag 16u afloggen op het werk, treintje op, festivalterrein op:) Blaudzun was leuke liedjes aan het spelen en het was een blij weerzien aan onze bar. Veel te vertellen, veel te lachen en zeer genoten van Thurston Moore & Chelsea Light Moving. Geen franjes, lekker rammende rock. Nog wat napraten in de backstage bar en dan naar bed.

Zaterdag was het een stuk drukker. Isbells verzorgden met een verrassend "harde" set de achtergrond voor onze jaarlijkse cocktail. The Raveonettes konden me ook deze keer niet volledig overtuigen. Michael Kiwanuka & Bonnie Raitt vulden elkaar goed aan en klonken goed, al moet ik zeggen dat ik niet van achter onze bar geweest ben. Die uitstap had ik opgespaard voor Calexico. Een stuk feestelijker dan in de AB. Sterk begonnen met 'Epic', 'Across The Wire' en 'Splitter en en paar leuke covers om te eindigen. Heerlijk. Erna nog iets te hevig 'nagepraat'  ...

Zondag mocht ik ook iets later beginnen. Het was heet en druk. Eerste groep die zwaar indruk maakte was toch SX (en Quickie vond het precies ook leuk). Stem, klank, publiek. indrukwekkend. Even indrukwekkend was The Tallest Man On Earth. Hoe die op zijn eentje het park inpakte. Balthazar is niet aan mij besteed. Beach House daarentegen. ... Heerlijk. Zelfs dEUS kon het feestje niet verknallen. Ik vind hun opener 'The Architect' echt archislecht, maar wat volgende... hoed af. Barman zingt vals, maar dat kon de pret niet drukken en hoe ze met 'Suds & Soda' het festival uitwuifden....

Wel het was ongeveer het compleet tegenovergestelde van wat Raymond eerder die week bracht op de Burg. Dat was een eerder zielloze bedoening, die enkel wat loskwam bij de beatlecovers als bissen.

It's all about the music

HIJ zei het meermaals vorige week zondag: "It's all about the music" en hoe ze het soms vergeten. "The band is there, the stage is there, the people are there and still you get lost in everything else". Wijze woorden die erin gingen als zoete koek. Glen Hansard in Leffinge. Belachelijk dat het niet uitverkocht was. Met zijn enthousiasme, zijn "boy next door" uitstraling pakt hij je gewoon. En zijn songs natuurlijk.  een 10 koppige band met strijkers en blazers, afwisselen tussen soul, singer song writer, swingend de avond lang.

Ene Lisa O'Neill mocht openen. Half Leprauchan, half mens. Grappige teksten, goeie stem, maar ik zou niet in haar hoofd willen leven, denk ik.Hilarisch was het nummer "Elvis I Give You Irish Stew" (weliswaar in de set van GH)

Een aangrijpend 'Leave', en 'When You're Mind's Made Up" en snedig 'Fitzcarraldo" afgewisseld met solo op ukelele of bij de bissen volledig accoustisch (en met zijn 5 later). Niet enkel de band speelde. De roadie deed wat gitaarwerk, de soundman van het podium kwam wat samba ballen schudden en die van de PA kwam zijn strofe van "The Auld Triangle" zingen op het podium. Gimmick? Misschien, maar je zag ze stralen en dat maakt het leuk.

Meer moest het niet zijn, de avond voor mijn nieuwe job. Ondertussen een volle week verder, 't is zoeken, 't is wennen, zonder auto, met de fiets, trein, bus of tram. 14 treinritten ver, 6 met vertraging, waavan ik met 2 blij was omdat ik ze anders gemist had en 3 keer een conducteur gezien. Kaartjesknippers is allang het juiste woord niet meer :)

Ondertussen is het uitkijken naar het zomerse Cactus weekend: vrijdag Thurston Moore, zaterdag Calexico en zondag Beach House kijk ik echt naar uit. Heel curieus naar Pinback & TTMOE.

Het winterseizoen is en grandeur afgesloten, op naar de zomer !