Ryanair

Enige intelligentie vereist bij boeken

Kkkkoud

Daags na Mumford trok ik dus redelijk vermoeid richting de Grote Post in Oostende voor een avondje bardienst bij Blaudzun tijdens Instant Karma. Het was er overal lekker warm. Behalve op één plaats, daar kregen ze de airco niet af, en die haalde het moeiteloos van de chauffage. De bar. Na een tijdje stonden we daar met jas en sjaal aan pintjes te tappen. Gelukkig was het rustig genoeg en konden we beurtelings gaan opwarmen in de concertzaal. 't stuk van Blaudzun dat ik zag, was dik in orde. Full band op het podium, redelijk "swingend", solo in de zaal redelijk "sterk". Maar ik was ook redelijk afgeleid door de roodharige violiste ....

's Anderdaags waren M&M jarig. Een middagje op  stap met Petje Nico. De boekhandel binnen voor de cadeau van Mathijs, even stoppen net voor thuis zodanig dat diezelfde even zijn maag kon leegmaken (die pizza van papa was duidelijk misvallen). Rustig het stad in wandelen om het chocolade museum te bezoeken. Tot we merkten dat daar een lange rij buiten stond. Alternatief werd dan maar een boottochtje op de reien. Op zich wel leuk, maar veel info heb ik er toch niet aan overgehouden.

Ondertussen waren we al eens in het provinciaal huis binnengewandeld alwaar een paar kunstenaars van de canvas-collectie tentoonstelden. Jook & Manuel Delbeke staken er duidelijk bovenuit. M&M vroegen zich (niet onterecht) af wat de keramiek van Jan Duytschaever voorstelde. Daarna dan ook nog eens Absolute Art Gallery binnen gelopen. Paar leuke dingen gezien maar voor de recyclage van autobanden van Serge Van De Put was indrukwekkend.

Daarna kwamen Metje Mie & Pascal erbij, een wafel, een wandeling en dinertje in de 'Verloren Hoek' later stonden we op de Markt te kijken naar Tommy & The Wildflowers die mochten verdienstelijk opwarmen voor Absynthe Minded. Tijdens Absynthe werd het echt wel te koud. Bibberen en doen. Kindjes naar huis met de ouders, ik via een paar tussenstops om op te warmen ook. Absynthe Minded was degelijk, zoals we ze kennen, maar echt raken doen ze mij gelijk niet meer. Of was ik al vervroren op dat moment?

Redelijk Feest

Onlangs voor het eerst sinds lang nog eens richting Sportpaleis getrokken. Mumford & zijn zonen waren de schuldigen. (zie vorige post :) )

Het was een leuke avond, al vraagt een mens zich af of die 2 voorprogramma's werkelijk nodig waren. De eerste alvast niet gezien, de tweede niet onthouden. De rest wel ...

Openen met "Babel" en de monsterhit "Little Lion Man". Ze moeten maar durven. En dat deden ze. Sfeervol van het eerste moment, niet in het minst door hun mooie lichtshow (die verlichting over het publiek had echt wel iets), maar zeker door hun muziek en stemmen. Mooie liedjes, mooie opbouw, catchy en een redelijk gewillig publiek. Echt genieten bij momenten.
Soms vraagt een zich af, waar komt dat drumgeluid toch vandaan terwijl de drumkit toch overduidelijk leeg was. Op de toppen van ons tenen konden we dan nog net die basdrum aan zijn voeten zien staan. Daar dus.
En toch, naarmate het concert vorderde sloop er wat "verveling" in het gebeuren. De kwaliteit werd niet minder, maar na een tijdje heb je ze door. Zeker wat de (vele) rustigere nummers betreft. Het begint, het gaat wat crescendo, het bloeit open, het is mooi. Maar het verrast niet meer en na de zoveelste raakt het je niet meer.

Wel leuk. de bisronde, op een tweede podiumetje, net achter de PA. met zijn vieren, acapella, stilletjes. 'Sister' en 'Reminder'. Om dan full blast af te sluiten met 'I Will Wait'.

Dat trammeke 5 niet meer afkwam, we ons dan maar in het gewoel voor trammeke 3 gestort hebben om op linkeroever te geraken en pas om 2u thuis waren nemen we er wel bij.

(En bij deze is het dieptepunt van vorig jaar kwa concerten met Koop al voorbij :) en er zijn er nog in aantocht. )