Radical Wrong

Een Vandekeybus, zonder Vandekeybus dan wel, althans zo beweren ze in de show. "Hij heeft ons in de steek gelaten"

Het is een "antivoorstelling" volgens de afwezige en dat was er eigenlijk wel wat aan te merken. De verschillende onderdelen op zich waren best wel leuk, maar de hadden uiteindelijk niks met mekaar te maken en gingen veelal ook nergens naartoe.

Energie genoeg, muzikaal ook ok (Beastie Boys, PIL, There's a Hole in the Bucket, ...). Er was constant een leuke "show" met de verschillende tentjes die er stonden en waar naar hartelust werd ingedoken en uitgedoken. De nodige portie sexuele spanning werd ook verschillende keren in verschillende versies geponeerd (de ene keer al beter en sensueler dan de andere). Dit alles terwijl een lichtman rustig rondkuierde om alles steeds aan te passen aan de nieuwe sketch. Het geheel was ook een taalmengelmoes van Nederlands (met FR accent), Frans, Engels, Duits (Hitler kwam ook even langs), Spaans en Portugees.

en toch... er zat relatief weinig "dans" in en uiteindelijk modderde het geheel wat aan.

of zat ik toch teveel bij de gemiste optredens van Twilight Singers & Black Mountain?

Paddy's

Vorige donderdag was het weer het jaarlijkse Guinness-feest. T.t.z. Saint Patrick's Day, nationale feestdag van het mij geliefde Ierland, land in crisis, maar met regering na verkiezingen. Het heerlijke groene eiland... zucht, nog een paar weken :p

Zoals de traditie het dicteert, ga ik die dag met vrienden een Guinness (of 2) drinken. Dit jaar kozen we opnieuw voor de heropende Ierse pub op de Burg. Ik was er rond 21u en druk druk druk. Eerste stout besteld, plaatsje aan de (boven)bar gekozen, bandje luisteren... en even later kwam het bericht: "No more Guinness, No more Kilkenny"... Zowaar een café zonder bier... Lange leve Bobbejaan!

Dan toch maar naar de andere bar aan't St Amandsplein waar we vorig jaar ook waren (toen enigszins ontgoocheld over de band de er speelde, nogal soul gericht). We kwamen binnen tijdens de "Irish Rover" dus de sfeer zat meteen goed en ze hadden "the black stuff"!

't werd een gezellig avondje, waarin vooral de entertainer van de avond het moest ontgelden. Iemand die volgens zijn visitekaartje terug te vinden is als "Muiske Ratonchico" op facebook. Hij speelde verre van slecht en was uitstekend geëquipeerd, maar kon blijkbaar niet om met het gepraat in de overvolle zaak. Zo waren zijn bindteksten "en dan nu blablabla van tureluut" (woordelijk). Vele nummers werden luidkeels meegezongen, maar genieten leek hij niet te doen...

Slainte !

Buffalo

't al even geleden, maar ik geniet er eigenlijk nog steeds wat van:
Een heerlijk optreden van Buffalo Tom in de AB.

Vooraf was ik wat bevreesd, hoe leuk de vorige keren toen ik hen zag op Cactus& Lokeren ook waren, 't was nogal rommelig. De nieuwe cd kon me bij de eerste luisterbeurt niet echt overtuigen; de eerste nummers vond ik wat minder, daarna werd het beter, ondertussen is het luistergenot sterk gegroeid.

Maar wat er die zondagavond gebracht werd, was meer dan de moeite waard. Meer dan 2 u lekkere rock, beetje melancholisch, maar vooral gedreven. Hun eigen amusement straalde ook af op de zaal. Bekende krakers als "Summer" & "Taillights Fade" zaten behoorlijk vroeg in de set. De nieuwe nummers werden bijna verontschuldigend aangekondigd ("She's not Your Thing"). Maar vooral, alles werd deze keer echt zuiver gespeeld, verzorgd met leuke bindteksten en verhaaltjes. De "hardere" nummers werden ook goed afgewisseld met de meer melancholische.

Enige "domper" was het ontbreken van "Kitchen Door", één van mijn persoonlijk favo's. Maar het gezelschap (Massachusetts !) en de heerlijke muziek zorgden voor alweer een leuke AB-avond. Laat ze deze zomer nog maar eens langskomen !

Motivatie


(gepikt van westoek)

Swamp

Tony Joe White kon zich gister goed thuis voelen in't MaZ. Het was er heel duister met een sobere rode belichting. Nightclubsfeer tot en met en 't was er snikheet. Maar dan eerder een hitte van het droge type, al had mijn metgezelle last van "ejaculerend bier" ...

TJW begon solo (onlangs de omkadering was een grote zwarte hoed, diep over de ogen getrokken en die ogen waren al bedekt met een grote zonnebril) met een paar nieuwe (trage nummers). Daarna kwam de drummer erbij en werd het tempo (gelukkig) ietwat omhoog getrokken en volgende enkele momenten met subliem gitaarspel. Na zijn "I'll take requests now" volgden alras "Stud Spider" en "Polk Salad Annie". Maar daarna ging het tempo weer omlaag en begon het op te vallen hoezeer bepaalde nummers op elkaar lijken en verloor het concert aan spankracht.

Na een lange pauze volgende uiteindelijk de bisnummers met als afsluiter het lang geeanticipeerde "Steamy Windows". Plots liep een deel van het volk dat reeds aan de bar stond de zaal terug in.

De Sfeer van de Grote Dagen

't is dus niet dat ik de voorbije maand weinig tot niks gepost heb, dat ik niet ben buitengeweest....Een bloemlezing:

- Steve Wynn & Chris Cacavas in Mechelen. Speciale locatie, een soort omgebouwde kerk. Een voorprogramma dat serieus solliciteerde naar slechtste ooit (ondanks dat het iemand was van een boys "rock"band). Eerst Cacavas wat solo niet super, wel mooi en een synth die niet werkte.... Dan Steve erbij... Ik zie hem liever met full band, maar ook nu was het niet mis. "Ribbons & Chains", "Dandy in Disguise" (nog nooit live gehoord), "When You Smile". alles met subtiele begeleiding van Chris Cacavas. Toen de snel gerepareerde synth het opnieuw begaf en de rookmachine te veel op hun zenuwen werkte, kwamen beide doodgemoederd aan de zijkant van de zaal staan, naast de stoeltjes en brachten de ware simpele versies: trekzak & gitaar: "If it was easy", "Tears wont Help", "Carolyn" ...
We beleven toch altijd iets speciaals met die kerel :)

- Elvis Peeters en "de sfeer van de grote dagen": Elvis Peeters had zeker 3 keer zoveel volk in De Werf samen gekregen dan met zijn "boekpassage" in de Biekorf een paar jaar geleden, toen waren we met 10. Nu was het wel meer een concert met een verhaal. Het verhaal van zijn jeugd en de opkomst van de punk over het zelfgemaakte krantje tot het eerste rockfestival. Dit alles nogal electronisch ondersteund en met visuals van de antikernbom betogingen en andere leuke dingen uit die tijd. Leuk bedacht, maar geen sfeer van de grote dagen.

- De Catatonics mochten openen voor Elliott Murphy en deden dit weer heel goed. Veel samenzang, mooie rustige nummers en een Neil Young cover om er wat tempo in te krijgen.
Tempo kreeg Elliott Murphy genoeg in 't MaZ... Een kleine 2u30 fijn vertier en goeie rock 'n' roll. "Sonny", "Green River", "Last of The Rock Stars" en meer van dat moois passeerde de revue. Hevig jammend met Olivier Durand, een paar valse stops aan het einde en dan weer verder gaan, .... 't was mooi. Afgesloten werd er met een echte unplugged sessie die maar bleef duren om uiteindelijk toch weer electrisch af te sluiten met "Last Call".

- Een nostalgisch tripje naar de AB, bracht ons naar een wel heel wisselvallig optreden van The Sisters of Mercy (voor de collega's: die zonder drummer :) ). Veel rook, veel licht vanaf het podium de zaal in, maar dat gaf niet. Bij momenten werd toch teveel gewauweld ipv gezongen en dat leidde tot zwakke versies van "Temple of Love" & "Alice", maar dat werd goed gemaakt door bommen van "Marianne", "Dominion/Mother Russia" en "Vision Thing". Zowaar de sfeer van de grote dagen (bij momenten). En wat echt de oude dagen terugbracht was het onverwacht tegen het lijf lopen van één van de koks waarmee ik 20 jaar geleden "het seizoen" deed :p

- Eigenlijk brachten Band of Horses een paar dagen later toch meer sfeer in dezelfde zaal. Beginnend vanaf het duo dat "Evening Kitchen" bracht. De prachtige foto's die het optreden ondersteunden, geprojecteerd op een groot doek op de achtergrond. Al vroeg werd er naar een eerste hoogtepunt gebouwd met "Cigarettes ...", "Mary Song" tot "Is There a Ghost". Een ietwat rappe versie van die laatste, maar wel leuk. Daarna begonnen ze m.i. ietwat teveel te "zwemmen". Soms verscheen er nog een extra gitarist die weinig bijbracht. Naar het einde toe nog een fanastische versie van "Funeral" gehoord. Een zeer verdienstelijk optreden en een leuke avond :p

- Tenslotte was er nog een solovoorstelling van Frank Focketijn "Brief aan mijn rechter" van Georges Simenon, waarin iemand probeert uit te leggen dat hij zijn maitresse uit liefde en met voorbedachten rade vermoord had. Hij was dus niet gek (tijdelijk ontoerekeningsvatbaar) en het was niet in een opwelling (hij sloeg haar al lang uit liefde). Sobere belichting (eerst van onder en voor, later van opzij) en subtiel gespeeld. Het was een aangrijpende voorstelling waarin je meegaat in het verhaal van de troosteloze huwelijken, de maitresses en dominante moeder, tot er opeens de laatste bocht gemaakt wordt...
“Jullie hebben geen idee van de vereniging van twee wezens en van de hoogtepunten die hun hartstocht kan bereiken” en dat is idd zo, toch niet op die manier.
"Begint u nu niet over het glibberige pad van de onzedelijkheid. Er was geen glibberig pad, en er was geen onzedelijkheid. Er was een man die niet anders kon handelen dan hij deed. Omdat wat er op het spel stond zijn eigen geluk was, ... en dat hij niet mocht verspelen."

Voor maart staat nog op het programma: Tony Joe White, Buffalo Tom & Wim Vandekeybus.