LL

Het was weer plezant in Leffinge van't weekend. De muziek, de optredens, het volk, het weer. Heerlijk !
De vrijdag begon voor mij met The Van Jets. Stevig optreden, gesmaakt door het publiek. Al gaat de bowie-fixatie mij iets te ver, toch was het genieten van "The Future" en consoorten.
The Subways konden me niet volledig overtuigen. Hun set was iets te veel een rollercoaster van goeie en slechte momenten. Ik vond ze op KarmaHotel een paar jaar geleden stukken beter. Wat niet wil zeggen dat ze nu niet rockten of zich niet uitleefden. Energie genoeg en "waar zijn die handjes" kwam er in zijn knoddige nederlands grappig uit. Het moment was wel toen hij  al crowdsurfend tot bij een van de lichtpalen kwam, erin klom en van toch een paar meter hoogte terug het publiek in dook. "You Don't Need Money To Have Good Time".
Daarna mocht Triggerfinger de tent helemaal opblazen. Wat ze ook deden. Het blijft één van mijn favoriete livebands. van "All This Dancing Around" tot "Cherry". Enige minpuntje vond ik de bissen. zowel "I Follow Rivers" als "Man Down" kregen toen het jongste grut wakker. Ik had graag nog eens hun oudere cover van "Commotion" gehoord/zien. Daarna nog een paar nummers van Sleepy Sun meegepikt in de zaal. Leuk gitaarwerk met zwakke vocals.

Zaterdag had ik een vroege dienst aan de verste bar. Tot daar klonk vooral Skip The Use zeer goed. Het stralend zonnetje en 't volk voor de tent zag er ook gezellig uit. Temper Trap stond onstellend vroeg naar mijn mening en voldeden aan de verwachtingen. Super ! Verrassing van de dag was voor mij Wolf People. Super gitaargeweld, al blijft de zang ook hier wat achter, maar een groep om in de gaten te houden. The Black Box Revelation deden wat ze moesten doen. Ambiance op hun snedige rock. Future Of The Left was iets teveel geschreeuw voor mij en Creature With An Atom Brain kon lang boeien tot hetun repetitieve muziek toch iets te euh repetitief werd.

Op zondag mocht Spinvis openen en ik moet zeggen, het viel mee. In het begin iets te rustig in de grote tent, maar het tempo werd iets hoger verder in de set met "Bagagedrager" en "Voor ik vergeet" als hoogtepunten. Bij Staff Benda Billi werkt piepende instrumente weer net iets teveel op mijn gemoed.

Helemaal leuk werd het tijdens de afterparty met Tricky & Tyler. De kuitspier werd goed getest en 't ziet er naaruit dat ik volgende week probleemloos kan herbeginnen aan mijn afscheidsseizoen.

Edit: ik zou verdorie nog vergeten om de meisjes van 't Schoon Vertier vergeten te vermelden. Zeer aangenaam entertainment !

Zonder Kleuren

21u stond er op de facebook-event. 21u30 stond er op het bord aan de deur. Uiteindelijk begon Sacri Cuori om 21u45 aan het opwarmingsrondje in den Trap in Kortrijk. Daar was ongeveer de helft van het volk dat Chuck Prophet een paar maand eerder kwam beleven en een deel daarvan was duideiljk niet gekmoen om te genieten van wat Dan Stuart zou brengen, een hels kabaal als in een kiekenkot was het gevolg (bij momenten toch. Maar wat Sacri Cuori bracht was mooi. Heel mooi, ergens tussen Dick Dale en Morphine in. Surf met een folkoristische toets.

Dan Stuart begon rond 22u30 aan zijn deel met Sacri Cuori als begeleidingsband. HIj was wat meer geagiteerd dan anders had ik de indruk. Zoals de manier waarop hij een plaatsje zocht om zijn setlist te leggen... Maar dat resulteerde enkel maar in een snederig optreden waarin oude en nieuwe nummers mekaar afwisselden gekruid met hier en daar een snuifje Green On Red. Die van Sacri Cuori mochten regelmatig loos gaan in een solo'tje en deden dat met verve. Mekaar goed in de gaten houdend om van richting te veranderen of af te ronden.  Helemaal in het begin zat een aangrijpend "Death and Angels", halverwege een snedig "16 Ways" en helemaal op het einde een super versie van "Time Ain't Nothing". Deze laatste is een merkwaardige stille versie met harmonietjes, maar supermooi !
Uiteindelijk stapte ik om 23u45 in de wagen richting Brugge, terwijl het in de verte veelvuldig aan het flitsen was en de nattigheid met bakken naar beneden kwam. Een beetje een contrast met het genot gedurende de voorgaande 2 uren.

Zonder Strepen

Met grote verwachtingen trokken we richting de Lotto-arena. Jack White speelde met de mannen en het rockte hard. Afgetrapt werd er met "The Hardest Button To Button", meteen gevolgd door "Sixteen Saltines". Een duo dat kan tellen, en toch. Het klonk luid, chaotisch en je werd niet meegesleurd in het optreden. Kwa klank beterede het wel maar het bleef allemaal vrijbljivend, ondanks het feit dat de mannen zich uitsloofden. Het gevoelen was wederzijds, want JW zei ergens al in het begin "Every night we keep a contest for the most quiet audience" ...
Eigenaardig genoeg vond ik de meest aangrijpende stukken die waarin de piano de hoofdrol had. Het bleef op en af rollen tot er afgesloten werd met "Seven Nation Army" wat nu ook had gehoeven ... Al bij al een leuk concert, maar de verwachtingen lagen hoger