Ik ben net terug van "Wolf" van Kommil Foo en ik ben andermaal onder de indruk, ontroerd, emotioneel geraakt door hun voorstelling. Hun spel met humor, leven, liefde en dan de subtiele wending naar ontgoocheling, eenzaamheid, dood. 't blijft me pakken.
Kleine huiselijke situaties worden uitvergroot, de palesteinen worden er eens bijgesleurd, maar hoe het (ver)keren kan, dat weten ze iedere keer weer met verve te verwoorden.
Ik laat het hen zelf vertellen:
Dit nummer doet me om een of andere wat denken aan 'i need love' van LL Cool J, maar dan de versie van Luka Bloom. Wat verder opviel wat ook in dit nummer zit, zijn die korte rijmversen, veelvuldig op dezelfde klank. Datzit precies meer in deze show dan vroeger.
Wondermooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten