Na het emo-volle weekend (de breuk, de match en verjaardag van Gijs, 't nieuws van 't overlijden van Jonas, 't gezellige verjaardagsfeestje) mocht ik dinsdag, diep in de nacht naar Zaventem cruisen om iemand af te halen die terug komen van een vrijersweekendje in den vreemde. Ik had nog eens diep in mijn CD collectie gegrabbeld en 'Here Come The Miracles' in de schuif gegooid. Heel lang geleden dus dat ik die nog eens beluisterd had en 't was toch weer een voltreffer. Ik luister eigenlijk meer naar live opnames van Steve Wynn dan naar zijn studiowerk (en het is zonder twijfel ook degene die ik het meest live aan het werk gezien heb).
Het was dus een leuke herontdekking. 'Death Valley Rain', 'Southern California Line' en 'Crawling Misanthropic Blues' zijn de nummers die met het meest bekend zijn (wegens live nogal veel in de set), maar 'Black Out', 'Butterscotch' en 'Shades of Blue' zijn leuke herontdekkingen.
De tweede CD (ja, 't is een dubbel) zat woensdag in de lader terwijl het ouwe wijven, cats en dogs aan het gieten was en ik aan 70 rond Gent aan het toeren was. Ook hier trokken wat andere nummers mijn aandacht: 'Topanga Canyon Freaks', 'Good & Bad' en 't freaky 'Smash Myself to Bits'.
Een super idee (al zeg ik het zelf) om die CD er nog es bij te halen :p
1 opmerking:
ook eentje die bij mij al lang op de "NOG EENS DRINGEND TE BELUISTEREN" hoop ligt. Heb 'm in vergelijking met bv. my Midnight heel wat minder luisterbeurten gegevend, destijds.
en what's with "de breuk" die daar even geciteerd wordt aan het begin? Is dat een indiscrete vraag, dan wel spijkers op laag water zoeken?
Een reactie posten