Vorige vrijdagavond heb ik lekker genoten van het heerlijk avondzonneke en een choufke in 't risico. De zaterdag dan ook nog wat genoten van mijn platte rust, na een tijdje toch, wegens iets teveel genoten van de choufkes, of van iets teveel choufkes genoten. Eén van de 2 in elk geval.
Zo rustig kabbelend dan naar zondagavond toe. Van al die rust heb ik dan maar gebruik gemaakt om eindelijk "Wild Swans" van Jung Chang uit te lezen en het moet gezegd. Het was een zeeeer goed boek over hoe haar ((groot)moeders) leven in China zou moeten geweest zijn. Het laat je meeleven, hoofdschudden, onbegrijpend fronsen en vooral blij zijn dat je er niet bij was. Een eerlijk (denk ik toch), ietwat hautain levensverhaal.
Om dan uiteindelijk zaterdagavond naar De Zwerver te trekken waar John Mayall de blues uitmaakte. Het moet zowat 15 jaar geleden zijn dat ik hem in San Francisco zag en het was me toen bevallen. Meneer is nog steeds een grote naam in het wereldje en het is altijd leuk om naar de zwerver te gaan. John Mayall moet toch een ijdel man zijn, want hij trekt op niks meer op de foto's die hij doorgestuurd had voor de affiche, maar, voor de rest liet deze 75-jarige zich niet kennen. Soms iets minder van stem, maar grappend en grollend met zijn band, handjes schuddend met de eerste rij. Hij begon het optreden alleen met een mondmuziekske en werd daarna vervoegd door gitarist (easy solo's), bassist (nieuw in de band?), 2de toetsenist (naast hemzelf) en drummer. De gitarist en toetsenist mochten regelmatig hun duivels loslaten en werden de nodige opendoekjes gegund. Er werd deftig geplukt uit ander man's meesterwerken (Sonny Boy Williams en Freddie King) en de trein dreinde het hele optreden aan een deftig tempo door (Chicago Line was één van de eerste nummers) en die stotterde maar één keer echt toen John Mayall zijn 12-string bovenhaalde om er het nieuwe 'Down By Numbers' op te spelen. Afvoeren zou ik zeggen.
Het werd dus een hele leuke warme avond met mooi uptempo blues als decor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten