Join The Bus

Er zijn zo van die dagen, druk op het werk, al paar dagen slecht geslapen, gezellig stormweertje met nodige hevige winden en dito regenbuien, hier en daar wat auto's die in de wegstaan zodanig dat je er bijna het dubbele van de tijd overdoet om thuis te geraken... om dan 19h50 kapot thuis te komen in het besef dat ik 10 minuten later op de tweede rij in de schouwburg mag zitten.

Kaart meegrabbelen, regenjas aan en toch maar terug de auto in, geheel tegen mijn principes op die manier het stad in, gelukkig vlug parking gevonden, snelstappend, plassend ontwijkend, tussen de auto's laverend richting de schouwburg, om net op tijd in mijn geeuwend en gapend stoeltje te vallen.

Lang duurde dat gegeeuw en gegaap niet. Daar zorgden die Rhythm Junks wel voor. 't begon allemaal rustig, jazzy, het deed me eigenlijk wat aan Toots denken, zowel kwa mondmuziekske en als gedrum. Maar al gauw bracht gelegenheids"gitarist" Geoffrey Burton (die trouwens steeds meer op de vader van 'Family Ties' begint te lijken)de nodige verstrooiing. Ik schrijf "gitarist" want eigenlijk brengt hij vooral dwarse, hoekige klanken voort uit zijn pedalen en hendel, als stoorzender tov de rest. Het tempo werd geleidelijk opgebouwd, via 'The Machine' & 'Kerosine' naar 'Meiske' waarbij steeds weer gespeeld wordt tussen de blazers (trompet en sax), de mondharmonica en de staande bas en drum met onze stoorzender erover heen. Er werd ook een opmerkelijke versie van 'My Baby Cares For Me' gebracht. Na de pauze vielen vooral 'Why can't I get out of my bed', 'Wham Bam' en 'Panamajumbo' op.

The Rhythm Junks swingen als de beste en sleepten gewoon de volledige zaal mee. Een zaal die overigens maar karig gevuld was (met Roland in't publiek), maar die wel laaaaaaiend enthousiast reageerde op zowat elk nummer.

Blijgezind en fris man stapte ik de schouwburg weer buiten, het was opgehouden met regenen en de rit naar huis verliep ook vlot.