Lijstje 2011 (2)


De voorafjes:
  •  dit jaar pas ontdekt maar redelijk wild ervan: The Gaslight Anthem. Heerlijk snedige rock.  “Orphans”,” Great Expectations”,”I Coul’da Been A Contender” etc.... 3 CD’s die me gelukkig maken dus.
  • ‘t meerendeel van het jaar vastgeroest in de CD speller van de beemer: The Swell Season - Strict Joy (2009). Blijft me begeesteren, zeker mooi om ‘s ochtends mee wekker te worden of in het donkerte terug naar Brugge te sjezen.
  • Ontgoocheling van het jaar: Black Box Revelation - My Perception. Ik vind er wra wra wra niks aan.

Het hoofdgerecht:

  •  Ben Howard - Every Kingdom: Eens beluisterd om toch ietwat te weten naar welk optreden ik die week ging… Van “Old Pine” over “Wolves” langs “Keep Your Head Up” door “Black Flies” tot “Promise”. Genieten, elke keer weer.
  • Feist – Metals: vele “Bittersweet Melodies” die me bevallen.
  •  Angus & Julia Stone - Memories of an Old Friend: Rustig kabbelende parels op een bedje van breekbaarheid. “Take You Away”, “Chocolate & Cigarettes” , “Heart Full of Wine” mogen gerust bij het haardvuur.
  • Ryan Bingham - Junky Star: na het overdonderde optreden, ook ferm content van het cd werk. Rustige country rock/blues. “Strange Feeling in the Air”, “Direction of the Wind”, “Hallelujah”
  •  Noah and The Whale - Last Night On Earth: prententieloze leuke zomerplaatje waarvan “Life is Life”, “L.I.F.E.G.O.E.S.O.N” en “Tonight’s The Kind of Night” mijn zonnetjes zijn.
  • The Kills - Blood Pressure: ietwat rauw, ietwat vervormde gitaren, maar een lust voor het oor. “DNA” , “Nail In My Coffin”, “Sattelite”
  • Cold War Kids - Mine Is Yours: niet helemaal overtuigend op Cactus, maar deze blijf ik terug bovenhalen. “Bulldozer” , “Louder Than Ever”, “Skip The Charades”
  • The Black Keys - El Camino: Eerder dit jaar in de AB niet geheel overtuigend, hopelijk binnenkort in Lille beter,  maar de CD bevalt: “Lonely Boy” , “Hell of a Season”, “Stop Stop”
Het achterafje: 

  •  Der Klinke – Squaremoon: New Wave zoals ze in de jaren 80 klonk door mensjes van aan ’t zeetje. “Square Moon”, “Clear Mind” . Heerlijke muziek “At Night”... Ik kijk al uit naar het nieuwe werk in April

De koffie mét:
  • Manic Street Preachers - National Treasures: Verzameling van hun beste werk is beregoed natuurlijk
  • The Twilight Singers - Live in New York: Geen idée of dit een officiele release is, maar meer is toch meer dan de moeite waard. Om niet te zeggen....
  • en dan dat ene liedje van June Tabor "Finisterre"

Lijstje 2011 (1)

Meest overweldigende live ervaringen van het jaar 2011: Alvast niet Kick'em Jenny die ik gisteren zag in 't Risico. Iers getinte muziek, maar met een storend keyboard (te harde beats ipv zachtere bodhran klanken, belletjes waar het niet paste) en veel te druk in het kleine café, waar ze misschien best de tafels buitenzetten als ze veel volk verwachten. Ik had al koppijn en was rap geïrriteerd/irritant.

Maar wel:
Christy Moore @ Roma
Ryan Bingham @ De Zwerver
Ben Howard @ De Zwerver
Waarom, 2 van de 3 kende ik niet, maar sleepten me gewoon mee. de derde kende ik redelijk goed, en toch wist hij me weer te raken.
Pluim voor De Zwerver ook, alweer paar leuke dingen leren kennen, de ene keer meegesleept door Jempi, de andere keer omdat het toch op een weekdag was.
Andere momenten waar ik met meer dan een glimlach op terugkijk:
Prince @ Gent
Mogwai @ Cactus
The Posies @ Club Quattro
Arsenal @ De Zwerver
Elliot Murphy @ Cactus Club
Buffalo Tom @ AB
Tom Robinson @ Terminus

Voor volgend jaar kijk ik alvast uit naar:
Wilco @ AB Elvis Costello @ AB
Pearl Jam @ Arras
The Black Keys @ Lille
en een paar leuke verjaardagsfeestjes in februari :)

Trixie

Trixie Whitley speelde vorige week in Vrijstaat O, op de zeedijk in O(ostende). Wat een stem ! Ze begon wat schuchter, wisselend tussen piano & gitaar, maar gaandeweg voelde ze zich duidelijk wat meer thuis, de bindteksten werden wat langer en beter. De set varieerde nogal kwa niveau, het was duidelijk een samenraapsel van onafgewerkte nummers die dan ook eindigen als je het niet verwacht en wat werk dat ze beter in de vingers had. Ook deze keer zorgde haar meestampend been voor de nodige begeleiding ('t viel beter mee dan die keer in de 4AD). maar Wat een Stem dus ! Persoonlijk vond ik haar aan de piano intenser en beter, op andere momenten deed haar gitaarspel me toch aan haar vader denken, maar al bij al was het toch iets te rommelig om naar huis gespeeld te worden.

La Pegatina

Niks beter om de kolder van Bourdouxhe opzij te schuiven dan het feel good optreden van de Catalanen van La Pegatina. Mede dankzij een grote bende spanjolen in de zaal, was het van in het begin een feestje om helemaal uit de bol te gaan op het einde. Allez, zij toch, met een ware farandol. De inzet en de energie van de bank werkten aanstekelijk, hun grappen en grollen ook. Veel swingende muziekjes met accordeon, blazers en gitaren. Geen Salsa ofzo, maar rumba met vleugje Pogues en van heel verre iets van Mano Negra. Niet dat ik er muziek van in huis zou halen, maar als ze in de buurt zijn, wil ik gerust nog eens gaan zien. Daarvoor mochten de brugse Wrong'Em Boyo openen, hoewel moeizaam, kregen ze toch ook merendeel van de aanwezigen in beweging. Die keer in Leffinge lag de nadruk wat meer op de blazers & ska, denk ik toch, nu was het iets rustiger, maar daarom niet minder goed.

Geike

Het optreden van Geike gisteren was saai, dimensieloos, ongeinspireerd en ik snap niet waar haar imago van sexsymbool vandaan komt. Voor de rest was het wel een leuke avond.

Bedrog

Neen, dit heeft niks te maken met de "Dieven" stukjes hieronder, maar alles met de toneelvoorstelling van TG Stan in De Werf vorige vrijdag. Minder overweldigend dan "Zomergasten", maar wat Jolente De Keersmaeker, Robby Cleiren en Frank Vercruyssen daar brachten was mooi. Zeer mooi. Een stuk van Harold Pinter over een afgelopen affaire met de beste vriend van... gedurende 7 jaar. De verschillende scenes worden eigenlijk achterwaarts verteld/gespeeld. Het begint met een ontmoeting een paar jaar na het einde van de liaison en eindigt met de eerste kus. Tussendoor enkele "cruciale momenten" in de relatie. Vooral de lichaamstaal van Jolente De Keersmaeker blijft me bij. Uitdagend en intiem tegelijk, met dat speelse glimlachje om haar lippen van "ik wil wel, maar ...". Zeer mooi dus;

Dieven (3)

't wordt nog leuker met Eurostar. De prijzen of de mobiele app zijn niet dezelfde als die op de site.... maar op de app kan je dan geen kortingcodes opgeven :s website:
mobiele app:
en als je naar de helpdesk belt om wat uitleg, krijg je de leuke opties om een taal te kiezen, maar er waren geen NL personen aanwezig, dus dan maar in het engels, no prob. Maar als ik mijn uitleg gedaan heb, wordt er doodleuk opgehangen....

Dieven (bis)

Toen ik gister over de middag even keek wat de Eurostar mij zou kosten om naar Londen te gaan, bleek dat 60 EUR per reistraject te zijn. Ik had niet het nodige materiaal bij om de betaling uit te voeren (on-line betalen vergt veel effort bij bepaalde). Toen ik 's avonds dat rekenmachientje wel bij de hand had, was de "prijs van de dag" 66.5 EUR per traject... Toch even verbaasd en ik besloot vandaag opnieuw te proberen. Tada ! de dagprijs is terug 60 EUR. Dus de werkende mens zonder computer toegang wordt voor 13 EUR in 't zak gezet door 's avonds te boeken.... Quiky doet geen consumentenzaken meer zeker? Als er iemand meewil: 16-18 maart en op St Patrick's richting Twickenham (of toch de buurt van) om Ierland te zien winnen in het hol van de leeuw op hun nationale feestdag.

Darwin?

't regende

nee sorry 't regende ouwe wijven gisteravond buiten, maar binnen in de zaal van De Zwerver scheen de zon. Ben Howard was daar verantwoordelijk voor, samen met zijn drummer/bassist en zijn celliste/bassiste/drumdrumgirl. 't begon rustig, ingetogen maar mooi, iedereen muisstil, maar zeer waarderend na elk nummer. Gaandeweg werd je echter meegesleurd door de muziek. De drums zorgen dat je in beweging kwam, cello/bas trokken aan je en duwden je vooruit en Ben zelve tilde je op met zijn virtuose gitaarspel. Ietwat bedeesd tussen de nummers door, maar duidelijk genietend van de respons. Naar het einde toe werd het helemaal een maalstroom met "Keep Your Head Up", "The Wolves" en "Fear". No doubt, in een van de optredens die ik dit jaar gezien heb. Voor degene die er niet bij waren: morgen in de AB.

Antidepressivum

Een heerlijk antidepressivum, zo zou je het optreden van Katzenjammer gisteren in de AB kunnen omschrijven. 4 knotsgekke noorse meiden, die kunnen zingen, die goed de instrumenten beheersen (ze wisselen constant) en de songs met de nodige humor, pastiche en uitgelatenheid brengen.

Gaande van a cappella, over 50's swing, folkie stuff en ietwat melodieuse rockerige toestanden. Een bont allegaartje en die ongedwongen een brede lach op je gezicht tovert.

Nu enkel nog iemand die hen uitlegt dat Vlaams en Nederlands hetzelfde zijn.... Ze hadden in verschillende talen "we are happy to be here", Eerst in FR, dan VL, dan EN, dan DE, dan NO en opeens oja, NL tot hilariteit van de zaal.

Enjoy!

Beautiful Ride

"Last time you were here, I lost a baby" waren haar eerste woorden uit "Everything Changes" en daarmee was de toon gezet. De soms bittere teksten, overgoten in zoet muzikaal sausje met sirenengezang.

Het moet 2000/2001 geweest zijn toen ik haar voor eerst zag, Heather Nova dus. In Das E-Werk in Keulen. Een zeer aangenaam optreden. Haar passages op Dranouter (2 keer?) waren behoorlijk saai en ik herinner me een matig optreden op Cactus. Haar laatste CD's waren ronduit zwak, tot onlangs "300 Days At Sea" verscheen. Eindelijk weer iets van het niveau van Oyster. Om maar te zeggen dat ik met weinig verwachtingen richting Le Grand Mix trok.

Na dat eerste nummer volgde "Beautiful Ride", "Island" zat ook vroeg in de set en alles klonk fantastisch. De gitariste die regelmatig haar ding mocht doen, de cellist/bassist sloot mooi aan en haar "oeoeoeoe" waren loepzuiver. Oke, de bloemen aan de microstandaard stonden wat potsierlijk, haar bloemvormig armbandje wat belachelijk en ze is graatmager, maar dat doet niets af aan de gedrevenheid en de liedjes die ze bracht. Amper 200 man, maar ze had het publiek terecht vlotjes mee. Zowat de hele nieuwe CD werd gespeeld en voor de rest werd er veelvuldig geplukt uit "Oyster" & "Siren". Na ongeveer 50 minuten zakte het wat in elkaar toen ze wat rustigere nummers uit de mindere CD's speelde, maar daarna was het weer crescendo tot "Heart and Shoulder".
De bissen werden ingezet met "Winterblue" en de tweede ronde werd afgesloten met een stomend "Maybe An Angel".

Een verrassend goed optreden dus.

Leuk voor de randanimatie waren onze buren bij het concert. De knappe zwartharige negeerde hardnekkig de pogingen van haar zwoele blonde vriendin om haar binnen te doen. Tot wanhoop/hilariteit van de mannen rond hen.




She gave me her heart, she gave me her shoulder... ik ben er nog niet achter of het een cold shoulder was, ...

PS. De concerten zijn te downloaden via de website.

Lost

2 weken geleden:
"Hello, TAP Lost & Found service, how can we help you?"
(ik vertel haar de 4 letters van mijn klacht)
"oke, your luggage is on its way & will be delivered to your hotel between 15h & 17h"

Deze morgen:
"Welkom, Welcome, Bienvenu chez lost and found."
Pour français tappe 1, voor nederlands druk 2, ...
(ik druk 2)
Geef uw 8-cijferig dossiernummer in en sluit af met haakje
(ik zoek de papieren, zoek het dossiernummer, vind het dossiernummer: BRUTP/047/20678/26NOV11/1735GMT en geef het 8 cijferig dossiernummer in en daarna hekje)
"Uw dossiernummer is 4720678"
8-cijfers dus :s
"Druk 1 om te bevestigen"
(ik druk 1)
"Tuuuut, tuuut, ....)
"Bonjour, votre numéro du dossier svp"

ZUCHT !

Zegswijze

Gebelgd zijn:verontwaardigd, gepikeerd, boos.

Zou eigenlijk moeten zijn:

Iemand die zijn schouders ophaalt terwijl zijn verkozene des volks verontwaardigd, gepikeerd, boos en vooral besluitingsloos en compromiloos is.

Wandelingskes

Mijn eerste tochtje hier was die op São Lourenço. Zo'n 5u retour op een open schiereiland met leuke golvende weg met prachtige vergezichten op oceaan en kloofjes en een serieus klimmetje op het einde naar een panorama-punt. Lekker zonnetje, striemende wind: Mooi begin. Gevolgd door een terrasje met zicht op de nabije haven. Terwijl ik daar onder een stralend zonntje van een lekkere Maracuja limonade zat te genieten, werd ik opeens kletsnat geregend. Geen wolkje aan de nabije hemel te zien! "El tiempo loco" volgens de inboorlingen (of iets dat daarop lijkt)

Dinsdag dan iets meer inland getrokken voor een relatief vlakke wandeling richting Caldeirão Verde. Mijn eerste levada-wandeling, langsheen de kunstmatige irrigatiekanaaltjes dus. Een mooie wandeling onder het lover (geen last van de bewolking dus) en blij dat ik was dat het hier en daar beveiligd was, ttz, dat er paaltjes met touwtjes stonden op stukken waar we maar 30 a 50 cm hadden om onze voeten te zetten. Wandelend over de kanaalboord of smalle richel met daarnaast een leegte van 5 tot 150 meter... Veel concentreren op waar ik mijn voeten zet en heel af en toe eens diep ademhalen en rondkijken naar het majestueuze dal. De waterval op het einde was nogal ontgoochelend, maar de weg erheen een must! Terug langs dezelfde weg en tunnels, ietwat bizar om dan opeens die muur rechts te hebben en de afrond links als je eerst 3 uur anders gelopen hebt.

Woensdag zou ik, samen met een duits koppel, het dak van het eiland doen. Pico Ruivo naar Pico do Ariero. Regen in het dal, regen & mist daarboven deden de plannen wijzigen. Ik ben dan maar naar het zuiden van het eiland gereden (zon!) en heb daar de levada van Assomada naar Camacha gevolgd. In stijgende richting. Ook hier mooie zichten op de ruwe bergen, en diepe dalen, smalle paadjes, en beangstigende momenten, vooral als een hond samen met je over het smalste stukje wil (en hier geen beveiligingen). Het laatste uur was dan wel serieus steil, niet verticaal, maar de trapjes lagen toch serieus die richting op. In elk geval, mijn T-shirt was als uit een zwembad toen ik boven was. Ja, als alternatief voor de picos ... Aangezien ik toch tijd had, heb ik dan aansluitend de "Levada da Serra Do Faial" gevolgd tot in Largo do Miranda nabij Funchal. Een 10-tal km die vlak zijn rondheen "Vale Paraiso" en op het einde een steile afdaling. Het laatste uur viel wat tegen. Daarvoor paar mooi panorama's en bloemetjes.

Voor gisteren had ik dan een tocht in het natste deel van Madeira uitgekozen en ik heb het geweten ... Ribeiro Frio als vertrekpunt. Eerst naar Balcões alwaar in je in een oogopslag het hoogste en laagste punt zou moeten kunnen zien. Heel even zag ik de zee, Pico Ruivo bleef in een mistlaag gehuld. Dan langsheen de "Levada do Furado" tot Portela. Terug langsheen smalle paadjes, soms op het randje van de levada, gelukkig ook beveiligd. Een mooi parcours, een paar watervallen (op dit moment nauwelijks de naam waardig), wat uithollingen in rotsen en paar view-points die ongetwijfeld een fantastisch zicht op de vallei boden, mocht er geen dikke mistlaag gehangen hebben. En o ja, bijna de hele trip regende het ouwe wijven. Ik heb het meer voor jonge. Volgens de ene gids moest de trip 4u uur duren, volgens de andere 3u30. In elk geval, in het kielzog van een gezellig Engels koppel stond ik in 2u30 in Portela. Daar heb ik er dan maar nog de afdaling naar Porta da Cruz bijgenomen. (zie ook "lessons learned") Het eerste uur een steile afdaling op natte glibberige keitjes, waarop gladde herfstbladeren lagen. Traaaagjes dalen dus. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen, maar de mist speelde terug een spel. Het ene moment een prachtzicht op de eindbestemming aan de voet van Eagles Rock, het andere zag je ze weer niet. Na een akkefietje met een plaatselijk idioot, uiteindelijk dan toch de levada gevonden die me naar de eindbestemming bracht. Minder steil en langsheen bewerkte terrasjes en huizen. Leuk !

Vandaag was ik dan begonnen aan de tocht van Pico Do Arieiro naar Pico Ruivo (omgekeerde van eergister), maar na een kwartier stond ik weer in dikke mist te koekeloeren en zag ik geen 5 meter voor mij en al helemaal niks van de machtige rotsen en valleien. Ik had al slecht geslapen (paar keer gedroomd dat ik ergens van viel, er waren dan mensen van het thuis front bij en Harry Hole (ja, ik ben Jo Nesbo aan het lezen) was er om de boel op te lossen) en zo wou ik niet verder. Retour dus, rustig richting Curral das Freiras, een toevluchtsoord voor nonnen ten tijde van de zeerovers. Van Eiro do Serrado de vallei in. Een afdaling van 500 meter over 58 haarspeld bochten. Niet goed voor de knieen, wel mooi zicht met de naderende vallei. Dan busje terug naar boven (luiheid regeerde) en me in de zon genesteld met Nemesis.

Nog geen idee wat ik morgen ga doen, maar zondag verhuis ik dan van Santana naar Calheta.

Lessons Learned

"After a few steps turn left" isn't exactly the same as "After a few steep turns left" ...

Dieven

Sherpa dus:


7 euri reservatie kosten en dan eens moeten betalen om te mogen printen :s

De optie was 3 euri 30 om met de post te sturen.

of hoe een ticket van 22 eur opeens "ietske" meer ging kosten;.... om en bij de 50% dus. Nee bedankt dus!

Bedankt!

't nichtje van de passeur, zo leerde ik je kennen. Je kwam op woensdag na je training nog "een" drinken, alhoewel je daar niet echt in de buurt moest zijn. Goedlachs, volley & voetbal zeveren, drankje erbij. Nooit te min of rond te rijden, op te halen of af te zetten.

Toen een eenzame oudejaar voor mij dreigde, loste je dat meteen op door mij ook uit te nodigen. 7 jaar later zit ik nog steeds aan die tafel vrienden.

We hebben ook samen een paar leuke duotornooitjes gespeeld en je was altijd klaar om iemand die opeens niet kon te vervangen of onze mix te vervolledigen.

Over de uren aan toog bij Christophe gaan we het maar niet hebben zeker, maar naar huis gaan werd veelvuldig uitgesteld.

Veelvuldig waren ook je uitnodigingen voor BBQ'tje hier, verjaardagje daar, gewoon eens samen komen met de vrienden. Als een spin in het web zorgde je ervoor dat we elkaar op gezette tijdstippen zagen.

Ook die laatste keer, toen jij net geopereerd was en we onze nota's konden vergelijken (gezien ik hetzelfde had gehad) en ik toch nog niet zo helemaal fris was :) was het weer een leuke bedoening. Je bedienen was een voorrecht.

en dan kwam die verdomde sms met dat slechte nieuws. Zondag 21u33. Je bent er niet meer, je bent weg. Je zit nu samen met Gijs aan den toog ginder. Hou plaats, we komen achter, ...

Devil's Roof

Het moet begin 95 geweest zijn, toen ik langs Columbus richting Tower Records slenterde. Kwestie van de CD collectie wat uit te breiden. Er was daar een groepje aan het spelen ter voorstelling van hun nieuwe CD "University". Ze speelden net "Counting Backwards" toen ik binnenkwam. Weliswaar niet uit die CD, maar toch punt van herkenning. Na "Bright Yellow Gun" had ik de CD in de hand... Helemaal overtuigen deed die niet, maar er staan mooie nummers op.

Kristin Hersh's solowerk leek me even wisselvallig en haar passage op Cactus, daags na het overlijden van Mark Sandman was verre van memorabel.

Toch keek uit naar wat de herboren groep ging brengen in de Handelsbeurs. Het werd een ontspannend & leuk avondje. Weinig bekende nummers (voor mij toch, BYG al na 25 minuten), maar alles op de typische leest van Throwing Muses, stevig tempowerk, soms abrupt afgebroken, soms overgaand in andere ritmes.. 't deed me veelal denken aan wilde mustangs die over de prairie draafden.

"Devil's Roof" uit de EP's Season Sessions sprong er voor mij wat uit, of was het gewoon't thema :)

Aanstekelijk was ook die fan, die compleet loos ging. Springen, zwaaien, zich duidelijk amuserend en opgaand in het optreden. Vooral tijdens de rustigere nummers eigenlijk. 't zorgde voor heel wat lachende gezichten.

Newtown, 't voorprogramma mocht er ook wel wezen. Nerds met houthakkershemden met leuke gitaartjes enkel de zang viel me wat tegen.

Nou moe !


Voor de verkiezing van de beste bibliotheek van vlaanderen en Brussel moet er dus gestemd worden op een NL website... Terug naar de 17 provincieën?

Nu, stemmen voor Brugge in elk geval en wel hier!

The Craic was Ninety

in Antwerp. Nee hij heeft het niet gespeeld. Wel een volle 2 uur aan andere parels. Beginnend met "Ordinary Man", "Ride On" al ook al vroeg in de set en zo ging het maar verder....

Christy Moore dus, ierse god, in superform. Niet teveel verhaaltjes, enkel een paar grappige opmerkingen tussendoor, maar vooral met prachtige muziek. Rustig gebracht met klare stem, terwijl partner in crime Declan Sinnot de tierlantijntjes mocht verzorgen en het basis gitaarspel van Christy Moore aanvullen en verfraaien met wat rifjes en solo's. Prachtig hoe die 2 elkaar aanvoelen (en even overleggen over het volgende lied).

Bij "Pair of Brown Eyes" vertelde hij dat tijdens één van zijn Dranouter doortochten een kind geboren was. Tijdens het nummer verloor hij dan zijn tekst... "I was thinking, how old would this child be, what would it do, ... I shouldn't do this while singing"

't zijn ook nooit zomaar liedjes, maar songs "met een verhaal". Aanklachten tegen onrecht, door de kerk, door de regering, door oorlog, door de rijken. Songs over de "Magdalene Laundries", "Little Musgrave" over het misbruik door de landeigenaars, "No Time for Love" over politionele praktijken en "City of Chicago" over geëmigreerden en heimwee naar the emerald isle.

Serieuse onderwerpen, maar dat stoort niet. In de ietwat kale Roma kwamen die aangrijpende songs super tot hun recht. Ook de tradional "Black is the Colour" kreeg er een kippevel versie (veel minder gepolijst dan de versie die zijn broer meestal brengt).

De reguliere set werd afgesloten met het zotte "Lisdoonvarna".

Leuk was ook nog dat tijdens de bissen hij een nieuw nummer bracht over een gebroken Haiti. Gaat Olivier, die met mij mee was, woensdag wel niet daar een maandje ontwikkelingshelpen zeker....

Hands down, gig of the year!

Ik vond hierna in mijn collectie in de auto, geen passende CD en ben dan maar in stilte naar huis gereden. Had geen zin om andere dingen te horen.

Voor de herkansers: vrijdag in den AB.

Vakantie !

Ik ben toch wel een beetje geïnteresseerd in reizen, laat ons zeggen. Om een of andere reden ben ik ook geabonneerd op de nieuwsbrief van Thomas Cook.

Daarin hebben ze deze week een item met de leukste bestemmingen voor november. Bijdehand als ze zijn, is er meteen ook een handige zoekoptie naar wat ze daar aanbieden.

Bahama's klinkt leuk: aanbod noppes, Barbados klinkt exotisch: aanbod nada, Cook Island (home of TC?): waarom zouden we je daar heen brengen?, Costa Rica dan maar? nope. Canarische eilanden, ah ha, daar wel....

Big Fail gasten !

KK

Vorige week was het dus kleinkunstfestival, maar ik was niet echt onder de indruk van wat ik gezien/gehoord heb. Willem heb ik gemist wegens nog onderweg en de lekkere hapjes bij La Passion Interdite. Armand vond ik te min, Walter De Buck zijn gentse versie van "de ploate" van Lucy Loes was weinig indrukwekkend. Fleur Hendrickx was redelijk, maar die hollandse tongval stoorde... Omer was duidelijk de beste van de dag.

De Mannen!

Om de overgang van 't zomer naar 't winterseizoen zo pijnloos mogelijk te laten verlopen, trok ik met LL nog in mijn botten al richting de schouwburg voor een stuk van't "Vernieuwd Gents Volkstoneel." Meer aangetrokken door de cast: Mieke Bouve, Bob De Moor, Daan Hugaert & Chris Van den Durpel, dan door het verhaal: het reilen en zeilen van een ietwat maffiose gentse familie.

en het was volkstoneel. Clichés, voor de hand liggende grappen en open deuren. Het moet niet altijd moeilijk zijn en zelfs de open deuren waren soms hilarisch.

Meer moest het niet zijn om het indoor seizoen in te zetten.

Zondag met het treintje van iets voor den 12'en naar 't Hazegras voor Willem, Walter De Buck & Armand. Kleinkunstfestival, hier we kom! Nu enkel nog te hopen dat ze die lading kiekenvlees van "De Mannen" daar niet geleverd hebben :)

LL

De day after was er toch weer teveel aan, vandaar de terugblik van een alweer supergezellig en ontdekkend LeffingeLeuren een nog een dagje later.

Op vrijdag ben ik begonnen met 'School is Cool' en met hen trapte ook het festival af. Een goeie opener die al direct een deel van de krijsende jongelingen achter zich had. Versterkt met een paar strijksters (niet van die huishoud dingen) brachten ze een korte maar stevige swingende set. Een licht geflipte toetseniste en een Dick Trom figuur op de rechtse trommels maakten het geheel af. Samen met de goeie nummers natuurlijk.

Daarna was het richting de zaal voor 'Screaming Females'. Dat bleek amper 1 female te zijn, en dat screaming was het wel het minste van de set. Stevig gitaar werk en gebeuk op drums, dat wel. Af en toe wat rommelig en stuurloos, maar het geheel was toch een aangename ervaring. Dat ze afsloot met "We sell CD's and oh yeah thank you" bedekken we met de mantel der liefde.

Op het zelfde podium stond daarna Yuko, maar hun veelal rustige nummers die mij net iets te weinig opbloeien kregen het geroezemoes in de zaal niet stil.
Daarna raprap naar de tent om 'Battles' te zien en te horen, maar dat viel mij wat tegen of beter, niet volledig mee. 't begon redelijk aangrijpend maar verzandde in iets te repetitief geklop om echt aan te grijpen. Vocals via op videoscherm geprojecteerde zanger(essen) waren ook niet echt overtuigend. Maar ze brachten wel originele dingen en zeer genietbare momenten.

Mijn zaterdag begon met G.Love solo. Sterk optreden vond ik, goeie mix van oude & nieuwe nummers, uptempo en wat tragere dingen, leuke verhaaltjes tussendoor. Alleen, die samenwerking met Freebee mocht wel meer geweest zijn. Enkel 'Rags & Run' en weg was hij. als hij dan toch de moeite doet om te komen meespelen....
Daarna mochten Blood Red Shoes hun seizoen afsluiten. Opnieuw een stevige en amusante set met super "I wish I was someone better", al had ik gevoel dat ze halverwege de set wat makker bezig waren de vorige keren. Al sta ik blijkbaar alleen met die mening :)

Flop van de avond was Arno, iets teveel op de zeedijk gezeten met Martin Heylen en daardoor iets te gemarineerd. Het schijnt dat hij er naar het einde is doorgekomen, maar toen stond ik allang te genieten van The Dead Trees in het café. Sympa jongelui uit het verre USA die het goeie van hun CD enkel maar bevestigden.

Zondag hoogdag en dat was het ook. Wat een aangename verrassing was die Newton Faulkner. Solo op gitaar en een voetdrummeke, sterke eigen nummer, een goeie presence, een overbodige cover (Teardrops) en een bom van een cover (Bohemian Rapsody).
En...
Wat een aangename bevestiging was die Donavon Frankenreiter toch. Prachtige muziek, goeie band. Kortom iets om je vingers bij af te likken en van wat Martin Sexton even bracht tijdens het DF optreden, verdomd jammer dat hij daarna in het café stond, ver van de tent waar ik aan het werken was.
Tussen dat mooie geweld door, mochten Balthazar & Selah Sue hun dingen doen en ook die deden dat met verve, al raken die mij iets minder.
Alpha Blondy bracht een redelijk best of denk ik. Veel van de nummers stonden ook op die Live at Olympia die ik in mijn collectie heb en die reggae blijft toch wat vervelen op den duur.

Alweer een mooi weekend dus, amper regen, mooie muziekjes, leuke mensen, ....enkel die day after dus.

Spiksplinter

Met redelijke verwachtingen vertrok ik zaterdag richting de kursaal, alwaar Hans Teeuwen ten lach speelde.

Er zaten een paar goeie momenten in ('t sprookjesbos), maar veelal werd er te goedkoop geluld met kut & pijpen of zogezegd grove taal om de een of de andere te shockeren (zelfs de term pukkelpop viel al).

Ik had meer verwacht van deze Ollander.

Evolution: Check !


Lang weekend

Het lange weekend met bijhorende "ommegank" zit erop...
Vrijdag richting Pauluspleintje getrokken alwaar Flatcat een heel verdienstelijke poging deed om de aandacht te trekken, niet simpel op die feesten ginder. Diabolo Boulevard deed hetzelfde, maar trok mijn aandacht niet wegens te druk aan't socializen met oude vrienden.

Zaterdag was het de "Balroom Brugeoise" waar ik met wat nieuwere vrienden van folk, le bal, salsa, tango en andere dansjes heb kunnen genieten. Uitblinkers waren "Kiril & live band" (soort electro balkan) en "Sweet Emma & The Mood Swingers" en de brugse zot aan anderhalve euro op de vismarkt.

Zondag was het dan de beurt aan de nog wat oudere vrienden en hun kinderen om de tuinen van mijn buren te belagen en af te sluiten met menig gaar gebakken mosseltje. Zelfs de pogingen tot regenbui konden de pret niet drukken.

Om den ommegank rond te maken, trokken we maandagavond dan maar naar Diksmuide voor een tryout van "Customs". Het gezelschap was geslaagder dan het optreden. Ze begonnen met een Madness rip off & eindigden met hun versie van The Smiths, maar tussendoor klonken de nieuwe nummers toch te braaf (lees saai) en misten ze toch wat het hoekige van de oude nummers. De vette bas en daverende drums bij momenten konden enige bloedarmoede niet verhullen.

Tijd

Tussen het gewoel door was het me even ontsnapt, maar yves heeft er woordje bij.
Na onverwijld (ooit eens, als pasen & kerstmis samen vallen, when hell freezes over), is er nu "snel". Als in "het parlement moet snel samenkomen.". Dit betekent dus: over een maand of zo, daaromtrent.
Ik ben nu al benieuwd hoe hij het nieuwe wereldrecord van Bolt op de 100 m tijdens de Olympische Spelen volgend jaar zal omschrijven!

Juli (en een beetje augustus)

Na cactus was een hele tijd rustig... lag het aan het weer, of gewoon omdat er 5 weekends in juli waren. In elk geval, ik ben niet echt ergens geraakt.

De eerste dagen van Kneistival viel het weer niet te combineren met het matige programma, of was het omgekeerd? Ik ben maar 2 dagen geweest en echt wild ben ik niet van wat ik zag. Blaute & Melaerts brachten mooie covers (meestal toch), maar goed kwam het toch niet over. De Dolfijntjes bleven ook wat lauwtjes, iets te weinig covers denk ik :) Al was er toch heel wat sfeer tijdens "Het Zaad ..." en "Geofrey" maar ik bleef toch wat op mijn honger zitten.
's anderendaags was het wel meteen prijs met de Sore Losers. Stevige rock ende roll van eigen bodem zoals ik het graag heb. Geen franjes, recht toe recht aan.... Daan kon me daarna alweer niet echt overtuigen. Maar 't gezelschap was ook veel waard.

Tussen de regenbuien door mocht Soviet Grass enkele dagen later spelen aan The Top. Vorig jaar waren deze jongelui voor mij de ontdekking bij Klinkende Kroegen. Nu zijn ze versterkt met een zanger. 't gaat er iets minder psychedelisch aan toe dan toen, de krachtige stem die er de vorig keer ontbrak was er nu wel, al lijkt het soms dicht aan roepen te komen ipv zingen. Nog wat rommelig bij momenten, maar er zit nog steeds goeie muziek in :)

Tussen de muziekjes door, ben ik ook nog eens naar TAZ getrokken voor "Ginds, tussen de netels" van Dimitri Verhulst, door 't Arsenaal. Een verhaal dat zich ergens tussen "Festen" en 't trouwfeest van Willy's en Marjetten afspeelt. Met een fantastische Windman en Lien Wildemeersch, Marie Vinck kon me minder overtuigen (zelfs toen ze naast me stond, of was het omdat ze een kleedje aanhad). Een beetje absurd, maar uiterst genietbaar 3-D stuk: we zaten binnen, voor ons speelde zich het belangrijkste af, op straat en voor/naast het gebouw aan de andere kant van de straat gebeurde er op de achtergrond ook heel wat.

Klinkers dan. Een iets minder geslaagd openingsweekend vond ik. De reggae van Pura Vida en de ska van The Selecter waren op zich elk wel goeie nummers, maar alles werd (van beide groepen) behoorlijk monotoon, niet dat de avond niet gezellig was.... maar muzikaal schortte er toch wat aan. Zap Mama kon me 's anderendaags ook niet volledig boeien, of lag het aan de gezellige gesprekken?

't Tweede weekend vond ik stukken beter: Ialma met de mooie gallicische stemmen. Helaas hebben ze er ook een choreografie aan bijgevoegd en die komt zo kunstmatig over dat het .... ergerlijk wordt. Amparo Sanchez daarna was iets minder babbelachtig dan anders, maar ik was duidelijk in de juiste stemming voor haar ietwat rustiger werk. De nieuwe nummers klonken goed. Laat die CD maar komen.

Op zaterdag was er dan Sarah Ferri. Belgisch, mij ongekend, maar uiterste aangenaam fifties getinte deuntjes (zonder blazers, 't is geen Lady Linn), met een snuifje swingjazze en een aangename stem. De backingvocalistes hadden er ook duidelijk zin in, ik vond dat ze een tempo hoger aan het dansen waren dan de liedjes die gespeeld werden. Daarna was het tijd voor de ritmes van Sergent Garcia. Swingend tot en met, en minder reggae getint dan toen ik hem op Couleur Café zag. "Jumpi Jumpi, Mas Alto, Mas Alto" lijkt me ideaal voor de volley opwarming :). De Vama Veche afterparty was helaas iets minder mijn ding, ondanks het leuke gezelschap.

Tussendoor zijn we dan ook nog even naar de vleesvrije dag in Lokeren geweest. Gogol Bordello was amusant: vleugje balkan, vleugje kozakken, vleugje .... mengelmoes met wat crazy volk erbij. Amusant zonder meer.
Mozzer begon met een paar trage versies van Smiths nummers alvorens echt op volle toeren te komen met een prachtig Meat is Murder, Sandinavia, Speedway en Irish Blood... en dan gedaan. Onbegrijpelijk. na een 1u05 was hij verdwenen. 2many DJ's speelden iets te weinig anders dan techno & beats om mij lang te boeien. Met een hamburger in de hand dan maar rap Bruggewaarts getrokken.

Zuur

Dat er regels zijn, dat ze gevolgd moeten worden tot daarentoe, maar beetje menselijkheid zou niet misstaan. Vorige week waren er de minderjarigen in Oostende, deze week zijn het die in Brugge. Niet te vergelijken met de dakloze illegalen die een ander leven zoeken, gedwongen of niet, maar eveneens schrijnend is de uitspraak van de rechter ivm kinderopvang Pietje Pek.

op Focus TV: hier.

Er is een tekort aan kinderopvang voor mensen die geen normale 9u-17u job hebben en die zijn er almaar meer. Horeca, ploegwerk en de laatste tijd komen daar de warenhuizen bij, want we willen met zijn allen winkelen tot 20u/21u, ... maar opvang ah nee, die stopt vroeger, die stopt in het weekend, die.....

Tuurlijjk moet 't het wat leefbaar zijn voor iedereen en ja, spelende kinderen maken lawaai, maar neen ,'t zijn er geen honderden, ja 't is in het centrum, ja ook daar wordt er bij goed weer wel eens buiten gespeeld... Als 't nog mag, want in Poperinge is onlangs besloten dat er niet meer gevoetbald mag worden op een speelplein.

Ook hier speelt NIMBY weer te volle. Hoe gaan we ooit nog iets realizeren in dit land.

In een eerdere versie van het artikel mocht de opvang ook niet open zijn tijdens de verlofperiode.... Als er geen school is, waar moeten die dan naar toe?

Een bekende stelde alvast voor om het gerechtsgebouw te gebruiken, dat wordt in het weekend toch onderbenut. Goeie zaak!

Volgens mij evolueren we met de kinderverblijven naar een situatie als met de fuifzalen in Brugge: alles buiten de stad, als het even kan doe maar op het industrieterrein. Misschien kunnen we een multifunctionele tempel maken met enerzijds een kinderopvang van 6u tot 22u en anderzijds een of andere mega disco van 22u tot 6u, de nieuwe cactus rock club en nog wat andere mooie dingen. Waarom niet in de plaats van dit gebouw.

Helemaal zuur word ik bij het lezen van de reacties van "de mondige burger". Die rechtse, onverdraagzame achterklap. BAH !

Voor de facebookers: steun Mieke & Co: hier.

MAHTUH!!!



spot de vriendjes !

Cactus

Mark Lanegan ! Fool's Gold ! Triggerfinger ! Lamb ! Iron and Wine ! Arsenal ! Mogwai !

Het klikt duidelijk niet met Isobel Campbell, die net uit een manga strip gestapt kwam. Duidelijke misverstanden en onenigheden en toch, als Mark Lanegan zijn schuur opentrekt en die zware donkere stem debiteert/zingt, dan is het gewoon genieten. (leuk dat ze begonnen met iets van de Soulsavers, in mijn eindejaarslijstje vorig jaar).

De andere groepen maakten weinig indruk op vrijdag: Lady Linn klonk redelijk ok, KT Tunstall opvallend hard (maar daarvoor niet echt goed), Bryan Ferry nogal platjes.

Zaterdag werd stralend afgetrapt met de exotisch deuntjes en gitaartjes en muziekjes van Fool's Gold. Een waar hoogtepunt voor een op dat moment veel te leeg park. Fantastische muziek gewoon.

Keziah Jones viel me deze keer nogal gegen. Redelijk sterk begonnen, maar daarna volledig weggezakt in een ongezellige brij in plaats van zijn snedige muziek.

Cold War Kids vond ik degelijk zonder meer. Beetje spastische zanger, uitstekend ondersteund en leuke muziek, maar't mocht wat meer zijn.

Janelle Monae bracht wat meer qua show, maar ik bleef muzikaal op mijn honger zitten.

Triggerfinger Rocks ! Moet het nog gezegd? Rauwe rock (en alweer superversie van My Baby's got a Gun). Poses inbegrepen, 't blijft Belgisch beste rockband van het moment.

Lyle Lovett speelde voor een zo goed als leeg park, 't meerendeel ging eten in afwachting van Hooverphonic. De fans loved it, the others hated it.

Hooverphonic speelde ook wat van een greatest hits set, wat ik graag heb op festivals, maar deze mannen kunnen mij echt niet boeien.

Wat Lamb wel deed. iets ruwer dan ik me herinnerde van de vorige passage. Gabriel vroeg in de set, maar gedreven, zuiver. Je kreeg echt het gevoel dat er iets gebeurde....

Op zondag veel volk voor de Intergalactic Lovers, ik hoorde enkel het laatste nummer en knikte tevreden.

Daarna boeide het me allemaal niet tot Iron and Wine kwam. Ook hier iets steviger dan verwacht, lekkere songs, snedige en ietwat wars gitaarwerk. Yummie !

Hoogtepunt voor velen: Arsenal. Wat een feest alweer. Tot ver voorbij de bomen werd er meegesprongen en gezongen dat het een lieve lust was. Maar John Roan zong er toch regelmatig ferm naast (net als op Couleur Café, toch hetgene ik deze week op radio 1 hoorde), maar 't kon de pret niet drukken!

Iets minder van verwacht, maar 't was een soort van mokerslag: Mogwai ! Gesteund door de duisternis, een ietwat leger park, maar wat een sound! Laat los en laat je meedrijven, laat je terug weg duwen, onderga en geniet.

Prince

Nadat ik op zaterdag met Mathijs het toeristisch centrum via een wandelzoektocht had verkend, ging ik op dinsdag naar een ietwat vertrouwdere buurt: Sint Pietersplein alwaar Prince ten dans speelde. Een beetje een last minute beslissing, ik had gehoord dat er nog kaarten waren en heb er me op het laatste moment, allez, zaterdag, aangeschaft.

En ik ben er niet aan bedrogen. Een ietwat aarzelend begin maar vanaf D.M.S.R. ging het crescendo en daarna even de dieperik in (20 minuten owiyo staan roepen is er toch net iets te ver over), maar daarna ging het dak eraf, alhoewel er geen was. Hit Juke Box time met Purple Rain, Mountains (totaal niet verwacht om deze te horen) en Controversy. Ik had de indruk dat deze laatste wat afgebroken werd en iedereen ging back stage op aangeven van de kleine, okerkleurige smurf. Gelukkig niet voor al te lang en de juke box ging verder: Let's Go Crazy, 1999, Little Red Corvette, ...

Al die tijd stevig ondesteund door zijn slappende bassiste en een drummer die niet altijd even "mooi" in beeld gebracht werd (nogal idiote look eigenlijk), maar het tempo lustig bleef volgen, 2 backing vocalistes die meer frontstage waren dan back... en dan nog een babe op gitaar die Waiting in Vain mocht zingen op de tonen van Crimson & Clover. Sharon Jones & The Dap Kings kwamen ook nog even meedoen. Party all around!

Raspberry beret, Cream, If I was your girlfriend,...Jungle Love, A Love Bizarre passeerden met vele andere nummers de revue. Veelal gemixt met rifjes en grooves van andere nummers (gelukkig niet zo uitgesponnen als tijdens D.M.S.R.) en er werd al eens gevraagd om mee te zwaaien met de gsm op een donker moment (licht uit)....

Ongelooflijk hoe Prince zijn band weet te sturen en hoe hij toch wel de koning van de "weeping & screaming" gitaar blijft voor mij.

Na het afsluitende vuurwerk was er opeens nog "Sometimes It Snows in April" gevolgd door Peach... Om 20u15 begonnen, om 23u45 over. Meer moest het niet zijn :)

Lijstje

De aangenaamste dingen van't voorjaar:
- try out Piv Huvluv - speeltijd @ chez moi
- Tom Robinson @ Terminus
- Buffalo Tom @ AB
- Band of Horses @ AB
- Frank Focketijn in Brief aan mijn rechter @ MaZ
- Arsenal @ Zwerver
- The Pösies @ Club Quattro
- Ryan Bingham @ Zwerver

te laat !

Veel te laat met deze concertdingetjes, maar alvorens morgen aan het zomerseizoen te beginnen, toch nog summier de laatste maanden even samenvatten:

Op 1 mei was er de red rock rally met een verrassend aangename Transcoder. Ook Arquettes mochten er wezen. Jack Parow & CPEX hoeven voor mij niet meer.

Een paar dagen daarvoor was ik op mijn eerste concert in de wespestraat, (wel niet helemaal, maar 't was toch dezelfde organisatie) voor een sublieme Jim White (goeie muziek, leuke verhaaltjes, .... ). William Tyler (us) feat. Volker Zander vond ik wat tegenvallen.

Een paar daarna ontdekte ik een nieuwe concertzaal in Brussel "Recyclart". 't is eigenlijk een doorgang van een treinstation, maar dat kon de pret niet drukken. Integendeel ! Marc Ribot Trio speelden er de pannen van het dak, allez, de stenen uit de muur. Een soort rock maar dan op zijn jazzisch gebracht. Onderaanvoering van de leider mochten de drummer (zeer jazzy stijl) en bassist (en laptop bediener) proberen te volgen of de grenzen wat verleggen. Enige negatieve was dat er in de "intro's" soms teveel gebliept en getuut werd naar mijn goesting.

Sabbath Assembly 's anderendaags was een soort religieuze doom rock. Geweldig lachwekkend en dat is het dan ook. Mijn zin om voor Earth te blijven was meteen gekelderd.

Eefje Visser mocht openen voor Luka Bloom, en ze zag er schattig uit. Muzikaal was veeeel minder. Luka Bloom daarentegen zorgde voor een heel aangenaam concert (als vanouds).

en een van de hoogte punten van het jaar was alvast Ryan Bingham, vorige week in de zwerver. Americana/country zoals ik het graag hoor. leuke solo's, pakkende nummers en korrelige hese stem. Laat die maar rap terug deze kant uitkomen !

Uitstapje (6)

De volgende dag dus richting Nagasaki getrokken. Daar wat rondgedwaald in het centrale gedeelte, langs de rivier om dan via ChinaTown naar Dejima, een voormalig kunstmatig eiland voor de kust waar de Ollanders een tijdje de sluis tussen Japan en de buitenwereld waren (Japan is jaaaren gesloten geweest voor alles erbuiten). Ondertussen is het ook geen eiland meer, maar de oude gebouwen zijn goed geconverseerd en er is een goeie tentoonstelling over de glorietijden daar.
Gezien de hemelsluizen openstonden ben ik ook naar het naburige Prefectual Art Museum geweest, waar ze gespecialiseerd zijn in de spaanse groten. Er was een special over Miro, verder een prachtige Dali en een paar die met hevige kleuren mijn aandacht trokken: Jose Maria Sicilia, Antoni Clave & Antonio Murado.
's avond in de zoektocht naar leuk restaurantje ook heerlijk verzopen en verloren gelopen om uiteindelijk trammekes terug naar 't hotel te pakken en daar een lekker combinatie van sushi en tempura gegeten...

Nagasaki gaf me voor de rest niet echt een mooie indruk. veel grauw enzo, helemaal anders dan andere heropgebouwde steden.

De volgende ochtend ben ik daar dan vertrokken richting Himeji om daar het enige "witte" kasteel te bezoeken alvorens in Osaka te gaan overnachten. Heel mooi kasteel aldaar, zij het dat de grote Donjon wel in de steigers staat... Restauratie werken dus, maar je kan er een deel van bezoeken en 't is wel mooi om te zien wat de bedoeling is en hoe ze het (gaan) doen.

Osaka is een moderne grootstad, met levendige uitgaansbuurt (super lekkere sashimi gegeten in een of ander achterafstraatje) en paar mooie wolkenkrabbers. Voor 't havengebied had ik helaas geen tijd, want ik wou "in den klaren" in Tokio toekomen. Nog tervergeefs naar Roppongi Hills geweest voor een "Tokyo by Night", maar 't terras van de hoge toren was gesloten wegens de nattigheid.

Mijn laatste dag in Japan heb ik Kamakura en omgeving doorgebracht. Paar tempels bezocht (vooral mooie bloemen) en dan via een "hiking tour" naar een grote Boeddha geweest. En 't was idd nog eens een serieus parcours: heuvel op, heuvel af, lekker mucky en glibberig van het natte weer van de voorbije dagen, langs boomwortels en rotsen, kortom 2u uitleven :) Helemaal overdonderend was het standbeeld op het eind niet, wel de massa volk die daarnaar toekomt en in het dorpje en op de trein rondhangt. Nog een finale wandeling over het eilandje Enoshima (wat geforceerde attracties onderweg, maar kom)

De volgende ochtendvroeg dan metrootje naar de bus, bus naar de luchthaven, vliegtuig naar London, Airport Express naar Londen Centrum, daar wat rondwandelen (eye of london, westminster, buckingham), Airport Express naar Heathrow T5, wachten, wachten, wachten, vliegtuigje naar Brussel, taxi Katie naar mijn wagen en lange rit naar huis. om 2u30. 's nachts.

Uitstapje (5)

Helaas dus.... des ochtends vielen er nog steeds geen pijpenstelen maar dikke regendruppels.. Plan B dan maar. Dat was dus plan A maar met het deuntje in mijn hoofd en "zingend"..."There's a street inside my flesh where summer never ends" (wie maakt zo'n teksten toch)... Toch maar fiestje gehuurd en besloten om de inlandse zee over te steken... de bagage was toch al vooruitgestuurd, de rest zat min of meer waterdicht verpakt in mijn dagrugzakje. Na een halfuur was ik dus door en doornat, door de regen, door't aflopende regenwater van mijn KW, door het opspattende regenwater van mijn banden en 't zweet zeker. Toch maar doortrappen om rap vooruit te geraken... en zie, na ongeveer 2u stopte het met regenen en nog 2u later was er stralende zon. 't had wel wat om over die eilandjes te rijden en te zien hoe het in die havendorpjes aan toeging. Lekkere octupusballen gegeten ook :)
Natuurlijk ook mijn traditionele lekke band gehad. Hilarische toestanden toen ik hem voelde lossen en een koppel dat aan het lassen was wou vragen of ze een pomp hadden, nog dwazer toen ik iemand met een fiets tegenhield om een bepaald nummer te laten bellen... Derde poging was de goeie en een 20 minuten later was mijn "sportdirecteur" daar met een nieuwe bolide.. De laatste 15 km waren fluitje van een cent.

Dan treintje op naar Hiroshima en daar 's anderendaags een tempel "in het water bezocht", maar 't was laagtij ... maar er viel bij bakken water uit de lucht. Mooie tempel, dat wel. Na de middag dan naar de A-dome geweest en de bijhorende aangrijpende tentoonstelling. 't weer paste bij de stemming.

Gister dan daguitstap naar de beroemde tuin in Okayama (heel mooi), een fietstochtje tussen de rijstvelden van het ene station naar het andere (heel leuk) en een bezoek aan een dorpje met een 'autentieke' stadskern (waardeloos), maar dat alles onder een stralend zonnetje en afgesloten met een paar biertjes op een terrasje langs het water (Lee Child's 61 hours is er bijna door).

Vandaag dan de trein op riching Kyushu. Slecht nieuws, vulkaanalarm, dag 1 mocht al verandert worden. Leuke alternatief gekregen van de meisjes van het toerisme bureau, maar de bus zette me eerst niet af en op de terugweg verkeerd... dan maar de heuvel afgedaald en door de buitenwijken teruggewandeld. Morgen gaat ook nog gewijzigd worden denk ik, er nog een nachtje overslapen.... en dan stillaan terug richting Tokio om ... :(

Uitstapje (4)

Ik tref het met mijn businesshotelletjes buiten Tokio. Weer een pc ter beschikking...
Gezien de timing heb ik toch maar besloten om de trip in de natuur te laten vallen en een fietstocht te maken over de Seto Inland Sea richting Hiroshima en vandaar nog een paar dagactiviteiten te doen. Helaas zal 't volgens 't weerbericht een natte tocht worden... Bagage is al doorgestuurd naar ginder, ik volg morgen op 't fietske...

Gister nog een prachtige(halve) dag gehad op Naoshima. Overnachten in een tentje bij de zee, het ruisen van het water op de achtergrond, de motoren van de vissersboten, het krabben aan mijn benen omdat die weer in de smaak vielen van allerlei beestjes die in het schemer rondkropen/vlogen, .... maar dan het wakker worden van het zonneke in die klare tent, een japans ontbijtje op het terras, een pittig wandeltochtje naar het Chichu Art Museum en daar dan ervaring nummer 1: de waterlelies van Monet. Schoenen uit, slofjes aan (speciale grote maat voor de westerling), door de deur in een witwitte kamer, zijwaartste draai en daar, in de volgende zaal hing schilderij nummer 1. Wondermooi, mede door de manier waarop het gepresenteerd is, eerbiedig nader schuifelen en kijken, kijken, kijken ... op de andere muren hangen er nog 4... Op naar ervaring nummer 2: "Open Field" van James Turrel. Toegankelijk per 6. Schoenen uit, merkwaardig genoeg geen slofjes aan. We staan beneden een zwarte trap, boven blinkt een purper/blauw scherm. We krijgen een blaadje te lezen, pas op van de treden, want het zijn hoogteverschillen ...(duh). "Ga maar naar boven" ofzoiet, ik volg die meid naast mij, trede per trede tot aan het scherm, we staan op 30 cm van het scherm, wat gaat er gebeuren? "Go inside" (nu wel in het engels). Niet goed begrijpend kijk ik naast mij, zij kijkt even vragend terug. Voorzichtig hef ik mijn voet op en verdorie, het is geen scherm, we kunnen binnenstappen! Stap voor Stap, Dieper en Dieper en Lager en Lager (want het daalt) tot bij een wit scherm (die dan een muur blijkt te zijn...) omdraaien en we zien een blauwe licht"slang" die blijkbaar die spiegeling veroorzaakt. Terug buiten & beneden zien we niet meer 1 gloed van het scherm, maar ook het diepere. Weird !!!

De rest van het museum heb ik dan maar samen met Noemi verkend. Met haar 8 woorden engels, mijn 2 japans en veel sign en body language een leuk uurtje gehad. Nog een mindere Turrel (na die vorige, kon niet anders) en mooi Di Maria, nog een foto ter afscheid en dat was het dan.

Dan maar te voet het eilandje dwarsen naar het dorpje Honmura waar 6 huizen verbouwd zijn door 6 kunstenaars. Er zitten 2 echt leuke dingen dingen tussen (jaja, weer een machtige ervaring van Turrel).

Daarna is het tijd om de rugzak te halen, bootje op, treintje op tot in Matsuyama. Vanochtend het mooie plaatstelijke kasteel bezocht en vanmiddag gaan baden in een onsen, warm water bron en nu zit ik dus te turen naar de vallende regen. Mooi zicht dat wel, zo'n groot kruispunt waar aan alle kanten tegelijk kan worden overgestoken (links, rechts, diagonaal). De verschillende soorten van kledij en paraplus in dit regenweer. Een mooi ogenschouw.

Tweede halve regendag, na een paar stralende zonnedagen, het mag (en morgen en de rest van de week weer niet teveel liefst :) )

Uitstapje (3)

Na de leuke wandeldagen in de natuur was het weer tijd voor de stad: Kyoto.
Eerste dag Zilveren Tempel en Filosofenpad met als gevolg zere voeten van de "lange" tocht. Tweede dag, heerlijk rondgefietst in 't zonneke langs het water, botanische tuinen, tempels, "kastelen" en tuinen.

Vooral de Gouden Tempel, het Nijo kasteel en Fushimi Irani maakten indruk. Hetgeen de kok 's avonds klaar maakte ook. Sushi, Sashimi, Tempura en nog van die lekker dingen... zijn prijzige prijs meer dan waard.

Gister dan naar Nara geweest. Toch indrukwekkend dieje Boeddha. 's avonds was de deur van het Belfort helaas gesloten, kzal in Brugge nog eens naar boven moeten gaan, maar of daar ook zo'n grote klok hangt....

Vandaag beetje van een reisdag wegens laat op gang geraakt en connectie gemist wegens informatie aan't winnen bij de info. Maar samen met 't zonneke toegekomen op Naoshima, beete een kunsteiland.

en wat staat er in zo'n gebouw, behalve een flauwe Warhol, een indrukwekkende Yukinori Yanagi en een leuke Bruce Nauman? een pc, waardoor ik dit kon tokkelen. Morgen weer verder, terug wat richting natuur.

Uitstapje (2)

op 4 juni schreef ik:
2 heerlijke dagen acher de rug. Stralend zonneweertje en prachtige natuur/wandelingen achter de rug.

Gister met trein en bus naar een hoger gelegen vallei met zicht op de besneeuwde bergtoppen. In de Rough Guide stond er dan iets van een 'hiking trail'... we gaan toch onze definities van hiking eens moeten naast mekaar leggen... wat volgde was een traject langs de rivier, die ik december laatsleden moeiteloos had kunnen nemen, waren mijn armen krachtig genoeg voor de afstand... Mooi dat wel, maar inspanningsgraad nul, of het ware om de trosjes bejaarden en scholieren te ontwijken die even dik gezaaid waren als op de yamamotolijn, buiten de spits dan wel.

Ik wou wel iets steviger en ben dan maar ergens een van de hellingen opgegaan, richting een top op 6km afstand. Ik had niet niks voor niks de eerste dagen mijn teva's en boots afgewisseld om de pijnlijke delen van mijn rechtervoet wat recup te geven. Wat volgde was een snel stijgend pad doorheen de bomen. Op gladdere stukken waren wat trapjes gemaakt (te klein voor maatje 45) wat het wat makkelijker maakte... Na anderhalf uur puffen en tuffen kwam ik een bordje tegen dat ik toch al wel 2 km had afgelegd :( ik was al wat sneeuw voorbij, maar ik stond nog voor een muur alvorens de boomgrens te bereiken. Rekeninghoudend met mijn knietjes van eerder dit jaar, mijn vrees voor de afdaling, de beschikbare tijd en met de koude op dat moment, haalde 't mietje in mij toch de bovenhand en ben ik maar (oren in de nek) terug af. Traagjes toch veilig terug beneden geraakt, die ene glijpartij niet meegerekend.

Dan op een drafje nog het andere deel van de vallei gedaan (wat een zicht op die bergen en wat een mooi meertje !). En de apen natuurlijk... Op weg naar hiet hotel voelde ik mijn onderste ledematen verstijven, maar gelukkig niks dat een heet bad niet kon verhelpen.

Vanochtend vroeg dan pijnloos opgestaan (HOERA) en met de trein naar Tsumago gesjeesd (langs Kiso-Fukushima, een andere dan die met de kerncentrales dus). Vandaar dan langsheen de oude postkoets route (allen samen: "de koetsier poets ....") naar het slaapsdorpje Magone. Een kleine 10 km over heuvel en dal door bos en langs waterval met een stralend zonnetje, de nodige breaks voor een boekje etc ... meer moest het niet zijn. Ondertussen is het toch al 8u 's avonds en is er al 2uur geen kat meer te zien. Hond, mens, ... zelfs in de lounge van deze lokale slaapdinges, ben ik koning, heer en meester.

Tijd om wat te schrijven, en dan uit te vissen waar ik morgen heen ga: een verdrag tekenen in de grote stad of toch nog naar een contemplatiever oord.

oja, super lekker gegeten vanavond: een proefschotel met de specialiteiten van de streek en dat rauwe paardevlees mmmmmmmmmm YUMMIE! (veel lekkerder dan die gebraden tofoe), maar over het avontuur van eten heb ik het later nog wel eens

Uitstapje

Het had wat voeten in de aarde, maar ik ben er geraakt. Zou ik/zou ik niet vertrekken, dan toch maar en t laatste duwtje op belgische grond van taxi Katie (dank !) en hupla, vlotjes via Londen naar Tokio. Uitzoeken hoe dat railticket omgewisseld kan worden, welke trein er dan moet genomen worden, hoe die spaghetti van een metro werkt en welke lijn ik daar nodig heb om bij mijn hotel in te geraken. Om dan maar nog niet te spreken over hoe het zit met die buurten, dat stadsritme edm .... Maar soit, al bij al, nog voor de middag de eindbestemming bereikt. Een powernap later (die wel iets langer duurde dan voorzien) dan maar de weidse wereld ingetrokken... veel wereld, beetje weide (groen eigenlijk) daar in Akasaka. en vooral veel regen. Na 1 tempel en wat rondgetrappel kon je mij zo in de droogkas steken. Weinig volk op straat ook.

De volgende ochtend oogde al iets beter, maar had nog steeds zijn buien. Ondertussen wat verder van huis verkennen (en de menigte kleinere mensen met paraplu's op mijn ooghoogte ontwijken). Tokio doet me beetje aan SF denken: verschillende buurten met een eigen identiteit. Tokio leeft dus in verschillende kernen rond skyscrapers: doe een buurt leven: zet een torengebouw met kantoren, woningen, shoppingcentra en restaurants (Roppongi). Andere hebben van vele winkels en vele flashende reclames hun levenslust gemaakt(Shibuya/Shinjuku). In elk geval. Er is hier een grootstad met zijn schone kanten: de "geavanceerde" kledingsstijl, de massa mensen, de leuke parken (yoyogi !) en het eeuwig lange leven (blijkbaar de klok rond als ik de openingsuren bekijk). Gister mijn verblijf al daar afgesloten met een bere optreden van The Posies. Voorprogramma een duo jappen met afgrijselijk engels die het hardere knuffelrock genre brachten, gevolgd door 2u hardere rock en leuke harmonieen en andere gekke dingen. Ook leuk om het publiek in de gaten te houden. Veel eenlingen, die ook geen contact met elkaar zoeken, voor het optreden hard op hun gsm aan het kijken (ook in de metro & op straat trouwens, al is het dan regelmatig op een gps functie heb ik gemerkt), maar het moment dat er ietwat van een gitaarriff gespeeld wordt: WILD!!! Zelf de muurbloempjes die zowat een een heel optreden onbeweeglijk staan te kijken (met de glimlach op het gezicht) heffen de handen dan toch iets hoger om te klappen (praten blijft helaas veelal een strijd).

Ondertussen zit ik in de buurt van de plaatselijke alpen op de 10de verdieping van een hotel (pc met internet voor klanten, vandaar dit schrijfsel) te genieten van het zicht op de wolken die de mooie toppen verbergen. Nadeel van 't reizen in 't regenseizoen zeker. Maar anderhalve regendag, daar gaan we niet over klagen en de komende dagen wordt het zonnig.

Goddelijk !


gepikt van westoek.be

Het is zover

Het is zover. Ik kan me oud en out noemen.

Gister nog genoten van de lasersynth van Teddiedrum en van de rest wat ze brachten. Ook nog gezien hoe Intergalactic Lovers gegroeid zijn sinds Vama Veche vorige zomer.

Daarna een de erehal zien compleet loos gaan tijdens The Subs. Ongelooflijk ze de hele zaal (toch zo'n 1000-2000 man & vrouw) makkelijk plat kregen. Maar het deed me niks. Respect voor hun inzet & energie, maar muzikaal raakt het me echt niet.

Buraka Som Sistema viel me vooral omdat er een negerin parmantig met haar gat kwam schudden, wat de goegemeente fantastisch vond. Al bij al een wat exotischere set.

Partyharders waren de laatste die ik mocht/moest aanhoren. Die waren saai en moesten het meer en meer van volume hebben.

De jeugd vond het allemaal leuk en fantastisch, dezen ouden dus iets minder.

Quote

I did not have sex with that nephew

Aux Armes !

Gister voor het eerst sinds veel te lang ben ik nog es richting De Zwerver getrokken. Arsenal ging eens proberen hoe ze een feestje bouwen met hulp van hun nieuwe cd.

Voor alle duidelijkheid, ik vind dit fantastische feestmuziek. Sinds ik ze op Klinkers eens live zag, meegesleurd door mijn toenmalige buurvrouw. Meegesleept van begin tot eind. Diverse passages in Dranouter, Leffinge en andere plaatsen later: 't blijft een zomers feestje.

Ook gister was het er niet naast, om niet te zeggen, er nogal boenk op. Vanaf de opener "High Venus" tot de afsluiter "Melvin", waar ik meteen bij zeg, dat ik het eerste nummer fantastisch vind, het laatste vele minder... 't begin, typisch leffinge, in't begin wat terughoudend, maar na de eerste "herkenning" van de paar oudere nummers in de set, volledig mee. Of lag het aan het feit dat de klankbalans in de eerste nummers er nogal naast zat.

Een paar van de nieuwe nummers lijken met wat doorslagjes ge zijn van ouder werk, maar dat kon de pret niet drukken. Een snedig "Personne Ne Bouge" was een ander persoonlijk hoogtepunt.

Afgesloten werd er met "One Day At A Time" een nummer dat me nogal aan de Confetti's deed denken :)
(tweede helft van 't nummer toch

Laat ze vandezomer nog maar paar keer passeren!

Hart

Vorige week met een busje bruggelingen richting smude getrokken. 4AD was het doel, Grant Hart het euh podiumbeest.

Voorprogramma's zijn er veelal om vergeten te worden, ook deze keer.

Ik vond het begin van de set van Grant Hart nogal warrig, zowel qua performance, klank als gedrevenheid. Zijn gitaar, of beter de manier waarop de knoppekes gezet waren, zorgde dat het de zang teveel overstemde. Hij tokkelde dan ook nog constant als hij iets zei, waardoor ook dat onverstaanbaar was. Grappig was wel dat hij het podium rond wandelde en opeens achter een gordijn verdween: "I unplugged the smoke machine" zei hij met een grijns... Er zijn anderen die gewoon in het publiek komen spelen

Later verbeterde het optreden fel. Leuke (tussen-)verhalen, nummers beter en energieker gebracht, een paar verzoeknummertjes tussendoor. Alles goed uiteindelijk voor meer dan 1u30 mooie muziekjes.

Content

Ik ben content omdat,

- de specialist vorige week zei dat mijn knie goed geneest en dat ik weer "lichtjes" mag beginnen sporten. Dat ik al bijna 2 maand "lichtjes" bezig ben, heb ik er maar niet bij gezegd. Volgende check up & nieuwe foto's in december.
- 't goeie weert is de laatste tijd
- mijn nieuwe garagepoort & deur er eindelijk zijn
- de laatste feestjes van 't volleyseizoen wel heel gezellig waren :)

Radical Wrong

Een Vandekeybus, zonder Vandekeybus dan wel, althans zo beweren ze in de show. "Hij heeft ons in de steek gelaten"

Het is een "antivoorstelling" volgens de afwezige en dat was er eigenlijk wel wat aan te merken. De verschillende onderdelen op zich waren best wel leuk, maar de hadden uiteindelijk niks met mekaar te maken en gingen veelal ook nergens naartoe.

Energie genoeg, muzikaal ook ok (Beastie Boys, PIL, There's a Hole in the Bucket, ...). Er was constant een leuke "show" met de verschillende tentjes die er stonden en waar naar hartelust werd ingedoken en uitgedoken. De nodige portie sexuele spanning werd ook verschillende keren in verschillende versies geponeerd (de ene keer al beter en sensueler dan de andere). Dit alles terwijl een lichtman rustig rondkuierde om alles steeds aan te passen aan de nieuwe sketch. Het geheel was ook een taalmengelmoes van Nederlands (met FR accent), Frans, Engels, Duits (Hitler kwam ook even langs), Spaans en Portugees.

en toch... er zat relatief weinig "dans" in en uiteindelijk modderde het geheel wat aan.

of zat ik toch teveel bij de gemiste optredens van Twilight Singers & Black Mountain?

Paddy's

Vorige donderdag was het weer het jaarlijkse Guinness-feest. T.t.z. Saint Patrick's Day, nationale feestdag van het mij geliefde Ierland, land in crisis, maar met regering na verkiezingen. Het heerlijke groene eiland... zucht, nog een paar weken :p

Zoals de traditie het dicteert, ga ik die dag met vrienden een Guinness (of 2) drinken. Dit jaar kozen we opnieuw voor de heropende Ierse pub op de Burg. Ik was er rond 21u en druk druk druk. Eerste stout besteld, plaatsje aan de (boven)bar gekozen, bandje luisteren... en even later kwam het bericht: "No more Guinness, No more Kilkenny"... Zowaar een café zonder bier... Lange leve Bobbejaan!

Dan toch maar naar de andere bar aan't St Amandsplein waar we vorig jaar ook waren (toen enigszins ontgoocheld over de band de er speelde, nogal soul gericht). We kwamen binnen tijdens de "Irish Rover" dus de sfeer zat meteen goed en ze hadden "the black stuff"!

't werd een gezellig avondje, waarin vooral de entertainer van de avond het moest ontgelden. Iemand die volgens zijn visitekaartje terug te vinden is als "Muiske Ratonchico" op facebook. Hij speelde verre van slecht en was uitstekend geëquipeerd, maar kon blijkbaar niet om met het gepraat in de overvolle zaak. Zo waren zijn bindteksten "en dan nu blablabla van tureluut" (woordelijk). Vele nummers werden luidkeels meegezongen, maar genieten leek hij niet te doen...

Slainte !

Buffalo

't al even geleden, maar ik geniet er eigenlijk nog steeds wat van:
Een heerlijk optreden van Buffalo Tom in de AB.

Vooraf was ik wat bevreesd, hoe leuk de vorige keren toen ik hen zag op Cactus& Lokeren ook waren, 't was nogal rommelig. De nieuwe cd kon me bij de eerste luisterbeurt niet echt overtuigen; de eerste nummers vond ik wat minder, daarna werd het beter, ondertussen is het luistergenot sterk gegroeid.

Maar wat er die zondagavond gebracht werd, was meer dan de moeite waard. Meer dan 2 u lekkere rock, beetje melancholisch, maar vooral gedreven. Hun eigen amusement straalde ook af op de zaal. Bekende krakers als "Summer" & "Taillights Fade" zaten behoorlijk vroeg in de set. De nieuwe nummers werden bijna verontschuldigend aangekondigd ("She's not Your Thing"). Maar vooral, alles werd deze keer echt zuiver gespeeld, verzorgd met leuke bindteksten en verhaaltjes. De "hardere" nummers werden ook goed afgewisseld met de meer melancholische.

Enige "domper" was het ontbreken van "Kitchen Door", één van mijn persoonlijk favo's. Maar het gezelschap (Massachusetts !) en de heerlijke muziek zorgden voor alweer een leuke AB-avond. Laat ze deze zomer nog maar eens langskomen !

Motivatie


(gepikt van westoek)

Swamp

Tony Joe White kon zich gister goed thuis voelen in't MaZ. Het was er heel duister met een sobere rode belichting. Nightclubsfeer tot en met en 't was er snikheet. Maar dan eerder een hitte van het droge type, al had mijn metgezelle last van "ejaculerend bier" ...

TJW begon solo (onlangs de omkadering was een grote zwarte hoed, diep over de ogen getrokken en die ogen waren al bedekt met een grote zonnebril) met een paar nieuwe (trage nummers). Daarna kwam de drummer erbij en werd het tempo (gelukkig) ietwat omhoog getrokken en volgende enkele momenten met subliem gitaarspel. Na zijn "I'll take requests now" volgden alras "Stud Spider" en "Polk Salad Annie". Maar daarna ging het tempo weer omlaag en begon het op te vallen hoezeer bepaalde nummers op elkaar lijken en verloor het concert aan spankracht.

Na een lange pauze volgende uiteindelijk de bisnummers met als afsluiter het lang geeanticipeerde "Steamy Windows". Plots liep een deel van het volk dat reeds aan de bar stond de zaal terug in.

De Sfeer van de Grote Dagen

't is dus niet dat ik de voorbije maand weinig tot niks gepost heb, dat ik niet ben buitengeweest....Een bloemlezing:

- Steve Wynn & Chris Cacavas in Mechelen. Speciale locatie, een soort omgebouwde kerk. Een voorprogramma dat serieus solliciteerde naar slechtste ooit (ondanks dat het iemand was van een boys "rock"band). Eerst Cacavas wat solo niet super, wel mooi en een synth die niet werkte.... Dan Steve erbij... Ik zie hem liever met full band, maar ook nu was het niet mis. "Ribbons & Chains", "Dandy in Disguise" (nog nooit live gehoord), "When You Smile". alles met subtiele begeleiding van Chris Cacavas. Toen de snel gerepareerde synth het opnieuw begaf en de rookmachine te veel op hun zenuwen werkte, kwamen beide doodgemoederd aan de zijkant van de zaal staan, naast de stoeltjes en brachten de ware simpele versies: trekzak & gitaar: "If it was easy", "Tears wont Help", "Carolyn" ...
We beleven toch altijd iets speciaals met die kerel :)

- Elvis Peeters en "de sfeer van de grote dagen": Elvis Peeters had zeker 3 keer zoveel volk in De Werf samen gekregen dan met zijn "boekpassage" in de Biekorf een paar jaar geleden, toen waren we met 10. Nu was het wel meer een concert met een verhaal. Het verhaal van zijn jeugd en de opkomst van de punk over het zelfgemaakte krantje tot het eerste rockfestival. Dit alles nogal electronisch ondersteund en met visuals van de antikernbom betogingen en andere leuke dingen uit die tijd. Leuk bedacht, maar geen sfeer van de grote dagen.

- De Catatonics mochten openen voor Elliott Murphy en deden dit weer heel goed. Veel samenzang, mooie rustige nummers en een Neil Young cover om er wat tempo in te krijgen.
Tempo kreeg Elliott Murphy genoeg in 't MaZ... Een kleine 2u30 fijn vertier en goeie rock 'n' roll. "Sonny", "Green River", "Last of The Rock Stars" en meer van dat moois passeerde de revue. Hevig jammend met Olivier Durand, een paar valse stops aan het einde en dan weer verder gaan, .... 't was mooi. Afgesloten werd er met een echte unplugged sessie die maar bleef duren om uiteindelijk toch weer electrisch af te sluiten met "Last Call".

- Een nostalgisch tripje naar de AB, bracht ons naar een wel heel wisselvallig optreden van The Sisters of Mercy (voor de collega's: die zonder drummer :) ). Veel rook, veel licht vanaf het podium de zaal in, maar dat gaf niet. Bij momenten werd toch teveel gewauweld ipv gezongen en dat leidde tot zwakke versies van "Temple of Love" & "Alice", maar dat werd goed gemaakt door bommen van "Marianne", "Dominion/Mother Russia" en "Vision Thing". Zowaar de sfeer van de grote dagen (bij momenten). En wat echt de oude dagen terugbracht was het onverwacht tegen het lijf lopen van één van de koks waarmee ik 20 jaar geleden "het seizoen" deed :p

- Eigenlijk brachten Band of Horses een paar dagen later toch meer sfeer in dezelfde zaal. Beginnend vanaf het duo dat "Evening Kitchen" bracht. De prachtige foto's die het optreden ondersteunden, geprojecteerd op een groot doek op de achtergrond. Al vroeg werd er naar een eerste hoogtepunt gebouwd met "Cigarettes ...", "Mary Song" tot "Is There a Ghost". Een ietwat rappe versie van die laatste, maar wel leuk. Daarna begonnen ze m.i. ietwat teveel te "zwemmen". Soms verscheen er nog een extra gitarist die weinig bijbracht. Naar het einde toe nog een fanastische versie van "Funeral" gehoord. Een zeer verdienstelijk optreden en een leuke avond :p

- Tenslotte was er nog een solovoorstelling van Frank Focketijn "Brief aan mijn rechter" van Georges Simenon, waarin iemand probeert uit te leggen dat hij zijn maitresse uit liefde en met voorbedachten rade vermoord had. Hij was dus niet gek (tijdelijk ontoerekeningsvatbaar) en het was niet in een opwelling (hij sloeg haar al lang uit liefde). Sobere belichting (eerst van onder en voor, later van opzij) en subtiel gespeeld. Het was een aangrijpende voorstelling waarin je meegaat in het verhaal van de troosteloze huwelijken, de maitresses en dominante moeder, tot er opeens de laatste bocht gemaakt wordt...
“Jullie hebben geen idee van de vereniging van twee wezens en van de hoogtepunten die hun hartstocht kan bereiken” en dat is idd zo, toch niet op die manier.
"Begint u nu niet over het glibberige pad van de onzedelijkheid. Er was geen glibberig pad, en er was geen onzedelijkheid. Er was een man die niet anders kon handelen dan hij deed. Omdat wat er op het spel stond zijn eigen geluk was, ... en dat hij niet mocht verspelen."

Voor maart staat nog op het programma: Tony Joe White, Buffalo Tom & Wim Vandekeybus.

Hypo

Veel te lang geleden dat ik hier nog iets neerschreef.

Altijd maar uitstellen, (maar tot afstel komt het niet hoor). Ligt het aan die griepaanval van eind janauri die ik maar niet volledig uit mijn lijf krijg, ben ik toch weer het slachtoffer van die verdomde winterdepressie of ben ik gewoon lui?

In elk geval, ik ga het wat proberen hoe te maken.

Ik heb me de laatste tijd vooral geërgerd aan de alom tegenwoordige hypocrisie:
- Delmotte die een onderzoek wil naar het gebruik van FN-wapens in Libië. Hallo ! we verkopen ze wapen (joepie !) maar ze mogen ze niet gebruiken ? Ik zie ze al staan voor hun wapenkast. Waarvoor is het? Darfour, OK, men neme het linkse schietgeweertje. Trainingsoefening, OK, men neme de dummy in het midden. Binnenlandse opstand, OK, men neme de rechtse....
- Onze voetballeiders: iedereen en overal willen ze weg van de play-offs. Onduidelijk en oneerlijk systeem. Er wordt her en der geklaagd dat er teveel matchten gespeeld moeten worden en dat de spelers vermoeid zijn (dus creeëren ze een play-off systeem met nog meer matchen). Uiteindelijk wordt er dan gestemd om het systeem nog dit seizoen te wijzigen... Wat mij al verwondert, want mag dat wel, de spelregels wijzigen terwijl je aan het spelen bent. Maar soit, Walk and Don't Look Back. Behalve de "grote clubs" (min Standard omdat die vorig jaar gekwakkeld hebben) akkoord dat we gaan veranderen. En dan de macht van het geld... we gaan nog 3 jaar verder (we betalen de "kleintjes" daar xxxx mbongo voor), om het simpel te houden gaan we voor de laatste plaatsen de resultaten van de laatste 3 jaar samen bekijken (waarom niet voor de titel?)(en daar betalen de klientjes dan yyy mbongo voor) en dan gaan we degene die zakken een hoofdprijs geven: 1 Mio EUR ! Echt wat de voetballiefhebber wil...
- de heiligverklaring van mevrouw Morel. maar geen kwaad woord over de doden.
- Tsjeef Decaluwé, VRT-hater in hart & nieren protesteert dat een werknemer zijn baard laat staan. Ten eerste lijkt me dat een privé-zaak?. Ten tweede dat het een positief antwoord is op de oproep van een waals acteur is op het randje, maar lijkt me communautair niet verboden. En zou hij niet beter zijn collega's (mede tsjeven als andere sossen en liberalen) niet eens aanmanen om tot een federaal akkoord te komen. Lijkt me een belangrijker feit dan een baard en een e-mail.
- Maar dezer dagen moet men in Vlaanderen blijkbaar nationalist zijn. Achterliggend filmpje is natuurlijk wat demagogisch van opzet, maar deze middelen worden aan alle kanten gebruikt. De neveneffecten hebben gelijk met hun internetetiquette gelijk. Vele discussies worden te pas en te onpas in het vlaams/waalse bad getrokken. Zie wat Siegfried nu braakt omtrent Vlaamse/Belgische wetenschappers. Persoonlijk vind ik dat het eigenlijk West/Oost Vlamingen zijn of Antwerpenaren of Limburgers, om niet te zeggen dat ze uit het meetjesland komen. Raar dat het nog niet gebeurd is met de zaak Stijnen.
- en dan mezelf. Nadat ik vorig jaar Folk Dranouter, sorry Dranouter festival heb afgekraakt, knik ik gisteren goedkeurend bij het verschijnen van namen als Rodrigo & Gabriela, Ben Harper, Taraf De Haidouks, Zjef Vanuytsel en Katzenjammer.

Boooh !

Protest

Glad to be ....

Geweldig gezellig avondje gisteren in de Terminus in Oostende.

Dankzij TaZ kon Tiny Legs Tim de zaal opwarmen en deed dat met verve. Op zijn eentje, op gitaar, voetstampend en met de blues. Goeie nummers, meestal met redelijk tempo erin. Goeie opener !

Kort erna mocht Tom Robinson beginnen. "Boom Time" en dat was het ook. Die warme stem, de vriendelijkheid en die goeie ouwe gekende nummers... Nog steeds even geëngageerd: 1 nieuw nummer over de bankencrisis en tijdens "Power in the Darkness" (bissen) een uithaal naar de Belgische politiek.

Hij wou ook 'La Bourgeoisie' spelen, maar vond de franse inzet niet meer, dus kregen we maar zijn 'Yuppie Scum' versie. Goeie gitarist ook die hij bij had.

Blikvanger van de avond was de percussionist. Hij mocht schudden met een sambabal en tambourijntje iets groter dan een hand en deed dat met zo'n enthousiasme... Hij zag er dan uit als zo'n echte engelse lad die niks dan miserie uitstraalt, inclusief crew cut, maar dan met hamsterkaakjes. Na elk nummer applaudiseerde hij deftig mee met het publiek. Weird ! Tijdens de bisnummers mocht hij zelf een nummer brengen en de monden vielen open. Goeie stem, gitaarspelen kon hij ook .... Prompt volgde een tweede nummer :)

Daarvoor had Tom Robinson via 'Martin' (lustige meegezongen door de zaal),'Listen to Radio' en 'WarBaby' al opgebouwd naar de climax in "2-4-6-8 Motorway".

Een supergezellig avondje !

Onvoltooid Verleden Tijd

Het was geen onverdeeld succes, mijn eerste theateruitje van 2011. 'Onvoltooid Verleden Tijd', een bewerking van een boek van Paul Auster door De Roovers. Vele korte verhalen worden verteld ondersteund door muziek/geluiden gebracht door o.a. Bjorn Eriksson.

De verhalen waren bij momenten heel leuk, interessant, iets om over na te denken. De bijhorende gitaar, drum en andere geluiden goed ondersteunend en de projecties op de ondersteunde schermen fantastisch. Helaas wordt het concept na een tijdje te routineus. Elk van de acteurs komt op zijn beurt naar voor om het verhaal te vertellen. Een meer "spel" dan "vertel"-concept ware interessanter geweest. Tussen de meeste stukken door mocht Charlotte Vanden Eynde dansen, of beter, bewegen, totaal los van het ritme van de muziek die op dat moment gespeeld werd. Een beetje Bez als het ware. Muzikaal zat er in het eerste half uur ook iets te veel monotoon gebliep en gekraak.

Al bij al een redelijk vermakelijk stuk, maar een voltreffer zou ik het niet noemen.

update: de mening van MAG

Lachen

Het is alweer een weekje geleden dat Piv Huvluv in mijn woonkamer zijn nieuwe show uitprobeerde. En hij is zeer zeker op de goede weg, om niet te zeggen al een heel eind. Vooral die ene over.... en dan die met .... waren hilarisch. 'Speeltijd' is de naam en tot de zomer nog op verschillende grotere plaatsen in try-out versie, na de zomer "voor echt" in een cultureel centrum in uw buurt.

Diezelfde avond nog even gevloekt om dat ik 'Basta' gemist had, 't nieuwe programma van de neveneffecten. Gelukkig stond alles 's anderendaags op Youtube. Alweer een paar HILARISCHE momenten en een verademing na de makke conference van Heert G.

Ik weet, 2 keer hilarisch in 1 post, maar als't zo is, dan is't zo!

De eerste stapjes

Na een gezellige ouwejaarsavond bij gezellige mensen, lekker eten, genoeg drank en buren met enorm veel vuurwerk was het 's anderendaags tijd om, een dagje vroeger dan offiiceel toegelaten, mijn eerste voorzichtige stapjes te nemen na mijn operatie. Dat ging redelijk goed, waarna ik al vlug de moed had om naar de nieuwjaarsreceptie op de Burg te gaan. Eén kruk op de fietsstaander gebonden, de andere thuis (met 2 krukken kon ik mijn glaasje(s) Brugse Zot niet vasthouden) fietste ik richting Burg. "Welkom op deze zonovergoten dag" zijn de burgervader die aan zijn speech te horen aan zijn afscheidstournee begonnen is en het begon prompt te regenen... Schuilen in de car wash dan maar (het paviljoen van Toyo Ito voor de cultuurbewusten). Nog nooit zoveel volk op deze plaats gezien. Ondanks het weer toch de nodige vrienden gezien en leute gemaakt. En 't wandelen goed verteerd.

Tweede domper (na de regen) op de feestvreugde waren al de bouwwerken van 'Compagnie La Machine' die op de Burg uitgestald stonden voor de "Symphonie Mecanique" van die avond. Door die grote dingen was het moeilijk rondlopen en beperkte het 'tegenkomen' van de vrienden en andere gekenden.

Dag twee van mijn nieuw verworven vrijheid zakte ik af naar dezelfde plaats, om die vervloekte machinaties aan het werk te zien. De "Symphonie Mecanique" bestond dus uit een orkest (jongeren op snaren en blazers) en de verschillende machines die aangedreven werden door perslucht, handmatige draaien, vuur, gas, enz.... en het was een wonderlijk beleving. Gepiep, gefluit, gedrum, gitaarspel, geblaas van die bouwsels vermengd met de "normale" geluiden van het orkest. Beetje freestyle jazz bij momenten, beetje gebonk op andere, maar mijn verwondering over waar komt het nu vandaan (op het plein) en hoe maken ze hen geluid was meeslepend. Grote buizen waar vlammen uitkomen (en weer verdwijnen) zorgden voor het betere euh plofwerk. Een rij van stoomlocomotieffluiten, een op perslucht gedreven flessen ensemble, een bouwsel met tientallen trommels die op een of andere manier (niet)bespeeld werden, een heftruck met klepel, een triangel van symbalen op lucht, enz enz enz... De eigen constructies hadden wat Mad-Max-allures.

Het jaar is goed begonnen :)

Walking

The crutches aren't gone yet, but the wheelchair is... I'm walking again !

H NY