Cactus

Mark Lanegan ! Fool's Gold ! Triggerfinger ! Lamb ! Iron and Wine ! Arsenal ! Mogwai !

Het klikt duidelijk niet met Isobel Campbell, die net uit een manga strip gestapt kwam. Duidelijke misverstanden en onenigheden en toch, als Mark Lanegan zijn schuur opentrekt en die zware donkere stem debiteert/zingt, dan is het gewoon genieten. (leuk dat ze begonnen met iets van de Soulsavers, in mijn eindejaarslijstje vorig jaar).

De andere groepen maakten weinig indruk op vrijdag: Lady Linn klonk redelijk ok, KT Tunstall opvallend hard (maar daarvoor niet echt goed), Bryan Ferry nogal platjes.

Zaterdag werd stralend afgetrapt met de exotisch deuntjes en gitaartjes en muziekjes van Fool's Gold. Een waar hoogtepunt voor een op dat moment veel te leeg park. Fantastische muziek gewoon.

Keziah Jones viel me deze keer nogal gegen. Redelijk sterk begonnen, maar daarna volledig weggezakt in een ongezellige brij in plaats van zijn snedige muziek.

Cold War Kids vond ik degelijk zonder meer. Beetje spastische zanger, uitstekend ondersteund en leuke muziek, maar't mocht wat meer zijn.

Janelle Monae bracht wat meer qua show, maar ik bleef muzikaal op mijn honger zitten.

Triggerfinger Rocks ! Moet het nog gezegd? Rauwe rock (en alweer superversie van My Baby's got a Gun). Poses inbegrepen, 't blijft Belgisch beste rockband van het moment.

Lyle Lovett speelde voor een zo goed als leeg park, 't meerendeel ging eten in afwachting van Hooverphonic. De fans loved it, the others hated it.

Hooverphonic speelde ook wat van een greatest hits set, wat ik graag heb op festivals, maar deze mannen kunnen mij echt niet boeien.

Wat Lamb wel deed. iets ruwer dan ik me herinnerde van de vorige passage. Gabriel vroeg in de set, maar gedreven, zuiver. Je kreeg echt het gevoel dat er iets gebeurde....

Op zondag veel volk voor de Intergalactic Lovers, ik hoorde enkel het laatste nummer en knikte tevreden.

Daarna boeide het me allemaal niet tot Iron and Wine kwam. Ook hier iets steviger dan verwacht, lekkere songs, snedige en ietwat wars gitaarwerk. Yummie !

Hoogtepunt voor velen: Arsenal. Wat een feest alweer. Tot ver voorbij de bomen werd er meegesprongen en gezongen dat het een lieve lust was. Maar John Roan zong er toch regelmatig ferm naast (net als op Couleur Café, toch hetgene ik deze week op radio 1 hoorde), maar 't kon de pret niet drukken!

Iets minder van verwacht, maar 't was een soort van mokerslag: Mogwai ! Gesteund door de duisternis, een ietwat leger park, maar wat een sound! Laat los en laat je meedrijven, laat je terug weg duwen, onderga en geniet.