Uitstapje (2)

op 4 juni schreef ik:
2 heerlijke dagen acher de rug. Stralend zonneweertje en prachtige natuur/wandelingen achter de rug.

Gister met trein en bus naar een hoger gelegen vallei met zicht op de besneeuwde bergtoppen. In de Rough Guide stond er dan iets van een 'hiking trail'... we gaan toch onze definities van hiking eens moeten naast mekaar leggen... wat volgde was een traject langs de rivier, die ik december laatsleden moeiteloos had kunnen nemen, waren mijn armen krachtig genoeg voor de afstand... Mooi dat wel, maar inspanningsgraad nul, of het ware om de trosjes bejaarden en scholieren te ontwijken die even dik gezaaid waren als op de yamamotolijn, buiten de spits dan wel.

Ik wou wel iets steviger en ben dan maar ergens een van de hellingen opgegaan, richting een top op 6km afstand. Ik had niet niks voor niks de eerste dagen mijn teva's en boots afgewisseld om de pijnlijke delen van mijn rechtervoet wat recup te geven. Wat volgde was een snel stijgend pad doorheen de bomen. Op gladdere stukken waren wat trapjes gemaakt (te klein voor maatje 45) wat het wat makkelijker maakte... Na anderhalf uur puffen en tuffen kwam ik een bordje tegen dat ik toch al wel 2 km had afgelegd :( ik was al wat sneeuw voorbij, maar ik stond nog voor een muur alvorens de boomgrens te bereiken. Rekeninghoudend met mijn knietjes van eerder dit jaar, mijn vrees voor de afdaling, de beschikbare tijd en met de koude op dat moment, haalde 't mietje in mij toch de bovenhand en ben ik maar (oren in de nek) terug af. Traagjes toch veilig terug beneden geraakt, die ene glijpartij niet meegerekend.

Dan op een drafje nog het andere deel van de vallei gedaan (wat een zicht op die bergen en wat een mooi meertje !). En de apen natuurlijk... Op weg naar hiet hotel voelde ik mijn onderste ledematen verstijven, maar gelukkig niks dat een heet bad niet kon verhelpen.

Vanochtend vroeg dan pijnloos opgestaan (HOERA) en met de trein naar Tsumago gesjeesd (langs Kiso-Fukushima, een andere dan die met de kerncentrales dus). Vandaar dan langsheen de oude postkoets route (allen samen: "de koetsier poets ....") naar het slaapsdorpje Magone. Een kleine 10 km over heuvel en dal door bos en langs waterval met een stralend zonnetje, de nodige breaks voor een boekje etc ... meer moest het niet zijn. Ondertussen is het toch al 8u 's avonds en is er al 2uur geen kat meer te zien. Hond, mens, ... zelfs in de lounge van deze lokale slaapdinges, ben ik koning, heer en meester.

Tijd om wat te schrijven, en dan uit te vissen waar ik morgen heen ga: een verdrag tekenen in de grote stad of toch nog naar een contemplatiever oord.

oja, super lekker gegeten vanavond: een proefschotel met de specialiteiten van de streek en dat rauwe paardevlees mmmmmmmmmm YUMMIE! (veel lekkerder dan die gebraden tofoe), maar over het avontuur van eten heb ik het later nog wel eens