Het had wat voeten in de aarde, maar ik ben er geraakt. Zou ik/zou ik niet vertrekken, dan toch maar en t laatste duwtje op belgische grond van taxi Katie (dank !) en hupla, vlotjes via Londen naar Tokio. Uitzoeken hoe dat railticket omgewisseld kan worden, welke trein er dan moet genomen worden, hoe die spaghetti van een metro werkt en welke lijn ik daar nodig heb om bij mijn hotel in te geraken. Om dan maar nog niet te spreken over hoe het zit met die buurten, dat stadsritme edm .... Maar soit, al bij al, nog voor de middag de eindbestemming bereikt. Een powernap later (die wel iets langer duurde dan voorzien) dan maar de weidse wereld ingetrokken... veel wereld, beetje weide (groen eigenlijk) daar in Akasaka. en vooral veel regen. Na 1 tempel en wat rondgetrappel kon je mij zo in de droogkas steken. Weinig volk op straat ook.
De volgende ochtend oogde al iets beter, maar had nog steeds zijn buien. Ondertussen wat verder van huis verkennen (en de menigte kleinere mensen met paraplu's op mijn ooghoogte ontwijken). Tokio doet me beetje aan SF denken: verschillende buurten met een eigen identiteit. Tokio leeft dus in verschillende kernen rond skyscrapers: doe een buurt leven: zet een torengebouw met kantoren, woningen, shoppingcentra en restaurants (Roppongi). Andere hebben van vele winkels en vele flashende reclames hun levenslust gemaakt(Shibuya/Shinjuku). In elk geval. Er is hier een grootstad met zijn schone kanten: de "geavanceerde" kledingsstijl, de massa mensen, de leuke parken (yoyogi !) en het eeuwig lange leven (blijkbaar de klok rond als ik de openingsuren bekijk). Gister mijn verblijf al daar afgesloten met een bere optreden van The Posies. Voorprogramma een duo jappen met afgrijselijk engels die het hardere knuffelrock genre brachten, gevolgd door 2u hardere rock en leuke harmonieen en andere gekke dingen. Ook leuk om het publiek in de gaten te houden. Veel eenlingen, die ook geen contact met elkaar zoeken, voor het optreden hard op hun gsm aan het kijken (ook in de metro & op straat trouwens, al is het dan regelmatig op een gps functie heb ik gemerkt), maar het moment dat er ietwat van een gitaarriff gespeeld wordt: WILD!!! Zelf de muurbloempjes die zowat een een heel optreden onbeweeglijk staan te kijken (met de glimlach op het gezicht) heffen de handen dan toch iets hoger om te klappen (praten blijft helaas veelal een strijd).
Ondertussen zit ik in de buurt van de plaatselijke alpen op de 10de verdieping van een hotel (pc met internet voor klanten, vandaar dit schrijfsel) te genieten van het zicht op de wolken die de mooie toppen verbergen. Nadeel van 't reizen in 't regenseizoen zeker. Maar anderhalve regendag, daar gaan we niet over klagen en de komende dagen wordt het zonnig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten