in Antwerp. Nee hij heeft het niet gespeeld. Wel een volle 2 uur aan andere parels. Beginnend met "Ordinary Man", "Ride On" al ook al vroeg in de set en zo ging het maar verder....
Christy Moore dus, ierse god, in superform. Niet teveel verhaaltjes, enkel een paar grappige opmerkingen tussendoor, maar vooral met prachtige muziek. Rustig gebracht met klare stem, terwijl partner in crime Declan Sinnot de tierlantijntjes mocht verzorgen en het basis gitaarspel van Christy Moore aanvullen en verfraaien met wat rifjes en solo's. Prachtig hoe die 2 elkaar aanvoelen (en even overleggen over het volgende lied).
Bij "Pair of Brown Eyes" vertelde hij dat tijdens één van zijn Dranouter doortochten een kind geboren was. Tijdens het nummer verloor hij dan zijn tekst... "I was thinking, how old would this child be, what would it do, ... I shouldn't do this while singing"
't zijn ook nooit zomaar liedjes, maar songs "met een verhaal". Aanklachten tegen onrecht, door de kerk, door de regering, door oorlog, door de rijken. Songs over de "Magdalene Laundries", "Little Musgrave" over het misbruik door de landeigenaars, "No Time for Love" over politionele praktijken en "City of Chicago" over geëmigreerden en heimwee naar the emerald isle.
Serieuse onderwerpen, maar dat stoort niet. In de ietwat kale Roma kwamen die aangrijpende songs super tot hun recht. Ook de tradional "Black is the Colour" kreeg er een kippevel versie (veel minder gepolijst dan de versie die zijn broer meestal brengt).
De reguliere set werd afgesloten met het zotte "Lisdoonvarna".
Leuk was ook nog dat tijdens de bissen hij een nieuw nummer bracht over een gebroken Haiti. Gaat Olivier, die met mij mee was, woensdag wel niet daar een maandje ontwikkelingshelpen zeker....
Hands down, gig of the year!
Ik vond hierna in mijn collectie in de auto, geen passende CD en ben dan maar in stilte naar huis gereden. Had geen zin om andere dingen te horen.
Voor de herkansers: vrijdag in den AB.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten