De volgende dag dus richting Nagasaki getrokken. Daar wat rondgedwaald in het centrale gedeelte, langs de rivier om dan via ChinaTown naar Dejima, een voormalig kunstmatig eiland voor de kust waar de Ollanders een tijdje de sluis tussen Japan en de buitenwereld waren (Japan is jaaaren gesloten geweest voor alles erbuiten). Ondertussen is het ook geen eiland meer, maar de oude gebouwen zijn goed geconverseerd en er is een goeie tentoonstelling over de glorietijden daar.
Gezien de hemelsluizen openstonden ben ik ook naar het naburige Prefectual Art Museum geweest, waar ze gespecialiseerd zijn in de spaanse groten. Er was een special over Miro, verder een prachtige Dali en een paar die met hevige kleuren mijn aandacht trokken: Jose Maria Sicilia, Antoni Clave & Antonio Murado.
's avond in de zoektocht naar leuk restaurantje ook heerlijk verzopen en verloren gelopen om uiteindelijk trammekes terug naar 't hotel te pakken en daar een lekker combinatie van sushi en tempura gegeten...
Nagasaki gaf me voor de rest niet echt een mooie indruk. veel grauw enzo, helemaal anders dan andere heropgebouwde steden.
De volgende ochtend ben ik daar dan vertrokken richting Himeji om daar het enige "witte" kasteel te bezoeken alvorens in Osaka te gaan overnachten. Heel mooi kasteel aldaar, zij het dat de grote Donjon wel in de steigers staat... Restauratie werken dus, maar je kan er een deel van bezoeken en 't is wel mooi om te zien wat de bedoeling is en hoe ze het (gaan) doen.
Osaka is een moderne grootstad, met levendige uitgaansbuurt (super lekkere sashimi gegeten in een of ander achterafstraatje) en paar mooie wolkenkrabbers. Voor 't havengebied had ik helaas geen tijd, want ik wou "in den klaren" in Tokio toekomen. Nog tervergeefs naar Roppongi Hills geweest voor een "Tokyo by Night", maar 't terras van de hoge toren was gesloten wegens de nattigheid.
Mijn laatste dag in Japan heb ik Kamakura en omgeving doorgebracht. Paar tempels bezocht (vooral mooie bloemen) en dan via een "hiking tour" naar een grote Boeddha geweest. En 't was idd nog eens een serieus parcours: heuvel op, heuvel af, lekker mucky en glibberig van het natte weer van de voorbije dagen, langs boomwortels en rotsen, kortom 2u uitleven :) Helemaal overdonderend was het standbeeld op het eind niet, wel de massa volk die daarnaar toekomt en in het dorpje en op de trein rondhangt. Nog een finale wandeling over het eilandje Enoshima (wat geforceerde attracties onderweg, maar kom)
De volgende ochtendvroeg dan metrootje naar de bus, bus naar de luchthaven, vliegtuig naar London, Airport Express naar Londen Centrum, daar wat rondwandelen (eye of london, westminster, buckingham), Airport Express naar Heathrow T5, wachten, wachten, wachten, vliegtuigje naar Brussel, taxi Katie naar mijn wagen en lange rit naar huis. om 2u30. 's nachts.
1 opmerking:
Cool, die foto's van Dejima wil ik wel eens zien, da's dus waar dat boek van David Mitchell over gaat.
Een reactie posten