De Sfeer van de Grote Dagen

't is dus niet dat ik de voorbije maand weinig tot niks gepost heb, dat ik niet ben buitengeweest....Een bloemlezing:

- Steve Wynn & Chris Cacavas in Mechelen. Speciale locatie, een soort omgebouwde kerk. Een voorprogramma dat serieus solliciteerde naar slechtste ooit (ondanks dat het iemand was van een boys "rock"band). Eerst Cacavas wat solo niet super, wel mooi en een synth die niet werkte.... Dan Steve erbij... Ik zie hem liever met full band, maar ook nu was het niet mis. "Ribbons & Chains", "Dandy in Disguise" (nog nooit live gehoord), "When You Smile". alles met subtiele begeleiding van Chris Cacavas. Toen de snel gerepareerde synth het opnieuw begaf en de rookmachine te veel op hun zenuwen werkte, kwamen beide doodgemoederd aan de zijkant van de zaal staan, naast de stoeltjes en brachten de ware simpele versies: trekzak & gitaar: "If it was easy", "Tears wont Help", "Carolyn" ...
We beleven toch altijd iets speciaals met die kerel :)

- Elvis Peeters en "de sfeer van de grote dagen": Elvis Peeters had zeker 3 keer zoveel volk in De Werf samen gekregen dan met zijn "boekpassage" in de Biekorf een paar jaar geleden, toen waren we met 10. Nu was het wel meer een concert met een verhaal. Het verhaal van zijn jeugd en de opkomst van de punk over het zelfgemaakte krantje tot het eerste rockfestival. Dit alles nogal electronisch ondersteund en met visuals van de antikernbom betogingen en andere leuke dingen uit die tijd. Leuk bedacht, maar geen sfeer van de grote dagen.

- De Catatonics mochten openen voor Elliott Murphy en deden dit weer heel goed. Veel samenzang, mooie rustige nummers en een Neil Young cover om er wat tempo in te krijgen.
Tempo kreeg Elliott Murphy genoeg in 't MaZ... Een kleine 2u30 fijn vertier en goeie rock 'n' roll. "Sonny", "Green River", "Last of The Rock Stars" en meer van dat moois passeerde de revue. Hevig jammend met Olivier Durand, een paar valse stops aan het einde en dan weer verder gaan, .... 't was mooi. Afgesloten werd er met een echte unplugged sessie die maar bleef duren om uiteindelijk toch weer electrisch af te sluiten met "Last Call".

- Een nostalgisch tripje naar de AB, bracht ons naar een wel heel wisselvallig optreden van The Sisters of Mercy (voor de collega's: die zonder drummer :) ). Veel rook, veel licht vanaf het podium de zaal in, maar dat gaf niet. Bij momenten werd toch teveel gewauweld ipv gezongen en dat leidde tot zwakke versies van "Temple of Love" & "Alice", maar dat werd goed gemaakt door bommen van "Marianne", "Dominion/Mother Russia" en "Vision Thing". Zowaar de sfeer van de grote dagen (bij momenten). En wat echt de oude dagen terugbracht was het onverwacht tegen het lijf lopen van één van de koks waarmee ik 20 jaar geleden "het seizoen" deed :p

- Eigenlijk brachten Band of Horses een paar dagen later toch meer sfeer in dezelfde zaal. Beginnend vanaf het duo dat "Evening Kitchen" bracht. De prachtige foto's die het optreden ondersteunden, geprojecteerd op een groot doek op de achtergrond. Al vroeg werd er naar een eerste hoogtepunt gebouwd met "Cigarettes ...", "Mary Song" tot "Is There a Ghost". Een ietwat rappe versie van die laatste, maar wel leuk. Daarna begonnen ze m.i. ietwat teveel te "zwemmen". Soms verscheen er nog een extra gitarist die weinig bijbracht. Naar het einde toe nog een fanastische versie van "Funeral" gehoord. Een zeer verdienstelijk optreden en een leuke avond :p

- Tenslotte was er nog een solovoorstelling van Frank Focketijn "Brief aan mijn rechter" van Georges Simenon, waarin iemand probeert uit te leggen dat hij zijn maitresse uit liefde en met voorbedachten rade vermoord had. Hij was dus niet gek (tijdelijk ontoerekeningsvatbaar) en het was niet in een opwelling (hij sloeg haar al lang uit liefde). Sobere belichting (eerst van onder en voor, later van opzij) en subtiel gespeeld. Het was een aangrijpende voorstelling waarin je meegaat in het verhaal van de troosteloze huwelijken, de maitresses en dominante moeder, tot er opeens de laatste bocht gemaakt wordt...
“Jullie hebben geen idee van de vereniging van twee wezens en van de hoogtepunten die hun hartstocht kan bereiken” en dat is idd zo, toch niet op die manier.
"Begint u nu niet over het glibberige pad van de onzedelijkheid. Er was geen glibberig pad, en er was geen onzedelijkheid. Er was een man die niet anders kon handelen dan hij deed. Omdat wat er op het spel stond zijn eigen geluk was, ... en dat hij niet mocht verspelen."

Voor maart staat nog op het programma: Tony Joe White, Buffalo Tom & Wim Vandekeybus.