Kangaroes
in overvloed: Check. Een korte avondwandeling gister naar het nabije grasveld
was voldoende. In de andere kamer was nog een gezellige amerikaan en om 22u30
viel er nog een reisgroep binnen die in andere gebouwen sliep. Tot zover de
rust J
Vroeg
wakker door het gerommel van de reisgroep, maar pas opgestaan nadat ze wegwaren
en geprofiteerd van het fruit en eieren die ze achtergelaten hadden. Dan naar
het visitor center om wat info te krijgen over de wandelingen hier.... Begint
de vrouw van dienst een uitleg over de autorondrit naar allerlei viewpoints...
niet wat ik gevraagd had. Uiteindelijk bleek de Wonderland Loop (9,6km – 5u,
zeggenze) het best in mijn kraam te passen. Ik vraag dus nog wat door naar info
over andere delen van het park (Dit was centraal, er is nog noord en zuid),
mevrouw haar antwoord was in de trant van: “Op mijn kaart van het centrale, heb
je al 13 wandelingen om je hier een week bezig te houden, waarom zou je elders gaan”.
Wel, mijn Wonderland Loop zijn al 4 wandelingen van je 13 en de rest zijn
allemaal ongeveer een uur of minder???
Stralend
weer, flesje gevuld, lunch mee... op naar deel 1, de venusbaden, 2 poelen in
een rivier waarin je wel wat baden kunt (als er meer water is), maar alvast
mooie klim ernaar toe. Op naar deel 2, Splitter Falls, mooi vervolg parcours,
maar net voor de Falls staat er pijltje mijn aandacht te vragen: “Boroka
Lookout 3,5 km”. Even op het kaartje gekeken, een heen en terugweg naar wat precies
wel een leuk uitzichtpunt zou moeten zijn.
“Even” afgeslagen langs hinder. Een serieus steile 3,5 km onder een
warmende zon... In iets minder dan 2u, stond ik van in het dorp daarboven. Zat
ik eigenlijk, op de rand van zo’n verhoogd platormpje bi j de lookout, te
glimmen in mijn zweet... Binnen de minuurt kwam chinees dametje op mij
afgestormd, (er waren er nog, ik had het lawaai dat ze maakten al gehoord): “We
make picture”. Ik kijk haar niet begrijpend aan: “We make picture” en een
vegende handbeweging naar mij.... totaal geschokkeerd stond ik zowaar op, zodat
ze 1 voor 1 op dat verhoogje konden staan en een foto laten maken, nu stonden
ze aan de andere kant van dat verhoogje dan ik zat en schoten ze hun vogeltjes
in een andere richting, ik had dus kunnen blijven zitten, terwijl je eigenlijk
betere foto’s maakt als je op dat platform staat zodat je beter de omgeving
meehebt ipv omhoog foto’s maken van iemand die daar op staat... maar soit, ’t
zijn hun foto’s. Ik ben daarna wel paar keer in de weg gestaan aan de
balustrade om het van het uitzicht te genieten J
Ondertussen
heb ik ook mijn eerste wilde slangen en berggeiten gezien.
Een trage
afdaling later was ik dan uiteindelijk aan de Splitter Falls. Een mooi plaatje,
ook waarschijnlijk nog mooier als het pas geregend heeft. Flesje hervult met
watervalwater. Vandaar dan verder richting de “Grand Canyon”, een traject die
zijn naam niet gestolen had, de kleur was niet juist, maar de rotsformaties
waren net als bij de echte Grand Canyon. Ondertussen was het snikheet en mijn
ommetoertje was aan het doorwegen. Verder dan nog door 2 smalle canyons om dan
eindelijk aan de Pinnacle te belanden. Een mooie zichtpunt over de vallei (en
de volgende). Beetje gelijkaardig als Boroka, maar toch maar weer genieten.
Daarna nog vlug naar beneden en mijn rondje zat er op. 17 km op 5u, niet echt
snel, maar het was warm en mooi J
In het dorp
mijn flesje nog maar eens gevuld en een pintje erbij gedronken. Alhoewel het al
bijna 18u was, besloot ik nog even naar de Mac Kenzie Falls te rijden.
Wondermooi naar het schijnt. En iets verder weg van het dorp dan verwacht. Al was ik op de parking nog even bezighouden
door mijn eerste Kookaburra, een uit de kluiten gewassen broer van de ijsvogel.
De watervallen maakten hun reputatie waar. Zeer mooi en breed, en met regenboog
J
Daarna nog
een korte stop op Reid’s Lookout, wederom kwijlen en dan een ontgoocheling bij
de balconies iets verder, ’t was “gewoon” meer van het zelfde, maar daarvoor
moet je dan wel 2km extra wandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten