Oh boy! What a day!
Voor vandaag
had ik de helihike op Franz Josef Glacier geboekt. 4 minuten helikopteren, 2,5u
ronddretsen op de gletsjer en 4 minuten terug. Wat weken in de hotpool,
eventueel naar die andere gletsjer Fox Glacier, en misschien zelfs zonsondergang
aan Lake Matheson... want gisteravond beloofde het een mooie dag te worden.
Deze morgen
zei de weerapp dat het na de middag wat bewolkter ging worden, maar geen zorgen
dus. Het inchecken en verkleden alvorens te vertrekken naar de heli duurde
nogal. Een groep van 11: een pas
verloofd koppel van Groningen, 2 pas getrouwde australische chinezen, 2 pas
getrouwde quebecois, een deens koppel en zeer zwijgzaam duits koppel, begrijpelijk, ze hadden gister WWI verloren (99 jaar geleden) en onze gids, een
compleet hyper jarige amerikaanse balletdanseres van Oregon, die in Alaska haar
sporen als gletsjergids verdiend heeft.
Prachtig
weer, rond 11u een heel gemoedelijke vlucht naar het ijs, crampons on, en
hopla, klimmen maar. Want in tegenstelling tot mijn gletsjerwandeling eerder
dit jaar in Ijsland was dit geen vlakke gletsjer, maar wandelden we hier echt
in de scheuren/golven /kraken. De gids verzorgde de nodige treden en paden waar
nodig voor we omhoog klommen en verzorgde de verhalen met de nodige humor en
persoonlijke anecdotes. Met de Hollanders & Canadezen (en haar) was het
gezellig. Mama Megan & her ducklings...
De
wandeling was traag, tot zeer traag eigenlijk, maar ’t was genieten van het
uitzicht, laagtes tusen de “golven” waarin we wandelden, van de ruwe (veel)
hoger gelegen blauw-witte massa. Rond
13u zagen we de eerste wolken in de vallei waar we vandaan kwamen komen, zonder
dat die op ‘gevaarlijke’ hoogte kwamen.
Toen we rond 13u40 op ons vertrekpunt klaar stonden om terug te vliegen
kwam opeens het bericht dat de heli-piloten het te gevaarlijk vonden. Dit tot
onze verwondering, want bij ons zag het er nog redelijk goed uit, en in de
vallei ook zover we konden zien, want er zit een bocht in. Na een uur werd de groep voor ons opgehaald
en daarna niks meer. De gidsen begonnen de voorbereiding van een pad naar hun
noodcontainer waar tenten voor 150 man en voedsel voor 3 dagen lag. Ondertussen
kregen we een zeil over ons heen en al
zittend of staand konden we ons zo aan elkaar opwarmen in de cocon.
De groep na
ons was blijkbaar een filmcrew van HongKong die een opname kwamen maken van een
spelprogramma waarbij 3 deelnemers moesten ijsklimmen om een potje
gezichtscreme van de sponsor van een bepaalde hoogte te halen en allerlei
opdrachten mee uit te voeren... De gidsen gingen er in de wachttijd mee aan de
slag wat ook een aangename break in het wachten was.
Opeens kwam
het geroep, iedereen uit de die “tent”
en klaar staan. Blijkbaar waren die heli’s toch weer onderweg en werden we met
meer dan 2u vertraging opgepikt. In het stuk dat we niet konden zien, kregen we
opeens te maken met heel wat wind en regen. De piloten zullen wel ergens gelijk
gehad hebben. Rond 17u zaten we toch gezellig beneden warme chocomelk te
drinken...
Toch nog
even de hotpools in om op te warmen van die koude daarboven. Vooral
hetstilstaan had voor koude voeten gezorgd. Daarna parking gezocht voor mijn
campervan en iets gaan eten. ’t Was er nogal druk en heb me maar netjes
bijgezet aan een tafeltje met een Maleisisch meisje die op haar ouders aan het
wachten was die om 16u terug moesten beneden zijn. Ondertussen was het 19u
gepasseerd en aan het gieten.... Na het eten terug naar de campsite en wonder
boven wonder hoorde ik nog wat heli’s vliegen en hadden we een supermooie
zonsondergang. Eind goed al goed zeker?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten