Er zijn van
die dagen dat het meezit. Ontbijten in ’t zonnetje met de gebulder van de zee
op de achtergrond. Een kort ritje naar
Cape Foulwind, waar het allemaal wat grijs zat. Vandaar een leuke wandeling van
een kleine 3 kwartier langs een vuurtoren en de kustlijn naar Tauranga Bay,
waar een kolonie zeehonden thuis was. De panorama’s van de rotsen, de
aanrollende golven waren (alweer) mooi. Zelfs in dit grijs. Bij de zeehonden
brak de zon dan door. Je moest wat kijken tussen en op de verschillende rotsen,
maar ze lagen overal, goed gecamoufleerd. Er waren ook redelijk wat kleintjes.
De terugweg langs hetzelfde pad, bracht dezelfde mooie panorama’s maar dan in
kleur...
Meer en
beter en meer van hetzelfde tijdens de verdere rit naar het zuiden. Van
Charleston tot Punakaika was een langgerekte “Ooooooooooooh” van bewondering.
De kustlijn, de van honderdenmeters ver inrollende witte koppen van de golven,
het breken van de golven op de rotsen en de kustijn, de zon daarop.....
In
Punakaika was het nog 2 uur voor het hoogtij en ben ik de Pororari River Track
op en af gewandeld. Een mooi pad langs de rivier (waarbij je de rivier wel
degelijk ziet), maar vooral geniet van de verschillende bomen (vooral de Nikau
palmen domineerden), mossen, paddenstoelen tegen een achtergrond van de rotsen
van de kloof waarin de rivier ligt.
En dan
uiteindelijk naar wat ik gister wilde: de Pancake Rocks & Blowholes.
Kalkstenen rotsen die laagje per laagje opgebouwd zijn (gelijk een stapel
pannekoeken) waarop de golven zich te pletter beuken en heerlijk mooi wit
schuimend openbreken en rondspetteren. Op sommige plaatsen zetten ze zich dan
nog verder in kloven waardoor er opeens uit een gat in de rots een pluim fijne
waterdruppels gespoten komt. Heerlijk zicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten