Dag89: Road to Walpole (13/01/2018)

Geen idee waar ik vandaag mijn tijd verloren heb, maar ik heb enorm lang gedaan over de rit van Margaret River naar Walpole. Een mooie rit, dat wel. Door heen de bossen en NP’s van die bossen met Karri-bomen, afgewisseld met wat velden met grazende koeien (en hier en daar wat hertjes). In die bossen hebben ze in de jaren 30 een soort boomhut in de hoogste bomen gemaakt waar dan een “wachter” kon kijken of er geen bosbranden waren. Nu kan je die bomen nog inklimmen langs stiele laddertrappen. Niet dat ik het gedaan heb, mijn knieĆ«n gaan daarvoor te gemakkelijk aan het wiebelen, maar ’t was wel indruk wekkend om die dingen zo’n 50 meter in de lucht te zien in de buurt van Pemberton.
D’Entrecasteaux was het volgende NP. Nog ongeschonden zoals het was “in de tijd” en eigendom van Aboriginals. Aan het Point D’Entrecasteaux was er een mooie uitleg over hoe ze het landschap met de hulp van vuur onderhielden (met gecontroleerde branden op korte en langere termijn). Het grootste deel van het park bezoek je wel best met 4x4 en niet met een gewoon autootje J  Ik heb daar een wandelingske van km of2 gedaan boven de kliffen en wat genoten van het mooie uitzicht.

Vandaar was het nog even doorsteken naar Walpole waar in de “Valley of Giants” een Treetop Walk gemaakt is. In die vallei, de enige plaats ter wereld waar Red & Yellow Tingles voorkomen is een 600 meter lange wandelbrug gemaakt die 40 meter hoog onder het lover van de bomen gaat. Je hebt er een mooi zicht op de kruinen van de bomen en de immense lengte (ze gaan tot 70 meter). Op een zaterdag om 17u zat het gevogelte precies wel al in de dancing ipv op hun takken. ’t Was er zeer stil en weinig te zien of the horen.







Geen opmerkingen: