Dag104: Magnetic Island: Dag3 (28/01/2018)

Laatste dag en wandeldagje. Busje op, bagage in een locker in de ferryterminal, en te voet naar Picnic Bay en verder richting West Point. In Picnic Bay even een zijsprongetje naar Hawkings Point. Maar West Piont haal ik niet, het is heet en de wandelroute is gewoon langs de (doodlopende) asfalt weg en weinig inspirerend. Ik zoek stukje schaduw op en lees wat  alvorens terug naar de terminal te wandelen.

Vandaar dan de ferry naar Townsville op, waar regendruppels me verwelkomen.

Dag103: Magnetic Island: Dag2 (27/01/2018)

Het goeie weer zet zich van ’s ochtends verder en ik grabbel de snorkel en zwemvliezen mee die ik ter beschikking heb (package deal!) en slenter naar Florence Bay en later naar Arthur Bay, maar het onderwaterzicht is omgekeerd evenredig met de geweldige zon. Ik zie amper de toppen van mijn vinvers en zwem over het eerste rif zonder dat ik het opmerk. Op deze manier heeft het weinig zin om reefsharks en zo te zoeken L Terug uit het water en lanterfanten dan maar. Het gaat me goed af J

Dag102: Magnetic Island: Dag1 (26/01/2018)

Townsville is de uitvalsbasis naar Magnetic Island, hier kan je de ferry nemen.  Magnetic Island zou 300 dagen per jaar zon hebben.  Toch vertrekken we vandaag weer in de regen voor een boottochtje van 8km over een redelijk woelige zee. Daar dan busje op richting Horseshoe Bay waar ik in het YHA een package deal geboekt had. Het hostel  is bij een dierenopvangcentrum en daar hoort dan rondleiding (en knuffeltje met koala bij). Bij de rondleiding krijgen we van dichtbij allerlei leuke dieren te zien en mogen ze ook vasthouden (bijna alle) en mee op de foto. Zo zijn er waterschildpadden,  allerlei hagedissen als bearded dragon (zachte baard), blue tongued lizzard (jawel, met blauwe tong) en de shingle back lizzard (waarvan de staart wat op een kop gelijkt), zowel de zoetwater als de zoutwater krokodillen (freshy & salty)  waren er, een python, een echidna en oja, koala’s J

Ondertussen moet ik even slikken. Mijn eten is al uit de keuken verdwenen, terwijl ik net een nieuwe voorraad van zowat alles had ingeslagen om naar hier te komen. De mensen aan de receptie zijn zeer behulpzaam, maar vinden niks terug...

Later op de middag heb ik dan, onder de stralende zon,  de wandeling naar ‘The Forts’ gedaan. In WOII was daar een fort met 2 grote kanonnen/geweren die de baai moest beveiligen tegen de Japanners. Op het pad daar naartoe zitten verschillende koala’s in de bomen, waar ze ongeveer zitten is aangeduid met een pijl in takken die op de weg ligt. Allemaal toch net iets echter dan in dat opvangcentrum... en mooie zichten op het eiland.

In hostel staat ondertussen mijn teruggevonden eten mooi op mij te wachten. Mijn etiket was blijkbaar van de doos gevallen en de nieuwe keukenpoetser(es?) was iets te vlijtig geweest, maar had gelukkig niks weggegooid maar apart gezet.

Dag101: Road to Townsville (25/01/2018)

Vandaag dus richting Tully Gorge NP, maar niet om Mt Tyson op te lopen, wat ik eerst van plan was. Na de route nog eens gelezen te hebben was die precies even lang in uren als in km en met die trot in Stirling Range in gedachten en het natte weer van de voorbije tijd hier.... Plan laten varen. Na een maand niet wandelen is er precies een mentale barrière...

Maar soit, met de auto op wandel dus, doorheen het wisselvallige weer waardoor er een regenboog was in het begin van de trip. Langsheen bananenplantages naar een mooie vallei waarin die kloof ligt (en een waterkracht centrale). Daar ook mijn eerste secratarisvogel (cassowarie) in het wild gezien tijdens mijn solo rondrit (op weg naar Cape Trib hebben we er ook 2 gezien). 

Daarna verder richting Towsnville tot ik in Ingham een bordje Wallaman Falls zag staan... even opgezocht en dat zou de grootste waterval (single drop) van het land moeten zijn. Daarheen dus, ’t was 50 km enkel omrijden waarvan 20 slingerend tussen de heuvels... in de gietende regen... om daar dan toe te komen en van het uitzichtspunt met moeite de vallei te zien van de mist, of dus die 268m hoge waterval met moeite te zien....  Dan maar het wandelpad af en die vallei in (de waarschuwingen van ‘people died on this trail’ negerend). 20 minuten naar beneden, 35 naar boven.. zo lastig was het... Mooi zicht van beneden, zonder wolken, eens terug boven, ook mooi zicht J

Daarna terug naar Ingham en verder naar Townsville.

Dag100: Road to Mission Beach (24/01/2018)

Trage start van de dag die uitmondt in een ochtendwandelingetje langsheen het kreekje van gister, maar de weinige hoop die ik had om daar nog een platypus te zien, werd al snel begraven toen ik de modderstroom zag die het kreekje geworden was na de zondvloed van gister. ’t Is wel een mooi wandelingetje. Wel terug een Kookaburra gezien, die grote broer van de ijsvogel,verschillende vlinders waaronder de helderblauwe Ulysses en een slangetje die het kreekje overzwom.

Daarna verder gereden tot aan Hypipamee National Park waar een oude krater en de Dinner Falls te bewonderen zijn. De krater is 130 meter diep (waarvan 70 onder water) en zou enkel algen en dergelijke bevatten die enkel daar voorkomen omdat er geen contact is met andere wateren. Niet dat je daar veel van merkt als je daar boven staat, maar ’t is een mooi verhaal J  Ook mooi zijn de watervallen, op volle sterkte, in verschillende niveaus.

Dan valt mijn oog op de Tarzali Lakes op de kaart: “Platypus viewing guaranteed” staat erbij. Hopla, daarheen! Het blijkt om een uitgestrekte poel te gaan met resto en gids erbij. Ik weet niet goed wat ervan denken, maar het valt mee. De gids neemt me mee naar een bepaald viewpoint en geeft de nodige uitleg over hoe ik die beestjes kan zien en hoe ze leven. Daarna gaat hij weg om zijn volgende gasten te halen, ik mag blijven zolang ik wil en hoef enkel 8,5 AUD te betalen als ik de beestjes daadwerkelijk gezien heb. Tijdens zijn uitleg zien we al snel zo’n beesjte opduiken, maar het kost nogal moeite om het te zien. De diertjes zijn veel kleiner dan ik dacht, ze zijn maar 30-50cm en zijn schuw en blijven dus nogal weg van de oevers als er ‘gevaar’ is. Ze komen ook maar even aan de oppervlakte en gaan dan weer verder op jacht.  Allemaal dingen die het dus moeilijk maken. Gelukkig is er ook  eentje die bij de waterplanten dicht bij de oever aan het jagen is. Die kan ik al wat beter bekijken, al blijft het een moeilijke oefening.... maar Check!

Blijgemutst rij ik nog langs de mooie Ellinjaa Falls alvorens richting Tully Gorge NP te rijden, maar het tropische weer doet me richting Mission Beach afslaan. Ik ging toch maar laat aan het NP toekomen.   

Dag99: Road to Yungaburra (23/01/2018)

Tijd om de lange rit naar Sydney aan te vatten. Niet met de Greyhound hop on/hop off zoals ik eerst van plan was, maar met de auto. Er zijn nogal wat dingetjes die ik wil zien en doen die niet op de busroute liggen en in plaats van hier en daar een voiture te huren, ga ik gewoon voor het lange traject. Ik zal misschien af en toe wat volk proberen me te pakken, kwestie van de benzinekost wat te delen (die rideshare facebook pagina’s hebben hun nut J ), ik zie wel hoe het allemaal loopt.

Eerste stop is eigenlijk een plaats waar we met die watervallentour geweest zijn: Yungaburra.  Ook gekend voor zijn platypussen in de kreken hier. Helaas spelen de weergoden ook hier weer mee en begint het te stortregenen als ik aan het “view”-platform toekom. 2 uur later zit ik nog steeds te schuilen onder het brugje (waar ze soms te zien zijn), maar het padje langs het water aflopen zit er niet echt in wegens de modderstroom. Ik besluit naar het hostel te gaan en bij valavond terug te keren, maar de situatie is nog niet veel gebeterd, in tegendeel, het water is flink gestegen en de lage plaatsen waar ze aan land kunnen komen zitten onder het wateroppervlak.

Op weg hierheen ben ik wel nog gestopt bij een paar vijgenbomen die nogal apart gegroeid zijn... Eentje als een gordijn, een andere als een kathedraal en ik heb nog rondje van 5km rond het mooie Lake Barrine gewandeld. Er was ook redelijk wat wild te zien, ttz, ik hoorde iedere keer iets weglopen en zag het gebladerte nog nabewegen J  Gelukkig waren er nog bush-turkies, eenden en een pelikaan om het leed te verzachten. 

Weer geen vogelbekdieren. Verdorie!

Dag98: Cairns (22/01/2018)

Na de drukke voorgaande dagen, tijd voor wat rust. Een week op dezelfde locatie, heb ik deze trip nog niet gehad en is zowiezo heel lang geleden (reizend). Proberen wat uit te slapen, maar het gebonk op het werf  naast de deur en de wekkers van de drom-genoten spelen wat spelbreker. Nog wat dingen regelen voor de komende dagen en rond de middag begin ik aan een wandelingetje van een klein uur naar de botanische tuin van Cairns, nadat het plan om naar de Crystal Cascades te fietsen niet kon doorgaan bij gebrek aan fiets... Het is drukkend warm, maar droog, ttz, na 100meter loop ik te zweten van de loomte... Tuin en omgeving bezocht en teruggewandeld naar het hostel en me daar nog eens met mijn Kindle geïnstalleerd. Het boek dat ik maar amper in vooruitgeraakte aan de kant gezwierd en een ander vlotter begonnen. ’t Is toch net iets aangenamer J

Dag97: Cairns: Cape Tribulation Tour (21/01/2018)

Om een drukke 3-daagse af te ronden had ik nog een tour naar Cape Tribulation geboekt, terug met Uncle Brian’s.... Het busje liet wat op zich wachten en even later bleek de gids de gewone opstap plaatsen af te rijden in de hoop zijn passagiers te vinden, want wegens computerproblemen had hij geen overzicht van wie, waar en hoeveel. Het werd helemaal hilarisch toen bleek dat we 1 plaats te kort hadden in het busje. Alex, een schot die ook mee was naar de Waterfalls was op de verkeerde bus gestopt. Jammer.  Eerste wat opvalt in de bus, is dat er geen Duitsers bij zijn, zowaar een unicum.  Verder is het weer lekker aan het gieten waardoor de eerste stop in Port Douglas eigenlijk wat, euh, in het water valt... J  Opvallend is dat er zone afgezet is in het water met netten om de gevaarlijke kwallen weg te houden.  Op naar Cape Trib dan maar. Ook deze keer is de gids een ‘specialen’. Hij is eigenlijk een goudzoeker, die voor hypothecaire redenen nu even een ‘normale’ job uitoefent, en met zijn verhalen over zijn jeugd, aboriginals, de jungle en het goudzoeken houdt hij ons vlotjes bezig gedurende de toch wel lange verplaatsingen. De rit wordt ook nog even “opgevrolijkt” door een boom die net ervoor moet omgevallen zijn en met behulp van iedereen en nog een paar andere automobilisten, krijgen we de boom net voorbij de helft van de weg, waardoor er weer verkeer mogelijk is.

Cape trib zelf dan is eigenlijk een oerwoud, een jungle, met die variatie dat het blijkbaar een stuk zou zijn die door de laatste ijstijden niet beïnvloedt zou zijn, en dus miljoenen jaren oud zijn. We wandelen een halfuurtje en zien allerlei planten met bladeren en stengels met haken en messen. Tenslotte duiken we nog even een riviertje in, maar de stroming is veel te sterk om veel te plonzen. De regen van de voorbij dagen alweer... Het strandje erna ziet er uitnodigend uit, maar het natgrijze wolkendek... Op de terugweg volgen nog ijsjes, een krokodillenboottoch op de Daintree, maar behalve een moeilijk zichtbaar jonkie van 30cm, is er weinig van dat soort te zien. Vleermuizen en ijsvogels fladderen dan weer naar hartelust rond. Tenslotten nog een korte stop bij een veld vol wallabies en we zijn weer terug waar we vertrokken zijn.