Zjef Vanuytsel @ Schouwburg
Wat heeft me in godsnaam bezield, daar ergens, vorig jaar, eind juni, toen ik besloot om kaarten te vragen voor het concert van Zjef Vanuytsel in de plaatselijke schouwburg, hier in brugge. Die vraag stelde ik me, vorige zondag.
Het begon 's middags, gezellig uitgebreid lunchen met mama en stiefvader voor haar 64ste. place to be: De Kotter, what to eat: 't Noordzee menu. Yummie !!! (met bijhorende wijnen natuurlijk.
Later die middag, stond ik gezellig te toasten op de jongste telg van mijn trainer/medespeler Peter, place to be: CM-zaaltje in Lichtervelde (tip: neem nooit de "oude weg" van nieuwpoort naar torhout/lichtervelde na ietwat zonnige middag, neem in diksmuide, de parallel weg over vladslo, handzame en kortemark) . Wat ga ik in godsnaam zoeken op een optreden van iemand die zowat dood was alvoren ik geboren was en waarvan ik amper 2 liedjes ken.
Doorheen de regen, dan toch maar richting schouwburg, en tja, meneer begint met de "mijn 2 liedjes" in zijn eerste 3 nummers van het optreden te brengen. ... Zotte morgen en onderstaand nummer. Lap daar zat ik dan.... Te genieten !!
Ik had eigenlijk een vlaamsche troubadour op klassieke gitaar verwacht, maar hij beperkte zich veelal tot zingen en "presenteren". Zijn band klonk fantastisch ! Ook al vond ik 4 (oost-europese ) strijkers wat veel en brachten de keyboards bij momenten weinig bij. Maar het geheel klonk fantastisch, zijn teksten zijn meer dan goed, en hij is een aangename verschijning op het podium. Het mocht voor mij iets 'kaler' klinken, maar Zjef mag gerust van de zomer ergens terug in de buurt komen.
Het begon 's middags, gezellig uitgebreid lunchen met mama en stiefvader voor haar 64ste. place to be: De Kotter, what to eat: 't Noordzee menu. Yummie !!! (met bijhorende wijnen natuurlijk.
Later die middag, stond ik gezellig te toasten op de jongste telg van mijn trainer/medespeler Peter, place to be: CM-zaaltje in Lichtervelde (tip: neem nooit de "oude weg" van nieuwpoort naar torhout/lichtervelde na ietwat zonnige middag, neem in diksmuide, de parallel weg over vladslo, handzame en kortemark) . Wat ga ik in godsnaam zoeken op een optreden van iemand die zowat dood was alvoren ik geboren was en waarvan ik amper 2 liedjes ken.
Doorheen de regen, dan toch maar richting schouwburg, en tja, meneer begint met de "mijn 2 liedjes" in zijn eerste 3 nummers van het optreden te brengen. ... Zotte morgen en onderstaand nummer. Lap daar zat ik dan.... Te genieten !!
Ik had eigenlijk een vlaamsche troubadour op klassieke gitaar verwacht, maar hij beperkte zich veelal tot zingen en "presenteren". Zijn band klonk fantastisch ! Ook al vond ik 4 (oost-europese ) strijkers wat veel en brachten de keyboards bij momenten weinig bij. Maar het geheel klonk fantastisch, zijn teksten zijn meer dan goed, en hij is een aangename verschijning op het podium. Het mocht voor mij iets 'kaler' klinken, maar Zjef mag gerust van de zomer ergens terug in de buurt komen.
De Geruchten van Olympique Dramatique ism Toneelhuis
Over de jaren heen heb ik een zwak gekregen voor het theatergezelschap Olympique Dramatique (De Koe, Stan en De Roovers zijn de andere favs), dus kon ik ook deze voorstelling van de geruchten niet aan mij laten voorbijgaan (spaghetti en koppeltornooi in wingene moest ik laten schieten).
Een bewerking van iets van Claus, ergens na Den Oorlog. Vreemde gebeurtenissen in klein dorp met centraal een deserteur en zijn familie. Het podium was fantastisch ingericht. Met spiegels en lampen werden fantastische ensceneringen gemaakt, effecten gecreerd. De grote schuine spiegel achteraan gaf ons het zicht van een deel mensen aan de bar in "den Doofpot", het dorpskaffee.
Nog hoger hing een sienbord van in het station. Daarop werd getoond wie er eigenlijk in de scene zat, en wie er stierf (rood ipv witte letters). Handig, want het uitgebreide gezelschap moest steeds verschillende rollen spelen. Zo was Katelijne Damen moeder in 3 families, Marc Van Eeghem (2 eerwaarde vaders, 2 gewone vaders, ....). MVE was wel in topvorm moet ik zeggen.
Op het podium stonden verder nog overal microstandaards, waarin de verschillende personages dan hun vele teksten declameerden. Daar ging het voor mij wat fout, denk ik. De aankleding was fantastisch goed, het (toneel)gezelschap top-notch en toch had ik moeite om mee te gaan met het verhaal, werd ik niet meegezogen in de gebeurtenissen. Hoewel de micro's inventief gebruikt werden (van micro tot sex attribuut en alles ertussen naar gelang de scene), bleef de vertolking, voor mij, wat te vrijblijvend.
Toch enkele hoogtepunten hoor: de preek van eerwaarde MVE met het echo effect, Liesa van der Aa haar zwoele poses, de tooggesprekken, ... en het gebruik van de samples bij bepaalde scenes.
Het zag er enorm goed uit, het zat goed in mekaar, en toch had ik een dubbel gevoel op 't einde... Weird.
Het was in elk geval minder bizar dan de trailer doet vermoeden:
Een bewerking van iets van Claus, ergens na Den Oorlog. Vreemde gebeurtenissen in klein dorp met centraal een deserteur en zijn familie. Het podium was fantastisch ingericht. Met spiegels en lampen werden fantastische ensceneringen gemaakt, effecten gecreerd. De grote schuine spiegel achteraan gaf ons het zicht van een deel mensen aan de bar in "den Doofpot", het dorpskaffee.
Nog hoger hing een sienbord van in het station. Daarop werd getoond wie er eigenlijk in de scene zat, en wie er stierf (rood ipv witte letters). Handig, want het uitgebreide gezelschap moest steeds verschillende rollen spelen. Zo was Katelijne Damen moeder in 3 families, Marc Van Eeghem (2 eerwaarde vaders, 2 gewone vaders, ....). MVE was wel in topvorm moet ik zeggen.
Op het podium stonden verder nog overal microstandaards, waarin de verschillende personages dan hun vele teksten declameerden. Daar ging het voor mij wat fout, denk ik. De aankleding was fantastisch goed, het (toneel)gezelschap top-notch en toch had ik moeite om mee te gaan met het verhaal, werd ik niet meegezogen in de gebeurtenissen. Hoewel de micro's inventief gebruikt werden (van micro tot sex attribuut en alles ertussen naar gelang de scene), bleef de vertolking, voor mij, wat te vrijblijvend.
Toch enkele hoogtepunten hoor: de preek van eerwaarde MVE met het echo effect, Liesa van der Aa haar zwoele poses, de tooggesprekken, ... en het gebruik van de samples bij bepaalde scenes.
Het zag er enorm goed uit, het zat goed in mekaar, en toch had ik een dubbel gevoel op 't einde... Weird.
Het was in elk geval minder bizar dan de trailer doet vermoeden:
Steve Wynn @ 4AD
(Meer dan) aangenaam optreden nummer 3 deze week: Steve Wynn, god in beperkte kring, was weer in het land. Natuurlijk moest ik er terug bij zijn, één van die dingen waarvoor de volleytraining moet wijken.
Toen de kleine zoektocht om de 4AD te vinden afgerond was, konden we eerst nog Trixie Whitley aan het werk zien, dochter van. Klok van een stem, maar mooie songs ontbreken nog wat, maar waard om in de gaten te houden denk ik.
Steve Wynn dan. Het begon als een duo met Robert Lloyd op mandoline (later ook keyboards en gitaar) en Steve het hele optreden door op accoustische gitaar. Door deze ietwat kale bezetting kon je rustig genieten van de verhaaltjes die in zijn songs verweven zijn. Een mooi 'Boston'. 'Southern California Line' klonk ook super. 'Carry a Torch", 'Carolyn', allemaal mooi. Maar ik miste bij momenten toch het gefreak en de scherpe kantjes van zijn 'Miracle 3'. Ze speelden ook een drietal nieuwe nummers, waarvan ik vooral 'Manhattan Fault Line' onthield.
Totdat Erik van Loo de staande bas kwam spelen.... Totale ommekeer. Ongelooflijke jazzy bewerkingen de nummers, zeker met keyboards: 'Days of Wine and Roses', "Candy Machine", "The Deep End" en "Amphetamine" kreeg zijn power met een mooie bassolo.
Met het rode doek op de achtergrond en het rode lichtspel had ik bij momenten de indruk dat ik naar Twin Peaks aan het kijken was. Weird !!
.jpg)
Bij de bissen nog een rustig 'Merritville' en een blik op de klok toonde dat het al een stuk na middernacht was. 2h30 genieten dus.
Op de myspace staan een paar accoustische tracks van 'Live in Bremen'
Tot 2 maart in de Arenberg :p.
Toen de kleine zoektocht om de 4AD te vinden afgerond was, konden we eerst nog Trixie Whitley aan het werk zien, dochter van. Klok van een stem, maar mooie songs ontbreken nog wat, maar waard om in de gaten te houden denk ik.
Steve Wynn dan. Het begon als een duo met Robert Lloyd op mandoline (later ook keyboards en gitaar) en Steve het hele optreden door op accoustische gitaar. Door deze ietwat kale bezetting kon je rustig genieten van de verhaaltjes die in zijn songs verweven zijn. Een mooi 'Boston'. 'Southern California Line' klonk ook super. 'Carry a Torch", 'Carolyn', allemaal mooi. Maar ik miste bij momenten toch het gefreak en de scherpe kantjes van zijn 'Miracle 3'. Ze speelden ook een drietal nieuwe nummers, waarvan ik vooral 'Manhattan Fault Line' onthield.
Totdat Erik van Loo de staande bas kwam spelen.... Totale ommekeer. Ongelooflijke jazzy bewerkingen de nummers, zeker met keyboards: 'Days of Wine and Roses', "Candy Machine", "The Deep End" en "Amphetamine" kreeg zijn power met een mooie bassolo.
Met het rode doek op de achtergrond en het rode lichtspel had ik bij momenten de indruk dat ik naar Twin Peaks aan het kijken was. Weird !!
.jpg)
Bij de bissen nog een rustig 'Merritville' en een blik op de klok toonde dat het al een stuk na middernacht was. 2h30 genieten dus.
Op de myspace staan een paar accoustische tracks van 'Live in Bremen'
Tot 2 maart in de Arenberg :p.
Vic Chesnutt @ Cactus @ Ma/Z
Zeer aangenaam concert nummer 2 deze week. Eerlijk gezegd kende ik wienig tot niks van de muziek van die kerel, maar na alles wat ik gelezen had, had ik wel het vermoeden dat het iets ging zijn dat mij ging liggen.
Inderdaad, ik smaakte heel goed wat hij bracht.... Zeker in combinatie met A Silver Mt. Zion en zeker wat Guy Picciotto uit zijn gitaar schudde.... "if you have a band like this, back in Georgia, they call me a lucky m*therf#cker". Gelijk hebben ze. Het zevental is duidelijk op mekaar ingespeeld.
Meestal kwam het erop neer dat een nummer redelijk kaal werd ingezet met aandacht voor de niet alledaagse teksten van de man waarna de songs openbloeiden tot een heerlijk klanktapijt waarbij de violiste (yummie tattoo) en Guy Picciotto voor de nodige distortie en tegendraadse klanken zorgden.
Ze speelden ook een opmerkelijke cover van nina simone, waar het niet helemaal duidelijk was of hij tijdens "it's sad, sad, sad" ging beginnen huilen of in lachen uitbarsten....
De-briefing was het slotnummer:
Inderdaad, ik smaakte heel goed wat hij bracht.... Zeker in combinatie met A Silver Mt. Zion en zeker wat Guy Picciotto uit zijn gitaar schudde.... "if you have a band like this, back in Georgia, they call me a lucky m*therf#cker". Gelijk hebben ze. Het zevental is duidelijk op mekaar ingespeeld.
Meestal kwam het erop neer dat een nummer redelijk kaal werd ingezet met aandacht voor de niet alledaagse teksten van de man waarna de songs openbloeiden tot een heerlijk klanktapijt waarbij de violiste (yummie tattoo) en Guy Picciotto voor de nodige distortie en tegendraadse klanken zorgden.
Ze speelden ook een opmerkelijke cover van nina simone, waar het niet helemaal duidelijk was of hij tijdens "it's sad, sad, sad" ging beginnen huilen of in lachen uitbarsten....
De-briefing was het slotnummer:
Primaries
Onlangs gehoord in een gesprek over de voorverkiezing in de VS, over Obama:
"... zou het dan toch die vrimden zijn die gaat winnen..."
Zijn amerikanen niet allemaal vreemden voor ons?
Zelfs vanuit hun standpunt, je moet als amerikaantje geboren zijn als je president wilt worden. Voor andere posten volstaat het je te laten naturaliseren, dat weet iedereen sinds Zwarteneger governator is in California.
"... zou het dan toch die vrimden zijn die gaat winnen..."
Zijn amerikanen niet allemaal vreemden voor ons?
Zelfs vanuit hun standpunt, je moet als amerikaantje geboren zijn als je president wilt worden. Voor andere posten volstaat het je te laten naturaliseren, dat weet iedereen sinds Zwarteneger governator is in California.
Johnny Parry Trio & Dez Mona @Cactus
Na een zaterdag dozen sleuren en een zondag waarin de morele plicht er was die dozen uit te pakken, maar het zomerzonnetje nog harder om mijn aandacht riep, was het tijd om mijn plicht als vrijwilliger aan de ingang van de Ma/Z uit te oefenen. Wat ticketjes controleren voor de optredens georganiseerd door de cactus in ruil voor wat drankbonnekes en de kans om meerendeel van het concert mee te pikken, gratis natuurlijk. Zondag waren er voor mij 2 onbekende namen.
Opener van de avond (mocht toch een meer dan een uur spelen, dus niet echt voorprogramma) was het Johnny Parry Trio.
Een heel aangename verrassing die mannen. Een grafstem, doder dan Tom Waits, sober pianospel als klank, een bas als stoorzender en drums die onheilspellende sfeer alleen maar versterken. Voeg daar nog teksten bij die meer "blood", "death", "kill" en "ghost" bevatten dan die van Nick Cave. Vanaf onze deurpositie klonk het als een soundtrack, toen ik later de zaal in ging, bleek dat er inderdaad ook filmpkes meespeelden (zie youtube). Net toen de (soms wel heel) trage nummers wat verveling opwekten kwam er gelukkig ook (een beetje) meer uptempo en melodieuzer werk. Een aangename verrassing die Engelsen !
Daarna was het tijd voor belgische coming band: Dez Mona. Van vele kanten waren die mannen mij aangeraden, maar ik was nog wat bevreesd, laat ons zeggen, zeker nadat ik nogal onder de indruk was van het eerste optreden. De band klonk heel goed, stevig, straalt soul uit, maar die zanger werkte van in het begin op mijn zenuwen. Zijn présence, zijn kop/falset stemmeke, zijn mislukt phil-oakey-kapsel, zijn bewegen op het podium. Ik heb het dan ook vlug voor bekeken gehouden om nog wat te loungen in mijn nieuwe living.
Opener van de avond (mocht toch een meer dan een uur spelen, dus niet echt voorprogramma) was het Johnny Parry Trio.
Een heel aangename verrassing die mannen. Een grafstem, doder dan Tom Waits, sober pianospel als klank, een bas als stoorzender en drums die onheilspellende sfeer alleen maar versterken. Voeg daar nog teksten bij die meer "blood", "death", "kill" en "ghost" bevatten dan die van Nick Cave. Vanaf onze deurpositie klonk het als een soundtrack, toen ik later de zaal in ging, bleek dat er inderdaad ook filmpkes meespeelden (zie youtube). Net toen de (soms wel heel) trage nummers wat verveling opwekten kwam er gelukkig ook (een beetje) meer uptempo en melodieuzer werk. Een aangename verrassing die Engelsen !
Daarna was het tijd voor belgische coming band: Dez Mona. Van vele kanten waren die mannen mij aangeraden, maar ik was nog wat bevreesd, laat ons zeggen, zeker nadat ik nogal onder de indruk was van het eerste optreden. De band klonk heel goed, stevig, straalt soul uit, maar die zanger werkte van in het begin op mijn zenuwen. Zijn présence, zijn kop/falset stemmeke, zijn mislukt phil-oakey-kapsel, zijn bewegen op het podium. Ik heb het dan ook vlug voor bekeken gehouden om nog wat te loungen in mijn nieuwe living.
Denis Nowé
Gezien de gebeurtenissen van de dag, gisteravond schoorvoetend, met enige tegenzin richting de schouwburg getrokken om er te gaan lachen. Denis Nowé, p.u.n.t.d.i.c.h.t.e.r van beroep, comedy qua genre. Sorry Comedy, met grote C want vanaf de eerste seconde was het raak. Na 1 minuut hadden we al meer gelachen dan de hele show van Bert Kruismans vorige zaterdag samen.
Zitten op zijn barkruk, schuchter rond kijkend en voorlezend uit zijn bundel "mooie meisjes duren niet lang" en sec, sec, sec, droog. "Ik maak gedichten over liefde, geluk en sex." En zo was het ook, licht tot zwaar aangebrand, vrouwonvriendelijk, blond onvriendelijk, maar steeds met zo'n knipoog, woordspelingen, .... (het ozongat, de turk aliplast, ....)
Enige nadeel is dat je echt geconcentreerd moet zijn om alles te absorberen, sommige woordspelingen zijn fijnzinnig dat het pas na enige tijd duidelijk wordt. Nadeel noem ik dat dan, man man man. Na al de tranen van deze dag, waren dit tranen van het lachen. Zijn cover versie van "eenzaam zonder jou', 'niet eenzaam zonder jou' inclusief inleiding is gewoon hilarisch.
Check him out !
Zitten op zijn barkruk, schuchter rond kijkend en voorlezend uit zijn bundel "mooie meisjes duren niet lang" en sec, sec, sec, droog. "Ik maak gedichten over liefde, geluk en sex." En zo was het ook, licht tot zwaar aangebrand, vrouwonvriendelijk, blond onvriendelijk, maar steeds met zo'n knipoog, woordspelingen, .... (het ozongat, de turk aliplast, ....)
Enige nadeel is dat je echt geconcentreerd moet zijn om alles te absorberen, sommige woordspelingen zijn fijnzinnig dat het pas na enige tijd duidelijk wordt. Nadeel noem ik dat dan, man man man. Na al de tranen van deze dag, waren dit tranen van het lachen. Zijn cover versie van "eenzaam zonder jou', 'niet eenzaam zonder jou' inclusief inleiding is gewoon hilarisch.
Check him out !
Hilarisch
Eat your heart out Betty!!
Ierse kandidaat voor Eurosong. Hopelijk stemt iedereen op 23 feb op deze:
Dustin is de ierse Samson.
Ierse kandidaat voor Eurosong. Hopelijk stemt iedereen op 23 feb op deze:
Dustin is de ierse Samson.
RIP (again)
Terwijl het buiten stormde, is er gisteren binnen nog een sterk boompje geknakt. 'Germaintje van de goaze" is niet meer. Mijn grootmoeder, waar ik als kind uuuuuuuuuuuuuren doorbracht, mijn creche eigenlijk. Voor en na school, de vakanties, .... ieder moment dat mijn ouders niet thuis waren bracht ik er door.
Ze heeft me leren manillen (vele malen kampioene en keizerin) en samen kwamen we overal in Ingelmunster, ik in de buggy, zij als motor. De herinneringen zijn legio. 'De klokken" die de paaseitjes brachten in de wasmand. Popeye die ze ontmoet had en spinazie van gekocht had, die ik op zijn aanraden op moest eten om groot en sterk te worden (ja, Popeye is langer echt geweest dan die voil janet met mijter en staf). De woensdag middagen dat we naar de Goldorak en Capitaine Flam op A2 keken. Het klusje van het kuisen van de aantekenstokken van de vinkezettingen, het voetballen op de grote koer, steenvlakte,... van de gaselwest, ....
Later toen ik mijn middelbaar deed in Izegem, ging ik er nog steeds op woensdagmiddag eten en nog later toen ik op de Hantal zat of bij Vandemoortele werkte, werd die traditie in ere gehouden. Toen ze al op het Acaciaplein woonde en in het rijtje nog 2 kaartgrage weduwen woonden, was ik een graaggeziene vierde man.
Sterk karakter, sterk hart, mijn laatste echte band met het dorp waar ik ben opgegroeid, heeft de geest gegeven.
rouwbrief
Ze heeft me leren manillen (vele malen kampioene en keizerin) en samen kwamen we overal in Ingelmunster, ik in de buggy, zij als motor. De herinneringen zijn legio. 'De klokken" die de paaseitjes brachten in de wasmand. Popeye die ze ontmoet had en spinazie van gekocht had, die ik op zijn aanraden op moest eten om groot en sterk te worden (ja, Popeye is langer echt geweest dan die voil janet met mijter en staf). De woensdag middagen dat we naar de Goldorak en Capitaine Flam op A2 keken. Het klusje van het kuisen van de aantekenstokken van de vinkezettingen, het voetballen op de grote koer, steenvlakte,... van de gaselwest, ....
Later toen ik mijn middelbaar deed in Izegem, ging ik er nog steeds op woensdagmiddag eten en nog later toen ik op de Hantal zat of bij Vandemoortele werkte, werd die traditie in ere gehouden. Toen ze al op het Acaciaplein woonde en in het rijtje nog 2 kaartgrage weduwen woonden, was ik een graaggeziene vierde man.
Sterk karakter, sterk hart, mijn laatste echte band met het dorp waar ik ben opgegroeid, heeft de geest gegeven.
rouwbrief
Pijnlijk
Alsof de duivel er mee gemoeid is, net nu ik de sleutels heb voor de nieuwe woonst, krijg ik last van mijn rug. Vrijdag op een leuke training *alweer* een bal *spectaculair* verdedigd, maar daarbij wat verkeerd terecht gekomen op de rug, met de nodige stramheid en beperkt bewegen tot gevolg.
Zaterdag dus veel minder gedaan dan verwacht/gepland.
's Avonds dan richting Leffinge getrokken alwaar Bert Kruismans ons ging al lachend ging vertellen hoe we beroemd konden worden. Pijnlijke affaire. Zwak, geen opbouw, geen moppen,.... Het begon met een typetje die wat op hem leek en wat van den dwazen was, ... het bracht niks bij, leverde niks op, enige enigszins relevante was dat hij tussendoor aan de preselecties van idool ging meedoen.
De show zelf: om beroemd te worden: stelling 1: zien is geloven. Kortom overal opduiken en hopen dat je onthouden wordt, van toevallige getuige tot .... Hier en daar wat parallelen met de heiligen van het christendom.... wat tot paar flauwe zinspelingen leidde.
Stelling 2 hebben we nooit gehoord. Enige grappige momenten waren de wat grove uitlatingen richting publiek en "man/vrouw onder de sloef" situaties. En de filmpkes natuurlijk. Pijnlijke fragmenten uit "De man van Wendy", "Man bijt hond" en "de Pfaffs".
Normaal ging ik daarna nog richting Zwevezele trekken voor de carnavals kroegentocht alginder, maar na dat immens flauwe gedoe had ik daar geen zin meer in.
Zondag nog even in de Ma/Z langsgegaan. "The Go-Find" was wegens het vaderschap vervangen door "Star Club West" of iets van dien aard. Klonken best aardig, de eerste 20 minuten, daarna verzonken ze wat in teveel van het zelfde. "The Portables" vond ik matig beginnen en ben ik maar richting bedje getrokken
Zaterdag dus veel minder gedaan dan verwacht/gepland.
's Avonds dan richting Leffinge getrokken alwaar Bert Kruismans ons ging al lachend ging vertellen hoe we beroemd konden worden. Pijnlijke affaire. Zwak, geen opbouw, geen moppen,.... Het begon met een typetje die wat op hem leek en wat van den dwazen was, ... het bracht niks bij, leverde niks op, enige enigszins relevante was dat hij tussendoor aan de preselecties van idool ging meedoen.
De show zelf: om beroemd te worden: stelling 1: zien is geloven. Kortom overal opduiken en hopen dat je onthouden wordt, van toevallige getuige tot .... Hier en daar wat parallelen met de heiligen van het christendom.... wat tot paar flauwe zinspelingen leidde.
Stelling 2 hebben we nooit gehoord. Enige grappige momenten waren de wat grove uitlatingen richting publiek en "man/vrouw onder de sloef" situaties. En de filmpkes natuurlijk. Pijnlijke fragmenten uit "De man van Wendy", "Man bijt hond" en "de Pfaffs".
Normaal ging ik daarna nog richting Zwevezele trekken voor de carnavals kroegentocht alginder, maar na dat immens flauwe gedoe had ik daar geen zin meer in.
Zondag nog even in de Ma/Z langsgegaan. "The Go-Find" was wegens het vaderschap vervangen door "Star Club West" of iets van dien aard. Klonken best aardig, de eerste 20 minuten, daarna verzonken ze wat in teveel van het zelfde. "The Portables" vond ik matig beginnen en ben ik maar richting bedje getrokken
Abonneren op:
Posts (Atom)