Terwijl het buiten stormde, is er gisteren binnen nog een sterk boompje geknakt. 'Germaintje van de goaze" is niet meer. Mijn grootmoeder, waar ik als kind uuuuuuuuuuuuuren doorbracht, mijn creche eigenlijk. Voor en na school, de vakanties, .... ieder moment dat mijn ouders niet thuis waren bracht ik er door.
Ze heeft me leren manillen (vele malen kampioene en keizerin) en samen kwamen we overal in Ingelmunster, ik in de buggy, zij als motor. De herinneringen zijn legio. 'De klokken" die de paaseitjes brachten in de wasmand. Popeye die ze ontmoet had en spinazie van gekocht had, die ik op zijn aanraden op moest eten om groot en sterk te worden (ja, Popeye is langer echt geweest dan die voil janet met mijter en staf). De woensdag middagen dat we naar de Goldorak en Capitaine Flam op A2 keken. Het klusje van het kuisen van de aantekenstokken van de vinkezettingen, het voetballen op de grote koer, steenvlakte,... van de gaselwest, ....
Later toen ik mijn middelbaar deed in Izegem, ging ik er nog steeds op woensdagmiddag eten en nog later toen ik op de Hantal zat of bij Vandemoortele werkte, werd die traditie in ere gehouden. Toen ze al op het Acaciaplein woonde en in het rijtje nog 2 kaartgrage weduwen woonden, was ik een graaggeziene vierde man.
Sterk karakter, sterk hart, mijn laatste echte band met het dorp waar ik ben opgegroeid, heeft de geest gegeven.
rouwbrief
2 opmerkingen:
Innige deelneming. Mooi geschreven post wel :-)
Een reactie posten