Toen de kleine zoektocht om de 4AD te vinden afgerond was, konden we eerst nog Trixie Whitley aan het werk zien, dochter van. Klok van een stem, maar mooie songs ontbreken nog wat, maar waard om in de gaten te houden denk ik.
Steve Wynn dan. Het begon als een duo met Robert Lloyd op mandoline (later ook keyboards en gitaar) en Steve het hele optreden door op accoustische gitaar. Door deze ietwat kale bezetting kon je rustig genieten van de verhaaltjes die in zijn songs verweven zijn. Een mooi 'Boston'. 'Southern California Line' klonk ook super. 'Carry a Torch", 'Carolyn', allemaal mooi. Maar ik miste bij momenten toch het gefreak en de scherpe kantjes van zijn 'Miracle 3'. Ze speelden ook een drietal nieuwe nummers, waarvan ik vooral 'Manhattan Fault Line' onthield.
Totdat Erik van Loo de staande bas kwam spelen.... Totale ommekeer. Ongelooflijke jazzy bewerkingen de nummers, zeker met keyboards: 'Days of Wine and Roses', "Candy Machine", "The Deep End" en "Amphetamine" kreeg zijn power met een mooie bassolo.
Met het rode doek op de achtergrond en het rode lichtspel had ik bij momenten de indruk dat ik naar Twin Peaks aan het kijken was. Weird !!
.jpg)
Bij de bissen nog een rustig 'Merritville' en een blik op de klok toonde dat het al een stuk na middernacht was. 2h30 genieten dus.
Op de myspace staan een paar accoustische tracks van 'Live in Bremen'
Tot 2 maart in de Arenberg :p.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten