Gister dankzij de toffe lui van leffingeleuren ben ik via hun nieuwsbrief aan vrijkaartjes geraakt voor het onderdeel "The Soundtrack of Our Lives" van het filmfestival Oostende. Hierdoor kon ik (eindelijk) 24 Hour Party People zien van Michael Winterbottom. Een overzicht van the rise and fall van de Manchester Music Scene in de jaren 80 en 90. Het draait rond Joy Division, New Order, Happy Mondays, Drugs, E, The Factory en The Hacienda. Of toch over de man achter dit alles, de vorige maand overleden TonyWilson en hoe het (niet) gemanaged werd. Ondanks de fantastische soundtrack had ik er toch iets meer van verwacht dan het droge cynische verhaal dat hier opgehangen werd. Ik mis de "party" in het verhaal.
Ook de tweede film was van Michael Winterbottom : 9 Songs. Aangekondigd als "2 mensen ontmoeten elkaar op een concert, de film volgt hun relatie", wel het is een serieuse hardcore pornofilm die onderbroken wordt om een concertfragmentje te tonen van black rebel motorcycle club, franz ferdinand, von bondies, elbow, superfurry animals en nog heel wat moois, waarna er alweer wat gebefd, geblowjobd of simpelweg geneukt wordt. Hier dus iets teveel expliciete party naar mijn gevoel...
Gelukkig was vriend T mijn gezelschap voor de laatste film en niet vriendinneke Dolfijn zoals eerst het geval ging zijn... "Agressief verleiden" en "Preventief Binnendoen " waren termen die spontaan in mij opkwamen....
1 opmerking:
Die "dolfijn" zou je dus willen binnendraaien, of wat?
Hummm, to be continued, let's discuss vrijdag op LL.
koop05.blogspot.com
Een reactie posten