Dag10: Tongariro Alpine Crossing

Het is zover. De mooiste ééndagswandeltocht van NZ voorzover ik de boekskes mag geloven.  Een kleine 20km die ons van 1100m naar net geen 1900m brengt en terug laat afdalen naar 800m. Wakker worden door de wekker (voor een keer gezet om het busje van 8u te halen). Geen getik van regen op mijn wagentje, wat me al blijmaakt. Gister mijn kortere wandeling afgesloten met stortbui, dus....  Wat brandstof opeten en weg zijn we.
Half uurtje rijden en hopla, de benen strekken op het lavagesteente en op naar die krater.  Het pad slingert langzaam omhoog doorheen het lage struikgewas. Hier en daar over houten paadjes, tot in de mist ( L ) opeens rechts van ons Mount Ngauruhoe met zijn sneeuwtop ligt te glinsteren in de zon. Het pad slingert verder tot aan het eerste ijkpunt: de Soda springs. Van dichtbij een leuke waterval, van verderaf, een vlekje halverwege de immense bergwand. Ook hier speelt de mist verstoppertje.





Vanaf daar gaat het dan echt omhoog naar de South Crater. (1400m naar 1660m) een helling op in lavagesteente. Er valt al heel wata minder groen en rood te bekennen, maar wel een stevige en koude rugwind. Onder het wolken/mistdek vangen we af en toe een glimps op van de zonnig vallei waar we vertrokken zijn. Al bij al gaat de klim vlot.
Op het plateau gekomen is het toch stillaan tijd om die handschoenen aan te trekken.  Ook hier spelen mist/wolken een spelletje met ons. We zien met moeite de volgende richtingspaal, dan zien we opeens mooi die sneeuwberg glinsteren en tegen dat de ogen geknipperd hebben is het weer die witte muur.

Een nijdige klim volgt naar de Red Crater (1886m), ook hier (stevige) wind in de rug, maar de ondergrond is al wat poreuser en we glijden al eens een stapje terug.  Net achter de kam begint het spelletje opnieuw. Prachtzicht op de Emerald Lakes, geen zicht, wel zicht, ... Afdalen dan maar, makkelijker gezegd dan gedaan want het is nogal zanderig en een stap voorwaarts betekent een stap verder glijden.  Eens op de hoogte van de Emerald Lakes gekomen breekt de zon volledig door (1700m) en zien we ook de top waar we vandaan komen. Dat gecombineerd met die prachtige kleur van de meertjes... Kicken!!





Van daaruit volgt nog een lange, lange afdaling  doorheen de verschillende vegetaties naar ons eindpunt, ondertussen genietend van het zicht op de vallei met 2 grote meren en ’t zonnetje op onze snoet.  Totale tijd onderweg ondeveer 6u30 waarvan we zeker 3 kwartier gerust en rond gekeken hebben.  Het was zeker niet de zwaarste trekking die ik gedaan heb, maar wel een hele mooie. Was het plateau zichtbaarder geweest, hadden we er zeker langer over gedaan, om rond te kijken hé.

Terug in de lodge, een halfuurtje geweekt in de jacuzzi.

(we = 3 oost-hollandse knullen en 1 berliner meisje, en eigenlijk ook wel Filip)

Geen opmerkingen: