Het is
zover. De mooiste ééndagswandeltocht van NZ voorzover ik de boekskes mag
geloven. Een kleine 20km die ons van
1100m naar net geen 1900m brengt en terug laat afdalen naar 800m. Wakker worden
door de wekker (voor een keer gezet om het busje van 8u te halen). Geen getik
van regen op mijn wagentje, wat me al blijmaakt. Gister mijn kortere wandeling
afgesloten met stortbui, dus.... Wat
brandstof opeten en weg zijn we.
Half uurtje
rijden en hopla, de benen strekken op het lavagesteente en op naar die
krater. Het pad slingert langzaam omhoog
doorheen het lage struikgewas. Hier en daar over houten paadjes, tot in de mist
( L )
opeens rechts van ons Mount Ngauruhoe met zijn sneeuwtop ligt te glinsteren in
de zon. Het pad slingert verder tot aan het eerste ijkpunt: de Soda springs.
Van dichtbij een leuke waterval, van verderaf, een vlekje halverwege de immense
bergwand. Ook hier speelt de mist verstoppertje.
Vanaf daar
gaat het dan echt omhoog naar de South Crater. (1400m naar 1660m) een helling
op in lavagesteente. Er valt al heel wata minder groen en rood te bekennen,
maar wel een stevige en koude rugwind. Onder het wolken/mistdek vangen we af en
toe een glimps op van de zonnig vallei waar we vertrokken zijn. Al bij al gaat
de klim vlot.
Op het
plateau gekomen is het toch stillaan tijd om die handschoenen aan te
trekken. Ook hier spelen mist/wolken een
spelletje met ons. We zien met moeite de volgende richtingspaal, dan zien we
opeens mooi die sneeuwberg glinsteren en tegen dat de ogen geknipperd hebben is
het weer die witte muur.
Een nijdige
klim volgt naar de Red Crater (1886m), ook hier (stevige) wind in de rug, maar
de ondergrond is al wat poreuser en we glijden al eens een stapje terug. Net achter de kam begint het spelletje
opnieuw. Prachtzicht op de Emerald Lakes, geen zicht, wel zicht, ... Afdalen
dan maar, makkelijker gezegd dan gedaan want het is nogal zanderig en een stap
voorwaarts betekent een stap verder glijden.
Eens op de hoogte van de Emerald Lakes gekomen breekt de zon volledig
door (1700m) en zien we ook de top waar we vandaan komen. Dat gecombineerd met
die prachtige kleur van de meertjes... Kicken!!
Van daaruit
volgt nog een lange, lange afdaling
doorheen de verschillende vegetaties naar ons eindpunt, ondertussen
genietend van het zicht op de vallei met 2 grote meren en ’t zonnetje op onze
snoet. Totale tijd onderweg ondeveer
6u30 waarvan we zeker 3 kwartier gerust en rond gekeken hebben. Het was zeker niet de zwaarste trekking die ik
gedaan heb, maar wel een hele mooie. Was het plateau zichtbaarder geweest,
hadden we er zeker langer over gedaan, om rond te kijken hé.
Terug in de
lodge, een halfuurtje geweekt in de jacuzzi.
(we = 3
oost-hollandse knullen en 1 berliner meisje, en eigenlijk ook wel Filip)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten