Dag14: Road to Picton

Zondag rustdag. “Vroeg” op om voor 8u ingecheckt te zijn op de Interislander. De ferry die me van het Noordereiland in 3u naar het Zuidereiland brengt. Het laatste uur doorheen de “sounds” in de  buurt van Picton. “Sounds” zouden ondergelopen valleien zijn. Deze schijnt in elk geval heel diep te zijn. Het zicht op de kustheuvels links en rechts is weer mooi.

Aangekomen in Picton breekt het zonnetje door. Tijd voor wat lekkere grote groene mosselen te verorberen. Daarna de campplaats opzoeken en mijn logementen te regelen en mijn zak maken voor de komende dagen.Ik ga in 4 dagen de Queen Charlotte Track wandelen, zo’n 70km langsheen de eerder vermelde “Sound”.

Dag13: Wellington

’t was wat frisjes toen ik vanochtend wakker werd in mijn mobiel. Dat betekent meestal klare hemel ’s  nachts en dus hopelijk ook overdag. Vandaag was dat in elk geval zo. STRALEND zonnetje over Welllington. Hop de bus op en heerlijk rondgedwaald in deze stad, die er geweldig uitzit in dit zonnebad.

Eerst heb ik de “sculpturenroute” gevolgd die in de Lonely Planet stond. Die begon langs wat oude dokken in het centrum. Onnodig te zeggen dat met dit weer het er daar fantastisch uitzag. Vandaar wat het centrum in. Dan ben ik via Mt Albert naar Mt Victoria Lookout gegaan. Wellington ligt dus wat in een (paar) baai(en), omring door heuvels met behoorlijk wat groen (en huizen). In het (commerciële) centrum heb je wat moderne hoogbouw , errond de traditionele houten cottages. Vanop de lookout had je schitterend zicht daarop en op de baai/meer waar Newtown ligt. Vandaar ben ik dan afgedaald langs Oriental Beach terug door het centrum naar de andere kant en daar de heuvel met de botanische tuinen op om te eindigen ongeveer waar ik begonnen was. Aan de TSB Bank Arena. Alice Cooper speelde daar en het leek me wel leuk om die net voor Halloween eens te zien. Veel te veel betaald voor dat ticket (de goedkopere plaatsen waar allang weg), maar ik ben hier waarschijnlijk maar één keer en ik heb ervan genoten en de gezellige buur heeft me netjes terug naar de campsite gebracht.

Morgen de ferry op naar het zuidereiland.

Dag12: Road To Wellington

Heerlijk wakker worden op de Freedom Camping in Napier. Pal naast het strand, zicht op de stille zee en de opkomende zon. Nog lekker wat liggen lezen, luieren, kijken, ... Al had ik de avond ervoor wat meer ambiance verwacht op die plaats, maar elk bleef nogal in zijn cocoon (lees auto), net als op de gewone camping.

Vanochtend dan maar de kust verder verkend tot Clifton (Cape Kidnappers) en via Hastings (nog zo’n Art Deco dorpje) verder gereden richting Wellington. Het valt me eigenlijk wel op dat als je de pijlen “Town Center” volgt, je in een soort shopping mall zonder dak terecht komt. Een paar straten met winkels, restaurants en andere commerciële dingen, maar dat daar eigenlijk geen kat woont. De bewoning zit veelal in estates rond die commerciële hub.

Onderweg nog even gestopt in Mount Bruce, een soort park waarin ze bepaalde vogelsoorten proberen in stand te houden zoals de hihi (what’s in a name), de kokako en de kiwi. Die kan je daar trouwens zien. Aangezien het een nachtvogel hebben ze een paar van die beesten in een groot “hok” gestopt en hun bioritme met 12u doorgedraaid zodanig dat ze wakker zijn als er bezoekers zijn .

Daarna verder gebold tot een camping net voor Wellington. Onderweg was het “gewoon” heel mooi, niet het extravagante van gister. J

Dag11: Road to Napier

OMG!!! Waaat een rit vandaag!!! Amaaaaazing!!!!

Sorry voor de gemeenplaatsen....

Gisteravond had ik een half plan wat ik vandaag zou doen. Het fietstochtje liet ik al varen toen ik rond 4u wakker werd van het geplens op het dak van mijn bed. Ik zou wel eens vuil kunnen worden en daarr had deze seut geen zin in. Dan toch maar naar Wellington rijden? Of toch Napier?  Een blik op die ruwe kaart van één of andere campingketen trok weer mijn aandacht naar dat ene lijntje waar een caravan doorstreept was... De route van Taihape naar Napier. Dat lijntje bleef me intrigeren. Doen dus. 162km stond op het bordje in Taihape.. wel 140 ervan was het kwijlen, genieten, van de verbazing naar de andere streling van het oog rijden, stoppen, uitstappen, foto’ke maken, beseffen dat het foto’ke niet weergeeft wat je ziet en nog maar eens kijken...

In het eerste deel slingerde de weg zeg doorheen de heuvels, de ene groene vallei afwisselend met het andere panorama. Voor het eerst waren ook de schapen talrijk aanwezig. Aan de andere kant van de weg, die andere weidebeesten: de koeien.  Hier en daar een meertje, omgeven door grasgroene weiden, donkerder stukken, een bosje maar vooral een fantastisch weids zicht. De plateaus waren meer van hetzelfde maar dan vlak met een heuvelmuur als afwerking. Hogerop werden de weiden afgelost door bossen. Op en neer, glooiend, onderbroken door een rivier tot je weer wat lager was en het groen, iets minder steil de bovenhand nam. 4u heb ik erover gedaan, 10 auto’s gezien onderweg, genoten voor 100%. Ondertussen shuffelt de foon al het moois van God Is An Astronaut als soundtrack bij dit weergaloze ritje.

Dan volgenden er nog 10km langsheen wijngaarden en tenslotte nog een 12tal tussen de voorstadjes naar de zee.  En toen was het pas 13u..

Wat rondgewandeld in Napier en met 2 vragen iets voor 14u het I-site (info bureau) binnengestapt. Ja, er is een Art Deco tour over een paar minuten. Mij vlug ingeschreven en mee op rondleiding door heen dit stadje dat na de aardbeving in 1931 helemaal heropgebouwd is in Art Deco-stijl en er nog steeds zo staat. Ik had wat moeite met het accent van de gids “Maori” klonk als “Married”... maar leuke dingen gezien aan de gebouwen. 

En eigenlijk ben ik te snel geweest. Mijn 2^de vraag was hoe het zat met Cape Kidnappers, een oord vol van Jan-van-genten, dat enkel bij laagtij te bezoeken is.... en het is laagtij op het einde van de middag... ik had dat dus beter vandaag gedaan en morgen voormiddag de Art Deco-route, want ik wil morgen door naar Wellington (4u rijden), dus die mooie beestjes zullen voor een andere keer zijn. Het zuidereiland lonkt...

Heb ik al gezegd dat de rit hierheen fantastisch mooi was????

Dag10: Tongariro Alpine Crossing

Het is zover. De mooiste ééndagswandeltocht van NZ voorzover ik de boekskes mag geloven.  Een kleine 20km die ons van 1100m naar net geen 1900m brengt en terug laat afdalen naar 800m. Wakker worden door de wekker (voor een keer gezet om het busje van 8u te halen). Geen getik van regen op mijn wagentje, wat me al blijmaakt. Gister mijn kortere wandeling afgesloten met stortbui, dus....  Wat brandstof opeten en weg zijn we.

Half uurtje rijden en hopla, de benen strekken op het lavagesteente en op naar die krater.  Het pad slingert langzaam omhoog doorheen het lage struikgewas. Hier en daar over houten paadjes, tot in de mist ( L ) opeens rechts van ons Mount Ngauruhoe met zijn sneeuwtop ligt te glinsteren in de zon. Het pad slingert verder tot aan het eerste ijkpunt: de Soda springs. Van dichtbij een leuke waterval, van verderaf, een vlekje halverwege de immense bergwand. Ook hier speelt de mist verstoppertje.

Vanaf daar gaat het dan echt omhoog naar de South Crater. (1400m naar 1660m) een helling op in lavagesteente. Er valt al heel wata minder groen en rood te bekennen, maar wel een stevige en koude rugwind. Onder het wolken/mistdek vangen we af en toe een glimps op van de zonnig vallei waar we vertrokken zijn. Al bij al gaat de klim vlot.

Op het plateau gekomen is het toch stillaan tijd om die handschoenen aan te trekken.  Ook hier spelen mist/wolken een spelletje met ons. We zien met moeite de volgende richtingspaal, dan zien we opeens mooi die sneeuwberg glinsteren en tegen dat de ogen geknipperd hebben is het weer die witte muur.

Een nijdige klim volgt naar de Red Crater (1886m), ook hier (stevige) wind in de rug, maar de ondergrond is al wat poreuser en we glijden al eens een stapje terug.  Net achter de kam begint het spelletje opnieuw. Prachtzicht op de Emerald Lakes, geen zicht, wel zicht, ... Afdalen dan maar, makkelijker gezegd dan gedaan want het is nogal zanderig en een stap voorwaarts betekent een stap verder glijden.  Eens op de hoogte van de Emerald Lakes gekomen breekt de zon volledig door (1700m) en zien we ook de top waar we vandaan komen. Dat gecombineerd met die prachtige kleur van de meertjes... Kicken!!

Van daaruit volgt nog een lange, lange afdaling  doorheen de verschillende vegetaties naar ons eindpunt, ondertussen genietend van het zicht op de vallei met 2 grote meren en ’t zonnetje op onze snoet.  Totale tijd onderweg ondeveer 6u30 waarvan we zeker 3 kwartier gerust en rond gekeken hebben.  Het was zeker niet de zwaarste trekking die ik gedaan heb, maar wel een hele mooie. Was het plateau zichtbaarder geweest, hadden we er zeker langer over gedaan, om rond te kijken hé.

Terug in de lodge, een halfuurtje geweekt in de jacuzzi.

(we = 3 oost-hollandse knullen en 1 berliner meisje, en eigenlijk ook wel Filip)

Dag9: Road to Tongariro NP

Relatief rustig dagje vandaag. Eerst naar Acacia Bay net ten noorden van Taupo. Daar een eenzame steiger gevonden, in de zon (!) en me daar geïnstalleerd terwijl ik een nieuw boek begon op de Kindle. Enkel gestoord door voorbij kwakende eendjes. Zalig anderhalf uurtje!

Daarna terug de andere kant op naar Turangi en daar de Tongariro River Trail gevolgd. Zo’n 15 km langs de rivier. Nuja, je hoort de rivier maar je ziet hem niet. Tussen het pad en de rivier staan genoeg bremstruiken, bomen en andere ponga’s. Een heel stuk van het pad loopt zowat langs een weg waarlangs precies enkels trucks rijden met het nodige kabaal erbij. Hier en daar kan je de fly-fishers zien (als je van het pad afwijkt en wat afdaalt doorheen het groen. Thuis had ik dit misschien wel een mooie groene wandeling gevonden, maar hier lagen mijn verwachtingen anders.

Daarna verder gereden naar Tongariro NP om er morgen de Tongariro Alpine Crossing te wandelen.

Dag8: Road to Lake Taupo

Het hangt al een paar dagen in de lucht, maar vandaag is het echt zover: regen, buien en nattigheid die uit lucht valt.... Wat doet een mens dan: naar Waiotapu gaan!  Daar beginnen ze de dag met het ietwat kunstmatig activeren van een geiser door er een zeepsopachtig iets in te kieperen en een vijftal minuten spuit er dan water uit dat gat meters hoog de lucht in. Het grappige is dan dat het de helft van de aanwezigen het na minder dan een minuut van de eruptie aftrapt terwijl dit zeker nog een kwartier verder gaat.

Het andere deel van het park is ook best leuk wandelen ware het niet dat het nogal druk is met indiers, chinezen en andere europeanen. En het regent. Met bakken.  Maar dat toont dan weer mooi hoe alles vanuit verschillende warmtebronnen en poelen langs plateau’tjes naar een verder gelegen meer stroomt.  Champagne Pool, Thunder Crater, Artist’s Palette, allemaal via de Primrose Terraces en Frying Pan Flat naar Lake Ngakoro, geurend naar zwavel en andere dampen.  Tenslotte is er nog “Devil’s Bath” een gifgele poel, mooi in contrast met die blauwe van gister.

Na nog wat vergeefs op droogte gewacht te hebben, rijd ik maar verder richtng Lake Taupo. Net ervoor is er nog een heel eenvoudig thermisch parkje “Craters of the Moon”.  Mooi in zijn eenvoud, een paar kraters, veel  struikgewas en veel stoom die van overal komt. Oja, het regende niet meer!

Aan de andere kant van de straat waren de Huka Falls. Wat een feest voor het oog. De kracht van de stroom, hoever het water in het bassin gespuid werd van toch maar geringe hoogte en die kleur... Machig & Prachtig!

Prachtig was ook het idee dat ik had toen ik langs het meer reed en de bergen aan de andere kant in de wolken zag.... 

Nog wa foto'kes

Dag7: Rotorua

’t was traag op gang komen vandaag in deze stad van Maori’s en thermische bronnen, zwaveldampen en andere geysers. Uiteindelijk toch naar zo’n Maori dorp getrokken: Whakarewarea village tours. Leek me iets authentieker dan die andere omdat ze daar nog echt wonen. Op een gebied met thermische activiteit, waardoor ze eigenlijk almaar meer op een heuvel gedwongen worden. Hun leefgebied wordt kleiner doordat de ondergrond in beweging en onstabiel is. Ze koken, wassen, etc  in die warm waterbronnen. Maar ik bleef toch beetje op mijn honger zitten.

Na de lunch dan maar wat verder naar het Waimangu Volcanic Valley. Daar werd mooi het verhaal gedaan van wat er allemaal gebeurd is  de laatste 150j en waarom het gebied is zoals het is met de verschillende kraters en poelen, terwijl je een wandeling maakt van de heuvel in de vallei. Interessant en voor al zeer mooi.

Tenslotte nog uurtje rondgedwaald in de Redwoords. ’t Zijn kauri’s maar toch ook indrukwekkende bomen!