Beer & Reiger
Ik ben net terug van "Wolf" van Kommil Foo en ik ben andermaal onder de indruk, ontroerd, emotioneel geraakt door hun voorstelling. Hun spel met humor, leven, liefde en dan de subtiele wending naar ontgoocheling, eenzaamheid, dood. 't blijft me pakken.
Kleine huiselijke situaties worden uitvergroot, de palesteinen worden er eens bijgesleurd, maar hoe het (ver)keren kan, dat weten ze iedere keer weer met verve te verwoorden.
Ik laat het hen zelf vertellen:
Dit nummer doet me om een of andere wat denken aan 'i need love' van LL Cool J, maar dan de versie van Luka Bloom. Wat verder opviel wat ook in dit nummer zit, zijn die korte rijmversen, veelvuldig op dezelfde klank. Datzit precies meer in deze show dan vroeger.
Wondermooi!
Kleine huiselijke situaties worden uitvergroot, de palesteinen worden er eens bijgesleurd, maar hoe het (ver)keren kan, dat weten ze iedere keer weer met verve te verwoorden.
Ik laat het hen zelf vertellen:
Dit nummer doet me om een of andere wat denken aan 'i need love' van LL Cool J, maar dan de versie van Luka Bloom. Wat verder opviel wat ook in dit nummer zit, zijn die korte rijmversen, veelvuldig op dezelfde klank. Datzit precies meer in deze show dan vroeger.
Wondermooi!
Probeersels
Het is weer druk geweest in De Zwerver...
Vorige week donderdag was Soulfy er te gast (en ik werkte voor de eerste keer op een optreden ginder). 't voorprogramma Dedicted was helemaal mijn ding niet; Veel gegrunt en weinig afwisseling in het gitaar werk. Een vlugge blik in de zaal toonde een paar gitaristen die als molens stonden te draaien met hun lange haren... Dan liever Soulfly, ook nog niet helemaal mijn ding, maar de aanblik van de zaal en de moedige crowd surfers maakte veel goed.
Zondag was het dan de beurt aan Mystere, de oostendsche openingsband voor Theater Aan Zee. Ze omschrijven zichzelf als Big Sound Combo en het komt neer op lekker geskank, wat zuiderse tonen en een stevige scheut Rage Against The Machine (kwa zang dan). Energiek, gedreven, grappig, ... de ene zanger mag wel nog wat meer op de voorgrond gemixed worden, maar voor de rest viel er weinig op te merken. Fun ! Fun ! Fun !
Gisteren (en vandaag) kwam Arno's Stoemp proefdraaien voor Couleur Café en Theater Aan Zee. De stoemp is Arno's vaste band, 2 hemelse soulvolle dames als achtergrond zangeressen, een drietal blazers, een percussionist en een viertal arabische muzikanten. 16 man sterk in totaal. 't begon dan ook als een moker met een paar oude TC Matic krakers: Ratata en Haha. Heerlijk hard en fantastisch gedragen door de dames. Even later mochten die ook compleet loos gaan op Whoop That thing. Daarna kwamen er nog een reeks mij ongekende nummers waar elk zijn ding mocht doen. Af en toe werden de arabieren wel wat teveel wegblazen door Serge Feys en zijn keyboards, maar ... 't klonk verduiveld goed ! Nog een speciale vermelding voor het brusselse lied dat ze speciaal voor de show gemaakt hebben, 't multiculturele brussel wel te verstaan. Afgesloten werd er met de balkan versie van Oh la la, Putain Putain en les filles ...
Nog later werd er afgesloten met een paar heerlijke gesprekken aan de bar :p
Oja, ik kan hem alleen maar gelijk geven ...
Vorige week donderdag was Soulfy er te gast (en ik werkte voor de eerste keer op een optreden ginder). 't voorprogramma Dedicted was helemaal mijn ding niet; Veel gegrunt en weinig afwisseling in het gitaar werk. Een vlugge blik in de zaal toonde een paar gitaristen die als molens stonden te draaien met hun lange haren... Dan liever Soulfly, ook nog niet helemaal mijn ding, maar de aanblik van de zaal en de moedige crowd surfers maakte veel goed.
Zondag was het dan de beurt aan Mystere, de oostendsche openingsband voor Theater Aan Zee. Ze omschrijven zichzelf als Big Sound Combo en het komt neer op lekker geskank, wat zuiderse tonen en een stevige scheut Rage Against The Machine (kwa zang dan). Energiek, gedreven, grappig, ... de ene zanger mag wel nog wat meer op de voorgrond gemixed worden, maar voor de rest viel er weinig op te merken. Fun ! Fun ! Fun !
Gisteren (en vandaag) kwam Arno's Stoemp proefdraaien voor Couleur Café en Theater Aan Zee. De stoemp is Arno's vaste band, 2 hemelse soulvolle dames als achtergrond zangeressen, een drietal blazers, een percussionist en een viertal arabische muzikanten. 16 man sterk in totaal. 't begon dan ook als een moker met een paar oude TC Matic krakers: Ratata en Haha. Heerlijk hard en fantastisch gedragen door de dames. Even later mochten die ook compleet loos gaan op Whoop That thing. Daarna kwamen er nog een reeks mij ongekende nummers waar elk zijn ding mocht doen. Af en toe werden de arabieren wel wat teveel wegblazen door Serge Feys en zijn keyboards, maar ... 't klonk verduiveld goed ! Nog een speciale vermelding voor het brusselse lied dat ze speciaal voor de show gemaakt hebben, 't multiculturele brussel wel te verstaan. Afgesloten werd er met de balkan versie van Oh la la, Putain Putain en les filles ...
Nog later werd er afgesloten met een paar heerlijke gesprekken aan de bar :p
Oja, ik kan hem alleen maar gelijk geven ...
WTF
Waar gaan we naartoe als de liberalen pleiten voor een vervlaamsing en de kaloten de economie eerst willen aanpakken (5 minuten politieke moed....). Nu vind ik de crisisaanpak ook belangrijker dan het symbooldossier van BHV en vind ik dat solidariteit best gedragen wordt door een zo groot mogelijk populatie (en niet de selectieve solidariteit waar deze vervlaamsing voor staat)
Gelukkig kunnen we nog op ouwe getrouwe "er is geen probleem" Reynders rekenen voor wat politieke standvastigheid.
Als er me nu nog eens iemand kan uitleggen waarom we gevangenen van Guantanamo willen opvangen terwijl we zelf geen plaats meer hebben in onze gevangenissen voor onze eigen criminelen. Gingen we die trouwens niet uitlenen aan onze noorderburen?
Gelukkig kunnen we nog op ouwe getrouwe "er is geen probleem" Reynders rekenen voor wat politieke standvastigheid.
Als er me nu nog eens iemand kan uitleggen waarom we gevangenen van Guantanamo willen opvangen terwijl we zelf geen plaats meer hebben in onze gevangenissen voor onze eigen criminelen. Gingen we die trouwens niet uitlenen aan onze noorderburen?
Ikea
De Zweden hebben me ook liggen.
Ik had een schoon bureau'ke gezien op de site. Ik moest vanmiddag in de buurt van Gent zijn om de maag te vullen, dus ideal om in Ikea binnen te springen en het dingetje naar huis te brengen, zodat ik eindelijk niet meer in de living moet werken. Maar helaas....
Ik had nogal vlug de nodige nummers gevonden en waar ik ze in 't magazijn kon gaan halen, maar daar liep het dus fout he... De palet die op de grond stond was leeg en overdag halen ze geen paletten van hoger op het rek naar beneden wegens te gevaarlijk... Dat ik morgen maar terug moest komen.....
't gangske afsluiten vonden ze geen optie..
De andere 2 dozen die op mijn kar lagen hebben ze zelf mogen terugzetten !
Ik had een schoon bureau'ke gezien op de site. Ik moest vanmiddag in de buurt van Gent zijn om de maag te vullen, dus ideal om in Ikea binnen te springen en het dingetje naar huis te brengen, zodat ik eindelijk niet meer in de living moet werken. Maar helaas....
Ik had nogal vlug de nodige nummers gevonden en waar ik ze in 't magazijn kon gaan halen, maar daar liep het dus fout he... De palet die op de grond stond was leeg en overdag halen ze geen paletten van hoger op het rek naar beneden wegens te gevaarlijk... Dat ik morgen maar terug moest komen.....
't gangske afsluiten vonden ze geen optie..
De andere 2 dozen die op mijn kar lagen hebben ze zelf mogen terugzetten !
Bollekes kleuren
Tussen de verjaardagsfeestjes door, heb ik maar de tijd genomen om mijn vaderlandsche plicht te doen en te gaan stemmen. Nu stond er aan de deur van het kiesbureau iemand om te knikken wanneer de volgende binnen mocht komen. Een reus, een bonk van kerel, een stuk graniet. Vriendelijk tot en met. maar... Als hij op dat moment daar staat met een 'blood & honour' t-shirt is dit toch politieke beïnvloeding op een plaats dat het niet mag ??????
Genieten (4)
of een beetje toch. Om het rijtje sinksen optredens af te ronden zijn we naar de manuscript afgezakt voor Gringo Star. Een amerikaans groepje dat aangekondigd was als een kruising tussen The Kinks, Dream Syndicate en The Strokes. Als Steve Wynn-fan kon ik dat natuurlijk niet aan mij laten voorbij gaan.
Warempel vanaf de stijl waarmee het eerste nummer werd ingezet was vintage Wynn. Die denderende drums, die hoekige gitaren, die inzet, .... Goed begonnen in elk geval. Daarna ging het nummer een compleet andere richting op en drukten ze duidelijk hun eigen stempel op het nummer. Iets wat ze duidelijk hebben. Een eigen stempel. Na het eerste nummer wisselden 3 van de 4 muzikanten van instrument (gitarist werd keyboard speler, drummer werd bassist, bassist werd drummer en leadzanger), iets wat ze het hele optreden door deden, behalve die ene dus.
't meerendeel van de nummers waren prima, helaas gingen ze ook paar keer serieus uit de bocht of werd het een oeverloze kakafonie. Alles ten volle dus, zowel ten goede als ten minder goede. Gelukkig had het eerste de bovenhand.
Warempel vanaf de stijl waarmee het eerste nummer werd ingezet was vintage Wynn. Die denderende drums, die hoekige gitaren, die inzet, .... Goed begonnen in elk geval. Daarna ging het nummer een compleet andere richting op en drukten ze duidelijk hun eigen stempel op het nummer. Iets wat ze duidelijk hebben. Een eigen stempel. Na het eerste nummer wisselden 3 van de 4 muzikanten van instrument (gitarist werd keyboard speler, drummer werd bassist, bassist werd drummer en leadzanger), iets wat ze het hele optreden door deden, behalve die ene dus.
't meerendeel van de nummers waren prima, helaas gingen ze ook paar keer serieus uit de bocht of werd het een oeverloze kakafonie. Alles ten volle dus, zowel ten goede als ten minder goede. Gelukkig had het eerste de bovenhand.
Genieten (3)
Nadat ik de sloebers afgezet was het tijd om voor de tweede keer in twee dagen richting Leffinge te trekken. Wreckless Eric & Amy Rigby traden er (mede dankzij Piv) op. Wreckless Eric ken ik van het hitje 'A Whole Wild World' en nog een nummer op een of andere Stiff Records verzamel lp die ik ergens liggen heb. Amy Rigby niet.
Wreckless Eric bleek een hilarische ouwe knar te zijn en Amy Rigby zijn vrouw. Zowat elk nummer werd zowat begeleid met een al dan niet ter zake doend verhaaltje. Niet dat ik veel van de nummers (her)kende maar het gaf een fantastische goede vibe in het verdonkerde kaffee.
Zo gaf hij ook zijn mening over John Mayall: ouwe knar die wat staat te pingelen op een gigantisch groot keyboard en af en toe op harmonica staat te toeteren, terwijl een paar bandleden een solo spelen en op het einde komt alles samen en ze noemen het een lied. Op zich klopt het wel, maar toch iets te denegrerend.
Ze bespeelden allerlei gitaren en key boards en wat disco tunes uit een laptop, wat wel een leuke afwisseling gaf. Zeker de momenten dat Eric de basgitaar ter hand nam en er veelal dreigende dreunen uitkwamen gecombineerd met het heftige gitaarspel en dito zang van Amy (top-wijf trouwens) waren fantastisch goed. Niet alles altijd zo zuiver was, maar het was zeker doorleefd en geleefd.
Alweer een uiterst genietbaar concert van een deftige 2u ! The way we like it !
Wreckless Eric bleek een hilarische ouwe knar te zijn en Amy Rigby zijn vrouw. Zowat elk nummer werd zowat begeleid met een al dan niet ter zake doend verhaaltje. Niet dat ik veel van de nummers (her)kende maar het gaf een fantastische goede vibe in het verdonkerde kaffee.
Zo gaf hij ook zijn mening over John Mayall: ouwe knar die wat staat te pingelen op een gigantisch groot keyboard en af en toe op harmonica staat te toeteren, terwijl een paar bandleden een solo spelen en op het einde komt alles samen en ze noemen het een lied. Op zich klopt het wel, maar toch iets te denegrerend.
Ze bespeelden allerlei gitaren en key boards en wat disco tunes uit een laptop, wat wel een leuke afwisseling gaf. Zeker de momenten dat Eric de basgitaar ter hand nam en er veelal dreigende dreunen uitkwamen gecombineerd met het heftige gitaarspel en dito zang van Amy (top-wijf trouwens) waren fantastisch goed. Niet alles altijd zo zuiver was, maar het was zeker doorleefd en geleefd.
Alweer een uiterst genietbaar concert van een deftige 2u ! The way we like it !
Genieten (2)
Maandagochtend dan flux uit bed gesprongen en er vlug terug in voor nog 5 minuutjes, alvorens fris en monter de tweeling te gaan halen. Petje Nico mocht nog een dagje de rakkers entertainen.
's Ochtends zijn we dan richting Oostende voor Anker getrokken. Bootjes kijken is veelal leuk. Geen of weinig grote twee-of drie-masters. Des te meer kleine platbodems. Sommige hadden leuke versieringen op hun roeren (hond, dolfijn, arend ...) of andere leuke ornamenten met badeendjes. Maar na een paar had je eigenlijk wel gezien. Het versluizen van de binnen- en buitenvarende boten vonden ze al veel interessanter.
In de namiddag zijn we dan in Brugge gaan rondstruinen. In een strip die ik ooit eens in 't Brugs Beertje gekocht had ("De enige echte en wrede historie van de Brugse Beer") stond ook een wandelzoektocht 'op zoek naar de gouden beer'. Die wandelzoektoch hebben we dus deels gedaan. "Alla Mercator met tips en raadsels, ...." Dolenthousiast die snuiters ! (tot mijn verwondering want zo wandelachtig zijn ze eigenlijk niet).
De tocht bracht ons langsheen de bekende toeristische plaatsen maar ook de wat rustigere oorden. Echt verbazend hoe vaak (en waar) er berenbeelden staan in het centrum.
In de buurt van de botanieken hof zijn we 2 keer de mist ingegaan en hebben we geen antwoord op de vragen gevonden. Ik zal nog eens terug moeten gaan en verder zoeken of checken of de vragen ondertussen niet gedateerd zijn....
Van de crisis was in elk geval ook niet veel te merken. Ondanks het dorstige weer en het verlengde weekend vonden 'den Estaminet' en 'de Stoepa' het niet nodig om hun vaste sluitingsmaandag te veranderen. Dan heb je eens een wandeltraject dat langs leuke zaken met terras passeert....
Een volgende keer gaan we dan ook nog het andere deel van de route doen...
Wordt vervolgd !
's Ochtends zijn we dan richting Oostende voor Anker getrokken. Bootjes kijken is veelal leuk. Geen of weinig grote twee-of drie-masters. Des te meer kleine platbodems. Sommige hadden leuke versieringen op hun roeren (hond, dolfijn, arend ...) of andere leuke ornamenten met badeendjes. Maar na een paar had je eigenlijk wel gezien. Het versluizen van de binnen- en buitenvarende boten vonden ze al veel interessanter.
In de namiddag zijn we dan in Brugge gaan rondstruinen. In een strip die ik ooit eens in 't Brugs Beertje gekocht had ("De enige echte en wrede historie van de Brugse Beer") stond ook een wandelzoektocht 'op zoek naar de gouden beer'. Die wandelzoektoch hebben we dus deels gedaan. "Alla Mercator met tips en raadsels, ...." Dolenthousiast die snuiters ! (tot mijn verwondering want zo wandelachtig zijn ze eigenlijk niet).
De tocht bracht ons langsheen de bekende toeristische plaatsen maar ook de wat rustigere oorden. Echt verbazend hoe vaak (en waar) er berenbeelden staan in het centrum.
In de buurt van de botanieken hof zijn we 2 keer de mist ingegaan en hebben we geen antwoord op de vragen gevonden. Ik zal nog eens terug moeten gaan en verder zoeken of checken of de vragen ondertussen niet gedateerd zijn....
Van de crisis was in elk geval ook niet veel te merken. Ondanks het dorstige weer en het verlengde weekend vonden 'den Estaminet' en 'de Stoepa' het niet nodig om hun vaste sluitingsmaandag te veranderen. Dan heb je eens een wandeltraject dat langs leuke zaken met terras passeert....
Een volgende keer gaan we dan ook nog het andere deel van de route doen...
Wordt vervolgd !
Genieten (1)
Vorige vrijdagavond heb ik lekker genoten van het heerlijk avondzonneke en een choufke in 't risico. De zaterdag dan ook nog wat genoten van mijn platte rust, na een tijdje toch, wegens iets teveel genoten van de choufkes, of van iets teveel choufkes genoten. Eén van de 2 in elk geval.
Zo rustig kabbelend dan naar zondagavond toe. Van al die rust heb ik dan maar gebruik gemaakt om eindelijk "Wild Swans" van Jung Chang uit te lezen en het moet gezegd. Het was een zeeeer goed boek over hoe haar ((groot)moeders) leven in China zou moeten geweest zijn. Het laat je meeleven, hoofdschudden, onbegrijpend fronsen en vooral blij zijn dat je er niet bij was. Een eerlijk (denk ik toch), ietwat hautain levensverhaal.
Om dan uiteindelijk zaterdagavond naar De Zwerver te trekken waar John Mayall de blues uitmaakte. Het moet zowat 15 jaar geleden zijn dat ik hem in San Francisco zag en het was me toen bevallen. Meneer is nog steeds een grote naam in het wereldje en het is altijd leuk om naar de zwerver te gaan. John Mayall moet toch een ijdel man zijn, want hij trekt op niks meer op de foto's die hij doorgestuurd had voor de affiche, maar, voor de rest liet deze 75-jarige zich niet kennen. Soms iets minder van stem, maar grappend en grollend met zijn band, handjes schuddend met de eerste rij. Hij begon het optreden alleen met een mondmuziekske en werd daarna vervoegd door gitarist (easy solo's), bassist (nieuw in de band?), 2de toetsenist (naast hemzelf) en drummer. De gitarist en toetsenist mochten regelmatig hun duivels loslaten en werden de nodige opendoekjes gegund. Er werd deftig geplukt uit ander man's meesterwerken (Sonny Boy Williams en Freddie King) en de trein dreinde het hele optreden aan een deftig tempo door (Chicago Line was één van de eerste nummers) en die stotterde maar één keer echt toen John Mayall zijn 12-string bovenhaalde om er het nieuwe 'Down By Numbers' op te spelen. Afvoeren zou ik zeggen.
Het werd dus een hele leuke warme avond met mooi uptempo blues als decor.
Zo rustig kabbelend dan naar zondagavond toe. Van al die rust heb ik dan maar gebruik gemaakt om eindelijk "Wild Swans" van Jung Chang uit te lezen en het moet gezegd. Het was een zeeeer goed boek over hoe haar ((groot)moeders) leven in China zou moeten geweest zijn. Het laat je meeleven, hoofdschudden, onbegrijpend fronsen en vooral blij zijn dat je er niet bij was. Een eerlijk (denk ik toch), ietwat hautain levensverhaal.
Om dan uiteindelijk zaterdagavond naar De Zwerver te trekken waar John Mayall de blues uitmaakte. Het moet zowat 15 jaar geleden zijn dat ik hem in San Francisco zag en het was me toen bevallen. Meneer is nog steeds een grote naam in het wereldje en het is altijd leuk om naar de zwerver te gaan. John Mayall moet toch een ijdel man zijn, want hij trekt op niks meer op de foto's die hij doorgestuurd had voor de affiche, maar, voor de rest liet deze 75-jarige zich niet kennen. Soms iets minder van stem, maar grappend en grollend met zijn band, handjes schuddend met de eerste rij. Hij begon het optreden alleen met een mondmuziekske en werd daarna vervoegd door gitarist (easy solo's), bassist (nieuw in de band?), 2de toetsenist (naast hemzelf) en drummer. De gitarist en toetsenist mochten regelmatig hun duivels loslaten en werden de nodige opendoekjes gegund. Er werd deftig geplukt uit ander man's meesterwerken (Sonny Boy Williams en Freddie King) en de trein dreinde het hele optreden aan een deftig tempo door (Chicago Line was één van de eerste nummers) en die stotterde maar één keer echt toen John Mayall zijn 12-string bovenhaalde om er het nieuwe 'Down By Numbers' op te spelen. Afvoeren zou ik zeggen.
Het werd dus een hele leuke warme avond met mooi uptempo blues als decor.
Abonneren op:
Posts (Atom)