Gister op tijd kunnen vertrekken uit Utrecht, nog even gestopt bij el fide om mijn tank en DKV kaart, doorheen de konijnepijp naar huis. Sportzakske maken en direct terug weg om te volleyballen. Enigszins met tegenzin omdat ik eigenlijk liever naar de zwerver ging... Maar ik koos nu eenmaal voor een competitieve ploegsport en dat vraagt ook mijn inzet en paraatheid op training...
Tot zover de goede bedoelingen... Onze trainer, de Witten, kwam al hoestend en puffend ziek binnen, Tiesten, onze passeur, zit met gescheurde ligamenten in zijn enkel en er waren er nog 3 ziek. Nog wat nagepraat over de goede, maar verloren, match van zaterdag tegen Tielt en tegen dan was mijn goesting om zonder trainer/passeur/basisspelers te beginnen trainen en had mijn goesting om naar de Zwerver te gaan de bovenhand genomen... niet schoon tov mijn overblijvende medespelers, maar wat moest, moest.
Nog net op tijd in de zaal geraakt om het optreden Bruce Cockburn mee te maken. De man gaat al eeuwen mee, bij mij vooral bekend door dit nummer toendertijd op de 2metersessies-cd. Het werd recenter nog door een of ander Idool-afkooksel onder de aandacht gebracht.
Wat die man, in driedelig pak (!) met zijn zacht schurende stem, 3 gitaren (accoustische, steel en 12 string), 4 pedaalkes en een kaske (voor de echo?) te horen bracht was FANTASTISCH. Veel werk uit zijn laatste cd "Life Short Call Now", redelijk wat uit zijn instrumentale "Speechless" maar vooral de bezieling die hij uitstraalde, het magnifieke gitaarspel (heerlijke fingerpicking en sliding en snel, snel, snel). Enig minpuntje was zijn (te hoge) zang tijdens "Beautiful Creatures", voor de rest spraken zijn politiek geladen teksten (o.a. "This Is Bagdad" en "Nicaragua") en roadsongs ("Dust and Diesel") me heel, heel erg aan. Mij niet alleen, tijdens de liedjes wat het muisstil in de zaal, het applaus erna des te luider.
en neen, geen "rocket launcher"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten