De volgende dag dus richting Nagasaki getrokken. Daar wat rondgedwaald in het centrale gedeelte, langs de rivier om dan via ChinaTown naar Dejima, een voormalig kunstmatig eiland voor de kust waar de Ollanders een tijdje de sluis tussen Japan en de buitenwereld waren (Japan is jaaaren gesloten geweest voor alles erbuiten). Ondertussen is het ook geen eiland meer, maar de oude gebouwen zijn goed geconverseerd en er is een goeie tentoonstelling over de glorietijden daar.
Gezien de hemelsluizen openstonden ben ik ook naar het naburige Prefectual Art Museum geweest, waar ze gespecialiseerd zijn in de spaanse groten. Er was een special over Miro, verder een prachtige Dali en een paar die met hevige kleuren mijn aandacht trokken: Jose Maria Sicilia, Antoni Clave & Antonio Murado.
's avond in de zoektocht naar leuk restaurantje ook heerlijk verzopen en verloren gelopen om uiteindelijk trammekes terug naar 't hotel te pakken en daar een lekker combinatie van sushi en tempura gegeten...
Nagasaki gaf me voor de rest niet echt een mooie indruk. veel grauw enzo, helemaal anders dan andere heropgebouwde steden.
De volgende ochtend ben ik daar dan vertrokken richting Himeji om daar het enige "witte" kasteel te bezoeken alvorens in Osaka te gaan overnachten. Heel mooi kasteel aldaar, zij het dat de grote Donjon wel in de steigers staat... Restauratie werken dus, maar je kan er een deel van bezoeken en 't is wel mooi om te zien wat de bedoeling is en hoe ze het (gaan) doen.
Osaka is een moderne grootstad, met levendige uitgaansbuurt (super lekkere sashimi gegeten in een of ander achterafstraatje) en paar mooie wolkenkrabbers. Voor 't havengebied had ik helaas geen tijd, want ik wou "in den klaren" in Tokio toekomen. Nog tervergeefs naar Roppongi Hills geweest voor een "Tokyo by Night", maar 't terras van de hoge toren was gesloten wegens de nattigheid.
Mijn laatste dag in Japan heb ik Kamakura en omgeving doorgebracht. Paar tempels bezocht (vooral mooie bloemen) en dan via een "hiking tour" naar een grote Boeddha geweest. En 't was idd nog eens een serieus parcours: heuvel op, heuvel af, lekker mucky en glibberig van het natte weer van de voorbije dagen, langs boomwortels en rotsen, kortom 2u uitleven :) Helemaal overdonderend was het standbeeld op het eind niet, wel de massa volk die daarnaar toekomt en in het dorpje en op de trein rondhangt. Nog een finale wandeling over het eilandje Enoshima (wat geforceerde attracties onderweg, maar kom)
De volgende ochtendvroeg dan metrootje naar de bus, bus naar de luchthaven, vliegtuig naar London, Airport Express naar Londen Centrum, daar wat rondwandelen (eye of london, westminster, buckingham), Airport Express naar Heathrow T5, wachten, wachten, wachten, vliegtuigje naar Brussel, taxi Katie naar mijn wagen en lange rit naar huis. om 2u30. 's nachts.
Uitstapje (5)
Helaas dus.... des ochtends vielen er nog steeds geen pijpenstelen maar dikke regendruppels.. Plan B dan maar. Dat was dus plan A maar met het deuntje in mijn hoofd en "zingend"..."There's a street inside my flesh where summer never ends" (wie maakt zo'n teksten toch)... Toch maar fiestje gehuurd en besloten om de inlandse zee over te steken... de bagage was toch al vooruitgestuurd, de rest zat min of meer waterdicht verpakt in mijn dagrugzakje. Na een halfuur was ik dus door en doornat, door de regen, door't aflopende regenwater van mijn KW, door het opspattende regenwater van mijn banden en 't zweet zeker. Toch maar doortrappen om rap vooruit te geraken... en zie, na ongeveer 2u stopte het met regenen en nog 2u later was er stralende zon. 't had wel wat om over die eilandjes te rijden en te zien hoe het in die havendorpjes aan toeging. Lekkere octupusballen gegeten ook :)
Natuurlijk ook mijn traditionele lekke band gehad. Hilarische toestanden toen ik hem voelde lossen en een koppel dat aan het lassen was wou vragen of ze een pomp hadden, nog dwazer toen ik iemand met een fiets tegenhield om een bepaald nummer te laten bellen... Derde poging was de goeie en een 20 minuten later was mijn "sportdirecteur" daar met een nieuwe bolide.. De laatste 15 km waren fluitje van een cent.
Dan treintje op naar Hiroshima en daar 's anderendaags een tempel "in het water bezocht", maar 't was laagtij ... maar er viel bij bakken water uit de lucht. Mooie tempel, dat wel. Na de middag dan naar de A-dome geweest en de bijhorende aangrijpende tentoonstelling. 't weer paste bij de stemming.
Gister dan daguitstap naar de beroemde tuin in Okayama (heel mooi), een fietstochtje tussen de rijstvelden van het ene station naar het andere (heel leuk) en een bezoek aan een dorpje met een 'autentieke' stadskern (waardeloos), maar dat alles onder een stralend zonnetje en afgesloten met een paar biertjes op een terrasje langs het water (Lee Child's 61 hours is er bijna door).
Vandaag dan de trein op riching Kyushu. Slecht nieuws, vulkaanalarm, dag 1 mocht al verandert worden. Leuke alternatief gekregen van de meisjes van het toerisme bureau, maar de bus zette me eerst niet af en op de terugweg verkeerd... dan maar de heuvel afgedaald en door de buitenwijken teruggewandeld. Morgen gaat ook nog gewijzigd worden denk ik, er nog een nachtje overslapen.... en dan stillaan terug richting Tokio om ... :(
Natuurlijk ook mijn traditionele lekke band gehad. Hilarische toestanden toen ik hem voelde lossen en een koppel dat aan het lassen was wou vragen of ze een pomp hadden, nog dwazer toen ik iemand met een fiets tegenhield om een bepaald nummer te laten bellen... Derde poging was de goeie en een 20 minuten later was mijn "sportdirecteur" daar met een nieuwe bolide.. De laatste 15 km waren fluitje van een cent.
Dan treintje op naar Hiroshima en daar 's anderendaags een tempel "in het water bezocht", maar 't was laagtij ... maar er viel bij bakken water uit de lucht. Mooie tempel, dat wel. Na de middag dan naar de A-dome geweest en de bijhorende aangrijpende tentoonstelling. 't weer paste bij de stemming.
Gister dan daguitstap naar de beroemde tuin in Okayama (heel mooi), een fietstochtje tussen de rijstvelden van het ene station naar het andere (heel leuk) en een bezoek aan een dorpje met een 'autentieke' stadskern (waardeloos), maar dat alles onder een stralend zonnetje en afgesloten met een paar biertjes op een terrasje langs het water (Lee Child's 61 hours is er bijna door).
Vandaag dan de trein op riching Kyushu. Slecht nieuws, vulkaanalarm, dag 1 mocht al verandert worden. Leuke alternatief gekregen van de meisjes van het toerisme bureau, maar de bus zette me eerst niet af en op de terugweg verkeerd... dan maar de heuvel afgedaald en door de buitenwijken teruggewandeld. Morgen gaat ook nog gewijzigd worden denk ik, er nog een nachtje overslapen.... en dan stillaan terug richting Tokio om ... :(
Uitstapje (4)
Ik tref het met mijn businesshotelletjes buiten Tokio. Weer een pc ter beschikking...
Gezien de timing heb ik toch maar besloten om de trip in de natuur te laten vallen en een fietstocht te maken over de Seto Inland Sea richting Hiroshima en vandaar nog een paar dagactiviteiten te doen. Helaas zal 't volgens 't weerbericht een natte tocht worden... Bagage is al doorgestuurd naar ginder, ik volg morgen op 't fietske...
Gister nog een prachtige(halve) dag gehad op Naoshima. Overnachten in een tentje bij de zee, het ruisen van het water op de achtergrond, de motoren van de vissersboten, het krabben aan mijn benen omdat die weer in de smaak vielen van allerlei beestjes die in het schemer rondkropen/vlogen, .... maar dan het wakker worden van het zonneke in die klare tent, een japans ontbijtje op het terras, een pittig wandeltochtje naar het Chichu Art Museum en daar dan ervaring nummer 1: de waterlelies van Monet. Schoenen uit, slofjes aan (speciale grote maat voor de westerling), door de deur in een witwitte kamer, zijwaartste draai en daar, in de volgende zaal hing schilderij nummer 1. Wondermooi, mede door de manier waarop het gepresenteerd is, eerbiedig nader schuifelen en kijken, kijken, kijken ... op de andere muren hangen er nog 4... Op naar ervaring nummer 2: "Open Field" van James Turrel. Toegankelijk per 6. Schoenen uit, merkwaardig genoeg geen slofjes aan. We staan beneden een zwarte trap, boven blinkt een purper/blauw scherm. We krijgen een blaadje te lezen, pas op van de treden, want het zijn hoogteverschillen ...(duh). "Ga maar naar boven" ofzoiet, ik volg die meid naast mij, trede per trede tot aan het scherm, we staan op 30 cm van het scherm, wat gaat er gebeuren? "Go inside" (nu wel in het engels). Niet goed begrijpend kijk ik naast mij, zij kijkt even vragend terug. Voorzichtig hef ik mijn voet op en verdorie, het is geen scherm, we kunnen binnenstappen! Stap voor Stap, Dieper en Dieper en Lager en Lager (want het daalt) tot bij een wit scherm (die dan een muur blijkt te zijn...) omdraaien en we zien een blauwe licht"slang" die blijkbaar die spiegeling veroorzaakt. Terug buiten & beneden zien we niet meer 1 gloed van het scherm, maar ook het diepere. Weird !!!
De rest van het museum heb ik dan maar samen met Noemi verkend. Met haar 8 woorden engels, mijn 2 japans en veel sign en body language een leuk uurtje gehad. Nog een mindere Turrel (na die vorige, kon niet anders) en mooi Di Maria, nog een foto ter afscheid en dat was het dan.
Dan maar te voet het eilandje dwarsen naar het dorpje Honmura waar 6 huizen verbouwd zijn door 6 kunstenaars. Er zitten 2 echt leuke dingen dingen tussen (jaja, weer een machtige ervaring van Turrel).
Daarna is het tijd om de rugzak te halen, bootje op, treintje op tot in Matsuyama. Vanochtend het mooie plaatstelijke kasteel bezocht en vanmiddag gaan baden in een onsen, warm water bron en nu zit ik dus te turen naar de vallende regen. Mooi zicht dat wel, zo'n groot kruispunt waar aan alle kanten tegelijk kan worden overgestoken (links, rechts, diagonaal). De verschillende soorten van kledij en paraplus in dit regenweer. Een mooi ogenschouw.
Tweede halve regendag, na een paar stralende zonnedagen, het mag (en morgen en de rest van de week weer niet teveel liefst :) )
Gezien de timing heb ik toch maar besloten om de trip in de natuur te laten vallen en een fietstocht te maken over de Seto Inland Sea richting Hiroshima en vandaar nog een paar dagactiviteiten te doen. Helaas zal 't volgens 't weerbericht een natte tocht worden... Bagage is al doorgestuurd naar ginder, ik volg morgen op 't fietske...
Gister nog een prachtige(halve) dag gehad op Naoshima. Overnachten in een tentje bij de zee, het ruisen van het water op de achtergrond, de motoren van de vissersboten, het krabben aan mijn benen omdat die weer in de smaak vielen van allerlei beestjes die in het schemer rondkropen/vlogen, .... maar dan het wakker worden van het zonneke in die klare tent, een japans ontbijtje op het terras, een pittig wandeltochtje naar het Chichu Art Museum en daar dan ervaring nummer 1: de waterlelies van Monet. Schoenen uit, slofjes aan (speciale grote maat voor de westerling), door de deur in een witwitte kamer, zijwaartste draai en daar, in de volgende zaal hing schilderij nummer 1. Wondermooi, mede door de manier waarop het gepresenteerd is, eerbiedig nader schuifelen en kijken, kijken, kijken ... op de andere muren hangen er nog 4... Op naar ervaring nummer 2: "Open Field" van James Turrel. Toegankelijk per 6. Schoenen uit, merkwaardig genoeg geen slofjes aan. We staan beneden een zwarte trap, boven blinkt een purper/blauw scherm. We krijgen een blaadje te lezen, pas op van de treden, want het zijn hoogteverschillen ...(duh). "Ga maar naar boven" ofzoiet, ik volg die meid naast mij, trede per trede tot aan het scherm, we staan op 30 cm van het scherm, wat gaat er gebeuren? "Go inside" (nu wel in het engels). Niet goed begrijpend kijk ik naast mij, zij kijkt even vragend terug. Voorzichtig hef ik mijn voet op en verdorie, het is geen scherm, we kunnen binnenstappen! Stap voor Stap, Dieper en Dieper en Lager en Lager (want het daalt) tot bij een wit scherm (die dan een muur blijkt te zijn...) omdraaien en we zien een blauwe licht"slang" die blijkbaar die spiegeling veroorzaakt. Terug buiten & beneden zien we niet meer 1 gloed van het scherm, maar ook het diepere. Weird !!!
De rest van het museum heb ik dan maar samen met Noemi verkend. Met haar 8 woorden engels, mijn 2 japans en veel sign en body language een leuk uurtje gehad. Nog een mindere Turrel (na die vorige, kon niet anders) en mooi Di Maria, nog een foto ter afscheid en dat was het dan.
Dan maar te voet het eilandje dwarsen naar het dorpje Honmura waar 6 huizen verbouwd zijn door 6 kunstenaars. Er zitten 2 echt leuke dingen dingen tussen (jaja, weer een machtige ervaring van Turrel).
Daarna is het tijd om de rugzak te halen, bootje op, treintje op tot in Matsuyama. Vanochtend het mooie plaatstelijke kasteel bezocht en vanmiddag gaan baden in een onsen, warm water bron en nu zit ik dus te turen naar de vallende regen. Mooi zicht dat wel, zo'n groot kruispunt waar aan alle kanten tegelijk kan worden overgestoken (links, rechts, diagonaal). De verschillende soorten van kledij en paraplus in dit regenweer. Een mooi ogenschouw.
Tweede halve regendag, na een paar stralende zonnedagen, het mag (en morgen en de rest van de week weer niet teveel liefst :) )
Uitstapje (3)
Na de leuke wandeldagen in de natuur was het weer tijd voor de stad: Kyoto.
Eerste dag Zilveren Tempel en Filosofenpad met als gevolg zere voeten van de "lange" tocht. Tweede dag, heerlijk rondgefietst in 't zonneke langs het water, botanische tuinen, tempels, "kastelen" en tuinen.
Vooral de Gouden Tempel, het Nijo kasteel en Fushimi Irani maakten indruk. Hetgeen de kok 's avonds klaar maakte ook. Sushi, Sashimi, Tempura en nog van die lekker dingen... zijn prijzige prijs meer dan waard.
Gister dan naar Nara geweest. Toch indrukwekkend dieje Boeddha. 's avonds was de deur van het Belfort helaas gesloten, kzal in Brugge nog eens naar boven moeten gaan, maar of daar ook zo'n grote klok hangt....
Vandaag beetje van een reisdag wegens laat op gang geraakt en connectie gemist wegens informatie aan't winnen bij de info. Maar samen met 't zonneke toegekomen op Naoshima, beete een kunsteiland.
en wat staat er in zo'n gebouw, behalve een flauwe Warhol, een indrukwekkende Yukinori Yanagi en een leuke Bruce Nauman? een pc, waardoor ik dit kon tokkelen. Morgen weer verder, terug wat richting natuur.
Eerste dag Zilveren Tempel en Filosofenpad met als gevolg zere voeten van de "lange" tocht. Tweede dag, heerlijk rondgefietst in 't zonneke langs het water, botanische tuinen, tempels, "kastelen" en tuinen.
Vooral de Gouden Tempel, het Nijo kasteel en Fushimi Irani maakten indruk. Hetgeen de kok 's avonds klaar maakte ook. Sushi, Sashimi, Tempura en nog van die lekker dingen... zijn prijzige prijs meer dan waard.
Gister dan naar Nara geweest. Toch indrukwekkend dieje Boeddha. 's avonds was de deur van het Belfort helaas gesloten, kzal in Brugge nog eens naar boven moeten gaan, maar of daar ook zo'n grote klok hangt....
Vandaag beetje van een reisdag wegens laat op gang geraakt en connectie gemist wegens informatie aan't winnen bij de info. Maar samen met 't zonneke toegekomen op Naoshima, beete een kunsteiland.
en wat staat er in zo'n gebouw, behalve een flauwe Warhol, een indrukwekkende Yukinori Yanagi en een leuke Bruce Nauman? een pc, waardoor ik dit kon tokkelen. Morgen weer verder, terug wat richting natuur.
Uitstapje (2)
op 4 juni schreef ik:
2 heerlijke dagen acher de rug. Stralend zonneweertje en prachtige natuur/wandelingen achter de rug.
Gister met trein en bus naar een hoger gelegen vallei met zicht op de besneeuwde bergtoppen. In de Rough Guide stond er dan iets van een 'hiking trail'... we gaan toch onze definities van hiking eens moeten naast mekaar leggen... wat volgde was een traject langs de rivier, die ik december laatsleden moeiteloos had kunnen nemen, waren mijn armen krachtig genoeg voor de afstand... Mooi dat wel, maar inspanningsgraad nul, of het ware om de trosjes bejaarden en scholieren te ontwijken die even dik gezaaid waren als op de yamamotolijn, buiten de spits dan wel.
Ik wou wel iets steviger en ben dan maar ergens een van de hellingen opgegaan, richting een top op 6km afstand. Ik had niet niks voor niks de eerste dagen mijn teva's en boots afgewisseld om de pijnlijke delen van mijn rechtervoet wat recup te geven. Wat volgde was een snel stijgend pad doorheen de bomen. Op gladdere stukken waren wat trapjes gemaakt (te klein voor maatje 45) wat het wat makkelijker maakte... Na anderhalf uur puffen en tuffen kwam ik een bordje tegen dat ik toch al wel 2 km had afgelegd :( ik was al wat sneeuw voorbij, maar ik stond nog voor een muur alvorens de boomgrens te bereiken. Rekeninghoudend met mijn knietjes van eerder dit jaar, mijn vrees voor de afdaling, de beschikbare tijd en met de koude op dat moment, haalde 't mietje in mij toch de bovenhand en ben ik maar (oren in de nek) terug af. Traagjes toch veilig terug beneden geraakt, die ene glijpartij niet meegerekend.
Dan op een drafje nog het andere deel van de vallei gedaan (wat een zicht op die bergen en wat een mooi meertje !). En de apen natuurlijk... Op weg naar hiet hotel voelde ik mijn onderste ledematen verstijven, maar gelukkig niks dat een heet bad niet kon verhelpen.
Vanochtend vroeg dan pijnloos opgestaan (HOERA) en met de trein naar Tsumago gesjeesd (langs Kiso-Fukushima, een andere dan die met de kerncentrales dus). Vandaar dan langsheen de oude postkoets route (allen samen: "de koetsier poets ....") naar het slaapsdorpje Magone. Een kleine 10 km over heuvel en dal door bos en langs waterval met een stralend zonnetje, de nodige breaks voor een boekje etc ... meer moest het niet zijn. Ondertussen is het toch al 8u 's avonds en is er al 2uur geen kat meer te zien. Hond, mens, ... zelfs in de lounge van deze lokale slaapdinges, ben ik koning, heer en meester.
Tijd om wat te schrijven, en dan uit te vissen waar ik morgen heen ga: een verdrag tekenen in de grote stad of toch nog naar een contemplatiever oord.
oja, super lekker gegeten vanavond: een proefschotel met de specialiteiten van de streek en dat rauwe paardevlees mmmmmmmmmm YUMMIE! (veel lekkerder dan die gebraden tofoe), maar over het avontuur van eten heb ik het later nog wel eens
2 heerlijke dagen acher de rug. Stralend zonneweertje en prachtige natuur/wandelingen achter de rug.
Gister met trein en bus naar een hoger gelegen vallei met zicht op de besneeuwde bergtoppen. In de Rough Guide stond er dan iets van een 'hiking trail'... we gaan toch onze definities van hiking eens moeten naast mekaar leggen... wat volgde was een traject langs de rivier, die ik december laatsleden moeiteloos had kunnen nemen, waren mijn armen krachtig genoeg voor de afstand... Mooi dat wel, maar inspanningsgraad nul, of het ware om de trosjes bejaarden en scholieren te ontwijken die even dik gezaaid waren als op de yamamotolijn, buiten de spits dan wel.
Ik wou wel iets steviger en ben dan maar ergens een van de hellingen opgegaan, richting een top op 6km afstand. Ik had niet niks voor niks de eerste dagen mijn teva's en boots afgewisseld om de pijnlijke delen van mijn rechtervoet wat recup te geven. Wat volgde was een snel stijgend pad doorheen de bomen. Op gladdere stukken waren wat trapjes gemaakt (te klein voor maatje 45) wat het wat makkelijker maakte... Na anderhalf uur puffen en tuffen kwam ik een bordje tegen dat ik toch al wel 2 km had afgelegd :( ik was al wat sneeuw voorbij, maar ik stond nog voor een muur alvorens de boomgrens te bereiken. Rekeninghoudend met mijn knietjes van eerder dit jaar, mijn vrees voor de afdaling, de beschikbare tijd en met de koude op dat moment, haalde 't mietje in mij toch de bovenhand en ben ik maar (oren in de nek) terug af. Traagjes toch veilig terug beneden geraakt, die ene glijpartij niet meegerekend.
Dan op een drafje nog het andere deel van de vallei gedaan (wat een zicht op die bergen en wat een mooi meertje !). En de apen natuurlijk... Op weg naar hiet hotel voelde ik mijn onderste ledematen verstijven, maar gelukkig niks dat een heet bad niet kon verhelpen.
Vanochtend vroeg dan pijnloos opgestaan (HOERA) en met de trein naar Tsumago gesjeesd (langs Kiso-Fukushima, een andere dan die met de kerncentrales dus). Vandaar dan langsheen de oude postkoets route (allen samen: "de koetsier poets ....") naar het slaapsdorpje Magone. Een kleine 10 km over heuvel en dal door bos en langs waterval met een stralend zonnetje, de nodige breaks voor een boekje etc ... meer moest het niet zijn. Ondertussen is het toch al 8u 's avonds en is er al 2uur geen kat meer te zien. Hond, mens, ... zelfs in de lounge van deze lokale slaapdinges, ben ik koning, heer en meester.
Tijd om wat te schrijven, en dan uit te vissen waar ik morgen heen ga: een verdrag tekenen in de grote stad of toch nog naar een contemplatiever oord.
oja, super lekker gegeten vanavond: een proefschotel met de specialiteiten van de streek en dat rauwe paardevlees mmmmmmmmmm YUMMIE! (veel lekkerder dan die gebraden tofoe), maar over het avontuur van eten heb ik het later nog wel eens
Uitstapje
Het had wat voeten in de aarde, maar ik ben er geraakt. Zou ik/zou ik niet vertrekken, dan toch maar en t laatste duwtje op belgische grond van taxi Katie (dank !) en hupla, vlotjes via Londen naar Tokio. Uitzoeken hoe dat railticket omgewisseld kan worden, welke trein er dan moet genomen worden, hoe die spaghetti van een metro werkt en welke lijn ik daar nodig heb om bij mijn hotel in te geraken. Om dan maar nog niet te spreken over hoe het zit met die buurten, dat stadsritme edm .... Maar soit, al bij al, nog voor de middag de eindbestemming bereikt. Een powernap later (die wel iets langer duurde dan voorzien) dan maar de weidse wereld ingetrokken... veel wereld, beetje weide (groen eigenlijk) daar in Akasaka. en vooral veel regen. Na 1 tempel en wat rondgetrappel kon je mij zo in de droogkas steken. Weinig volk op straat ook.
De volgende ochtend oogde al iets beter, maar had nog steeds zijn buien. Ondertussen wat verder van huis verkennen (en de menigte kleinere mensen met paraplu's op mijn ooghoogte ontwijken). Tokio doet me beetje aan SF denken: verschillende buurten met een eigen identiteit. Tokio leeft dus in verschillende kernen rond skyscrapers: doe een buurt leven: zet een torengebouw met kantoren, woningen, shoppingcentra en restaurants (Roppongi). Andere hebben van vele winkels en vele flashende reclames hun levenslust gemaakt(Shibuya/Shinjuku). In elk geval. Er is hier een grootstad met zijn schone kanten: de "geavanceerde" kledingsstijl, de massa mensen, de leuke parken (yoyogi !) en het eeuwig lange leven (blijkbaar de klok rond als ik de openingsuren bekijk). Gister mijn verblijf al daar afgesloten met een bere optreden van The Posies. Voorprogramma een duo jappen met afgrijselijk engels die het hardere knuffelrock genre brachten, gevolgd door 2u hardere rock en leuke harmonieen en andere gekke dingen. Ook leuk om het publiek in de gaten te houden. Veel eenlingen, die ook geen contact met elkaar zoeken, voor het optreden hard op hun gsm aan het kijken (ook in de metro & op straat trouwens, al is het dan regelmatig op een gps functie heb ik gemerkt), maar het moment dat er ietwat van een gitaarriff gespeeld wordt: WILD!!! Zelf de muurbloempjes die zowat een een heel optreden onbeweeglijk staan te kijken (met de glimlach op het gezicht) heffen de handen dan toch iets hoger om te klappen (praten blijft helaas veelal een strijd).
Ondertussen zit ik in de buurt van de plaatselijke alpen op de 10de verdieping van een hotel (pc met internet voor klanten, vandaar dit schrijfsel) te genieten van het zicht op de wolken die de mooie toppen verbergen. Nadeel van 't reizen in 't regenseizoen zeker. Maar anderhalve regendag, daar gaan we niet over klagen en de komende dagen wordt het zonnig.
De volgende ochtend oogde al iets beter, maar had nog steeds zijn buien. Ondertussen wat verder van huis verkennen (en de menigte kleinere mensen met paraplu's op mijn ooghoogte ontwijken). Tokio doet me beetje aan SF denken: verschillende buurten met een eigen identiteit. Tokio leeft dus in verschillende kernen rond skyscrapers: doe een buurt leven: zet een torengebouw met kantoren, woningen, shoppingcentra en restaurants (Roppongi). Andere hebben van vele winkels en vele flashende reclames hun levenslust gemaakt(Shibuya/Shinjuku). In elk geval. Er is hier een grootstad met zijn schone kanten: de "geavanceerde" kledingsstijl, de massa mensen, de leuke parken (yoyogi !) en het eeuwig lange leven (blijkbaar de klok rond als ik de openingsuren bekijk). Gister mijn verblijf al daar afgesloten met een bere optreden van The Posies. Voorprogramma een duo jappen met afgrijselijk engels die het hardere knuffelrock genre brachten, gevolgd door 2u hardere rock en leuke harmonieen en andere gekke dingen. Ook leuk om het publiek in de gaten te houden. Veel eenlingen, die ook geen contact met elkaar zoeken, voor het optreden hard op hun gsm aan het kijken (ook in de metro & op straat trouwens, al is het dan regelmatig op een gps functie heb ik gemerkt), maar het moment dat er ietwat van een gitaarriff gespeeld wordt: WILD!!! Zelf de muurbloempjes die zowat een een heel optreden onbeweeglijk staan te kijken (met de glimlach op het gezicht) heffen de handen dan toch iets hoger om te klappen (praten blijft helaas veelal een strijd).
Ondertussen zit ik in de buurt van de plaatselijke alpen op de 10de verdieping van een hotel (pc met internet voor klanten, vandaar dit schrijfsel) te genieten van het zicht op de wolken die de mooie toppen verbergen. Nadeel van 't reizen in 't regenseizoen zeker. Maar anderhalve regendag, daar gaan we niet over klagen en de komende dagen wordt het zonnig.
Abonneren op:
Posts (Atom)