Het is ondertussen al een week geleden, maar er verschijnt nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan wat Nick Cave & The Bad Seeds, vermomd als Grinderman brachten. Een ware ceremonie, een hoogmis, een viering van het ranzige, het vettige, het sexuele. Iets waar veel (oudere) mannen van dromen, maar waar zij mee wegkomen.
Met Nick Cave, als master of ceremonie veel wijdbeense bewegingen makend. Met Nick Cave als hogepriester van de sekte, balancerend op de rand van het podium, personen op de eerste rij toezingend, debiterend, aanrakend. Met Nick Cave, als gitarist, een geluidsmuur optrekkend, vettige rifjes en veel ... euh ... "lawaai". Met Warren Ellis als aanvullende stoorzender, allerlei geluiden uit cymbalen, violen en gitaren halend...
Kortom een concert dat je bij de keel grijpt, dat je meesleept, dat je meezuigt, dat je opzweept. Een concert waarbij je constant staat mee te knikken, te genieten en te kijken naar het gebeuren.
Hoogtepunten: ongetwijfeld "Heathen Child" en het rauwe "No Pussy Blues", "Evil" & "Honeybee", het grappige "Kitchenette".
Tegenvallers: het opvallend makke "Palaces Of Montezuma" en de eveneens van spanning ontdane bisnummers.
Maar wat een opvoering !
1 opmerking:
amaai! lap! concert van het jaar?
Een reactie posten