Het blaadje ligt al een tijdje op mijn salontafel. Roby Lakatos, "zigeunerviolist, ... uitmuntend klassiek violist, ... avontuurlijk jazzimprovisator, ... bevlogen vertolker van opzwepende, onstuimige volksmuziek." Vandaag was ik aan het twijfelen of ik ging gaan. Druilerig weer was niet ideaal om "This is Not Bruges Central" te bezoeken, en dan kwam er nog het juiste duwtje in de juiste richting (kudos to Kimm).
Wat volgde was een heel divers concert genaamd "The Devil's Fiddler". Stukken klinklare muzak met hoog André Rieu gehalte werden afgewisseld met fantastische jazzy intermezzo's. De show werd echter gestolen door Frantisek Janoskade pianist. Wat die uit zijn piano haalde was een lust voor het oor en overtrof met verve de vioolpassages.
Het was zowiezo een eigenaardige verschijning. Alle muzikanten hadden precies een pak aan dat een paar maten te groot was, dat van de gitarist was dan nog in zo'n blinkende en glanzende stof.... Lakatos himself had dan nog een lederen broek aan met een das bezet met van die zilveren glinsterdingen... Het oog kon ook duidelijk "genieten" of was het al Halloween....
Naar het einde toe werden er paar vioolklassiekers gebracht die het ouwere publiek vlot meesleepten, maar mocht ik de duivel zijn, dan stuurde ik die violist terug naar boven. De pianist mag blijven :p
Gelukkig
"Gelukkig" is de naam van de laatste show van de Schedelgeboorten. Helemaal gelukkig werd ik er jammer genoeg niet van. Daarvoor zaten er iets teveel open deuren in en was de show iets teveel een samenraapsel van muziekjes: een "kleinkunst" nummer, eentje reggae, eentje ska, eentje caribisch, eentje flamenco, ...
let wel, het flamenco nummer is hilarisch goed, de wederkerende variant van "De boom staat op de bergen" ook, er zitten leuke woordspelingen in, hun kledij is echt lachwekkend. Tijdens "het ventje is ziek" verlaat er een al "brakend" het podium en de rest volgt één voor één bezorgd. Beetje doorzichig, maar het werkt wel.
Maar als geheel vond ik het wat minder. Teveel verwend zeker?
let wel, het flamenco nummer is hilarisch goed, de wederkerende variant van "De boom staat op de bergen" ook, er zitten leuke woordspelingen in, hun kledij is echt lachwekkend. Tijdens "het ventje is ziek" verlaat er een al "brakend" het podium en de rest volgt één voor één bezorgd. Beetje doorzichig, maar het werkt wel.
Maar als geheel vond ik het wat minder. Teveel verwend zeker?
Karl Bartos
Zaterdag was de eerste Bahnhof Berlin avond in 't concertgebouw. "Iets" van BruggeCentraal & Cactus. Thema van de avond was "VJ's vs DJ's". Een hele stap voor mij die electro(nica)
Ik heb de 3de set van de "voorprogramma's" gezien. Maar dan wat minimalistisch gebliep en geblop met een projectie van een "storingslijn"... Not my cup of tea.
De hoofdvogel was wel stukken aangenamer. Karl Bartos, ex-Kraftwerk, toch wel een pionier in het genre, bracht een zo goed als volledige Kraftwerk set (hoorde ik ook niet wat Daftpunk) met leuke, levendige visuals. Muzikaal een hoogtepunt, visueel mocht het ook gezien zijn, maar uiteindelijk blijven het 2 nerds die achter 4 mac's en nog paar technische instrumenten staan te staan of draaien. Je kan bij manier van spreken naar een film kijken. Maar aangenaam voor oog en oor. Vanaf Numbers over The Model tot Tour The France (met Eddy beelden).
't Pitchin' programma in de lobby didn't get the party started met lauwe 90's R&Beats. Ook hier, geen thee voor mij.
Toch een leuke avond gehad.
Ik heb de 3de set van de "voorprogramma's" gezien. Maar dan wat minimalistisch gebliep en geblop met een projectie van een "storingslijn"... Not my cup of tea.
De hoofdvogel was wel stukken aangenamer. Karl Bartos, ex-Kraftwerk, toch wel een pionier in het genre, bracht een zo goed als volledige Kraftwerk set (hoorde ik ook niet wat Daftpunk) met leuke, levendige visuals. Muzikaal een hoogtepunt, visueel mocht het ook gezien zijn, maar uiteindelijk blijven het 2 nerds die achter 4 mac's en nog paar technische instrumenten staan te staan of draaien. Je kan bij manier van spreken naar een film kijken. Maar aangenaam voor oog en oor. Vanaf Numbers over The Model tot Tour The France (met Eddy beelden).
't Pitchin' programma in de lobby didn't get the party started met lauwe 90's R&Beats. Ook hier, geen thee voor mij.
Toch een leuke avond gehad.
Zomergasten
Stop ! Klik op deze link en kijk waar en wanneer je had moeten zijn toen deze voorstelling in jou buurt werd opgevoerd.
Tg Stan met "Zomergasten" van Gorki dus. Wat een stuk ! En dan heb ik het niet (enkel) over Tine Embrechts die als een wulps dier de rol van de overspelige vertolkt. En dan heb ik niet over de vlezige Damiaan De Schrijver die zich volledig smijt in zijn personages, met volle overgave. En dan heb ik het niet over hoe vurig Jolente De Keersmaeker de kille Olga neerzet.
Ik heb het dan wel over toneelstuk zelf en de manier waarop het gebracht wordt. Enerzijds de ene grote stelling debiterend (over filosofie, mensen, democratie en loodzware poëzie) en anderzijds steeds de lichte toets vindend ("Mijn ziel is als een perzik, zacht", terwijl DDS over zijn bolle buik wrijft) en met de woorden spelend. Afwisselend hilarisch en triest, de kleine kantjes van opzoekend.
't Stuk vol met zinnen waarvan ik dacht: "Laten we hier eens een boompje aan de toog over opzetten" of "Die moet ik onthouden". Helaas dus... Ik heb het stuk meer dan ondergaan en er is uiteindelijk weinig letterlijk blijven hangen.
Prachtig ook hoe er, zeker in het begin, met het decor gezeuld en gedaan wordt om verschillende omgevingen te veronderstellen, hoe er constant van de gehele zaal gebruik gemaakt werd.
Een geweldige avond van een toneelgezelschap die durft en die aantoont dat een stuk van meer dan 2 uur ook onderhoudend en entertainend kan zijn in plaats van nogal saai (zie Toneelhuis hieronder).
Tenslotte nog rondje namedropping: net voor ons zaten Ludo Hoogmartens, Maaike Cafmeyer en Adriaan van den Hoooooof. Die lachen toch op heel andere momenten dan de rest van de zaal.... teveel met de acteurs als persoon bezig of kennen ze het stuk te goed?
Tg Stan met "Zomergasten" van Gorki dus. Wat een stuk ! En dan heb ik het niet (enkel) over Tine Embrechts die als een wulps dier de rol van de overspelige vertolkt. En dan heb ik niet over de vlezige Damiaan De Schrijver die zich volledig smijt in zijn personages, met volle overgave. En dan heb ik het niet over hoe vurig Jolente De Keersmaeker de kille Olga neerzet.
Ik heb het dan wel over toneelstuk zelf en de manier waarop het gebracht wordt. Enerzijds de ene grote stelling debiterend (over filosofie, mensen, democratie en loodzware poëzie) en anderzijds steeds de lichte toets vindend ("Mijn ziel is als een perzik, zacht", terwijl DDS over zijn bolle buik wrijft) en met de woorden spelend. Afwisselend hilarisch en triest, de kleine kantjes van opzoekend.
't Stuk vol met zinnen waarvan ik dacht: "Laten we hier eens een boompje aan de toog over opzetten" of "Die moet ik onthouden". Helaas dus... Ik heb het stuk meer dan ondergaan en er is uiteindelijk weinig letterlijk blijven hangen.
Prachtig ook hoe er, zeker in het begin, met het decor gezeuld en gedaan wordt om verschillende omgevingen te veronderstellen, hoe er constant van de gehele zaal gebruik gemaakt werd.
Een geweldige avond van een toneelgezelschap die durft en die aantoont dat een stuk van meer dan 2 uur ook onderhoudend en entertainend kan zijn in plaats van nogal saai (zie Toneelhuis hieronder).
Tenslotte nog rondje namedropping: net voor ons zaten Ludo Hoogmartens, Maaike Cafmeyer en Adriaan van den Hoooooof. Die lachen toch op heel andere momenten dan de rest van de zaal.... teveel met de acteurs als persoon bezig of kennen ze het stuk te goed?
Grinding
Het is ondertussen al een week geleden, maar er verschijnt nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan wat Nick Cave & The Bad Seeds, vermomd als Grinderman brachten. Een ware ceremonie, een hoogmis, een viering van het ranzige, het vettige, het sexuele. Iets waar veel (oudere) mannen van dromen, maar waar zij mee wegkomen.
Met Nick Cave, als master of ceremonie veel wijdbeense bewegingen makend. Met Nick Cave als hogepriester van de sekte, balancerend op de rand van het podium, personen op de eerste rij toezingend, debiterend, aanrakend. Met Nick Cave, als gitarist, een geluidsmuur optrekkend, vettige rifjes en veel ... euh ... "lawaai". Met Warren Ellis als aanvullende stoorzender, allerlei geluiden uit cymbalen, violen en gitaren halend...
Kortom een concert dat je bij de keel grijpt, dat je meesleept, dat je meezuigt, dat je opzweept. Een concert waarbij je constant staat mee te knikken, te genieten en te kijken naar het gebeuren.
Hoogtepunten: ongetwijfeld "Heathen Child" en het rauwe "No Pussy Blues", "Evil" & "Honeybee", het grappige "Kitchenette".
Tegenvallers: het opvallend makke "Palaces Of Montezuma" en de eveneens van spanning ontdane bisnummers.
Maar wat een opvoering !
Met Nick Cave, als master of ceremonie veel wijdbeense bewegingen makend. Met Nick Cave als hogepriester van de sekte, balancerend op de rand van het podium, personen op de eerste rij toezingend, debiterend, aanrakend. Met Nick Cave, als gitarist, een geluidsmuur optrekkend, vettige rifjes en veel ... euh ... "lawaai". Met Warren Ellis als aanvullende stoorzender, allerlei geluiden uit cymbalen, violen en gitaren halend...
Kortom een concert dat je bij de keel grijpt, dat je meesleept, dat je meezuigt, dat je opzweept. Een concert waarbij je constant staat mee te knikken, te genieten en te kijken naar het gebeuren.
Hoogtepunten: ongetwijfeld "Heathen Child" en het rauwe "No Pussy Blues", "Evil" & "Honeybee", het grappige "Kitchenette".
Tegenvallers: het opvallend makke "Palaces Of Montezuma" en de eveneens van spanning ontdane bisnummers.
Maar wat een opvoering !
De man zonder eigenschappen I
Ik ben daarstraks naar het eerste deel van het drieluik 'De man zonder eigenschappen' door Het Toneelhuis geweest. Wat een cast ! Katelijne Damen, Vic De Wachter, Gilda De Bal, Marc Van Eeghem & Liesa Van der Aa, .... En wat een lappen tekst. 2 keer anderhalf uur. Veel geleuter, een paar goeie oneliners en veel geleuter zonder veel gevoel van emotie of nuance. Een beschaving is aan de rand van het verval (1913), maar bereiden een ver in de toekomst feestje voor (1918). Er zijn veel parallelen met de huidige situatie in ons land. Maar voor de pauze kwam het echt niet over. Gilda De Bal speelt haar rol prachtig, maar de rol verdrinkt in de grote lappen teksten. Briljante oplevingen "Civilisatie is alles wat mijn geest niet de baas kan" en "Het middelste van een trouwring is de kern van waar alles om draait, maar is ook een grote leegte" kunnen het geheel niet redden.
Het eerst deel wordt ook gespeeld in "Het Laaste Avondmaal", een schilderij van Da Vinci. Er wordt op schitterende manier in & uitgezoomd op het schilderij, wat leuke effecten geeft op wat er op scene gebeurd. Maar dat leidt slechts tijdelijk de aandacht af van het onvermogen om het stuk echt tot levend te brengen en iedereen mee te slepen.
Bij het tweede deel van dit eerste stuk is "De intrede van Christus in Brussel". Ik ben benieuwd wat ze daarmee gaan doen. Mama mag het me later vertellen.
Het eerst deel wordt ook gespeeld in "Het Laaste Avondmaal", een schilderij van Da Vinci. Er wordt op schitterende manier in & uitgezoomd op het schilderij, wat leuke effecten geeft op wat er op scene gebeurd. Maar dat leidt slechts tijdelijk de aandacht af van het onvermogen om het stuk echt tot levend te brengen en iedereen mee te slepen.
Bij het tweede deel van dit eerste stuk is "De intrede van Christus in Brussel". Ik ben benieuwd wat ze daarmee gaan doen. Mama mag het me later vertellen.
Nazomer
Heerlijk weertje dit weekend en een mens trekt zich daaraan op.
Maar eerst was er vrijdag Grant Lee Phillips in 't MaZ. Ik ken het werk van zanger van Grant Lee Buffalo nu niet zo goed (noch dat van GLB zelf), maar het gaat om mooie liedjes, m.i. vooral door de mooie arrangementen. GLP was echter alleen met zijn gitaar en als niet die-hard kon het mij weinig boeien en verkoos ik al rap het leuke gezelschap aan de bar. Een uitgebreider verslag waar ik me volledig kan in terugvinden vind je hier.
Zaterdag veel genoten van 't zonnetje, iets minder van Perceptie versus Realiteit en Metaalgrenzen , maar dat mocht de pret niet drukken. Daarna was het wat slepend richting de loppemse sporthal. Buiten spelen in het zonnetje had nog steeds de voorkeur boven de donkere sporthal. Gelukkig mochten we daarna naar de bikersloft in Oudenburg voor een gezellig verjaardagsfeestje met de Cover Store (idd Patrick Deloof & co). Het eerste deel wat meer rock, 't tweede deel wat meer pop.
De zonnige zondag werd in het donker afgesloten met MiDo & dochters. T.t.z. het koor waarin die meisjes zingen. Een aangenaam uurtje meisjesstemmen werd het. 't meest onder de indruk was ik van (jammergenoeg, het enige meerstemmig lied van de avond) een of ander klassiek lied (was het van jeremy hatfield?). Eindelijk ook nog eens een frisse versie van "Solsbury Hill" gehoord (ik ben die originele versie kotsbeu gehoord), evenals een heel gevoelige "True Colours". Afgesloten werd er met de leuke versie van "ik zie je geirn" en "I Fail", waarin de beats van Reggie toch iets teveel de stemmen overtreffen. "With or Without You" was de bis. Opnieuw een gevoelige versie. Een aangenaam avondje met Scala dus.
Maar eerst was er vrijdag Grant Lee Phillips in 't MaZ. Ik ken het werk van zanger van Grant Lee Buffalo nu niet zo goed (noch dat van GLB zelf), maar het gaat om mooie liedjes, m.i. vooral door de mooie arrangementen. GLP was echter alleen met zijn gitaar en als niet die-hard kon het mij weinig boeien en verkoos ik al rap het leuke gezelschap aan de bar. Een uitgebreider verslag waar ik me volledig kan in terugvinden vind je hier.
Zaterdag veel genoten van 't zonnetje, iets minder van Perceptie versus Realiteit en Metaalgrenzen , maar dat mocht de pret niet drukken. Daarna was het wat slepend richting de loppemse sporthal. Buiten spelen in het zonnetje had nog steeds de voorkeur boven de donkere sporthal. Gelukkig mochten we daarna naar de bikersloft in Oudenburg voor een gezellig verjaardagsfeestje met de Cover Store (idd Patrick Deloof & co). Het eerste deel wat meer rock, 't tweede deel wat meer pop.
De zonnige zondag werd in het donker afgesloten met MiDo & dochters. T.t.z. het koor waarin die meisjes zingen. Een aangenaam uurtje meisjesstemmen werd het. 't meest onder de indruk was ik van (jammergenoeg, het enige meerstemmig lied van de avond) een of ander klassiek lied (was het van jeremy hatfield?). Eindelijk ook nog eens een frisse versie van "Solsbury Hill" gehoord (ik ben die originele versie kotsbeu gehoord), evenals een heel gevoelige "True Colours". Afgesloten werd er met de leuke versie van "ik zie je geirn" en "I Fail", waarin de beats van Reggie toch iets teveel de stemmen overtreffen. "With or Without You" was de bis. Opnieuw een gevoelige versie. Een aangenaam avondje met Scala dus.
Regelkes
Door mijn werk, kom ik al eens bij verschillende bedrijven en op verschillende plaatsen. Veelal heeft elkeen zo zijn regelkes en voorschriften die moeten gevolgd worden. Zo herinner ik met een koekjesfabriek waar we stofjas en muts moesten dragen omdat we ergens 10 meter door een hoek van de productiehal (ver weg van de lijn) moesten om de cantine te bereiken.
Ergens anders was dan een veiligheidsbril van belang, volgens de regels toch. In een andere fabriek daarentegen mocht je ongehinderd doorheen die stomende machines vol chemicaliën (maar je moest wel een veiligheidsfilm, inclusief vragenlijstje doorworstelen om te weten waar je een ladder weg moet zetten)..
Vanavond vond ik deze leuke tussen de ruitenwissers van mijn auto
Ergens anders was dan een veiligheidsbril van belang, volgens de regels toch. In een andere fabriek daarentegen mocht je ongehinderd doorheen die stomende machines vol chemicaliën (maar je moest wel een veiligheidsfilm, inclusief vragenlijstje doorworstelen om te weten waar je een ladder weg moet zetten)..
Vanavond vond ik deze leuke tussen de ruitenwissers van mijn auto
Turkwaas
Vorige donderdag was ik uitgenodigd op de première van Turquaze, de vlaams-turkse 'schandaal'-film. Volle zaal voor deze gelegenheid, in't gezelschap van de regisseur & zijn broer/hoofdrolspeler.
'Schandaal'-film want blijkbaar zijn er in Antwerpen een deel van de gemeenschap weggelopen toen er wat bloot aan te pas kwam, of lag het aan de inter-culturele vleselijke relaties. Want dat is de kern van het verhaal. De hypocresie en schaamte van het wat turks is beter is van de 'vreemde' kant en wat vlaams is beter is van 'deze' kant. De 'worsteling' met deze verwachtingen en gevoelens en de gevolgen ervan zijn mij toch iets te langdradig en bij momenten gewoon saai gebracht. 't camera werk is wel dik orde. Schone shots, veel close ups die het verhaal mooi brengen.
Al bij al een vermakelijke film die wel een kwartier korter mocht zijn (al zaten er nu ook al wat rare wendingen in het verhaal).
'Schandaal'-film want blijkbaar zijn er in Antwerpen een deel van de gemeenschap weggelopen toen er wat bloot aan te pas kwam, of lag het aan de inter-culturele vleselijke relaties. Want dat is de kern van het verhaal. De hypocresie en schaamte van het wat turks is beter is van de 'vreemde' kant en wat vlaams is beter is van 'deze' kant. De 'worsteling' met deze verwachtingen en gevoelens en de gevolgen ervan zijn mij toch iets te langdradig en bij momenten gewoon saai gebracht. 't camera werk is wel dik orde. Schone shots, veel close ups die het verhaal mooi brengen.
Al bij al een vermakelijke film die wel een kwartier korter mocht zijn (al zaten er nu ook al wat rare wendingen in het verhaal).
Kleinkunst
Vorige zondag trok ik met de trein naar Oostende, 't is atlijd een beetje reizen op die manier. Reden was het derde kleinkunst festival van 't Hazegras in 't Bosjoenk.
Net als vorig jaar mocht Willem Vermandere openen en hij deed dat weer met verve. Veel nummers uit zijn nieuwe cd, geestige verhaaltjes tussendoor met als hoogtepunten "het kousenlied" en "het computer abc" (of hoe het ook moge heten). Paar leuke verwijzingen ook naar de perikelen in de katholieke kerk. Afgesloten werd er met "bange blanke man" & "Lat mi mo lopen langs de strate". Laat hem volgend jaar maar weer openen. Willem & een picon vin blanc was wederom een goeie combinaties.
Nieuw dit jaar was ook de comedy in de zaal (tussen de optredens in de tent door). Helaas is de capaciteit van de zaal veel te beperkt voor het vele volk dat er was. (meer dan 800 man & vrouw bij Willem, volgens presentator Rik de Leeuw). Ik heb dan ook wat meer genoten van't stralende zonnetje ipv de paranormale kunsten van Gili te volgen. Wat een verschil van weer trouwens met het uitgeregende Uitwijken van Brugge Centraal.
Lieven Tavernier was de volgende in de concerttent. Mij enkel bekend als tekstschrijver van Jan Dewilde (eerste sneeuw, fanfare van honger & dorst). Hij heeft dus nog meer mooie teksten. Helaas heeft hij de podium présence van een euh goudvis. Zelfs de eerder genoemde nummers brengt hij in een wat depri trage versie zodat het sprankelende er echt niet uitkomt. Gelukkig heeft hij dat wel wat door en laat hij zich bij staan door ene Sara D'Hondt (wat een stem !, die dan ook niet (samen) klinkt met die van hem), maar hij slaagt er dan ook steeds in om haar in de verlegenheid te brengen dat het genant werd. Gelukkig waren er ook nog HT Roberts en nog een andere gitarist die leuke variaties brachten op allerlei snaar instrumenten (die slide !).
Piv Huvluv mocht de brug maken naar Frank Boeijen. Hij deed dit met een paar aangepaste sketchen van zijn vorige shows. Mede door de constant meeleuterende kinderen aan het podium werd het tempo helaas iets teveel onderbroken om van een daverende show te spreken.
Tijdens Frank Boeijen werd ik teveel afgeleid door oude vrienden en "lang geleden dat we mekaar gezien hebben"-vrienden om er iets zinnig over te kunnen zeggen (Sorry Kimm).
Net als vorig jaar mocht Willem Vermandere openen en hij deed dat weer met verve. Veel nummers uit zijn nieuwe cd, geestige verhaaltjes tussendoor met als hoogtepunten "het kousenlied" en "het computer abc" (of hoe het ook moge heten). Paar leuke verwijzingen ook naar de perikelen in de katholieke kerk. Afgesloten werd er met "bange blanke man" & "Lat mi mo lopen langs de strate". Laat hem volgend jaar maar weer openen. Willem & een picon vin blanc was wederom een goeie combinaties.
Nieuw dit jaar was ook de comedy in de zaal (tussen de optredens in de tent door). Helaas is de capaciteit van de zaal veel te beperkt voor het vele volk dat er was. (meer dan 800 man & vrouw bij Willem, volgens presentator Rik de Leeuw). Ik heb dan ook wat meer genoten van't stralende zonnetje ipv de paranormale kunsten van Gili te volgen. Wat een verschil van weer trouwens met het uitgeregende Uitwijken van Brugge Centraal.
Lieven Tavernier was de volgende in de concerttent. Mij enkel bekend als tekstschrijver van Jan Dewilde (eerste sneeuw, fanfare van honger & dorst). Hij heeft dus nog meer mooie teksten. Helaas heeft hij de podium présence van een euh goudvis. Zelfs de eerder genoemde nummers brengt hij in een wat depri trage versie zodat het sprankelende er echt niet uitkomt. Gelukkig heeft hij dat wel wat door en laat hij zich bij staan door ene Sara D'Hondt (wat een stem !, die dan ook niet (samen) klinkt met die van hem), maar hij slaagt er dan ook steeds in om haar in de verlegenheid te brengen dat het genant werd. Gelukkig waren er ook nog HT Roberts en nog een andere gitarist die leuke variaties brachten op allerlei snaar instrumenten (die slide !).
Piv Huvluv mocht de brug maken naar Frank Boeijen. Hij deed dit met een paar aangepaste sketchen van zijn vorige shows. Mede door de constant meeleuterende kinderen aan het podium werd het tempo helaas iets teveel onderbroken om van een daverende show te spreken.
Tijdens Frank Boeijen werd ik teveel afgeleid door oude vrienden en "lang geleden dat we mekaar gezien hebben"-vrienden om er iets zinnig over te kunnen zeggen (Sorry Kimm).
Abonneren op:
Posts (Atom)