Ietwat bevreesd trok ik donderdagavond richting AB, de halve luisterbeurt van "Tuscon Habana" leerde dat het een rustige soloplaat is, ver weg van het springerige feestgewoel dat Amparanoia bij momenten bracht. Dit gevoel werd nog wat versterkt door de theateropstelling van de AB, allemaal zitjes tot vooraan.
Met "Aqui Estoy" werd er begonnen en 't was meteen duidelijk dat het een avond van mooie muziekjes ging worden. Een zeskoppige band (piano, staande bas, drum (veelal bespeeld met de borsteltjes), cello, trompet (viva cuba/mexico) en electrische gitaar) zorgde voor een verzorgde, afgewerkte sound waarbij vooral de gitaar dwars door alles heen ging en mij af en toe aan Twin Peaks deed denken. Het was even wennen aan de spaanse bindteksten en verhaaltjes, maar de roestige laag op mijn spaans was vlug genoeg weggeblazen om 't nodige te kunnen volgen (de suertes, corazons en amors zijn dan ook niet zo moeilijk te verstaan). Maar mooie muziekjes dus, waarmee je gaandeweg toch meegezogen wordt. Tijdens "La Gata Bajo La Lluvia" had ik zelfs kippenvel. Bij momenten dramatisch gezongen, zoals alleen latina's dat kunnen, meegesleept door de combinatie piano/cello... Prachtig.
Naar het einde toe werd het tempo toch nog ietwat verhoogd en kon ik met zalige glimlach op het gezicht terug naar huis.
2 opmerkingen:
Was het niet "La Bata Bajo La Lluvia"
La Bata, vrouwelijk is al juist, maar dan eerder Bajo el hormigon...
Een reactie posten