Fan Si Pan

Boeddha heeft onze smeekbedes om beter weer verhoord! De regen is weg en vandaag zelfs zonnebrand.

Eergister dus onder blauwige hemel richting de berg vertrokken. We werden afgezet op 1900m bovenaan een pas. Hier zou de klim beginnen dus. Recht naar beneden ging het dus... om uiteindelijk een paar heftige klims later toch op 2200m te belanden. Redelijke paden door het bos, hier en daar wat zompig van de voorbije regendagen, maar no way zo kleiachtig, gladdig als de vorige tocht.

Dan het laatste stuk naar ons basis kamp (kamp 2 dus). Een afdaling over omgevallen bomen, mossige stenen, glibberige takken en boomwortels. 1h20 over het laatste stukje. 's Avonds lekker eten bereid door de dragers/gids. nog wsat keuvelen aan het kampvuur en dan met zijn allen op een rijtje op de matjes.

Dan de grote dag. Vertrek om 7h30 voor de grote klim, voorafgegaan door een afdaling net als de avond ervoor... en dan. Afzien, vloeken, kreunen en denken aan opgeven. De eerste 3u van de totaal 5h durende beklimming was niks minder dan klauteren. Steil omhoog, op handen en voeten, grijpend van de ene boomwortel naar de andere steen. Not my cup of tea. Heftige wandelingen, graag, wat klauterwerk. niet happig op, maar als het moet, moet het. Maar dit was erover voor mij. Met mijn labiel evenwicht bij momenten, mijn vrees voor hoogtes, mijn gebrek aan fysiek en mijn overtollige kilo's. Maar ik heb doorgebeten en verschillende grenzen verlegd!

Een paar uur later, een paar gammele ladders en klimtouwen verder, stond ik er, bekaf, doodop, na 5u, bovenop de Fan Si Pan, het dak van Indochina! *trots* niet echt genoten van de tocht, des te meer van het geboden panorama. Het spel van de wolken en de omringende toppen. Machtig Mooi !!! (moest de usb poort werken op dit ding plakte ik er paar foto's bij)

De weg omhoog was wel de steile kant, de 'toeristische route' hebben we genomen op de weg terug. Glijdend van steen naar wortel, lang leve de buigzame bamboe boompjes langsheen het traject.... Mooi zicht op dit pad over e kam van de bergjes, maar te moe en geconcentreerd op het pad om volledig van te genieten en de tijdsdruk natuurlijk. Het is hier tussen 17h30 en 18h pikdonker tot ongeveer 6h.

We zijn natuurlijk niet op tijd binnengeraakt. Het moeilijke stuk van de vorige avond hebben we nu bij licht van zaklampjes gedaan op een 1 uur. Spooky, maar snelheid was het enige wat telde (en ongelukken voorkomen natuurlijk). Zitten en glijden op de langere steile steenstukken.

Iedereen boven, iedereen gezond (schaafwondjes en stramme spieren niet meegerekend) weer op het kamp. Hadden ze daar de drankvoorraad (6 bier, 3 cola, 8 waterflessen)wel niet bijgevuld. Ontgoocheling alom. Geen beloning voor onze prestatie, buiten het genoegen het gedaan te hebben.