Waarom heb ik me pas de laatste jaren verdiept in deze band? Jaaaren kende ik hen enkel van naam en het label "zou interessant kunnen zijn". Al die verloren tijd.
Na een prachtige passage op LeffingeLeuren, grepen ze me gister ook weer bij de keel. Kiekenvel alom. 2 uur puur genot. Prachtige, ietwat rustige liedjes die dan opbloeien in heerlijke rocksongs overgoten in een heerlijke eigen sound waarin steely dan, beatles en anderen maar pigmenten zijn.
Vanaf "One Sunday Morning" over "Black Moon" tot een absolute climax in "Impossible Germany". Even later kwam dan ook het eerste contact: "How are you doing?" Dan heropbouwen met "Born Alone" "Shot In The Arm" tot afsluiter "Hummingbird".
Bissen begonnen met "Cap City", geen Jesus etc (stond wel op de play list), maar dat kon de pret niet drukken.
Met stip concert van het jaar (tot nu toe).
Afwezigen hadden ongelijk. Heb enorm zin om vanavond opnieuw te gaan, maar de plicht roept.
3 opmerkingen:
Dat Impossible G is inderdaad geweldig, stond er met open mond naar te luisteren toen het enige tijd terug voorbijkwam op de radio.
Maar die laatste cd van Wilco - eerste die ik volledig tot mij nam, ook onder het mom van "ik zal er me nu eindelijk toch maar eens in verdiepen" vond ik eerlijk gezegd maar zo-zo, er waren wat nummers bij die me eerder irriteerden. En vandaar stokte meteen mijn Wilco interesse, so much music, so little time...
intussen: See you @ chuck!
het lijkt mij (& don bata gaat akkoord)nochtans volledig jou ding.
Da's 2 goede concerten missen op 5 dagen tijd... (zinnerboy)
Een reactie posten