In Torres Del Paine hebben we ons opgesplits in een niet-groep, omdat groepen een gids moeten pakken. Lang leve de vrijheid zonder pottenkijkers en de paden zijn duidelijk genoeg aangeduid. Met Nele waren wij "de pinguins" (ja Tats, lach maar), er waren ook nog "dikke orka's", "de zeeolifanten" en "de condors".
Achteraf bleken de pinguins nogal 't tempo van de dikke orka's te hebben, soms bijgestaan door de zeeolifanten waardoor we dan weer "peninsula valdez" konden spelen, waar we die beestjes samen gezien hebben, min of meer, ...
Eerste dag was pal tegen de strakke wind in, doorheen een vlakte met besneeuwde toppen rond ons heen. Kop naar beneden en stappen en hangen dus en af toe toch eens rondkijken en genieten van eht zicht. Het tweede deel was op en neer doorheen afgebrande heuvels.
De tweede dag trokken we richting refugio Grey en bijhorende gletjser en terug. De heenweg opnieuw met de strakke wind op kop, maar daar hadden we minder last van door het heuvelachtige parcours. De panorama's op de gletsjer waren fantastisch. Op de weg terug werden we soms letterlijk gedragen door de wind, heerlijk gevoel.
Dag 3 was richting refugio Los Cuernos. De strakke wind had plaats gemaakt voor hevige rukwinden die vooral van opzij kwamen. Lachen geblazen dus toen de personen voor mij gewoon 2 meter van het pad geblazen werden, terwijl ik mezelf nauwelijks staande kon houden. Op een heuveltopje waar ik het de wervelkolken die op het meer werden gevormd aan het bewonderen was, moest ik me zelfs laten vallen of ik werd van het topje weggeblazen. Toch even slikken !
Vanaf campamiento Italiano namen we nog even een zijspoor om een zicht op die toppen van Los Cuernos te zien, maar 't weer was te slecht, maar ook daar weer genoten van zo'n gletsjer op een berghelling.
't hilarische moment van de dag kwam een beetje voor het einde, toen we op een keistrandje nog wat aan het poseren waren en zo'n wervelkolk aan land kwam, ons een stortbad bezorgde en wegblies. Het zicht van John die zich aan de takken van de bomen vasthoudt staat op mijn netvlies gebrand. en de lachspieren natuurlijk.
Dag 4 zou het hoogtepunt worden. De berg op naar refugio Chileno en dan verder naar Las Torres om de pieken te zien. Een relatief vlak parcours (allez, gedurende 2 minuten toch) leidde ons omhoog, afgeleid door wat guanaco's en de panorama's. Het laatste stuk naar Las Torres was meer pufwerk, maar 't zicht was ook hier fanastisch en de wind was gaan liggen.
Dag 5 was gewoon de helling af en luieren in de zon met een frisse Quilmes bij de hand.
Daana volgde nog een lange dag in de bus naar Ushuaia, het einde van de wereld, de meest zuiderlijke stad (er ligt nog een dorp dieper). Ook hier weer die uitgestrekte vlaktes, dat prachtige wolkenspel in de lucht en hier en daar zo'n besneeuwde top om het plaatje compleet te maken. Er waren ook wat dolfijnen/tonijnachtigen die ons begeleiden tijdens een ferrie overtocht.
In het diepe zuiden deden we nog een boottochtje langsheen de zeeleeuwen, nestelende aalschovers en ander fraais. Het tochtje met de trein was lachwekkend belachelijk (en dito duur). Daarna volgde nog de lange, lange, lange tocht van 32 uur naar zaventem en die eenzame rit doorheen de donkere kille nacht naar huis. Onwenning na al die weken altijd gezelschap gehad te hebben, en chauffeurs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten