Modderman

Koud was het vrijdag rond 13u. Dan maar een extra laagje aandoen om naar 't Minnewaterpark te gaan... Even later hop de fiets op, puffend en zwetend onder de warme zon die opeens verschenen was. Onder dit mooie gesternte genoten van de opzwepende bluesrock met een vleugje funk van Vintage Trouble, gevolgd door een al even prachtig optreden van Trixie Whitley. Met groep deze keer en zo lijkt ze me een beter geleid projectiel dan wanneer ze soms solo speelt. Daarna was het tijd voor Shantel en die kreeg zowat iedereen aan't dansen. Zeker toen de eerste regendruppels vielen, toen werd plots nog meer gedanst. Een goeie start van Cactus dus ! wat volgende kon me niet boeien: Jungle Drum my ass, saaaai en traaag ! en Razorlight blonk ook niet echt uit.

Zaterdag begon even mooi. Ook muzikaal kon Kurt Vile lange tijd boeien met mooie rock, maar dan begon het nasale geneuzel en en ietwat saaier spel toch de bovenhand te nemen. Beetje zoals op cd, boeiend bij momenten, afstotend bij andere. Ook wel grappig dat de band uit 3 lelijke venten met lang zwart haar bestond en bijgestaan werden door een jonge, blonde, semihippe bassist.
CW Stoneking was perfect behang voor onze jaarlijkse aperitief, jaren 30 bluesdeuntjes. Aan Low en Zita Swoon Group heb ik weinig aandacht besteed, ook wel een beetje omdat het weer aan het keren was. Tijdens Grant Lee Buffalo (die klonken snedig van ver) en Black Box Revalation (idem), was het ouwe wijven aan het regenen en spewing cats & dogs op 't zelfde moment. Held van de dag was in elk geval deze:

Ook Jade (zie ook labadoux) en co waren in form. Getuige hun gesycroniseerde dansjes tijdens een fantastische John Hiatt. Met half oog kijkend naar die in plassende hoppende jongelui en vol oor naar de master was het genieten. Een swingend "Tennesse Plates", een mooi knipoog met "Crossing Muddy Waters". Heerlijk ! Bij Yeasayer was terug tijd om de hemelsluizen te openen en bereikte onze biertentje weinig meer dan wat doffe beats.

Zondag begon terug met zon, zowat ieder half uur afgewisseld door een licht buitje. Aloe Blacc kwam verrassend sterk uit de hoek met pure soul. I need a Dollar, mag gerust vergeten worden. Die man is veel meer dan dat ! Blonde Redhead viel me wat tegen, verstopt achter synths, pas naar het einde toe kwam er wat meer leuk gebeuk. Abysnthe Minded kwam, zag, overwon, alweer.

Daarna was het tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt: The Kills. Hoekig, Snedig, PodiumPrésence, elegance, rauwheid, alles geruggesteund door 4 percussionisten die als robots/legomannetjes stonden te spelen. "Black Balloon", "Fuck The People", "The Last Goodbye" waren yummie !

Later kwam nog een verrassend goeie Daniel Lanois. Na zijn oersaaie passage in Dranouter een paar jaar geleden had ik er geen goed oog in. Maar ik was dus mis. Meeslepend, schurend, swingend deden ze hun ding. Toen Trixie onder andere "Surely" kwam meedoen was het helemaal prijs.

Moe, nat, moddering en welgezind naar huis toe, allez, via de backstagebar voor de nodige afterdrinks natuurlijk :)