Na de voorbije regenzaterdagen werd er het weekend na Cactus nauwelijks bewogen. Geen Cirque+, geen Woosha... Nu blijkt dat het daar zo goed als drooggebleven is. Graag gedaan.
Op zondag heb ik me dan toch buiten gewaagd. Terug even de grens over, naar een of ander voorstadje van Lille. Aldaar op het oefenterrein van de plaatselijke 4de provincialer ofzo mocht La Troba Kung-Fu het gepeupel opwarmen. Beetje veel rumba zoals ik eerder in het MaZ mocht meemaken. Leuk zonder meer. Opvallend veel Fransen daar in Lille ... nu, Manu Chao is ook een fransman zeker... In elk geval, er volgde 2u30 plezant gehos en gejoel. Minder hard en minder punk dan 10 jaar geleden, maar vervelen deed het echt niet. Integendeel ! Het werkte aanstekelijk. Ja, er werd wat veel gejojojo'd, ja, er die constante scheepshoorn is wat ambetant, ja na 3 kwartier aan je bissen beginnen en dan nog 3 keer zolang spelen is belachelijk. Maar dat kon de pret niet drukken. Meespringen en roepen bij het ondergaan zonnetje... want wat hij brengt zijn ijzersterke nummers met een enorme overgave en overgoten met een flinke saus charisma. ...
Op dinsdag was er weer een stap terug in de tijd. Soulsister opende als saaisister. Daardoor hadden we gezellig tijd om met de leuke omstanders kennis te maken en ik moet dringend wat meer soaps ofzo bekijken dat ik de mensen ook daadwerkelijk (her)ken. Die kleine drummer uit "Blokken" was er trouwens ook.Gelukkig deden The Scabs daarna wel waarvoor we er waren: meegesleepd worden in goeie muziek. In't begin wat klankproblemen, maar daarna was het gewoon crescendo. Ijzersterke set en die bassolo van "Matchboxcar" blijft de max !
Donderdagavond was het terug vandat :Richting Heist. Superlijm klonk nog even oninteressant als de vorige keren dat ik ze zag. Customs waren goed. Beter dan die keer in de 4AD. Het publiek was helaas redelijk apatisch ondanks de moeite die Customs deden. Ook deze keer viel de goeie lichtshow me op.
Vrijdag volgde er een nieuw hoogtepunt op het Heldenplein. Gentlemen of Verona & Psycho 44 mochten het podium opwarmen. De zangeres van die eerste deed het ook letterlijk. complete overacting voor een leegplein. De tweede klonken ook beter en harder maar vergingen in een brij van teveel 't zelfde. Tijd zat dus om terug de draad op te pikken met een klasmakker uit het lagere. zo'n 25 jaar niet gezien... maar voor de Heideroosjes was iedereen er dus. Een vol plein, echt voor die mannen. Ook hier wat klankmiserie in't beginnen maar dan was't echt wel volle bak ambiance, leute en genieten. Snedige nummers afgewisseld met wat slapstick en tonnen energie op het podium. en ernaast. Jammer dat zo'n mannen ermee ophouden.
Oja, enkel tussen Superlijm & Customs heeft het wat gedruppeld. Laten we het zo houden. Ook straks bij Babylon Cirus !
Modderman
Koud was het vrijdag rond 13u. Dan maar een extra laagje aandoen om naar 't Minnewaterpark te gaan... Even later hop de fiets op, puffend en zwetend onder de warme zon die opeens verschenen was. Onder dit mooie gesternte genoten van de opzwepende bluesrock met een vleugje funk van Vintage Trouble, gevolgd door een al even prachtig optreden van Trixie Whitley. Met groep deze keer en zo lijkt ze me een beter geleid projectiel dan wanneer ze soms solo speelt. Daarna was het tijd voor Shantel en die kreeg zowat iedereen aan't dansen. Zeker toen de eerste regendruppels vielen, toen werd plots nog meer gedanst. Een goeie start van Cactus dus ! wat volgende kon me niet boeien: Jungle Drum my ass, saaaai en traaag ! en Razorlight blonk ook niet echt uit.
Zaterdag begon even mooi. Ook muzikaal kon Kurt Vile lange tijd boeien met mooie rock, maar dan begon het nasale geneuzel en en ietwat saaier spel toch de bovenhand te nemen. Beetje zoals op cd, boeiend bij momenten, afstotend bij andere. Ook wel grappig dat de band uit 3 lelijke venten met lang zwart haar bestond en bijgestaan werden door een jonge, blonde, semihippe bassist.
CW Stoneking was perfect behang voor onze jaarlijkse aperitief, jaren 30 bluesdeuntjes. Aan Low en Zita Swoon Group heb ik weinig aandacht besteed, ook wel een beetje omdat het weer aan het keren was. Tijdens Grant Lee Buffalo (die klonken snedig van ver) en Black Box Revalation (idem), was het ouwe wijven aan het regenen en spewing cats & dogs op 't zelfde moment. Held van de dag was in elk geval deze:
Ook Jade (zie ook labadoux) en co waren in form. Getuige hun gesycroniseerde dansjes tijdens een fantastische John Hiatt. Met half oog kijkend naar die in plassende hoppende jongelui en vol oor naar de master was het genieten. Een swingend "Tennesse Plates", een mooi knipoog met "Crossing Muddy Waters". Heerlijk ! Bij Yeasayer was terug tijd om de hemelsluizen te openen en bereikte onze biertentje weinig meer dan wat doffe beats.
Zondag begon terug met zon, zowat ieder half uur afgewisseld door een licht buitje. Aloe Blacc kwam verrassend sterk uit de hoek met pure soul. I need a Dollar, mag gerust vergeten worden. Die man is veel meer dan dat ! Blonde Redhead viel me wat tegen, verstopt achter synths, pas naar het einde toe kwam er wat meer leuk gebeuk. Abysnthe Minded kwam, zag, overwon, alweer.
Daarna was het tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt: The Kills. Hoekig, Snedig, PodiumPrésence, elegance, rauwheid, alles geruggesteund door 4 percussionisten die als robots/legomannetjes stonden te spelen. "Black Balloon", "Fuck The People", "The Last Goodbye" waren yummie !
Later kwam nog een verrassend goeie Daniel Lanois. Na zijn oersaaie passage in Dranouter een paar jaar geleden had ik er geen goed oog in. Maar ik was dus mis. Meeslepend, schurend, swingend deden ze hun ding. Toen Trixie onder andere "Surely" kwam meedoen was het helemaal prijs.
Moe, nat, moddering en welgezind naar huis toe, allez, via de backstagebar voor de nodige afterdrinks natuurlijk :)
Zaterdag begon even mooi. Ook muzikaal kon Kurt Vile lange tijd boeien met mooie rock, maar dan begon het nasale geneuzel en en ietwat saaier spel toch de bovenhand te nemen. Beetje zoals op cd, boeiend bij momenten, afstotend bij andere. Ook wel grappig dat de band uit 3 lelijke venten met lang zwart haar bestond en bijgestaan werden door een jonge, blonde, semihippe bassist.
CW Stoneking was perfect behang voor onze jaarlijkse aperitief, jaren 30 bluesdeuntjes. Aan Low en Zita Swoon Group heb ik weinig aandacht besteed, ook wel een beetje omdat het weer aan het keren was. Tijdens Grant Lee Buffalo (die klonken snedig van ver) en Black Box Revalation (idem), was het ouwe wijven aan het regenen en spewing cats & dogs op 't zelfde moment. Held van de dag was in elk geval deze:
Ook Jade (zie ook labadoux) en co waren in form. Getuige hun gesycroniseerde dansjes tijdens een fantastische John Hiatt. Met half oog kijkend naar die in plassende hoppende jongelui en vol oor naar de master was het genieten. Een swingend "Tennesse Plates", een mooi knipoog met "Crossing Muddy Waters". Heerlijk ! Bij Yeasayer was terug tijd om de hemelsluizen te openen en bereikte onze biertentje weinig meer dan wat doffe beats.
Zondag begon terug met zon, zowat ieder half uur afgewisseld door een licht buitje. Aloe Blacc kwam verrassend sterk uit de hoek met pure soul. I need a Dollar, mag gerust vergeten worden. Die man is veel meer dan dat ! Blonde Redhead viel me wat tegen, verstopt achter synths, pas naar het einde toe kwam er wat meer leuk gebeuk. Abysnthe Minded kwam, zag, overwon, alweer.
Daarna was het tijd voor mijn persoonlijk hoogtepunt: The Kills. Hoekig, Snedig, PodiumPrésence, elegance, rauwheid, alles geruggesteund door 4 percussionisten die als robots/legomannetjes stonden te spelen. "Black Balloon", "Fuck The People", "The Last Goodbye" waren yummie !
Later kwam nog een verrassend goeie Daniel Lanois. Na zijn oersaaie passage in Dranouter een paar jaar geleden had ik er geen goed oog in. Maar ik was dus mis. Meeslepend, schurend, swingend deden ze hun ding. Toen Trixie onder andere "Surely" kwam meedoen was het helemaal prijs.
Moe, nat, moddering en welgezind naar huis toe, allez, via de backstagebar voor de nodige afterdrinks natuurlijk :)
De achtervolging
Het begon toen ik Sarah ophaalde, ... de eerste druppels vielen. Eventjes maar. Lichtervelde, Rumbeke waren droog, tot we even later verder reden. Kortrijk was doornat, Lille droog tot we aan de andere kant kwamen, waar het weer begon te druppelen. Dan droog tot in Arras. Auto schoon geparkeerd, relatief vlot het terrein op, glaasje water besteld (Heineken) en dan konden we net op tijd gaan schuilen voor de wolkbreuk die het terrein wat blank zette...Niet alle jassen bleken waterdicht, het bladerdek ook niet.
Met enige vertraging tengevolge van de nattigheid begn Within Temptation aan een degelijke set, maar het bleef al bij al braafjes, net als op plaat. Sharon's stem haalt ook de hogere noten niet meer met het gevolg dat het bij de oudere nummers niet altijd even goed klonk.
Daarna was het richting het tweede podium voor Miles Kane. Ook hier een degelijke set, snedig begonnen, beetje als de Modfather in beter dagen. Maar na een tijdje sloop er toch wat verveling in de set, of was het niet iets teveel van hetzelfde? Gelukkig was het ook naar het einde toe terug een pak snediger. Hij wint in elk geval de prijs van de schoonste broek.
Daarna de maag gevuld met wat tartiflette en we waren klaar voor het vervolg. Florence + The Machine. Wat een stem ! en wat een energie bij momenten ! Met haar blauwe outfit deed ze me wat denken aan Loreena McKennitt. Of was het omdat die dag in Dranouter ook redelijk uitgeregend was. Ook hier was het uiteindelijk degelijk zonder meer. Lachwekkend waren wel die aziaten voor ons met hun Hello Kitty adoratie....In elk geval, Florence jaagde de regen en de wolken weg.
En dan was het tijd voor de band waarvoor ik gekomen was: Pearl Jam ! kwamen, zagen, overwonnen. Kwamen een kwartier te laat op, maar desalniettemin, ondere de mooie rooie lucht van de ondergaande zon werd weer een kick ass set gespeeld. Van de toch verrassende opener "Release" , overeen schitterend "Better Man" en lekker stevige "Wishlist" en "Corduory" . Wat een band, wat een stem (al klonk die behoorlijk gebroken tussen de nummers door). Met een heerlijk trio: "Jeremy", "Alive" & "Yellow Ledbetter" werden we nacht ingestuurd ...
Ik vraag me toch af waarom ze het niet in Torhout doen, 't stikt daar van de (West) Vlamingen :)
Met enige vertraging tengevolge van de nattigheid begn Within Temptation aan een degelijke set, maar het bleef al bij al braafjes, net als op plaat. Sharon's stem haalt ook de hogere noten niet meer met het gevolg dat het bij de oudere nummers niet altijd even goed klonk.
Daarna was het richting het tweede podium voor Miles Kane. Ook hier een degelijke set, snedig begonnen, beetje als de Modfather in beter dagen. Maar na een tijdje sloop er toch wat verveling in de set, of was het niet iets teveel van hetzelfde? Gelukkig was het ook naar het einde toe terug een pak snediger. Hij wint in elk geval de prijs van de schoonste broek.
Daarna de maag gevuld met wat tartiflette en we waren klaar voor het vervolg. Florence + The Machine. Wat een stem ! en wat een energie bij momenten ! Met haar blauwe outfit deed ze me wat denken aan Loreena McKennitt. Of was het omdat die dag in Dranouter ook redelijk uitgeregend was. Ook hier was het uiteindelijk degelijk zonder meer. Lachwekkend waren wel die aziaten voor ons met hun Hello Kitty adoratie....In elk geval, Florence jaagde de regen en de wolken weg.
En dan was het tijd voor de band waarvoor ik gekomen was: Pearl Jam ! kwamen, zagen, overwonnen. Kwamen een kwartier te laat op, maar desalniettemin, ondere de mooie rooie lucht van de ondergaande zon werd weer een kick ass set gespeeld. Van de toch verrassende opener "Release" , overeen schitterend "Better Man" en lekker stevige "Wishlist" en "Corduory" . Wat een band, wat een stem (al klonk die behoorlijk gebroken tussen de nummers door). Met een heerlijk trio: "Jeremy", "Alive" & "Yellow Ledbetter" werden we nacht ingestuurd ...
Ik vraag me toch af waarom ze het niet in Torhout doen, 't stikt daar van de (West) Vlamingen :)
Abonneren op:
Posts (Atom)