Eindelijk was het zover. Na af en toe te twijfelen tussen Schotland of Ierland trip, koos ik altijd toch maar Ierland. Nu kon ik met Filip (mede-volleyer), Rudi (mede-concertganger)en Wim (mede-niks) mee om een stukje van de West Higland Way te bewandelen. Afgehaald voor de deur (taxi Filip was te vroeg !), naar Zeebrugge en daar "Pride Of York" op, voor een 14 uren overtocht naar Hull. Entertainement op de boot was hilarisch. Behalve de Bingo, speelde er een duo. Een niet onknappe deerne die best wel kon zingen en een ventje die gitaar speelde, behalve, als hij zijn snaren niet aanraakte hoorde je het verschil niet.... De vrijgezellenparty van de aanwezige dames was van gelijkaardig niveau.
Na het ontschepen reden we dan over de landelijke wegen, de scenic route volgend, langsheen York naar een autosnelweg om vandaar dan richting Schotland te rijden. Even over de grens begon het ouwe wijven te regenen en na wat gesukkel om door Glasgow te geraken bleek ook de wind te duchten. Uiteindelijk belanden we toch in de Rowardennan Lodge waar we de komende 3 nachten zouden blijven. Ondertussen zagen we de verkleumde wandelaars binnendruipen. Uitgeput, Ijskoud en doorweekt van de wind & regen die ze de laatste 10 km in hun gezicht hadden gekregen. Navraag bij de receptie voor het weer voor maandag: "More of the same" ... de moed zonk toch wat in de schoenen.
Wonder boven wonder hield de regen en zag het er 's ochtends doenbaar uit. De wagen in, naar Drymen om wat officieel dag 2 van de WHW is, aan te vatten. Ondertussen overtrok het toch wat, toch maar de regenbroek aan. Gelukkig maar. Eerste deel van de wandeling moest door een bos, maar dat bleek volledig gerooid te zijn waardoor de druppels ons toch makkelijk vonden, maar na half uurtje klaarde het op en konden we Conic Hill op met de zon in het gezicht. Tot boven, alwaar een hevig plensbui ons verwelkomde. Daarna was het wel genieten van het zicht op Loch Lomond. Terug naar beneden, 2 deugddoende Speckeled Hen's in The Old Oak Inn en we konden weer verder voor de tweede 11 kilometer van de dag. En het waren lange kilometers ... meer op en af dan verwacht, verder dan aanvoelde. Een vijftal kilometer verder kreeg ik dus een inzinking. Op. De enkel & knie problemen en daaruitvolgende inactiviteit van de voorbije maanden braken me duidelijk op. Toch doorgebeten en een eind na mijn reisgenoten raakte ik toch aan de Lodge. Tijd om nog wat te genieten van't zonneke.
Ondertussen was ik dolblij dat mijn knieën het gehouden hebben en klaar om 's anderendaags Loch Lomond op te gaan. Wat we ook deden, in een stralend zonnetje, langs de steile kant natuurlijk. Gebrek en conditie en het overgewicht maakten dat mijn wandelgenoten wat extra rustpauzes hadden (dank heren !), maar na vloekend het steile stuk tussen onze eerste top (Ptarmigan) en uiteindelijk Ben Lomond bedwongen te hebben, was het panorama fantastisch. Zicht op bergketens in de verte, verschillende nabij gelegen Lochs en bossen. De geseling was het feestje waard. Afdalen deden we langs de "gewone" weg. Ik deed er ook lang over wegens de wat pijnlijke, stokstijve bovenbenen, zoveel mogelijk de stenen op het pad ontwijkend en de drassige stukken naast het pad opzoekend. Af en toe achterom kijken om ook daar het mooie zicht te zien en vooruit naar Loch Lomond natuurlijk. Beneden smaakten de pintjes alweer lekker :) en smaakte de steak nog beter :)
Tijd om naar Glencoe, onze tweede verblijfplaats te reizen. Rond de Loch en verder naar het noorden, langsheen de bergen, al dan niet met besneeuwde toppen. Echt een ruw landschap om van te genieten ! In de namiddag gingen we dan over de "Devil's Staircase" naar Kinlochleven. Mijn beentjes waren als herrezen en de gevreesde trap werd makkelijk bedwongen. Ook nu weer leek de afdaling verder en langer dan verwacht. Gelukkig waren er de vergezichten... Ondertussen was het weer ook wat gekeerd en konden we de wagen ophalen terwijl het begon te plenzen. Terug in de jeugdherberg ontmoeten we een bende jonge gasten van Zarren/Werken ... Frederik's broer en zijn vrienden dus. It's a small small world.
Door ons autogereis hadden we de officiel dag 7 van de WHW al gedaan, dus deden we op donderdag dag 6. Van Bridge of Orchy tot King's House. Iets meer dan 10 mijl. Helaas in de regen, helaas terwijl de wolken de omringende bergen verborgen. Wat een hoogtepunt moest worden .... Dan maar doorgestapt en iets langer in de bar gehangen...
Vrijdag, onze laatste wandeldag. Na wat getwijfel toch maar gekozen voor de achtste etappe van de West Highland Way. Van Kinlochleven naar Fort William. Zo'n 16 mijl. Te beginnen met een serieuze klim weg van het dorp, dan doorheen de vallei met mooie vergezichten, ruw, veel heide en kale toppen. Koud windje in de rug. Dan de hoek om, weer pittig klimmetje en dan Ben Nevis in het vizier. Besneeuwd en soms in de wolken, maar wat een kanjer.... en dan bleef die route maar stijgen en dalen. Stoppen was er niet bij, stramme beentjes waren terug. Hop, stap voor stap naar het einde toe. Eindelijk die afdaling, damn, langs de weg, eindelijk Fort William, damn, eindpunt is aan de andere kant... Doorstappen, verder slepen, doorstappen, doorstappen en dan op die bank naast dat standbeeld ploffen. En dan eentje op de aankomst drinken natuurlijk.
's anderendaags 's ochtends. Veel te vroeg, wat een kabaal in de herberg. nog niet eens 6 uur en iedereen lijkt al op. Na wat keren en draaien toch maar opgestaan. Nog "wat" lezen voor het ontbijt van 8u. Ondertussen alles in de wagen, klaar voor de terugreis. Eerst naar Hull, de boot op, Champions League finale kijken, zelfde animatie team in actie zien. Ontschepen op zondagochtend en de padjes die me verwelkomden.
3 opmerkingen:
Mooi verslag over één van de mooiste plekken ter wereld.
Wie post er hier anoniem?
da was de zinnerboy
Een reactie posten