Even opgezocht. Het was 21 februari 2002 toen ik mijn toenmalige vriendin en Cindy voor hun 30ste verjaardag verraste door hen mee te nemen naar het optreden van Melissa Etheridge in de Elisabeth zaal in Antwerpen. Els had in de loop van de dag doorgekregen wat er aan de hand was, Cindy pas toen ze zag wie er op het podium stond.
Het was 20 februari 2012. De week ervoor hadden ze een verrassingsfeestje voor Cindy, Els mocht terug mee. Naar de Ancienne Belgique deze keer, in Brussel deze keer, alwaar Melissa Etheridge voor de eerste keer sinds die vorige keer in Belgie speelde.
Om 20u begon ze al, geen voorprogramma. Alle goede tekenen dat het langer zou duren dan dat ene uur 10 jaar geleden.
'Fearless Love' was de opener en zette de toon. Rustig Rockend, glashelder gezongen door de 50jarige (en zichtbaar ouder geworden) Melissa. Veel en af en toe grappige interacties met het publiek, ze was duidelijk op haar gemak. Veel ouder werk (gelukkig maar) en mijn persoonlijke favorieten 'If I waned to' & 'No Souvernirs' waren erbij. Er waren een 3 tal nummers die ik niet kende maar zeker 'Indiana' was mooi en in 'Nervous' mochten de muzikanten eens hun duivels ontbinden. Ondertussen had ik alweer genoten van 'You Can Sleep While I Drive' en 'Crazy For Me' (Cause when I kissed you last night, In my own backyard,You ran so fast,And you fought so hard,You must be crazy for me)
Afgesloten werd er met een te uitgesponnen 'Bring Me Some Water' en natuurlijk met 'Like The Way I Do' als enige bis.
Ondertussen waren we toch een schone 2u verder. Toch een paar opmerkingen. 't meerendeel van de nummers werd een versnelling trager gespeeld en er werd me iets teveel zinloos gesoleerd door de (gedreven) muzikanten en een echt kippevel moment zoals met 'Scarecrow' ontbrak toch wel.
De setlist:
1. Fearless Love
2. If I Wanted To
3. Chrome Plated Heart
4. I Want To Come Over
5. No Souvenirs
6. You Can Sleep While I Drive
7. Come To My Window
8. Indiana
9. Don’t You Need
10. Yes I Am
11. Drag Me Away
12. Brave and Crazy
13. Nervous
14. Bring Me Some Water
Bis
15. Like The Way I Do
Hickey
Nightwitches mocht vorige week openen. Een all female Black Sabbath coverband. Het is eens iets anders :) 't klonk verre van slecht , maar begeesterend was het nu ook niet.
The Hickey Underworld dan. De eerste vier , vijf nummers was de klankbalans ongelooflijk slecht. Vooral de zang zat slecht. Het had misschien geholpen dat de klankman zijn koptelefoon eerder afgedaan had. De drummer van Das Pop was de gelegenheids drummer die avond. En die maakte wel indruk. Strak het tempo aangevend, dominant aanwezig. De a-typische ritmes van de songs hebben wel iets aantrekkelijks, maar ook hier kwam het niet helemaal over en de mix van de zang bleef mij storen, alhoewel het al stukken beter was dan in het begin.
Na een tijdje werd de lokgroep van het gezelschap aan de bar toch te sterk en vervoegde ik hen, mezelf afvragend waarom de bassist na elk nummer applaudisseerde.
Herexamen op KarmaHotel ...
The Hickey Underworld dan. De eerste vier , vijf nummers was de klankbalans ongelooflijk slecht. Vooral de zang zat slecht. Het had misschien geholpen dat de klankman zijn koptelefoon eerder afgedaan had. De drummer van Das Pop was de gelegenheids drummer die avond. En die maakte wel indruk. Strak het tempo aangevend, dominant aanwezig. De a-typische ritmes van de songs hebben wel iets aantrekkelijks, maar ook hier kwam het niet helemaal over en de mix van de zang bleef mij storen, alhoewel het al stukken beter was dan in het begin.
Na een tijdje werd de lokgroep van het gezelschap aan de bar toch te sterk en vervoegde ik hen, mezelf afvragend waarom de bassist na elk nummer applaudisseerde.
Herexamen op KarmaHotel ...
Last Picasso
Het niet lezen van aankondigingen heeft zo zijn gevolgen. De naam John Watts zien passeren op de mail, genoteerd, vertrokken richting Diksmuide naar de inmmer warme 4AD.
Stipt begon de heer aan zijn acoustische soloset. Een gebroken klem en een verhaaltje "je kon liedjes kiezen via de website" (damn!) later klonk 'A Face To Remember' ingetogen en mooi. Zijn stem iets minder hoog en met wat meer korrel, maar uiterst aangenaam. Een grapje hier, een verhaaltje daar. En maar verwijzen naar wat straks zou komen. 'The Worker'. Waarom staan die stoelen daar eigenlijk rechts op het podium, met die micro's boven? Een prachtig 'All The Workers'. Dat scherm is nog niet gebruikt, er staat daar nog een stoel met micro achter een doekje. 'Head On Obvious' als afsluiter van de eerste 50 minuten.
Drankpauze.
een koor op podium, John achter het doekje, lezend, interacterend met teksten op het scherm, met video's op het scherm. De man komt naar voor, zingt een mooi lied (met het koor), verdwijnt terug naar achter, leest verder, "acteert" verder, interacteert verder met het scherm, de teksten op het scherm, de beelden op scherm, nog een mooi lied, etc...
'The Last Picasso' was dus een soort muziektheater van, door en met John Watts over een engelse schrijver met een hersentumor die een boek over Picasso schrijft en zijn dochter in Parijs bezoekt. Wat die bomaanslag er zijdelings komt bij doen .... Het geheel hort en stoot ook wat, de overgangen, de multimedia echt vlot loopt het eigenlijk niet. Maar de muziek en liedjes zijn aangenaam. Die blijven de laatste 20 minuten dan jammer genoeg ook achterwege terwijl het verhaal ook niet echt meer boeide.
Uiteindelijk was het pas om 23u20 over. Rijkelijk laat en met een beetje een anti-climax.
Misschien had ik toch beter "Limbo" geroepen tijdens het tweede deel :)
Benieuwd hoe Hidden Orchestra het er vanaf bracht in Brugge.
Stipt begon de heer aan zijn acoustische soloset. Een gebroken klem en een verhaaltje "je kon liedjes kiezen via de website" (damn!) later klonk 'A Face To Remember' ingetogen en mooi. Zijn stem iets minder hoog en met wat meer korrel, maar uiterst aangenaam. Een grapje hier, een verhaaltje daar. En maar verwijzen naar wat straks zou komen. 'The Worker'. Waarom staan die stoelen daar eigenlijk rechts op het podium, met die micro's boven? Een prachtig 'All The Workers'. Dat scherm is nog niet gebruikt, er staat daar nog een stoel met micro achter een doekje. 'Head On Obvious' als afsluiter van de eerste 50 minuten.
Drankpauze.
een koor op podium, John achter het doekje, lezend, interacterend met teksten op het scherm, met video's op het scherm. De man komt naar voor, zingt een mooi lied (met het koor), verdwijnt terug naar achter, leest verder, "acteert" verder, interacteert verder met het scherm, de teksten op het scherm, de beelden op scherm, nog een mooi lied, etc...
'The Last Picasso' was dus een soort muziektheater van, door en met John Watts over een engelse schrijver met een hersentumor die een boek over Picasso schrijft en zijn dochter in Parijs bezoekt. Wat die bomaanslag er zijdelings komt bij doen .... Het geheel hort en stoot ook wat, de overgangen, de multimedia echt vlot loopt het eigenlijk niet. Maar de muziek en liedjes zijn aangenaam. Die blijven de laatste 20 minuten dan jammer genoeg ook achterwege terwijl het verhaal ook niet echt meer boeide.
Uiteindelijk was het pas om 23u20 over. Rijkelijk laat en met een beetje een anti-climax.
Misschien had ik toch beter "Limbo" geroepen tijdens het tweede deel :)
Benieuwd hoe Hidden Orchestra het er vanaf bracht in Brugge.
A & Film
Ik vond het toch een tegenvaller van formaat die Amatorski & Film. Van een film was zowiezo weinig te merken (zelfs moest het avantgardistisch & uit 1928 zijn). De muzikale ondersteuning vond ik zowaar nog langdradiger & saaier. Zij zong redelijk onverstaanbaar, de drummer blonk uit in subtiele klanken met minder subtiele bewegingen (waardoor het irritant werd als je erop begon te letten), wel leuk gitaar & keyboard werk van die gasten in het midden.
Het tweede deel waren dan de wat meer gekendere Amatorski nummers toen was het kalf voor mij al verdronken, als ik daarmee het kind met het badwater weggooi, tant pis. In elk geval vond ik haar verschrikkelijk irritant in haar lachtende persiflage van het westvlaams.
Ik had er toch wat meer van verwacht.
Het tweede deel waren dan de wat meer gekendere Amatorski nummers toen was het kalf voor mij al verdronken, als ik daarmee het kind met het badwater weggooi, tant pis. In elk geval vond ik haar verschrikkelijk irritant in haar lachtende persiflage van het westvlaams.
Ik had er toch wat meer van verwacht.
Proefondervindelijk
's middags koop ik altijd zo'n PET flesje van een 0.5 Cola. 's namiddags lurk ik daar wat verder aan en de klikskes gaan dan mee in de bolide voor als ik onderweg wat dorst krijg.
Wat blijkt na nachtje -5°C?
Wat blijkt na nachtje -5°C?
- de echte cola is niet vervoren
- de cola zero is wel vervroren
Abonneren op:
Posts (Atom)