Glad to be ....
Geweldig gezellig avondje gisteren in de Terminus in Oostende.
Dankzij TaZ kon Tiny Legs Tim de zaal opwarmen en deed dat met verve. Op zijn eentje, op gitaar, voetstampend en met de blues. Goeie nummers, meestal met redelijk tempo erin. Goeie opener !
Kort erna mocht Tom Robinson beginnen. "Boom Time" en dat was het ook. Die warme stem, de vriendelijkheid en die goeie ouwe gekende nummers... Nog steeds even geëngageerd: 1 nieuw nummer over de bankencrisis en tijdens "Power in the Darkness" (bissen) een uithaal naar de Belgische politiek.
Hij wou ook 'La Bourgeoisie' spelen, maar vond de franse inzet niet meer, dus kregen we maar zijn 'Yuppie Scum' versie. Goeie gitarist ook die hij bij had.
Blikvanger van de avond was de percussionist. Hij mocht schudden met een sambabal en tambourijntje iets groter dan een hand en deed dat met zo'n enthousiasme... Hij zag er dan uit als zo'n echte engelse lad die niks dan miserie uitstraalt, inclusief crew cut, maar dan met hamsterkaakjes. Na elk nummer applaudiseerde hij deftig mee met het publiek. Weird ! Tijdens de bisnummers mocht hij zelf een nummer brengen en de monden vielen open. Goeie stem, gitaarspelen kon hij ook .... Prompt volgde een tweede nummer :)
Daarvoor had Tom Robinson via 'Martin' (lustige meegezongen door de zaal),'Listen to Radio' en 'WarBaby' al opgebouwd naar de climax in "2-4-6-8 Motorway".
Een supergezellig avondje !
Dankzij TaZ kon Tiny Legs Tim de zaal opwarmen en deed dat met verve. Op zijn eentje, op gitaar, voetstampend en met de blues. Goeie nummers, meestal met redelijk tempo erin. Goeie opener !
Kort erna mocht Tom Robinson beginnen. "Boom Time" en dat was het ook. Die warme stem, de vriendelijkheid en die goeie ouwe gekende nummers... Nog steeds even geëngageerd: 1 nieuw nummer over de bankencrisis en tijdens "Power in the Darkness" (bissen) een uithaal naar de Belgische politiek.
Hij wou ook 'La Bourgeoisie' spelen, maar vond de franse inzet niet meer, dus kregen we maar zijn 'Yuppie Scum' versie. Goeie gitarist ook die hij bij had.
Blikvanger van de avond was de percussionist. Hij mocht schudden met een sambabal en tambourijntje iets groter dan een hand en deed dat met zo'n enthousiasme... Hij zag er dan uit als zo'n echte engelse lad die niks dan miserie uitstraalt, inclusief crew cut, maar dan met hamsterkaakjes. Na elk nummer applaudiseerde hij deftig mee met het publiek. Weird ! Tijdens de bisnummers mocht hij zelf een nummer brengen en de monden vielen open. Goeie stem, gitaarspelen kon hij ook .... Prompt volgde een tweede nummer :)
Daarvoor had Tom Robinson via 'Martin' (lustige meegezongen door de zaal),'Listen to Radio' en 'WarBaby' al opgebouwd naar de climax in "2-4-6-8 Motorway".
Een supergezellig avondje !
Onvoltooid Verleden Tijd
Het was geen onverdeeld succes, mijn eerste theateruitje van 2011. 'Onvoltooid Verleden Tijd', een bewerking van een boek van Paul Auster door De Roovers. Vele korte verhalen worden verteld ondersteund door muziek/geluiden gebracht door o.a. Bjorn Eriksson.
De verhalen waren bij momenten heel leuk, interessant, iets om over na te denken. De bijhorende gitaar, drum en andere geluiden goed ondersteunend en de projecties op de ondersteunde schermen fantastisch. Helaas wordt het concept na een tijdje te routineus. Elk van de acteurs komt op zijn beurt naar voor om het verhaal te vertellen. Een meer "spel" dan "vertel"-concept ware interessanter geweest. Tussen de meeste stukken door mocht Charlotte Vanden Eynde dansen, of beter, bewegen, totaal los van het ritme van de muziek die op dat moment gespeeld werd. Een beetje Bez als het ware. Muzikaal zat er in het eerste half uur ook iets te veel monotoon gebliep en gekraak.
Al bij al een redelijk vermakelijk stuk, maar een voltreffer zou ik het niet noemen.
update: de mening van MAG
De verhalen waren bij momenten heel leuk, interessant, iets om over na te denken. De bijhorende gitaar, drum en andere geluiden goed ondersteunend en de projecties op de ondersteunde schermen fantastisch. Helaas wordt het concept na een tijdje te routineus. Elk van de acteurs komt op zijn beurt naar voor om het verhaal te vertellen. Een meer "spel" dan "vertel"-concept ware interessanter geweest. Tussen de meeste stukken door mocht Charlotte Vanden Eynde dansen, of beter, bewegen, totaal los van het ritme van de muziek die op dat moment gespeeld werd. Een beetje Bez als het ware. Muzikaal zat er in het eerste half uur ook iets te veel monotoon gebliep en gekraak.
Al bij al een redelijk vermakelijk stuk, maar een voltreffer zou ik het niet noemen.
update: de mening van MAG
Lachen
Het is alweer een weekje geleden dat Piv Huvluv in mijn woonkamer zijn nieuwe show uitprobeerde. En hij is zeer zeker op de goede weg, om niet te zeggen al een heel eind. Vooral die ene over.... en dan die met .... waren hilarisch. 'Speeltijd' is de naam en tot de zomer nog op verschillende grotere plaatsen in try-out versie, na de zomer "voor echt" in een cultureel centrum in uw buurt.
Diezelfde avond nog even gevloekt om dat ik 'Basta' gemist had, 't nieuwe programma van de neveneffecten. Gelukkig stond alles 's anderendaags op Youtube. Alweer een paar HILARISCHE momenten en een verademing na de makke conference van Heert G.
Ik weet, 2 keer hilarisch in 1 post, maar als't zo is, dan is't zo!
Diezelfde avond nog even gevloekt om dat ik 'Basta' gemist had, 't nieuwe programma van de neveneffecten. Gelukkig stond alles 's anderendaags op Youtube. Alweer een paar HILARISCHE momenten en een verademing na de makke conference van Heert G.
Ik weet, 2 keer hilarisch in 1 post, maar als't zo is, dan is't zo!
De eerste stapjes
Na een gezellige ouwejaarsavond bij gezellige mensen, lekker eten, genoeg drank en buren met enorm veel vuurwerk was het 's anderendaags tijd om, een dagje vroeger dan offiiceel toegelaten, mijn eerste voorzichtige stapjes te nemen na mijn operatie. Dat ging redelijk goed, waarna ik al vlug de moed had om naar de nieuwjaarsreceptie op de Burg te gaan. Eén kruk op de fietsstaander gebonden, de andere thuis (met 2 krukken kon ik mijn glaasje(s) Brugse Zot niet vasthouden) fietste ik richting Burg. "Welkom op deze zonovergoten dag" zijn de burgervader die aan zijn speech te horen aan zijn afscheidstournee begonnen is en het begon prompt te regenen... Schuilen in de car wash dan maar (het paviljoen van Toyo Ito voor de cultuurbewusten). Nog nooit zoveel volk op deze plaats gezien. Ondanks het weer toch de nodige vrienden gezien en leute gemaakt. En 't wandelen goed verteerd.
Tweede domper (na de regen) op de feestvreugde waren al de bouwwerken van 'Compagnie La Machine' die op de Burg uitgestald stonden voor de "Symphonie Mecanique" van die avond. Door die grote dingen was het moeilijk rondlopen en beperkte het 'tegenkomen' van de vrienden en andere gekenden.
Dag twee van mijn nieuw verworven vrijheid zakte ik af naar dezelfde plaats, om die vervloekte machinaties aan het werk te zien. De "Symphonie Mecanique" bestond dus uit een orkest (jongeren op snaren en blazers) en de verschillende machines die aangedreven werden door perslucht, handmatige draaien, vuur, gas, enz.... en het was een wonderlijk beleving. Gepiep, gefluit, gedrum, gitaarspel, geblaas van die bouwsels vermengd met de "normale" geluiden van het orkest. Beetje freestyle jazz bij momenten, beetje gebonk op andere, maar mijn verwondering over waar komt het nu vandaan (op het plein) en hoe maken ze hen geluid was meeslepend. Grote buizen waar vlammen uitkomen (en weer verdwijnen) zorgden voor het betere euh plofwerk. Een rij van stoomlocomotieffluiten, een op perslucht gedreven flessen ensemble, een bouwsel met tientallen trommels die op een of andere manier (niet)bespeeld werden, een heftruck met klepel, een triangel van symbalen op lucht, enz enz enz... De eigen constructies hadden wat Mad-Max-allures.
Het jaar is goed begonnen :)
Tweede domper (na de regen) op de feestvreugde waren al de bouwwerken van 'Compagnie La Machine' die op de Burg uitgestald stonden voor de "Symphonie Mecanique" van die avond. Door die grote dingen was het moeilijk rondlopen en beperkte het 'tegenkomen' van de vrienden en andere gekenden.
Dag twee van mijn nieuw verworven vrijheid zakte ik af naar dezelfde plaats, om die vervloekte machinaties aan het werk te zien. De "Symphonie Mecanique" bestond dus uit een orkest (jongeren op snaren en blazers) en de verschillende machines die aangedreven werden door perslucht, handmatige draaien, vuur, gas, enz.... en het was een wonderlijk beleving. Gepiep, gefluit, gedrum, gitaarspel, geblaas van die bouwsels vermengd met de "normale" geluiden van het orkest. Beetje freestyle jazz bij momenten, beetje gebonk op andere, maar mijn verwondering over waar komt het nu vandaan (op het plein) en hoe maken ze hen geluid was meeslepend. Grote buizen waar vlammen uitkomen (en weer verdwijnen) zorgden voor het betere euh plofwerk. Een rij van stoomlocomotieffluiten, een op perslucht gedreven flessen ensemble, een bouwsel met tientallen trommels die op een of andere manier (niet)bespeeld werden, een heftruck met klepel, een triangel van symbalen op lucht, enz enz enz... De eigen constructies hadden wat Mad-Max-allures.
Het jaar is goed begonnen :)
Abonneren op:
Posts (Atom)