Arras

Gezien in vorige weekend nog op reis was, en ik daardoor niet op Couleur Café kon zijn, begon mijn festivalseizoen in Arras. Dichterbij, beter te bereiken en goedkoper dan Werchter, al zijn het dezelfde broodheren. Maar Pearl Jam kwam en Phoenix en Ben Harper waren er ook. Goed genoeg zou ik zo zeggen. Al had ik mijn tickets al in december gekocht enkel en alleen omdat PJ kwam.

Het begon wel met wat spanning: wat gaat het weer doen? De rit naar ginder was nat, terplaatse bleef het droog. Er volgde een ontgoocheling: drankkeuze was beperkt tot cola, fanta, nestea en bah heineken" bah.

Wat volgde was gelukkig stukken beter. Phoenix speelde een voortreffelijke set met één dieptepunt ergens halvewege toen ze wat instrumentaal en minimalistisch aan het pingelen gingen, maar voor de rest strakke set, die moeiteloos iedereen meesleepte. 'Lizstomania', 'If I ever feel better' en natuurlijk 'everything is everything' als hoogtepunten.

Daarna kwam er een frans fenomeen 'M' genaamd, dat we als vlaming zo vlug mogelijk vergeten. Ergens iets tussen een janettenshow en vogelshow maar dan in de vorm van wat met wat geweld een rockopera kan genoemd worden. In elk geval viel het op dat aan de 'green room' en omgeving de voertaal overduidelijk vlaams was en er ook heeeeel wat bekende gezichten waren. Altijd leuk op een festival :p

Ietwat bevreesd gingen we terug richting 't hoofdpodium voor Ben Harper. Zijn passage op Couleur Café vond ik gewoon slecht. Gelukkig was het deze keer vanaf de eerste song duidelijk dat het deze keer anders ging zijn. Solo, op slide begon hij met een instrumentaal pareltje dat daarna overging in 'Lifeline' (Life is too short to wonder Who's gonna make the next move And will it slowly pull you under When you've always got something to prove I don't want to wait a lifetime Yours or mine)en het bleef maar crescendo gaan. Zijn stem ging af en toe wat verloren in het andere geweld, maar beklijvend was het zeker. Een ander hoogtepunt was 'under pressure' gebracht met ene Eddie Vedder. (let op het stemverschil)



en toen daalden de goden neer uit de hemel voor amper anderhalfuur rock & roll zoals het hoort te zijn. Snedige riffs, een brulboei en meezingers van begin tot eind. Kippenvel op verschillende momenten (en 't was niet van de kou). 'Given to Fly', 'Corduory', 'Even Flow' het ene hoogtepunt na het andere. Ben Harper deed mee op 'Red Mosquito' en dan ging het helemaal over de top: 'Jeremy', 'Black', 'The Fixer', 'Alive' & 'Baba O'Riley - Teenage Wasteland'. Een zeurder zal zeggen dat hij niet helemaal bij stem was, en dat er wat veel gitaarsolowerk in zat en dat Eddie zeg best niet meer aan Frans spreken zou wagen, maar deren deed het niet. Handsdown Gig of the Year ! Laatste nummer was 'Yellow Ledbetter' en weg waren die Fransen. Encores hebben ze precies nog niet van gehoord.

Verbijsterd stonden we daar nog, ready for more. Maar opdracht volbracht, de persoon naast mij stond daar, met een gelukzalige glimlach. Een gelukkige verjaardag !