Swell !

of toch niet helemaal.

't moet op de terugreis van Vietnam geweest zijn, ergens tussen Kuala Lumpur en Frankfurt in, dat ik de film 'Once' bekeek. Een heerlijk iers romantisch niemendalleke, superleuk om de sites te zien als je in Dublin gewoond hebt. Maar wat bleef hangen was de prachtige soundtrack. Glen Hansard van The Frames & Marketa Irglova, bulgaarse immigrante. 'Falling Slowly' , 'Lies', 'When you're mind's made up' kleefden aan mijn ribben.

Gister speelde die 2, samen met de rest van The Frames in de AB, flex opstelling (met veel zitjes dus). Een schattige française aan de linkerarm, biertje in de rechterhand, goed geïnstalleerd en klaar voor de aangekondigde 2u + beklijvende muziek. Glen's rauwe stem omfloerst met Marketa's zwoele stem en pianospel.....

Maar ze hadden dus iets anders in gedachten. The Frames werden behoorlijk losgelaten en 't gebrachte spectakel was bij momenten behoorlijk hard, niet echt wat je verwacht van de film en de 2 cd's van de groep. Net zoals ik het haat bij de Admiraal als hij gaat schreeuwen ipv zingen, gingen ze er ook hier een paar keer serieus over. Net zoals ik het haat dat Luka Bloom veelvuldig de samenzang met het publiek zoekt, gingen ze er hier een paar keer serieus over.

Tot zover het geklaag. Want de rest was zaaaalig. De verhaaltjes tussen de liedjes door ('The Moon'), de interactie met het publiek (ja, somebody popped THE question) en de beklijvende rustigere nummers waardoor de mooie teksten ook makkelijker volgbaar werden. In elk geval, de lads amuseerden zich op het podium, brachten 'Little Arithmatics' als 'lokaal' nummer en Glen's hoekige stem werd veelal prachtig ondersteund door die prachtige vrouwenstem.

Een geslaagde avond, maar het had een super avond kunnen zijn