Toen ik eerder deze week uit een diepe slaap ontwaakte, kwam er al wat licht door de ramen. Het regende niet meer en de vogeltjes kwetterden er vrolijk op los. Na een tijdje maakte ik me de bedenking dat het toch wel heerlijk was, om midden in Schaarbeek zo'n prettige geluiden te horen 's ochtends vroeg.
Tot enige tijd later bleek dat er zo'n Wake-Up Light met vogelgeluiden met mijn emoties aan het spelen was....
Swell !
of toch niet helemaal.
't moet op de terugreis van Vietnam geweest zijn, ergens tussen Kuala Lumpur en Frankfurt in, dat ik de film 'Once' bekeek. Een heerlijk iers romantisch niemendalleke, superleuk om de sites te zien als je in Dublin gewoond hebt. Maar wat bleef hangen was de prachtige soundtrack. Glen Hansard van The Frames & Marketa Irglova, bulgaarse immigrante. 'Falling Slowly' , 'Lies', 'When you're mind's made up' kleefden aan mijn ribben.
Gister speelde die 2, samen met de rest van The Frames in de AB, flex opstelling (met veel zitjes dus). Een schattige française aan de linkerarm, biertje in de rechterhand, goed geïnstalleerd en klaar voor de aangekondigde 2u + beklijvende muziek. Glen's rauwe stem omfloerst met Marketa's zwoele stem en pianospel.....
Maar ze hadden dus iets anders in gedachten. The Frames werden behoorlijk losgelaten en 't gebrachte spectakel was bij momenten behoorlijk hard, niet echt wat je verwacht van de film en de 2 cd's van de groep. Net zoals ik het haat bij de Admiraal als hij gaat schreeuwen ipv zingen, gingen ze er ook hier een paar keer serieus over. Net zoals ik het haat dat Luka Bloom veelvuldig de samenzang met het publiek zoekt, gingen ze er hier een paar keer serieus over.
Tot zover het geklaag. Want de rest was zaaaalig. De verhaaltjes tussen de liedjes door ('The Moon'), de interactie met het publiek (ja, somebody popped THE question) en de beklijvende rustigere nummers waardoor de mooie teksten ook makkelijker volgbaar werden. In elk geval, de lads amuseerden zich op het podium, brachten 'Little Arithmatics' als 'lokaal' nummer en Glen's hoekige stem werd veelal prachtig ondersteund door die prachtige vrouwenstem.
Een geslaagde avond, maar het had een super avond kunnen zijn
't moet op de terugreis van Vietnam geweest zijn, ergens tussen Kuala Lumpur en Frankfurt in, dat ik de film 'Once' bekeek. Een heerlijk iers romantisch niemendalleke, superleuk om de sites te zien als je in Dublin gewoond hebt. Maar wat bleef hangen was de prachtige soundtrack. Glen Hansard van The Frames & Marketa Irglova, bulgaarse immigrante. 'Falling Slowly' , 'Lies', 'When you're mind's made up' kleefden aan mijn ribben.
Gister speelde die 2, samen met de rest van The Frames in de AB, flex opstelling (met veel zitjes dus). Een schattige française aan de linkerarm, biertje in de rechterhand, goed geïnstalleerd en klaar voor de aangekondigde 2u + beklijvende muziek. Glen's rauwe stem omfloerst met Marketa's zwoele stem en pianospel.....
Maar ze hadden dus iets anders in gedachten. The Frames werden behoorlijk losgelaten en 't gebrachte spectakel was bij momenten behoorlijk hard, niet echt wat je verwacht van de film en de 2 cd's van de groep. Net zoals ik het haat bij de Admiraal als hij gaat schreeuwen ipv zingen, gingen ze er ook hier een paar keer serieus over. Net zoals ik het haat dat Luka Bloom veelvuldig de samenzang met het publiek zoekt, gingen ze er hier een paar keer serieus over.
Tot zover het geklaag. Want de rest was zaaaalig. De verhaaltjes tussen de liedjes door ('The Moon'), de interactie met het publiek (ja, somebody popped THE question) en de beklijvende rustigere nummers waardoor de mooie teksten ook makkelijker volgbaar werden. In elk geval, de lads amuseerden zich op het podium, brachten 'Little Arithmatics' als 'lokaal' nummer en Glen's hoekige stem werd veelal prachtig ondersteund door die prachtige vrouwenstem.
Een geslaagde avond, maar het had een super avond kunnen zijn
Trouw
Onze warenhuizen blinken uit in allerlei getrouwheids- en kortingkaarten. De een al wat voordeliger of toch concreter dan de ander.
Wat ik me afvraag... zowel de leeuwkes als die fransen pretenderen groen te zijn en je krijgt extra punten als je hun herbruikbare tas gebruikt, maar je krijgt die punten niet als je een andere herbruikbare tas mee hebt of gewoon alles in de handjes draagt.... klopt niet he...
Bij die leeuwkes hebben ze dan ook nog de fantastische feature, dat als je in een bepaalde winkel binnen wandelt, wat geld spendeert, je ook punten krijgt, maar als dat niet de winkel is waar je je kaartje hebt gehaald, dan kom je je totaal niet te weten ... "de punten worden bijgeteld in de winkel van uitgifte" of zo'n koeterwaals komt er op etiketje. In de vorige eeuw kregen we hier en daar stempels bij aankoop van benzine, misschien kunnen ze terug zo'n systeem opzetten...
Met de leeuwenkaart kan je ook gang tanken bij een tankstation uit het midden oosten, als je geluk hebt kan je daar ook puntjes verzamelen, maar niet overal natuurlijk en je moet er het reclame gejengel terwijl je tankt bijpakken.
Die van het kruispunt zijn er dan ook nog in geslaagd om eenzijdig de opgespaarde saldi in waarde te halveren. Allemaal in naam van de klant !
En waarom je in die pakhuizen van jefke een kaart voor de kortingen en één voor je vrijwillige betalingen via hun kaart nodig hebt is mij ook nog niet duidelijk. Gepersonaliseerde mailings mogen gerust van mij, maar waarom heb ik dan zoveel plastiekske nodig???
Enfin, s'il y des cartes de fidélité, pourquoi il n'y a pas des cartes d'infidélité?
Wat ik me afvraag... zowel de leeuwkes als die fransen pretenderen groen te zijn en je krijgt extra punten als je hun herbruikbare tas gebruikt, maar je krijgt die punten niet als je een andere herbruikbare tas mee hebt of gewoon alles in de handjes draagt.... klopt niet he...
Bij die leeuwkes hebben ze dan ook nog de fantastische feature, dat als je in een bepaalde winkel binnen wandelt, wat geld spendeert, je ook punten krijgt, maar als dat niet de winkel is waar je je kaartje hebt gehaald, dan kom je je totaal niet te weten ... "de punten worden bijgeteld in de winkel van uitgifte" of zo'n koeterwaals komt er op etiketje. In de vorige eeuw kregen we hier en daar stempels bij aankoop van benzine, misschien kunnen ze terug zo'n systeem opzetten...
Met de leeuwenkaart kan je ook gang tanken bij een tankstation uit het midden oosten, als je geluk hebt kan je daar ook puntjes verzamelen, maar niet overal natuurlijk en je moet er het reclame gejengel terwijl je tankt bijpakken.
Die van het kruispunt zijn er dan ook nog in geslaagd om eenzijdig de opgespaarde saldi in waarde te halveren. Allemaal in naam van de klant !
En waarom je in die pakhuizen van jefke een kaart voor de kortingen en één voor je vrijwillige betalingen via hun kaart nodig hebt is mij ook nog niet duidelijk. Gepersonaliseerde mailings mogen gerust van mij, maar waarom heb ik dan zoveel plastiekske nodig???
Enfin, s'il y des cartes de fidélité, pourquoi il n'y a pas des cartes d'infidélité?
File
Ik ben in elk geval blij dat ik vandaag de baan niet op moest. Ik heb ooit in hollandse file van 980 km gestaan, die 950 in België wil ik er niet bij op mijn palmares....
Nu kan het de komende maanden toch nog 'leuk' worden richting Brussel: werken in Drongen, Merelbeke en Erpe-Mere en dan de structurele file tussen Aalst en Brussel en Wemmel en Vilvoorde/Zaventem.
Ik zal alvast maar een paar leuke cd'kes branden...
Let's Ballad
Dat stond er op één van de t-shirts die te koop waren in de promostand: "Let's Ballad." Eigenlijk vat dit redelijk goed samen waar Richard Hawley voor staat: rustige, gitaargedreven liedjes met een ietwat sombere stem gebracht. Op cd gaat het me af en toe vervelen, dus ging ik met gemengde gevoelens naar de schouwburg, om er anderhalf uur later glimlachend terug buiten te stappen.
De mooie liedjes werden op eenzelfde manier gebracht, veelal met een gitaarklank die doet denken aan de jaren '50/'60, ondersteund door een bas, subtiele drums, iets minder subtiele keyboards en een multi-gitarist. Het tempo bleef wat het ook op cd was, al waren er de heerlijke soleermomenten, die eigenaardig genoeg niet het tempo opdreven, maar tiJdens de welke de rest van de band luider speelde en het gitaartje wat op de achtergrond gemixed werd.
Het was 's mans tweede optreden blijkbaar: "from last time, I remember going into a bar, ...... and that's it." Hopelijk blijft er dit keer toch ook het enthousiaste publiek hangen.
Hoogtepunten voor mij waren 'The Ocean' waarmee hij het optreden afsloot en ergens in het begin "Open Up Your Door."
De mooie liedjes werden op eenzelfde manier gebracht, veelal met een gitaarklank die doet denken aan de jaren '50/'60, ondersteund door een bas, subtiele drums, iets minder subtiele keyboards en een multi-gitarist. Het tempo bleef wat het ook op cd was, al waren er de heerlijke soleermomenten, die eigenaardig genoeg niet het tempo opdreven, maar tiJdens de welke de rest van de band luider speelde en het gitaartje wat op de achtergrond gemixed werd.
Het was 's mans tweede optreden blijkbaar: "from last time, I remember going into a bar, ...... and that's it." Hopelijk blijft er dit keer toch ook het enthousiaste publiek hangen.
Hoogtepunten voor mij waren 'The Ocean' waarmee hij het optreden afsloot en ergens in het begin "Open Up Your Door."
David Gray@AB
Mijn concertseizoen 2010 werd op een voortreffelijk manier afgetrapt door David Gray. Phosphorescent mocht het voorpgramma doen, maar dat was helaas al gedaan om 20u10 terwijl het pas voor 20u aangekondigd stond :( Na zijn mooie doortocht in 't MaZ vorig jaar had ik graag wat meer gezien.
Maar dan was het tijd voor 'Draw The Line', een binnenkomer uit het nieuwe (mooie) album van David Gray. Stevige band in kostuum, stevige volle sound, ... ideaal om mee te beginnen. De goede lijn werd nog even doorgetrokken over 'Fugitive' tot een relatief kort 'Sail Away'. Daarna zakt het optreden wat weg met uitgesponnen nummers die net iets te saai gebracht werden om goed te zijn. Gelukkig ging het vanaf 'This Year's Love' en 'Babylon' terug crescendo tot een werkelijk prachtig Nemesis (al het eerste bis nummer). 'Please Forgive' was geen probleem. De rest van de set maakte het zwakke stuk meer dan goed.
de lat is gelegd !
Maar dan was het tijd voor 'Draw The Line', een binnenkomer uit het nieuwe (mooie) album van David Gray. Stevige band in kostuum, stevige volle sound, ... ideaal om mee te beginnen. De goede lijn werd nog even doorgetrokken over 'Fugitive' tot een relatief kort 'Sail Away'. Daarna zakt het optreden wat weg met uitgesponnen nummers die net iets te saai gebracht werden om goed te zijn. Gelukkig ging het vanaf 'This Year's Love' en 'Babylon' terug crescendo tot een werkelijk prachtig Nemesis (al het eerste bis nummer). 'Please Forgive' was geen probleem. De rest van de set maakte het zwakke stuk meer dan goed.
de lat is gelegd !
Abonneren op:
Posts (Atom)