Vrijdagnamiddag, rond zo'n uur of 5, druiliger weertje, festivalmedewerkers lopen, wegduikend voor de regen door het lege Minnewaterpak. Plots speelt er wat muziek, "The Future" van Cohen. Een blik richting podium verklaart veel. Leonard Cohen en band waren aan het soundchecken. Korte tijd later stonden we met zo'n 20 man/vrouw op 3 meter van het podium te genieten van een klein, schriel, oud ventje, strak in het zwarte pak met dito hoedje, zwarte gitaar in de hand. De uitgebreide band nog in lossere kledij klonk fantastisch, gebalanceerd maar heel subtiel. Toen kwam uit dat kleine ventje een onwaarschijnlijk krachtige basstem, rustig, zijn verhaal vertellend. Prachtig, stem mooi boven het muzikale tapijt uit.
Een halfuurtje en menig zondvloed later, werden de poorten geopend en kwamen de fans, lopend binnen, met in ongeveer tiende positie een klein, grijs vrouwtje van tegen de 70, die hard haar best deed de rest bij te houden.
20h15 begon de man er dan voor echt aan. Game, Set, Match. Het park at uit zijn hand. Terecht. Zijn liedjes rustig vertellend, genietend van de warme reacties van het pubiek, hoedje afnemend, breed lachend. en nogmaals, die band: een gitarist die allerlei leuke rifjes brengt, een houtblazer die mooi aansloot, 3 backing vocalistes die boel opvrolijkten en de heerlijke klanken van dat Hammond-orgel.... en dat 2 keer een uur en dan nog 3 kwartier lang. Zonder dat het verveelde, wat mij in open lucht met rustige muziek nogal eens durft overkomen. Chapeau voor deze 73-jarige. Ik zou bijna die manager die met Cohen's fortuin gaan lopen is, bedanken voor deze opportuniteit.
set list:
Dance me to the end of love
The future
Ain't no cure for love
Bird on a wire
Everybody knows
In my secret life
Who by fire
Hey that's no way to say goodbye
Anthem
(Pauze)
Tower of song
Suzanne
The gypsy's'wife
Boogie street
Hallelujah
Democracy
I'm your man
Take this waltz
(Bis)
So long Marianne
First we take Manhattan
Sisters of mercy
If it be your will
Closing time
I tried to leave you
Wither thou goest
1 opmerking:
Meanwhile stond ik in Gent met bata naar een andere legende te kijken: mister Hancock. Had geweldige band bij, met Chris Potter on sax, Dave Holland on bass en de fenomenale Vinnie Colaiuta op drums (sting, zappa... - check wiki). OOk twee zangeressen bij, had niet gehoeven - de covers van Joni Mitchell songs waren er wat naast, net als When Love Comes To Down. Vooral apotheose was sterk, met Canteloupe Island en daarna een jammer genoeg ingekorte versie van Chameleon. Blijkbaar zijn ze in Gent streng: curfew was 1:00 en geen minuut later. Je zag Hancock op zijn uurwerk kijken toen hij het laatste nr begon. En awoert geroep uit publiek toen de bis uitbleef.
Een reactie posten