Onlangs voor het eerst sinds lang nog eens richting Sportpaleis getrokken. Mumford & zijn zonen waren de schuldigen. (zie vorige post :) )
Het was een leuke avond, al vraagt een mens zich af of die 2 voorprogramma's werkelijk nodig waren. De eerste alvast niet gezien, de tweede niet onthouden. De rest wel ...
Openen met "Babel" en de monsterhit "Little Lion Man". Ze moeten maar durven. En dat deden ze. Sfeervol van het eerste moment, niet in het minst door hun mooie lichtshow (die verlichting over het publiek had echt wel iets), maar zeker door hun muziek en stemmen. Mooie liedjes, mooie opbouw, catchy en een redelijk gewillig publiek. Echt genieten bij momenten.
Soms vraagt een zich af, waar komt dat drumgeluid toch vandaan terwijl de drumkit toch overduidelijk leeg was. Op de toppen van ons tenen konden we dan nog net die basdrum aan zijn voeten zien staan. Daar dus.
En toch, naarmate het concert vorderde sloop er wat "verveling" in het gebeuren. De kwaliteit werd niet minder, maar na een tijdje heb je ze door. Zeker wat de (vele) rustigere nummers betreft. Het begint, het gaat wat crescendo, het bloeit open, het is mooi. Maar het verrast niet meer en na de zoveelste raakt het je niet meer.
Wel leuk. de bisronde, op een tweede podiumetje, net achter de PA. met zijn vieren, acapella, stilletjes. 'Sister' en 'Reminder'. Om dan full blast af te sluiten met 'I Will Wait'.
Dat trammeke 5 niet meer afkwam, we ons dan maar in het gewoel voor trammeke 3 gestort hebben om op linkeroever te geraken en pas om 2u thuis waren nemen we er wel bij.
(En bij deze is het dieptepunt van vorig jaar kwa concerten met Koop al voorbij :) en er zijn er nog in aantocht. )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten