Gister was dan het laatste luik van mijn Steve Wynn trilogie van deze week. Een huiskamerconcert bij Dirk in Moerbeke. Net iets beter bereikbaar dan Dikkele en Piv was gedegradeerd tot chauffeur. Van Steve dus, niet van mij.
Voorprogramma's kunnen al eens tegenvallen. Het nadeel van een propvolle huiskamer is, dat je er niet onderuit kan. Mantaray kon me absoluut niet boeien met hun gepingel, probeersels van samenzang en veelvuldig herstemmen van hun gitaren.
Steve zat daar dan, aan de ene kant van de woonkamer, gitaar op de schoot, zo'n 50 paar ogen prangend op hem gericht, en aan zijn lippen hangend. HIj opende met een prachtig 'Now I Ride Alone' (wordt het onderhand geen tijd dat hij zijn vrouw nog eens meebrengt naar Europa?). Een tweede hoogtepunt was "Lay of the Land" en mijn absolute topper gister 'Burn' zat aan het einde. In de kleine huiskamer was het imposanter en boeiender dan in de Manu of in die Dikkelse kerk. Ook leuk waren 'Punching Holes in the Sky' en het eerder vermiste 'When You Smile'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten